ရိုးတံသက္သက္...ေဆာင္း
ဒီလိုပါပဲ
ျပတင္းကေနေငးၾကည့္ရင္
တစ္ခါတေလေတာ့
လေရာင္ေတြစိုလက္ေနတဲ့ အုန္းပင္အုန္းလက္ကို ေတြ႔ရမယ္
အလင္းစက္ေတြက်ဲပက္ထားတဲ့
အခန္းထဲကတစ္၀က္တစ္ပ်က္ျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္
ဟင္းလင္းပြင့္ေနဆဲ ေဆာင္း
စာလံုးေပါင္းအမွားမ်ားစြာနဲ႔ ေအးခဲစိုလက္ေနဆဲစာမ်က္နွာ
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ညည္းေနျဖစ္တဲ့သီခ်င္း
ညေနခင္းဟာ စိုစုိျပည္ျပည္ျဖစ္ေနဆဲပဲ အခိုက္အတံ့
ခံစားခ်က္ေတြကို ဖဲ့ေျခြခ်လိုက္တိုင္း တစိမ့္စိမ့္ေၾကြေနဆဲ စကားလံုးမ်ား
ရိုးတံခ်ည့္သက္သက္ေဆာင္းဟာ..
ေ၀ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ခ်ိန္ကနွင္းေတြကိုေငးတုန္းပဲ..
မပီ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ျခင္းစိတ္အလ်င္နဲ႔
တစ္ပြင့္စီသီထားတဲ့အမွတ္တရေတြထဲကိုမွ အလြမ္းကအလည္လာတယ္
ခြဲခြာခဲ့ျပီဆိုကတည္းက
ကပ္ပါလာတဲ့ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတဲ့ အသားတံဆိပ္
အမွတ္တမဲ့ေငးၾကည့္မိလိုက္ျခင္းဟာ
ႏႈတ္သီး၀ါ၀ါနဲ႔ငွက္ကေလးထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ပန္းသီးဆီ
လူမ်ား၊ ေရစီးေၾကာင္းမ်ား၊ ေရြ႔လ်ားေနခဲ့ေသာနွစ္ကာလမ်ား နဲ႔အတူ
ဖ်တ္ခနဲေနေရာင္မွာ ေပ်ာက္မယ့္ႏွင္းစက္
အလြမ္းခ်ည့္သက္သက္ရင္ဘတ္နဲ႔
ေတာက္ထုတ္လိုက္ရင္ေၾကြက်မယ့္ စီးကရက္ျပာတစ္စ..ဟာ..။
စိမ္းျမလင္းသစ္
No comments:
Post a Comment