Friday 16 November 2012

တစ္ခါတစ္ခါမ်ား
ဘ၀က အခ်ိဳရည္ကုန္သြားတဲ့အခါ
အသက္ရွဴစရာ ေနရာမက်န္ေတာ့သလိုမ်ိဳး
ဘာကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး အားတင္းရမလဲမသိဘူး
ဖုန္းဆက္တိုင္း ခဏခဏမဆူပါနဲ႔လားေမေမရယ္။
အိမ္ကိုျပန္တိုင္းလည္း အိမ္မဟုတ္လို႔
မ်က္နွာမူလိုက္တုိင္း ေအးစက္တဲ့ အရပ္မ်က္နွာေတြ
ေဆာင္းအိပ္မက္ေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းေျခာက္ေသြ႔ ကြဲအက္
ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္အခန္႔မသင့္ရတဲ့ ရက္ေတြအတြက္
စိတ္ကူးေလးနဲ႔ေတာ့ ခဏေလာက္ေႏြးေထြးပါရေစ
တစ္ခါတေလမ်ား
စိတ္ေလနွင္ရာ လြင့္သြားခ်င္တယ္ဆိုျပီး
မ်က္ရည္ေတြက်ရတယ္
ၾကိဳးေတြအထပ္ထပ္နဲ႔
တစ္ေယာက္တည္း။

Saturday 20 October 2012

ပိတ္ထားတဲ့တံခါး

                                                                   စိမ္းျမလင္းသစ္

ပတ္၀န္းက်င္ကပဲ မခို႔တရို႔ အေမွာင္မို႔လို႔လား ။ မိုးရြာျပီးစ ညေနခင္း၊ တိမ္ေတြျပိဳဆင္းက်ျပီးကာစ အခ်ိန္။ မိုးေရစက္ေတြတြဲလြဲခိုေနတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြကို လက္နဲ႔အသာတို႔ထိမိလိုက္ေသးသလား မသိဘူး။ မဲညိဳ႔ေနေသးတဲ့ မိုးသားတိမ္တိုက္ေတြေအာက္မွာ တိမ္ေတြလို တလြင့္လြင့္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာမိရင္း ဒီလမ္းေလးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ အို..သိပ္ကိုလွတဲ့လမ္းကေလးပါပဲကြယ္ ။ ကိုယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေနေတာင္ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္မိေလသလားမသိေပဘူး..။ အဲ့ဒီ ေျမနီလမ္းကေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာေနမိေတာ့တယ္။  စကတ္ရွည္ရွည္ကို အသာမလို႔ တစ္ခါတစ္ခါ ေျခဖ်ားေထာက္ျပီးေတာင္ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ေရအိုင္ေသးေသးကေလးေတြက အမ်ားသားပဲ..။ ေရအိုင္ေတြကိုေက်ာ္ျပီးေလွ်ာက္ရေပမဲ့..လမ္းကေလးဟာ ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းနုနုေလးေတြနဲ႔ သိပ္ကို စိမ္းလန္းလွပလြန္းပါရဲ႔။ ေရအိုင္ေလးတစ္ခုကို ခုန္ေက်ာ္လိုက္၊ ကိုယ္ဟန္ကိုထိန္းလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္လာတယ္။ ေဟာ မိုးေတြ ထပ္ရြာလာျပန္ျပီ.။ ဒီတစ္ခါ မိုးက ခပ္ဖြဲဖြဲပဲ..။ အင္း..မိုးေရထဲမွာ မေလွ်ာက္ျဖစ္တာ ၾကာျပီပဲ..။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မယ္ေလ..။ ဒီအစိမ္းေရာင္လမ္းကေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားရင္ ဟိုျခံတံခါးဆီပဲေရာက္မွာပဲေပါ့ေနာ္။ အျပာေရာင္ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ျခံတံခါးေပါ့။  ျခံတံခါးကေနၾကည့္လိုက္ရင္ တံခါးကို အျမဲပိတ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ အိမ္ကေလးကိုလည္းေတြ႔ရမယ္ေလ။ ျခံထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွလူမေတြ႔ရတဲ့ ဒန္းကေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့
ေရကန္ကေလးတစ္ခုလည္းရွိေသးတာပဲ။ ေရကန္ေလးက ညဘက္ဆိုရင္ ျပာလဲ့ျပီး ေန႔ဘက္ဆိုရင္ ေအးျမေနမယ့္ ပံုစံရွိတယ္။ ေရကန္ကေလးရဲ႕ေဘးမွာ မီးတိုင္အျပာေရာင္ေလးေတြထြန္းထားတယ္။ ေရကန္ျပာျပာေလးဟာ လဲ့ျဖာေနတာပဲ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ အျပင္ကျမင္ရတာနဲ႔တင္ သိပ္ကိုသာသာယာယာရွိမယ့္ ျခံကေလးမွန္းသိပ္သိသာတာပဲ။ ဒီလမ္းေလးကိုေလွ်ာက္မိတိုင္း ဒီအိမ္ေလးကိုအျမဲၾကည့္မိတယ္။ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ျခံကေလးေရွ႔မွာရပ္မိရင္းနဲ႔ ျခံကေလးထဲကို ၀င္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျပင္းျပင္းျပျပ ျဖစ္ဖူးတာ မွတ္မိတယ္။ ဒန္းကေလးမွာ ခဏထိုင္ခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကန္ကေလးေဘးမွာ ထိုင္ခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ကေလးထဲကို ခဏေလာက္၀င္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့လည္းသိပ္မၾကာခင္ ျခံတံခါးေလးဆီကေန အၾကည့္ကို လႊဲခဲ့ရတာပါပဲ။ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ နဲ႔ပဲ ဒီျခံကေလး ေဘးကေန ျဖတ္သြားရင္း အခု ေနာက္တစ္ခါ ေရာက္လာျပန္ျပီ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ျခံကေလးက ပိုျပီးသစ္လြင္လာသလိုပဲ။ ျခံတံခါးျပာျပာေလးရယ္၊ ျပတင္းတံခါးေတြကို ေဆးျဖဴသုတ္ထားတဲ့ အိမ္ေလးရယ္၊ ေရကန္ျပာျပာေလးရယ္…။ ကိုယ္ေလ… ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရင္တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႔ ေမာလာမိတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ျမက္ပင္ကေလးေတြက ပိုျပီးစိမ္းလာၾကသလားမသိဘူး။ ျခံကေလးေဘးမွာ စိုက္ထားတဲ့ ပန္းနီနီကေလးေတြကလည္း ရိုးတံစိမ္းစိမ္းကေလးေတြကေန နီေဆြးလတ္ဆတ္စြာ ဖူးပြင့္ေနၾကတယ္။  ေလက တိုက္တယ္ဆိုရံုကေလးတိုက္ေနတယ္။ ေလတိုက္တုန္း ပန္းရန႔ံေလးေတြ ရလိုက္မိေသးတယ္ ၊ ခေရပန္းနံ႕လား၊ ညေမႊြးပန္းရနံ႕လား..၊ ညေမႊးပန္းရနံ႔လိုေတာ့ စူးရွမေနဘူးရယ္..။ ေလတခ်က္ ထပ္တုိက္သြားျပန္တယ္ ။ ကိုယ့္ဆံပင္ေလးေတြေတာင္ လႈပ္သြားသလိုပဲ။ ျခံတံခါးေလးမွာလည္း မိုးေရစက္ကေလးေတြနဲ႔ ။ ျခံတံခါးသံပန္းကေလးေပၚတင္ေနတဲ့ မိုးစက္ကေလးေတြကို လက္ကေလးနဲ႔ အမွတ္တမဲ့ နဲ႔ တို႔ထိလိုက္မိတယ္.။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အဲ့ဒီအသံသဲ့သဲ့ကို စၾကားလိုက္ရတာ။ သူ...။ အရင္းႏွီးဆံုး အသံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရသလိုလို။ အဲ့ဒီ အသံကိုၾကားလိုက္တာနဲ႔ပဲ အင္အားေတြျပည့္၀သြားသလိုမ်ိဳး။ မိုးေတြ ရြာေနေသးတယ္  ..အထဲမွာခဏမိုးခိုသြားပါလား...တဲ့။ အသံက ဆြဲငင္သံမပါဘဲနဲ႔ ဆြဲငင္တယ္။ ကိုယ္က ေငးေငးေမာေမာ ရပ္ေနမိလို႔။ ဟုတ္ကဲ့ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိသလားမသိဘူး..။ ျပံဳးေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိရင္း ျခံထဲကိုလိုက္လာမိတယ္။ အို..အစိမ္းေရာင္ေတြ..။ ျခံတစ္ျခံလံုးျမက္ခင္းေလးနဲ႔ စိမ္းလန္းလို႔။ ျပီးေတာ့ ပန္းပင္ေတြ။ နာမည္ကိုသိတဲ့ ပန္းေတြေရာ၊ နာမည္မသိတဲ့ ပန္းေတြေရာ..။ ဒါဆို ခုနက ပန္းရန႔ံေတြက ဒီျခံကေလးကပဲျဖစ္မွာ..။ ျခံအျပင္ဘက္ ကိုယ္မျမင္ရတဲ့ေနရာက ရႈေမွ်ာ္ခင္းေလးဟာ မ်က္၀န္းကတဆင့္ ရင္ထဲကိုျဖတ္စီးသြားတယ္။ အို..သိပ္ကိုလွတာပဲကြယ္..။ လွလိုက္တာ..လုိ႔မ်ား ႏႈတ္က တဖြဖြေျပာမိေသးသလားမသိဘူး။ သူက ကုိယ့္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္..ႏႈတ္ခမ္းေတြမျပံဳးဘဲ မ်က္လံုးေတြခ်ည့္ျပံဳးေနၾကတာေတာ့ သတိထားမိလိုက္တယ္..။ ကိုယ္ကေရာ ျပန္ျပံဳးျပမိသလားမသိဘူး။ သူက ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ပါလား ဆိုျပီး ထထြက္သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔အတူျပန္လာတယ္။ ေကာ္ဖီအန႔ံက သိပ္ကိုေမႊးလြန္းေနတာသိတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ေရကန္ေဘး က ခံုေလးမွာ သြားထိုင္မယ္ေလ..တဲ့။ သူက ေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုင္ျပီး ေရွ႕ကထြက္သြားတယ္။ ကိုယ္..သူ႔ေနာက္ကို ဘာလို႔ သတိလက္လြတ္လိုက္ေနမိတာလဲ။ ကန္ေဘးက ခံုတန္းလ်ားေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ သူက ျခံတံခါး၀ဘက္ကို တစ္ခ်က္၀ဲၾကည့္ရင္းနဲ႔ ညီမကို ေတြ႔ေတြ႔ေနတာၾကာျပီတဲ့ ။ ကၽြန္မက ရွင့္ကို မေတြ႔မိဘူး လို႔ျပန္ေျပာမိေတာ့ သူက ေရကန္ဆီကို ေငးၾကည့္ေနလ်က္က ျပံဳးတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက ျပံဳးလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြပါ လုိက္ျပံဳးသြားျပန္တယ္။ ေရွ့စားပြဲခံုေပၚခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီက အေငြ႔ေလးေတြ တလိပ္လိပ္နဲ႔တက္လာတာေတြ႔လိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီနံ႔ေလးက ေမႊးေနတာပဲ။ ေကာ္ဖီရနံ႔ေတြ ၾကားက ေန ‘ညီမက ျခံေရွ႔ကိုခဏခဏျဖတ္ေလွ်ာက္တတ္တယ္ေလ’ လို႔ တိုးတုိးေလး ေျပာလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အသံေလးက တစ္မ်ိဳးေလးပဲ လုိ႔ ေတြးမိရင္းနဲ႔က အိမ္ေလးက သိပ္လွတယ္လို ႔လႊတ္ခနဲ႔ ေျပာမိေသးသလားပဲ။ သူေငးေနတယ္။ ကိုယ္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ ဖ်တ္ခနဲၾကည့္မိတယ္။ မ်က္လံုးေတြ တဖ်က္ဖ်က္ေတာက္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ အျဖဴေရာင္ကလြဲရင္ ဘာကိုမွမေတြ႔ဘူး..။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုးက ၾကည္ျပာေရာင္ေတြ လဲ့ျဖာလို႔..။ ျပီးေတာ့ အေရာင္မ်ိဳးစံု..။ ကိုယ္က ကိုယ့္စကတ္ေလးက ဘာေရာင္လဲလို႔ အမွတ္မဲ့ ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ဘာအေရာင္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ..။ အေရာင္ဆိုတာ သူရွိခ်င္သလို ရွိေနနိုင္တာပဲမို႔လား။ သူက စားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ဦးေလလို႔ လွမ္းေျပာတယ္.။ ရွင္ေရာ လို႔ျပန္ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီမေသာက္တတ္ဘူး..တဲ့။ ‘အဲ့ဒါဆိုရင္ တျခားဟာ တစ္ခုခု…’ ကိုယ့္အသံ တစ္ပိုင္းတစ္စမွာပဲ သူက က်ေနာ္ ေရကန္ဆီခဏသြားလိုက္ဦးမယ္လို႔ ေျပာရင္း ထရပ္လိုက္တယ္.။ မိုးေတြရြာေနေသးတယ္..။ သူက အမိုးေအာက္ကေနထြက္ျပီး ေရကန္ဆီထြက္သြားတယ္..။ ျပီးေတာ့ ကန္ေပါင္မွာ ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်ျပီးထိုင္ေနတယ္.။ မိုးစက္ေတြက သူ႔ေပၚကိုခပ္ဖြဲဖြဲ ရြာခ်တယ္။ သူက ကန္ေရျပင္ကို ေငးၾကည့္လို႔ ေနရဲ႔..။  ကိုယ္က အမိုးေအာက္ကေန ေကာ္ဖီပူပူကိုေသာက္ရင္းနဲ႔ မိုးေရထဲက သူ႔ကို ေငးမိတယ္။ သူက ကန္ေရကိုေငးေနတယ္။ သီခ်င္းေတြေတာင္ ညည္းလို႔ေနလားမသိဘူး..။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလိုက္တာေလ..။ ပတ္၀န္းက်င္ ခပ္ေအးေအးေလးမွာ ေကာ္ဖီေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ကိုယ္ကေရာ…။ အျပာေရာင္ေရကန္ေလး၊ အျဖဴေရာင္အိမ္ကေလး၊ အျပာေရာင္ ျခံတံခါးေလး..၊ ျပီးေတာ့..သူ..။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

မ်က္လံုးကို တစ္ခ်က္ေ၀ွ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕..အိမ္တံခါးကို ပိတ္ထားတာပဲ..။ ဒီေနရာကိုေရာက္တိုင္း ျခံကေလးကိုပဲၾကည့္မိေတာ့ အိမ္ကေလးကို သိပ္သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အိမ္ကေလးက တံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာေစ့ပိတ္ထားတယ္။ အိမ္ထဲမွာ မီး၀ါ၀ါေလးက တလဲ့လဲ့ လင္းေနတယ္။ အိမ္ခန္းေလးက ျမင္ရသေလာက္အထိေတာ့ ရွင္းလင္းလို႔ေနျပန္တယ္။ ျမင္ေနက အိမ္ေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ လည္း နံရံေပၚမွာ မရွိျပန္ဘူး။ အထဲကိုျမင္ရသေလာက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတဲ့ ဧည့္ခန္းေလးရယ္၊ ျပီးေတာ့ ဖတ္လတ္စ မဂၢဇင္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ဒီဗီဒီခ်ပ္ တစ္ခ်ိဳ႕တင္ထားတဲ့ ဆက္တီခံု ရယ္ ၊ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ဗီရို၊ ဒီေလာက္ပဲေတြ႔ရတယ္။ ဧည့္ခန္းကို ေဆးအျဖဴသုတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ နံရံကပ္မီး၀ါ၀ါေတြက လွလြန္းလိုက္တာ။ ျမင္ကြင္းကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ပိတ္ထားေပမဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြေတာ့ ရွိသားပဲကြယ္။ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ခန္းဆီးမတပ္ထားဘူးပဲ။ ကိုယ္က ျပတင္းေပါက္ေတြကေနတစ္ဆင့္ အိမ္ေလးထဲကို စပ္စုေနမိလိုက္တာ။ အထဲမွာ ဘာေတြရွိမလဲ။ ေႏြးေထြးေနမလား။ သူ႕နဲ႔အတူေနထိုင္မယ့္ မိသားစုေတြမ်ား ေတြ႔ရမလားလို႔..။ မသိစိတ္က ဆက္ေတြးမိေတာ့ တစ္ခုခုကို ႏွေျမာသြားသလိုပဲ..။ ဘာကိုႏွေျမာမိမွန္းမသိတဲ့စိတ္ကို ဆက္မစဥ္းစားဖို႔ ရပ္လိုက္တယ္။ အိမ္ကေလးထဲ ၀င္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚလာမိတယ္။ ဟင့္အင္း..ခြင့္မျပဳဘဲ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ၀င္မၾကည့္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ရွက္သြားလို႔ အၾကည့္ကို ျမန္ျမန္လႊဲလိုက္မိရင္း သူ႔ကို တစ္ခ်က္ေငးမိေတာ့ သူက ေရကန္ဆီေဘာင္မွာထိုင္ရင္း ေျခကိုလႊြဲရင္း ေငးေနတုန္းပဲ..။ ေကာ္ဖီေတြက ခပ္ေႏြးေႏြးက်န္ေနေသးတယ္.။ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီကို တစ္က်ိဳက္ထပ္ေသာက္ျပီး လိုက္မိျပန္တယ္။ မုိးက ခပ္ဖြဲဖြဲက်ေနတုန္း။ ပတ္၀န္းက်င္က ေအးစိမ့္ေနတုန္းပဲ..။ ရင္ထဲမွာ ေမာလာသလိုျဖစ္လာတာနဲ႔ပဲ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလးရွဴလိုက္မိတယ္။ ေခါင္းကိုေမာ့ရင္း မ်က္လံုးေတြကိုပါ မွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ေအးျမမႈဟာ အေရျပားေတြကို ညင္သာစြာ ဖြဖြပြတ္သပ္ေနသလိုပဲ။ ထူးဆန္းလိုက္တာလို႔တစ္ခ်က္ေတြးမိရင္းနဲ႔  မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္လို႔မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုပဲ…။ ကိုယ္ေလ.. မိန္းေမာေနမိလိုက္တာ…။
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

‘ မိုးက နည္းနည္းေတာ့ရြာေနေသးတယ္ဗ်..’
သူ႔အသံခတ္ဆတ္ဆတ္မွာ ရုတ္တရတ္မို႔ လန္႔သြားျပီး မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚ ငံု႔မိုးၾကည့္ျပီး စကားလာေျပာတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႔ရတယ္။ ဘာေျပာလိုက္တာလဲလို႔ တစ္ခ်က္ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရေသးတယ္။ ျပီးမွ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ သူ႔ဆံပင္ေတြ စိုေနတာပဲ..။ မ်က္လံုးက ထံုးစံအတိုင္း ျပံဳးေနတယ္။ အင္း..နည္းနည္းေတာင္ ေမွာင္လာျပီ၊ က်မ ျပန္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ ..လို႔ေျပာလုိက္မိတယ္။ ရာသီဥတုက ညိုမႈိင္းေနတုနး္ပဲ ။ မိုးေတြျပန္ရြာလာျပီ..ဒီတစ္ခါပိုသည္းလာသလိုပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုး ညို႕မႈိင္းျပီး ေအးေနတယ္။
ေကာ္ဖီကုန္ေအာင္ေသာက္လုိက္ပါဦး၊ ရာသီဥတုက ေအးေနတယ္။ ျပီးေတာ့ မိုးေတြရြာလာျပီ..။’
 ရုတ္တရက္ မိုးက တရစပ္ သည္းလာတယ္။ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုး တရစပ္သည္းေနတဲ့ မုိးေရစက္ေတြနဲ႔ ျဖဴေဖြးသြားတယ္။ ကန္ေရျပင္ကုိေတာင္ ေသခ်ာမျမင္ရေတာ့ဘူး ..။
‘ ညီမ ခဏေလာက္ေတာ့ေနပါဦး၊ က်ေနာ္ လုပ္စရာနည္းနည္းသြားလုပ္လုိက္ဦးမယ္..’
 သူက စကားသံနဲ႔အတူ ထထြက္သြားျပန္တယ္။ ဘယ္ကိုသြားမွန္းမသိဘူး။ ေရကန္ေဘးက မီးအျပာေတြရုတ္တရက္လင္းလာတယ္။ သူ မီးသြားဖြင့္တာျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ အရင္တုန္းက ညဘက္မျဖတ္သြားဖူးေတာ့ ဒီအျပာေရာင္ေရကန္ ေလးဟာ ဒီေလာက္လွမွန္း ကိုယ္တကယ္မသိခဲ့ဘူး။ အျပာေရာင္ေရကန္ေလးမွာ ကူးခတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားျပန္တယ္။ သူ႔လို ေျခဆင္းျပီးသြားထိုင္ရင္ေကာင္းမလား။ ဟင့္အင္း…မိုးေတြသည္းလာျပန္ျပီ။ ရုတ္တရက္ ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း..။ အိမ္တံခါးပိတ္ထားတယ္။ ပိတ္ထားတဲ့ အိမ္တံခါးနဲ႔ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အိမ္ငယ္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ကိုယ္ေလ ပို ၀မ္းနည္းလာတာပဲ။ အိမ္ေလးက ေႏြးေထြးေနမလားလို႔ ေတြးျပီး တစ္ခ်က္ေပ့ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ရုတ္တရက္ ကိုယ့္အိမ္ေႏြးေႏြးေလးကို သတိရလာတယ္။ အိမ္အျပင္က ေရကန္ေဘးမွာထိုင္ေနရင္းနဲ႔ အိမ္ကေလးဆီၾကည့္မိတဲ့ အၾကည့္ေတြကို အျမန္လႊဲပစ္ရတယ္.။ မိုးျမန္ျမန္တိတ္ပါေစ..။ ဘာလို႔ ဒီလမ္းကေလးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္မိမွန္းမသိဘူး။ ဘာလို႔ ဒီျခံေလးထဲကို လုိက္လာမိလည္းမသိဘူး။ ဆြဲေဆာင္ရာတစ္ခုခုေနာက္ကိုလုိက္လာမိတာ ေနာင္တရသလိုစိတ္နဲ႔ ၀မ္းနည္းလာလိုက္တာ..။ မိုးျမန္ျမန္တိတ္ပါေစလို႔ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဆုေတာင္းရင္း ေကာ္ဖီကို တစ္ငံု ထပ္ေသာက္လိုက္မိတယ္..။  ေကာ္ဖီေတြေတာင္ ေအးကုန္ျပီပဲ။ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

‘ ေရေႏြး ယူလာတယ္ဗ်..’
သူက အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေရေႏြးအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ခြက္ကိုလွမ္းေပးတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာမိတယ္ထင္ရဲ႕..။ ပန္းေတြက ေမႊးေနတာပဲေနာ္ လို႔ ေျပာမိတယ္…။ ဟုတ္တယ္ဗ်..က်ေနာ္စိုက္ထားတာေလ ..ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..အေပ်ာ္သေဘာပါပဲ..လို႔ သူကေျပာတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူပါေသာက္မယ္ထင္တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ခြက္တစ္ခြက္ကို ကိုင္ထားတယ္။ သူက ေရေႏြးကို တစ္ခ်က္ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္။ အေငြ႔ေတြ သူ႔မ်က္နွာနားတစ္၀ိုက္မွာ ျဖတ္ေျပးသြားၾကတယ္။ ပန္းပင္ေတြလိုက္ၾကည့္ဦးမလား.. လုိ႔ ေမးတယ္။ ဟင့္အင္း..က်မက ေရကူးခ်င္ေနတာ လို႔ ေျပာခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ဘူး။ အေတာ္ၾကာေအာင္ အသံေတြ တိတ္သြားတယ္။ မိုးေတြေမွာင္ေနလိုက္တာေလ..။ အိမ္ကေလးက အထဲမွာ မီး၀ါ၀ါေတြ လင္းျပီး အျပင္မွာ အျပာေရာင္မီးေတြ လင္းထိန္ေနတုန္းပဲ။ ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ နည္းနည္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတာနဲ႔ လက္ဖ၀ါးေတြအခ်င္းခ်င္း ပြတ္ေနမိတယ္။ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနတာပဲ။ ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်မ္းေနျပီ။ ေလက တစ္ခ်က္တိုက္လာျပန္တယ္။ မိုးနည္းနည္းစဲသြားျပီ။ မိုးေရစက္ေတြ တစ္ေပါက္ တစ္ေပါက္ က်ေနတာကို အမွတ္တမဲ့ ေငးေနမိၾကတယ္။ သူလည္း ေရေတြရႊဲေနတုန္းပဲ..။ ရွင္လည္ းမိုးေရေတြ စိုေနတယ္..လို႔ ေျပာမိေတာ့ သူက ရပါတယ္ဗ် ဆိုျပီး တစ္ခြန္းျပန္ေျပာတယ္။ က်မျပန္ေတာ့မယ္ လို႔ ေျပာမလို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္က ဘာလို႔ ေျပာမထြက္ရတာလဲ ။ တကယ္ဆိုအျမန္ျပန္လိုက္ဖို႔သင့္တာ။ တိတ္ဆိတ္ျပီး ခ်မ္းစိမ့္လွတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ တစ္ခါမွမသိဖူးတဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူရွိမေနသင့္ဘူး မဟုတ္လား။ သူစိမ္းလို႔ ေတြးမိေတာ့ သတိလက္လြတ္ နဲ႔ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ သူကေတာ့ ေရေႏြးကို တက်ိဳက္ျပီးတက်ိဳက္ေသာက္လို႔ေနရဲ႕..။ သူက တစ္ခုခု ေျပာမလို႔ ဟန္ျပင္ျပီး ကိုယ့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ အေျပာရခက္ေနဟန္ပဲ..ကိုယ့္စိတ္ထင္တာျဖစ္မွာပါေလ..။ အိမ္ထဲကို ၀င္ဖို႔ ဖိတ္မလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္သင့္ျပီလို႔ေျပာမလို႔လား…။ တကယ္လို႔ အိမ္ထဲ၀င္ပါလို႔ေျပာရင္ ကိုယ္ကလက္မခံလိုက္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္သင့္ျပီလို႔ေျပာလာခဲ့ရင္ ကိုယ္ဘယ္လုိခံစားရမလဲ..။ စိတ္ထဲမွာ အျပာေရာင္မီးေတြ ၊ အ၀ါေရာင္မီးေတြ ျပီးေတာ့ မိုးစက္မႈန္မႈန္ေတြ…။ သက္ျပင္းကို တစ္ခ်က္ရႈိက္လုိက္ရင္း သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

‘ က်မ ျပန္ေတာ့မယ္..’
ရုတ္တရက္လႊတ္ခနဲေျပာမိလိုက္တယ္။ သူက ထီးယူသြားပါလားဗ် ..က်ေနာ္ ထီးသြားယူေပးမယ္၊ ခဏေစာင့္ေနာ္ ဆိုျပီး ထြက္သြားမလို႔ျပင္တယ္။
 ‘ေနပါေစ ၊ မိုးစက္ေလးေတြ နည္းနည္းေလးပဲ ရွိေတာ့တာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မက မိုးဖြဲဖြဲေလးေတြၾကားထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာၾကိဳက္တယ္’
အေလာတၾကီး ေျပာမိလိုက္ေတာ့ သူက ျပံဳးရင္း ေကာင္းျပီေလ..က်ေနာ္ျခံတံခါး၀ကို လိုက္ပို႔မယ္ လို႔ေျပာရင္း လိုက္လာတယ္။
ျခံတံခါးေလးကို အသာအယာတြန္းဖြင့္လိုက္ရင္းနဲ႔ ဂရုစိုက္ျပန္ လို႔ေျပာျပီး ျပံဳးျပတယ္။ ကိုယ္က သူ႔ကို ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိတယ္။ မိုးတိတ္စျပဳေနျပီ။ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္ေနတုန္းပဲ..။ လမ္းမီး၀ါ၀ါေလးေတြေတာင္ ထြန္းထားျပီးျပီ..။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေအာက္က ေက်ာက္ခဲေလးေတြ ခင္းထားတဲ့ လမ္းေလးေတြက သိပ္ကိုလွတာပဲ..။ အို..ဒီေက်ာက္ခဲေလးက နင္းလို႔ ေကာင္းလိုက္တာ..ဟိုမွာတစ္လံုး..။ ေဟာ..ဟိုမွာ ေနာက္တစ္လံုး..။ ၾကည့္ပါဦး..ျမက္ခင္းေတြကလည္းသိပ္ကို စိမ္းျမလွပလြန္းလိုက္တာ..။ လက္တစ္ကမ္းအမီ မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ခပ္ပုပုေလးေတြမွာလည္း မိုးေရစက္ေတြသီးလို႔။ ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းက ခေရပင္ၾကီးဆီက ခေရရန႔ံေလးေတြေတာင္ တစ္ခ်က္ရလိုက္မိေသးတယ္..။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔တန္းျပီး ေခါင္းကို ေမာ့လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး တစ္ခ်က္ရွဴလိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားတာပဲ..ျခံကေလးကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ၾကည့္ခ်င္လာမိတယ္။ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ေလးေတြ လင္းေနတုန္းပဲ..။ သူ႔ကိုမေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ အို… အိမ္ကေလးက လွလိုက္တာ..။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ မီးမွိတ္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မီးေတြ တစ္ပြင့္ျပီးတစ္ပြင့္ပိတ္သြားတယ္..။ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ…။ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ေရကန္ကေလးေပ်ာက္သြားတယ္။ ျခံ၀င္းကေလးေပ်ာက္သြားျပီး..ျပီးေတာ့ အိမ္ကေလးေပ်ာက္သြားတယ္..။ တစ္ကြက္ခ်င္း တစ္ကြက္ခ်င္းပဲ..။ ကုိယ့္ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲ..။ ခံစားခ်က္ေတြကို ဘာသာမျပန္ေတာ့ဘဲနဲ႔ အၾကည့္ကိုပဲ အျမန္လႊဲလိုက္တယ္..။ ကိုယ္ဒီေနရာမွာ မရွိသင့္ဘူး..ဟင့္အင္း ..ဒီေနရာမွာ ကိုယ္မရွိသင့္ဘူးေလ..။ အိမ္ျပန္ခ်င္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေမေမတို႔ ညစာစားဖို႔ေစာင့္ေနၾကေတာ့မွာ…။ စိတ္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲေပ်ာ္လာတယ္..။ ကိုယ့္အိမ္ကို အျမန္အေျပးကေလးသြားရမွာေပါ့..။ မိုးမိေနလို႔ပါေမေမရယ္ လို႔ ေျပာရဦးမယ္..။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေလ ဒီအိမ္ကေလးမွာခဏ  မိုးခိုခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေျပာျပရဦးမယ္..။ မိုးေတြမိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အရမ္းကိုလွပတဲ့ ျခံကေလးထဲ မုိးခုိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမး္လာရင္း
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ လမ္း၀အေရာက္မွာ ျခံကေလးဆီကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိေတာ့ ပိတ္ထားတဲ့ ျခံတံခါးေလးကိုပဲ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔လိုက္ရေတာ့တယ္..။


စိမ္းျမလင္းသစ္

 
 

Wednesday 22 August 2012

မိုး

ရုတ္တရက္ ေကာင္းကင္က ေမွာင္လာတယ္။
မိုးေတြ ရုတ္တရက္ရြာေတာ့မလိုမ်ိဳး။
ကိုယ္က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ထေဖ်ာ္တယ္။

ျပီးေတာ့
ဖတ္လက္စ သတင္းစာကို လွန္ဖို႔ ေမာက္စ္ကို ကလစ္နွိပ္လိုက္။
အျဖစ္အပ်က္ေတြကို လိုက္ရွာ
သတင္းေတြကို လိုက္ရွာ
သတင္းေတြဟာ သတင္းေတြထဲမွာတင္ ေပါက္ကြဲသြား
သတင္းေတြက သတင္းေတြအခ်င္းခ်င္းပြတ္တိုက္မိၾက
သတင္းေတြဆီက ခပ္တိုးတိုးအသံေတြၾကားရတယ္။
သိပ္ေ၀းလြန္းသလားလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔
ကဲ- ေနာက္တစ္မ်က္နွာကို ထပ္လွန္လိုက္
အေညာင္းဆန္႔၊ သမ္းေ၀။
ျပီးေတာ့ ေကာ္ဖီကို တစ္ငံုေသာက္။

ေဟာ..
မိုးေတြရြာလာျပီ
ျပတင္းေပါက္ကေန မိုးစက္ေတြ ၀င္လာတယ္။
မိုးစက္ေတြ စင္မွာစိုးလို႔ ျပတင္းေပါက္ကို အျမန္ပိတ္ရ။
ျပီးမွ..ခုံမွာျပန္ထိုင္ျပီး မိုးရြာတာကို ေငးရတယ္။
ၾကည့္..။
ျပတင္းေပါက္မွန္မွာ မိုးစက္ေတြ...
အျပင္မွာေတာ့
မိုးေတြ... သည္းသည္းမည္းမည္း..
ကိုယ္ကလြဲရင္ တစ္ေလာကလံုး ရႊဲရႊဲစို။   ။


စိမ္းျမလင္းသစ္
(23/08/2012)



Monday 20 August 2012

လေကြးေကြးေလးနဲ႔

အိပ္မက္ေရးေရးေလးထဲ ခုန္ခုန္ခ်

လွလိုက္တာ...။  ။



စိမ္းျမလင္းသစ္
(20/08/2012)

Friday 17 August 2012

သစ္ပင္-၁ ၂ ၃



သစ္ပင္-၁

ဘ၀ဟာ သစ္ပင္
ဘ၀ဟာ ျမစ္ေရ
ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူး
မရပ္တန္႔ဘူး
တိတ္တိတ္ေလးပါပဲ
ဒါေပမဲ့
လိပ္ျပာကေတာ့ လွတယ္။

သစ္ပင္-၂

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ဖူးပြင့္ဖို႔
(ငါ့အား)
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ယံုၾကည္စြာ ေမြးျမဴ
ျပီးေတာ့ အိပ္မက္ေတြကို ခူးယူပါ။


သစ္ပင္-၃

ေန႔တစ္ေန႔ရဲ႔အစ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာနိုးထ
ျပီးေတာ့
ညေတြလည္း လွနိုင္ေစ။


စိမ္းျမလင္းသစ္


(18/08/2012)

Wednesday 8 August 2012

အဆံုးသတ္မွာငါ့အတြက္ ဗလာသက္သက္ သာက်န္ရတယ္

ခရီးထြက္သြားတဲ့ ညကို စကားတစ္ခြန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လူၾကံဳပါးဖို႔
ဒါမွမဟုတ္ ညထဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္စီးေမ်ာပစ္လိုက္ဖို႔
ဟုိအရင္ညက ေလညင္းေလးကိုျပန္၀ယ္လို႔ရသလား လို႔ တိုးတိုးေလးေမးမိတယ္။

အေျဖကိုဘယ္သူေပးမလဲ။

ေစာင့္စားရျခင္းဟာ အနုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ မ်က္နွာဖံုးကိုတပ္ထားတယ္

တနဂၤေႏြဟာ မ်က္နွာအေသနဲ႔
ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းနဲ႔ ၊ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းနဲ႔
အဲ့ဒီညက ရႈေမွ်ာ္ခင္းေလးက ရင္ဘတ္ထဲကို တစ္၀က္တစ္ပ်က္၀င္လာတယ္

မိုးေခါင္တဲ့အေရာင္ကို၀တ္ဆင္ျပီ
တစ္စံုတစ္ရာေနာက္ကို
တိတ္တဆိတ္လိုက္ပါသြားတဲ့ေနာက္
အရင္လိုပါပဲ ဆိုတဲ့စကားကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာဖို႔တြန္႔ဆုတ္ရတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ျပတ္သားရမယ္၊ ျပတ္သားသင့္တယ္။

တစ္စံုတစ္ခု ျငိမ္းသတ္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို ထြန္းညွိ
အတူတူေလာင္ကၽြမ္းပစ္လိုက္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း
သူပဲ ၊ ငါပဲ ဆိုတာနဲ႔ နင္စြဲ ငါစြဲ ဆိုတာေတြလည္းသိတယ္

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း။ ယံုၾကည္ျခင္း။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား
ဘယ္ဆီကုိ ခရီးထြက္သြားသလဲ
လက္ဖ၀ါးေတြကို ဆုပ္လိုက္ျဖန္႔လိုက္နဲ႔
အေျဖကို အထပ္ထပ္ရွာမိတယ္
ဗလာကလြဲရင္ ဘာကိုမွမေတြ႔ဘူး။

မေပ်ာ္ဘူးလို႔ေျပာေျပာျပီး  ေအာ္ေအာ္ရယ္ပစ္ရတယ္
အရွိတရားက မွားတဲ့ဘက္မွာဆိုပဲ ...ဟုတ္လား။

ေသခ်ာတာက
မငိုရဲဘူး၊ မရွင္သန္ရဲဘူး
မဖန္တီးရဲဘူး။ မဖ်က္ဆီးရဲဘူး

ျဖစ္ေနတာတျခား ျဖစ္ခ်င္တာကတျခား
အိပ္မက္ေတြပဲ ရွည္လ်ားလာရတယ္
ဘ၀က ေသြးပ်က္ဖြယ္။

 

စိမ္းျမလင္းသစ္
(08/08/2012)


Saturday 28 July 2012

ကႏာၱရၾကယ္

အိပ္မရေသာ ညမ်ားကို ဘယ္လိုကုန္ဆံုးေစရမလဲဟု ေတြးမိဆဲတြင္ နွင္းက မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ့ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ အခန္းမီးကိုပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္အခန္းထဲကို ျပတင္းမွ လေရာင္က ခပ္ပါးပါးျဖာက်လ်က္ရွိသည္။ ႏွင္းသည္ အိပ္ေနရင္းမွေန၍ ေခါင္းရင္းဘက္ရွိျပတင္းတံခါးကို မ်က္လံုးကိုအသာေရႊ႔ၾကည့္မိသည္။ လကိုမူ မျမင္ရ။ လေရာင္သည္သာ ျဖာလ်က္ လသာလ်က္ရွိေၾကာင္းျပသည္။ လသည္ တစ္၀က္သာသည္လား၊ အျပည့္သာသည္လား မျမင္သာ။ မ်က္ႏွာေပၚကို ခပ္ပါးပါးက်ေနေသာလေရာင္ေၾကာင့္ အိပ္မရတာလား လို႔ ေတြးမိလ်က္က ျပတင္းလိုက္ကာကို ခ်ရန္မၾကိဳးစားမိ၊ မၾကိဳးစားလို။ အခန္းသည္ ေမွာင္ေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးက အက်င့္ရလာေသာေၾကာင့္ ေရးေတးေတး ျမင္ေနရသည္။ ကုတင္ေဘးက မပိတ္ဘဲထားခဲ့ေသာ ကြန္ျပဴတာကို အသာလႈပ္လိုက္လ်င္ အလင္းေရာင္ရနိုင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အလင္းေရာင္ကို မလိုခ်င္။ ေၾကာင္၍ေနေသာ မ်က္စိတို႔ျဖင့္ အခန္းကို ၾကည့္ေသာအခါ ကုတင္ေျခရင္း စားပြဲေပၚမွ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကိုေတြ႔သည္။ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားၾကီးမေသာက္နဲ႔ ဟု အြန္လိုင္းမွာေမေမနဲ႔ေတြ႔စဥ္က နွင္းကိုေျပာလွ်င္ နွင္းက နံေဘးမွ ေကာ္ဖီခြက္ကို တစ္က်ိဳက္ေမာ့လ်က္က ဟုတ္ကဲ့ဟုေျဖတတ္သည္။ စာေသခ်ာလုပ္ဟုေျပာလွ်င္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ ကို အျမန္ပိတ္၍ ကြန္ျပဴတာကိုေ၀းရာ ပို႔ရတတ္သည္။ ႏွင္းသည္ ေၾကာင္ေသာ မ်က္လံုးတို႔ကို ပိတ္၍ အိပ္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားကို ေျပာင္းမိသည္။ အခုေလာက္ဆို ေမေမတို႔ အိပ္ေနေလာက္ျပီ။


မနက္က ေစာေစာနိုးသည္။ ပိတ္ရက္မို႔လို႔ အိပ္ခ်င္ေပမဲ့ အျမဲဖြင့္ထားတတ္ေသာ ျပဴတင္းေပါက္က မိုးစက္ေတြက မ်က္နွာေပၚ ခုန္ေပါက္၍လာေရာက္ထိမွန္စဥ္ ႏွင္း နိုးလာသည္။ မိုးေလၾကီးသည္ဟု ဆိုရမည္။ မ်က္နွာေပၚလာစင္ေသာ မိုးေရတို႔ကို လက္ဖမိုးျဖင့္ အသာပြတ္သုတ္လ်က္ နံေဘးစားပြဲေပၚမွ ဖုန္းကိုယူ၍ နာရီၾကည့္လ်င္ ထေနၾကအခ်ိန္ထက္ အေတာ္ေလး ေနာက္က်ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ႏႈိးစက္သံကိုမၾကားရ။ ပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။ အလုိအေလ်ာက္နိုးလာေသာ္လည္း မိုးေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဟု စိတ္စနို္းစေနာင့္ေတာ့အနည္းငယ္ျဖစ္မိသည္။ ႏွင္းသည္ အိပ္ရာမွ အသာထ၍ ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာကို ခ်မည္ျပဳစဥ္ မိုးရြာေနေသာျမင္ကြင္းသည္ ႏွင္း၏ အာရံုကို ဖမ္းစားသည္။ ကေလးကစားကြင္းနံေဘးက ပိေတာက္ပင္ အၾကီးသည္ မိုးေရရႊဲရႊဲစိုလ်က္ အိုေနေသာမ်က္နွာျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနသေယာင္။ ကစားကြင္းကိုျဖတ္ကာ ထီးေဆာင္းလ်က္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကေသာ လူတစ္ေယာက္စ နွစ္ေယာက္စကိုျမင္ရသည္။  ပတ္၀န္းက်င္သည္ မႈန္မႈိင္းလ်က္ရွိသည္။ ေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ အတန္ငယ္ခ်မ္းသြားေၾကာင္းသတိျပဳ
မိသည္။ ျပတင္းေပါက္ကို အသာပိတ္ျပီး မနက္စာစားရန္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္လိုက္သည္။ ဘာစားရမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ မနက္စာသည္ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္သာ ျဖစ္မည္ဟု ေသခ်ာသြားသည္။

မုန္႔ဟင္းခါးပူပူ စားခ်င္လာသည္။ စားခ်င္လ်င္ခ်က္စားေပါ့ ဟု ေမေမက ေျပာတုန္းက ေမေမကလည္း ခ်က္ရတာ လြယ္တယ္မွတ္လို႔လား ဟု ျပန္ေျပာမိတာကိုမွတ္မိေသးသည္။ အင္းပါ အင္းပါ ဟုေမေမက ေလသံေအးေအးႏွင့္ျပန္ေျပာလွ်င္ေ
တာ့ ႏွင္းက စိတ္မေကာင္းျပန္။ အိမ္ကို သတိရေတာ့ ဖုန္းဆက္ရန္ လက္က လွမ္းမိသည္။ အခ်ိန္ကေစာလြန္းေသးသည္ဟုထင္ကာ ဖုန္းကို ျပန္ခ်မိျပန္သည္။ ခုတေလာ ခဏခဏဖုန္းဆက္မိေတာ့ ေမေမက အလုပ္မအား၍ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းသံမၾကားလိုက္မိလ်င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မကုိင္လ်င္ နွင္းက စိတ္ကြက္မိေသးသည္။ ဂရုမစိုက္ဘူး ဟုထင္မိခ်င္ေသးသည္။ ႏွင္းက ခုခ်ိန္အထိ ဂရုစိုက္ခံခ်င္မိျမဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မရင့္က်က္နိုင္ေသးေသာ သမီးပဲဟု ေတြးမိတိုင္းရွက္မိျမဲ။ ေမေမက သမီးအတြက္ ဘုရားမွာပန္းေတြလွဴေပးထားတယ္ဟု ေျပာလ်င္ေတာ့ အတိုင္းမသိေက်နပ္ရတတ္သည္။ ေမေမရယ္ သမီးအတြက္ နွင္းဆီပန္းရယ္ စံပယ္ပန္းရယ္ လွဴေပးပါဟု ႏွင္းၾကိဳက္လြန္း၍ ခဏခဏလွဴမိတတ္ေသာ ပန္းလွလွေမႊးေမႊးမ်ားကို မ်က္စိထဲတြင္ျမင္ေယာင္လ်က္က ခဏခဏပူဆာတတ္ေသးသည္။ ေမေမက ေအးပါ ဟုေျပာလ်င္ေတာ့ ဘုရားစင္တြင္ ေ၀ဆာေနဦးမည့္ ပန္းလွလွေမႊးေမႊးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ကာ ၾကည္နူးရျပန္သည္။ ျပီးလ်င္ေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႔တြင္ဒူးတုတ္ထိုင္ကာ ႏႈတ္က တရြရြျဖင့္ဘုရားစာေတြရြတ္ဆိုေနဦးမည့္ ေမေမ့ဟန္ကို ျမင္ေယာင္ရျပန္သည္။ သနပ္ခါးနွင့္ ႏႈတ္ခမ္းနီႏွင့္ လွေနဦးမည့္ ေမေမက သမီးအတြက္ေတာ့ စိတ္ပူကာ ေနရျပန္ေသးသည္။ ခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမ အိပ္ရာက ထေလာက္ျပီဟု ေတြးမိသည္။

စားပြဲေပၚတြင္စိုက္ထားေသာ ပန္းအိုးငယ္ေလးေတြကို အမွတ္တမဲ့ေငးၾကည့္မိသည္။  Indoor Plant ေလးေတြကိုပဲစိုက္ရန္ တတ္နိုင္သည့္ အေနအထားတြင္  မနက္မိုးလင္းလာေသာအခါ ျပဴတင္းတံခါးကိုဖြင့္ျပီး ပြင့္အာေနၾကေသာ ေမေမစိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ႏွင္းဆီပန္းလွလွမ်ားကိုၾကည့္
ရသည့္ အရသာကို လြမ္းသည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္အေနအထားကို ျပံဳးမိလ်က္က ဒီကႏာၱရအပင္ငယ္ေလးေတြကို ၀ယ္လာမိသည္။ ျပီးေတာ့ နွင္းမွာ အပင္ေလးကို ေရေငြ႔ေလးျဖန္း အလင္းေရာင္ပိုရေသာေနရာကိုေရႊ႔ စသျဖင့္ အလုပ္ေလးေတြကို လုပ္မိျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နွင္းစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ အပင္ေလးေတြကို မနက္အိပ္ရာထလ်င္ ျမင္လိုက္ရမွ၊ ယုယလိုက္ရမွ ေက်နပ္ရသည္။ မနက္အိပ္ရာထလ်င္တစ္ခါ ညအိပ္ရာ၀င္လ်င္တစ္ခါ ။ အခုလည္း စာၾကည့္စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေသးေသးေလးေတြကိုၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ကႏၱာရပင္ငယ္ေသးေသးေလးေတြ..။ ဆူးေသးေသးမႈန္မႈန္ေလးေတြျဖင့္၊ စိမ္းစိုေနၾကသည္။ ကႏာၱရပင္ေလးမ်ားသည္ အခန္းထဲတြင္ လွလွပပ ေနရာယူေနၾကသည္။ ႏွင္း၏အခန္းေလးသည္ ထိုဆူးပင္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ လွပေနေတာ့သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဆူးေတြဟာလွရဲ႔လားဟု စဥ္းစားမိျပန္သည္။ လိုအပ္ခ်က္နည္းနည္းေလးနဲ႔ မာန္တင္းေနရဟန္ေပၚေသာ ဒီအပင္ေလးေတြကိုမူ နွင္းက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နွင့္ ၾကည့္မ၀နုိင္ျဖစ္ရျပန္ေသးသည္။

နွင္းသည္ ဖုန္းဆက္ရင္ေကာင္းမလားဆိုေသာစိ
တ္ျဖင့္ ဖုန္းနံပါတ္တခ်ိဳ႔ကိုနွိပ္မည့္ဟန္ျပင္လုိက္မိျပန္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဟင္းခ်က္ေနေတာ့မွာပဲ ၊ တူမေလးကေတာ့ အိပ္ေနတုန္းေနမယ္၊ ညီမေလးကေတာ့ က်ဴရွင္သြားေလာက္ျပီ၊ ေမေမကလည္း အလုပ္မ်ားေနမွာပဲ ...အလုိလိုစဥ္းစားမိေသာစိတ္ျဖင့္ ဖုန္းကိုအသာျပန္ခ်မိသည္။ အရင္တစ္ေခါက္ဒီလိုအခ်ိန္ ဖုန္းေခၚမိတုန္းက ေမေမက မၾကားလိုက္။ ဘယ္သူမွမၾကားၾက။  နွင္းစိတ္ေကာက္ျဖစ္သည္။ မိုးက အတန္ငယ္စဲသြားျပီ။ သို႔ေသာ္ မိုးသားေတြညိဳေနတုန္းပဲ။ ရန္ကုန္လိုေတာ့ ေအးမေနလွ။ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲျပီးရြာခ်ျပီး ခဏၾကာလွ်င္ သူမဟုတ္သလို ပူေလာင္အိုက္စပ္ျပန္ဦးမည္။ နွင္းငယ္ငယ္တုန္းက မုိးေတြသည္းလွ်င္ ေစာင္ျခံဳလ်က္ စာအုပ္ဖတ္ရတဲ့အရသာကိုလြမ္းလွသည္။ စာဖတ္ရင္း လက္ေညာင္းလာလွ်င္ေတာ့ စာအုပ္ကိုအသာပစ္ခ်၍ နွစ္ျခိဳက္ေသာအိပ္ျခင္းတြင္ခဏေပ်ာ္၀င္လုိက္ေသးသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ညီအစ္မတစ္ေတြ ေစာင္တူတူျခံဳျပီး ဗီဒီယိုကားတစ္ကားေလာက္ တူတူၾကည့္ၾကသည္။ ခုေရာ..၊ ဘာလုပ္လို႔ရနိုင္လဲလို႔ေတြးရင္း မေန႔က စာၾကည့္တိုက္က ငွားလာခဲ့ေသာ စာအုပ္ကိုသတိရမိသည္။ စာဖတ္မည္ဟုေတြးျပီး စာဖတ္ဟန္ျပင္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုး တိတ္သြားျပီ။

စာအုပ္သည္ နွင္း၏လက္မွျပဳတ္က်၏။ ႏွင္း ခဏတာ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းျဖစ္မည္။ ႏွင္း၏ စိတ္သည္ ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္လ်က္။ ေမေမ့ကိုအိပ္မက္မက္သည္။  ေမေမက ပန္းပင္ေတြေရေလာင္းေနတယ္တဲ့။ နွင္းက ေဘးက ၾကည့္ရင္း အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ပန္းအိုးေတြကို ဘာပင္ေတြလဲ ေမေမဟု ေမးသည္။ ေမေမက တစ္ခြန္းမက်န္ရွင္းျပသည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေမေမက ေရေလာင္းမွ ဂရုစိုက္မွ ပန္းေလးေတြပြင့္ၾကမွာ။ ေမေမစိုက္တဲ့ပန္းေလးေတြ လန္းေနတာပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာျပီး ႏွင္းကို ျပံဳးၾကည့္သည္ တဲ့. ။ နွင္းက ဘာျပန္ေျပာမိလဲ မမွတ္မိ။ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ဘဲ  နိုးလာတာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။ စားပြဲေပၚကို ေငးၾကည့္မိေတာ့ ေမေမ့မ်က္နွာသည္ ျပံဳးလ်က္ ဓာတ္ပံုထဲမွ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ႏွင္းသည္ ထိုင္းမႈိင္းေနေသာ စိတ္တို႔ လြင့္သြားေစရန္ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္နွစ္ခ်က္ ခါလိုက္ကာ စိတ္ကို လန္းဆန္းသြားေစရန္ၾကိဳးစားသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးတိတ္သြားျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနပူစျပဳလာျပီ။ ရန္ကုန္မွာလိုမ်ိဳး မိုးသည္ ေစြေလ့မရွိေသာေၾကာင့္ မိုးေအးသည့္အရသာကို ၾကာရွည္မခံစားရ။ အေတြးမ်ားကို တိခနဲျဖတ္ခ်ပစ္ရန္ ၾကိဳးစားျပီး ေကာ္ဖီေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္ရန္ျပင္သည္။ နာရီကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းျပေနျ
ပီ။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ရက္သတၱပတ္အသစ္တစ္ခုကို အစပ်ိဳးရဦးမည္။ ႏွင္းကေတာ့ ေန႔စဥ္အကြက္က်က် ဇယားကြက္မ်ားထဲတြင္ အလုိက္သင့္စီးေမ်ာရန္ၾကိဳးစားရမည္။

အိပ္မက္ထဲက ေမေမ့စကားသံခပ္တိုးတိုးက ႏွင္း၏နားထဲမွမထြက္။ ေမေမစိုက္ခဲ့တဲ့ပန္းကေလး အျမဲလန္းေနေစရမည္ တဲ့။ ႏွင္းသည္ မ်က္လံုးကုိ အမွတ္တမဲ့ ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္လိုက္မိလ်င္ အိပ္မက္ထဲမွ ေမေမသည္ နွင္းအား ျပံဳးလ်က္ၾကည့္ေနသည္။ ေမေမ့မ်က္လံုးထဲမွ စိတ္ပူပန္ျခင္း ႏွင့္အတူ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားသည္ ႏွင္း ႏွလံုးသားဆီသို႔ စီးကူးသည္။ ေမေမႏွင္းကို သတိရေနသလား။ လြမ္းလို႔ေနသလား။ ႏွင္းကေတာ့ ေမေမ့ ေက်းဇူးတရားနွင့္ ေမေမ၏ ေမတၱာေတာ္တို႔ကို ႏွင္း၏ ၾကိဳးစားမႈ ျဖင့္ ဆပ္ခ်င္သည္။ ႏွင္း၏ ေမတၱာတရားတို႔ကို ႏွင္း၏ အနစ္နာခံတတ္မႈျဖင့္ ျပသခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွင္း နာက်င္ေနေသာအခိုက္အတန္႔ကာလတို႔
ကိုမူ မျမင္ေစခ်င္။ ႏွင္း၏ ပင္ပန္းမႈ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈတို႔ကို မသိေစရ၊ မျမင္ေစရ။ ႏွင္းသည္ စားပြဲေပၚမွ ကႏာၱရပင္ ေသးေသးေလးကို ေငးၾကည့္မိျပန္သည္။ အပင္ကေသးေသာ္လည္း.. ဆူးရွိသည္။ လိုအပ္ခ်က္နည္းသည္။ ထိုအပင္ငယ္ေလးသည္ ဤအခန္းေလးထဲတြင္ ႏွင္း၏ အေဖာ္အျဖစ္လွပစြာရွင္သန္ေနေလသည္။ ႏွင္းသည္ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္၏။ အတန္ၾကာေသာ္ အိပ္ရာသို႔၀င္ရသည္။ ေန႔သစ္တို႔သည္ နွင္းအားေစာင့္ၾကိဳလ်က္ရွိၾကသည္။ တစ္ရက္ရက္တြင္ ငယ္စဥ္ကလို ေမေမ့ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးကာ ေမေမေျပာျပမည့္ စကားမ်ားကို နားေထာင္ဦးမည္ဟု စဥ္းစားလ်က္က ျပံဳးမိရျပန္သည္။


ေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္ေတြေတာက္ပေနျပီလား။ ၾကယ္ေတြၾကည့္ရတာၾကိဳက္ေသာႏွင္းက ငယ္ငယ္ကၾကည့္ဖူးေသာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္မ်ားျပားတဲ့ ၾကယ္ေတြအျပည့္နဲ႔ေကာင္းကင္ၾကီး
ကိုလြမ္းလွသည္။ တစ္၀က္ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွေန၍ လေရာင္သည္ ႏွင္း၏ မ်က္နွာေပၚကိုက်ေနသည္။ ႏွင္းသည္ အေတြးေတြကို သိမ္းပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေခါင္းကိုခါရမ္း၍ တစ္ဖက္ကိုေစာင္းကာ မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္လ်င္ အိပ္မက္ထဲက ေမေမက နွင္းကိုျပံဳးလ်က္ၾကည့္ေနသည္။


စိမ္းျမလင္းသစ္

(28/07/2012)

Thursday 12 July 2012

ရယ္မိခဲ့ၾကတယ္

ဒီေန႔ မနက္နိုးလာေတာ့ မိုးက ခပ္ဖြဲဖြဲရြာေနတယ္ လို႔ စုက ေျပာေတာ့ ကိုယ္ကေငးေနတုန္း။ အင္းေနာ္ မနက္ကမိုးရြာေနတာပဲလို႔ ေနာက္မွ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ ငါက အိပ္ခ်င္တဲ့ဟာကို နင္ကအတင္းဖုန္းေခၚေနေတာ့ ကိုင္လိုက္ရတာ၊ အမွန္ကအိပ္ခ်င္ေသးတာတဲ့။ စုကေျပာျပီး မ်က္ႏွာကိုပုပ္ထားတယ္။ ဒီလိုပဲ သူက မၾကိဳက္တာဆိုရင္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို မျပီးနိုင္မစီးနိုင္ ျပန္ျပန္ေျပာေနၾက။ သူရပ္လိုက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာဆိ
ုလည္း တိခနဲကိုရပ္ပစ္တတ္တာ။ အမွန္က ကိုယ္ကဖုန္းမဆက္လည္း သူကကိုယ့္ကိုဖုန္းဆက္မွာပဲဆိုတာ သူ႔ကိုဒီအခ်ိန္မွာ ျပန္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ခုအခ်ိန္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာသလိုေနပါေစလို႔ သူ႔ကို လႊတ္ထားေပးရတယ္။ ငါက နင္နဲ႔အတူတူ ေလွ်ာက္သြားခ်င္လို႔ပါဟ လို႔ သူ႔ကို ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာလိုက္ရတယ္။ သူကေတာ့ ၾကားပံုမရပါဘူး။ အေ၀းကိုေငးေနေတာ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ ထိုင္ခံုမွာထိုင္ေနရာကေန ထျပီးေတာ့ ကန္အစပ္က ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေျခဆင္းျပီးေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဟဲ့ နင္ ကၽြတ္တြယ္ဦးမယ္လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြတ္မရွိေလာက္ပါဘူးဟ.. ျပီးေတာ့ ေျခာက္ေနတာပဲ.. ငါထိုင္ခ်င္လို႔တဲ့။ ကိုယ္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး..။ လမ္းက ၀ယ္လာတဲ့ ပလတ္စတစ္ဗူးထဲက အေအးကိုပဲ ပိုက္နဲ႔စုပ္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ အေအးက ေအးလြန္းလို႔လားမသိဘူး လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ စူးက်င္သြားတယ္။

 စုက ျမက္ေတြကို အဖ်ားေလးေတြလိုက္ႏႈတ္ေနတယ္။ ဟဲ့ မလုပ္နဲ႔ေလ ရဲလာဖမ္းရင္ ငါမကယ္ဘူးေနာ္ လို႔ လွမ္း ေအာ္လိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လဲလို႔ သူကျပန္ေျပာတယ္။ ငါ့ဟာငါ ဘာလုပ္လုပ္တဲ့ ။ စုက မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ပဲ ကိုယ္လည္းသူ႔ေဘးနားမွာ လိုက္ထိုင္လိုက္ရတယ္။ စိတ္ထိန္းပါဟာတို႔ မလြမ္းေလာက္ပါဘူးတို႔  ဘာဘာညာညာေတြေတာ့ ေျပာဖို႔စိတ္မကူးေတာ့ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုမ်ိဳးစကားေတြေျပာရင္လည္း ဒါဟာ စကားလံုးသက္သက္ၾကီးေတြပဲျဖစ္ျပီ
း နားေထာင္ရတဲ့သူ နားကေလာရံုပဲျဖစ္မယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ေဘးနားမွာ ထိုင္ရံုေလးပဲထိုင္လုိက္တယ္။ ဟဲ့ နင္ ဟိုေကာင္ေတြဆီသြားခ်င္လား ငါလုိက္ပို႔ေပးမယ္ေလဟာဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲေအးေအးေဆးေဆးထိုင္ခ်င္
တယ္တဲ့။ ေအးေအး လို႔ဆိုျပီး ျငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ ေန႔ခင္းကလည္း ေရွာ့ပင္းေမာမွာ ေျခတိုေအာင္ေလွ်ာက္သြားၾကျပီးျ

ပီ။ အမွန္က ကိုယ္သြားတဲ့ေနာက္သူ လုိက္ရတာ။ သူကေတာ့ ထံုေပေပနဲ႔ပဲ။ ဘာမွလည္းမေျပာဘူး။ ေမးလိုက္မွ တစ္ခြန္းထထေျဖတယ္. အခုလည္းအဲ့လိုပဲ။ ဘာမွမေျပာဘဲ ထိုင္ေနတယ္။ ကိုယ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ တကယ္က စကားေတြဆိုတာ ခံစားခ်က္ရွိမွေျပာလို႔ရတာမ်ိဳး
။ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔က စိတ္ခံစားခ်က္တူတယ္ေျပာရမယ္၊ အေၾကာင္းအရာအေတာ္မ်ားမ်ား တိုက္ဆိုင္ျပီး စကားေတြလုေျပာရတယ္။ ကိုယ္ကေျပာလို႔မျပီးေသးဘူး၊ သူက လုလုေျပာလို႔ ရန္ခဏခဏျဖစ္ရေသး။ ခုေတာ့ ဒီေကာင္ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားျပီ။ သူ႔ကိုဘယ္လိုနွစ္သိမ့္ေပးရမလဲမသိဘူး။ မသိေတာ့လည္း ျငိမ္ျငိမ္ေလးပဲေနေပးဖို႔တတ္နိုင္ေတာ့တယ္။

ငါေလ အဲ့လိုမ်ိဳး အဘိုးၾကီးအဘြားၾကီးစံုတြဲေတြကို
ေတြ႔ရင္ စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးပဲ တဲ့။ သူေျပာေတာ့မွာ သူၾကည့္ေနတဲ့ေနရာဆီလိုက္ၾကည့္လိ
ုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ လက္တြဲျပီးေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့ အဘိုးအဘြားစံုတြဲတစ္တြဲကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စုကေျပာရင္း အားက်သလိုမ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည့္လို႔။ ျပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။ သူတို႔ဘ၀မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ နားလည္မႈေတြနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာလို႔ ငါေတာ့ ခံစားရတယ္ဟ။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိဘူးတဲ့။ ဟုတ္ရင္လည္းဟုတ္မွာေပါ့။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္ႏွၾကိမ္ေျမာက္သညး္ခံခြင့္လႊ

တ္ခဲ့ရလဲ။ ျပီးေတာ့ တကယ္ေရာ ေမတၱာနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာလား။ ဒါေတြကိုေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြကိုယ္တိုင္ပဲသိမွာေ
ပါ့။ ဟုတ္ခ်င္ရင္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့။ မဟုတ္ခ်င္လည္းမဟုတ္ဘူးေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ စုက အဲ့လိုပဲ။ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႔တန္းတင္တာမ်ားတယ္။ သူမ်ားေတြအတြက္ဘာမွမဟုတ္တာေတြက သူ႔အတြက္ အၾကီးၾကီးေတြျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေကာင္းဖို႔ျဖစ္လာတာလို႔ပဲေတြးေပါ့ လို႔ ကိုယ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ စုက ရယ္တယ္။ အသံက ခပ္အက္အက္ရယ္။ ဘာလဲ ဒါဆိုရင္ ငါက အားလံုးကို ေပ်ာ္စရာေတြပဲလို႔ ေတြးပစ္ရေတာ့မွာလား ၊ ေပၚလီယာနာဆိုတာ စာအုပ္ထဲမွာပဲ ရွိတာေလဟာ.. ငါကေတာ့ ေကာင္းရင္ေကာင္းတဲ့အတိုင္းေတြးမယ္။ ဆိုးရင္ဆိုးတဲ့အတိုင္းေတြးရမွာပဲ ၊ မေကာင္းတာကို ေကာင္းတာပါလို႔ မေတြးနိုင္သလို ေကာင္းတာကို မေကာင္းဘူးလို႔လည္းမေတြးနိုင္ဘူး လို႔ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါဆိုရင္ နင္က ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ဆိုတာကို ဘာနဲ႔ တိုင္းတာလဲ လို႔ျပန္ေမးလုိက္မိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က နည္းနည္းေမွာင္စျပဳလာျပီ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းမီးေတြမထြန္းေသးဘူး။ မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ သူနဲ႔တူတူေနေပးဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘာမွေတာ့မျဖစ္ပါဘူး။ မနက္ျဖန္အလုပ္ျပန္တက္ရမွာမို႔လို႔ သိပ္ညဥ့္နက္ေအာင္ေတာ့ေနလို႔မရဘူးေပါ့ေလ။

ေလအေ၀ွ႔မွာ စုဆံပင္ေတြ ၀ဲခနဲပဲ..။ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္က မ်က္နွာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ မ်က္၀န္းေတြ အေရာင္ေတာက္လာၾကတယ္။ စုက ေျပာတယ္..အမွန္က လူေတြမွာ ေပတံတစ္ေခ်ာင္းစီရွိထားၾကျပီးသာ
းပဲဟာ၊ ကိုယ့္ေပတံန႔ဲကိုယ္ အမွန္ေတြအမွားေတြ ေကာင္းတာေတြ မေကာင္းတာေတြ လုိက္တိုင္းတာေနၾကတာပါ။ ကိုယ္ၾကိဳက္ရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္ျပီးေတာ့ မၾကိဳက္ရင္ မေကာင္းဘူးလို႔သတ္မွတ္ၾကတယ္။ အမွန္က ဒါေတြက အလကားေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ဆိုတာကို ငါ့ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မႈက သူတပါးကို ထိခိုက္ျခင္း ၊ မထိခိုက္ျခင္းနဲ႔တိုင္းမယ္.ျပီး
ေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစျပီး ငါလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေတာ့မယ္ တဲ့..အဲ့လိုေျပာျပီးေတာ့ စုက ေမာသြားသလိုပဲ ၊ သူ႔အေအးကုိ အခုမွ ေသာက္တယ္။ ငါလုပ္ခ်င္တာေတြက သူမ်ားကို မထိခိုက္ရင္ေတာ္ျပီေပါ့တဲ့။ 'တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ထိခိုက္ေစခဲ့ျပီးမွ လိပ္ျပာလံုတယ္လို႔ ေျပာရဲတဲ့လူေတြကို ငါထိုင္ရယ္မယ္ဟာ' တဲ့။ ေျပာရင္း စုက ရယ္တယ္၊ ရယ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲလာလို႔ ေခါင္းကိုေမာ့လိုက္တာေတြ႔လိုက္

ရေသးတယ္။ ခုမွ ထြန္းလိုက္တဲ့ လမ္းမီးေရာင္ ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ အာတင္းထားတဲ့ စု မ်က္ႏွာေလးကို ကိုယ္က ေငးမိတယ္။ ကိုယ္က သက္ျပင္းခပ္ဖြဖြ ခ်မိရင္း နင္သူတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ေသးလို႔လားလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ဟိုရက္က ငါနဲ႔ ပြဲတစ္ခုမွာဆံုတယ္ဟ တဲ့။ သူတို႔က လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္..ငါအံ့ၾသလို႔တဲ
့။ စုရယ္ နင္ကငါတို႔ကိုမေျပာဘူး၊ အခုမွေျပာတယ္ဟာ လို႔ေျပာမိေတာ့ ငါစိတ္ကုန္သြားလို႔ပါဟာတဲ့။ ဒါဆိုလည္း မခံစားေနနဲ႔ေတာ့ေပါ့ လို႔ ေျပာေတာ့ ဘာလဲ ငါက အကုန္လံုးကို ေပ်ာ္စရာလို႔ လိုက္ေတြးေနရမွာလားလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ရယ္လိုက္ေသးတယ္။ စုရယ္..နင္ကလည္းဟာ လို႔ ေျပာမိျပီး ကိုယ္က ဘာေျပာရမွန္းမသိျပန္ဘူး။ အခ်စ္သူရဲေကာင္း အလကားေကာင္ေတြပါဟာ၊ ငေပါေတြ ဆိုျပီး စုက မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ေညာင္းတယ္ဟာ..လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ဆိုေတာ့ ေအးေအးလို႔ဆိုျပီး ငါတို႔ မုန္႔၀ယ္စားရေအာင္လို႔ေျပာရင္းနဲ႔ မုန္႔၀ယ္စားျဖစ္ၾကေသးတယ္။

ငါဟိုရက္က သူတို႔အတြဲကို ကားေပၚကလွမ္း ျမင္လိုက္ေသးတယ္ဟ။ သူက ေကာင္မေလးကို အေတာ္ၾကင္နာတဲ့ပံုပဲတဲ့ ဟိုေကာင္မေလးလက္ကိုကိုင္ထားတယ္။ ခံုေလးမွာထိုင္ရင္းနဲ႔ တတြတ္တြတ္နဲ႔စကားေတြေျပာေနၾကတာ.
.အမ်ားအျမင္မွာ အေတာ္ၾကင္နာတဲ့အတြဲေလးပဲ။ ေကာင္မေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုပဲတဲ့။ နင္က မနာလိုျဖစ္ေနတာလား လို႔ေမးလိုက္ေတာ့။ မဟုတ္ဘူးဟ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါ့ခံစားခ်က္ကို ခုထိေမ့လို႔မရေသးတာဟာ..ဘာနဲ႔တူ
လဲဆိုရင္ ..လူပံုၾကားထဲမွာ အက်ီၤအျပဲၾကီး ၀တ္လာမိတာကို ရုတ္တရက္ သိလိုက္ရသလိုမ်ိဳး ခံစားလုိက္ရတယ္။ ျပန္ေတြးမိတိုင္း အဲ့လိုခံစားေနရတုန္းပဲ။ မလံုမျခံဳျဖစ္သြားတဲ့စိတ္မ်ိဳး ။ စုက ခုနက ၀ယ္လာတဲ့ ကိတ္မုန္႔ကိုစားရင္း အေအး ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ျဖစ္သြားပံုပဲ။ နင္သူတို႔ကို စိတ္နာသြားတာ၊ ရွက္သြားတာဆိုေတာ့ သစၥာေဖာက္ခံရတဲ့ခံစားမႈ၊ အရမ္းနာက်င္တယ္တဲ့။ ၾကာရင္ေမ့သြားမွာပါ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒါ အျမဲအမွတ္ရေနမယ့္သင္ခန္းစာလို႔ ေျပာရင္းရယ္ေနတယ္။ ေနာက္သင္ခန္းေတြ သတိထားေပါ့ဟာ ပုစာၦက တစ္ပုဒ္နဲ႔တစ္ပုဒ္ မတူရင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ၊ နင္ကခဏခဏတြက္ခ်င္လို႔လားလို႔ ေျပာျပီး ႏွစ္ေယာက္သားရယ္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ေအးေနာ္ တစ္ပုဒ္နဲ႔တစ္ပုဒ္ေပးထားခ်က္ေတြ

ကလည္း တူခ်င္မွတူမွာ လို႔စုကေျပာေသးတယ္။ ျပီးေတာ့လည္း ငါက သခ်ၤာဆိုရင္ သိပ္ကိုည့ံေသးတာတဲ့..။ ဒီပုစာၦမို႔လို႔ မွားတယ္၊ ေနာက္တစ္ပုဒ္က ေနာက္တစ္မ်ိဳးမို႔လို႔မွားတယ္ ဆိုသလိုလည္းျဖစ္ေနဦးမယ္ လို႔ေျပာမိၾကျပီး နွစ္ေယာက္သားရယ္မိၾကေသးတယ္။

မီးေတြေတာင္ ထြန္းထားျပီေနာ္ လို႔ေျပာမိေတာ့ စုက နင္ကျပန္ခ်င္ျပီလားတဲ့။ နင္လည္းမနက္ျဖန္အလုပ္သြားရမွာ
မဟုတ္လား မနက္မထနိုင္ဘဲေနမယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ ေအးပါဟာ ဆိုျပီး စုက ဒါဆို ျပန္ၾကရေအာင္ေလ တဲ့..။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔..ပိန္လည္းပိန္
သြားတယ္။ အစားမွန္မွန္စား၊ ေပ်ာ္ေအာင္ေန လို႔ စုကိုေျပာမိေတာ့ စုက ျပံဳးေနတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ နင္ ေအးေဆးျဖစ္သြားမွာပါဟာ ဆိုေတာ့ ငါကအခုေရာ ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲတဲ့..။ အခုေတာ့ သက္သာသြားျပီမဟုတ္လားဆိုေတာ့..

'ဟဲ့ ဒီဒဏ္ရာက ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္တဲ့ဒဏ္ရာမွမဟုတ္
တာဟာ ' တဲ့..ေျပာျပီးရယ္ေနေရာ..။  သူ႔ရယ္သံက ခပ္အက္အက္နဲ႔၊ စုမ်က္နွာေလး ခပ္မဲ့မဲဲ့ျဖစ္ေနမွန္း ကိုယ္ သိသားပဲ။ ကိုယ္က ေခါင္းကိုငံု႔ပစ္မိရင္းနဲ႔ နင္ဟာေလ ခုတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး..တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တယ္လို႔ေျပာလိုက္ရတယ္။ ငါက အကုန္လံုးကို ေပ်ာ္စရာလို႔ေတြးပစ္လိုက္တာေလ တဲ့ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကပဲအားကိုးရတယ္..တျခားသူေတြက အလကားပဲ တဲ့..ကိုယ္က အျမင္ကတ္ေတာ့ နင္ကအခုမွ ငါ့ကိုသတိရတာ..လို႔ ဆိုျပီး ခ်ီးမ လို႔ခပ္တိုးတိုး ဆဲလိုက္တယ္..သူကလည္း ျပန္ဆဲရင္းနဲ႔ ရယ္ေရာ..ျပီးေတာ့ လက္ကိုလႊဲရင္းလႊဲရင္း ေလွ်ာက္ေနေသးတယ္။ လမ္းမီးေရာင္ ခပ္၀ါ၀ါေလးနဲ႔ ေလေအးေအးေလးၾကားမွာ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္။ စုက လွမ္းျမင္ေနရတဲ့  လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ MRT လိုင္းကိုၾကည့္ျပီးေတာ့ ငါတို႔ လမ္းတူတဲ့အထိ အတူတူသြားလို႔ရတယ္၊ တူတယ္လို႔ထင္တဲ့ေနရာအထိ အတူတူသြားလို႔ရတယ္တယ္။ ခြဲရမယ့္ေနရာမွာ ခြဲရမွာပဲတဲ့။ အင္းေလ လို႔ကိုယ္ကေျပာရင္းနဲ႔ သူနဲ႔အတူတူစီးလို႔ရမယ့္ဘူတာနာမည္ကို ေျပာမိတယ္။  'ဘယ္သူမဆို လမ္းတူတဲ့ေနရာအထိ အတူတူ သြားလို႔ရတာပဲ၊ ျပီးရင္ေတာ့ခြဲရတာပါပဲ ' လို႔ စုကေျပာရင္း ရယ္တယ္။ ရယ္ရင္းနဲ႔လည္း လက္ကိုလႊဲရင္း လႊဲရင္းေလွ်ာက္ေနေသးတယ္။  'အင္းေပါ့ဟာ လမ္းတူတဲ့အထိေတာ့ ဒီလုိပဲ သြားၾကတာေပါ့' လို႔ ေျပာရင္းကိုယ္ကရယ္မိေတာ့ စုကလည္း လုိက္ရယ္တယ္..ကိုယ္တို႔ ဒီလိုပဲရယ္မိခဲ့ၾကတယ္။


စိမ္းျမလင္းသစ္
(13/07/2012)

Thursday 28 June 2012

ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆို...ဇာတ္လမ္းဟာ အခ်ိန္တိုတယ္

ဒီေန႔ေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ
တယ္။ ရုပ္ရွင္မၾကည့္ျဖစ္တာၾကာျပီ။ အြန္လိုင္းကေန မၾကာမၾကာ ၾကည့္မိေပမ့ဲ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ မၾကည့္မျဖစ္တာၾကာျပီ။ ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျဖစ္တဲ့ကားက ဘာလဲလို႔ ကိုယ္မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိေ
တာ့ ဘယ္သူ႔ေခၚရမွန္းလည္းမသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရံုးမွာအားတဲ့အခ်ိန္ေလး ဘာကားၾကည့္ရမလဲလို႔ အြန္လိုင္းမွာတက္ရွာတယ္။ အမွန္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ေသခ်ာလွတယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ မာဒါဂတ္စ္ကာၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုေခၚရမလဲလို႔ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္က ကာတြန္းကားနဲ႔ဒရာမာကားပဲ ၾကိဳက္တတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာ အနိုင္က်င့္လို႔ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း ပ်င္းတယ္လို႔ေျပာမွာေသခ်ာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ရင္လည္း ျဖစ္ေနသားပဲေတြးျပီး တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ဖို႔စိတ္ကူးမိတယ္။ ဘြတ္ကင္ေတာ့ မတင္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္မွပဲ လက္မွတ္၀ယ္ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုမွာသြားၾကည့္မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ရံုးကေရာက္လို႔  ကိုယ့္အခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္
၀င္လိုက္ေတာ့  မနက္ကရုတ္ျပီးကုတင္ေပၚပစ္တင္ထားခဲ့တဲ့အ၀တ္ပံုကိုလွမ္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဟူးခနဲသက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္ပစ္ရင္း အ၀တ္ေတြကိုလံုးေထြးျပီး ဗီရိုထဲပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေမေမသာသိရင္ မီးပူေလးေတာ့တိုက္ပါဦးလို႔ေျပာမလားပဲ..။ ဒါမွမဟုတ္သူကိုယ္တိုင္ ကိုယ္မသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ယူတိုက္ေနေရာ့မယ္။ ပူလိုက္တာလို႔ေတြးရင္း ဒီညဘာဇာတ္ကားၾကည့္ရမလဲစဥ္းစားရတယ္။ ဒရာမာကားတစ္ကားကို တရုတ္လိုင္းတစ္ခုကေနေဒါင္းေနရင္းနဲ႔ ေမေမနဲ႔တူတူ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးတာ အမွတ္ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကိုယ္က ခပ္ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတယ္၊ သိတတ္စအရြယ္။ ေမေမဘာလို႔ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာလဲမသိဘူး။ ေဖေဖမပါဘူး။ ေမေမက ကိုယ္ကိုေခၚျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္၀ယ္တယ္၊ သားအမိနွစ္ေယာက္ တူတူၾကည့္ၾကတယ္။ ေမေမနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ၾကည့္ၾကတဲ့ရုပ္ရွင္ေတြအမ်ားသား။ ပရစ္တီး၀စ္မင္း ကိုမွတ္မိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေမေမ့ကို ဘာေၾကာင့္ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာလဲဆိုတာမေမးခဲ့ဘူး၊ ေမေမကလည္းမေျပာခဲ့ဘူး။ ခုထိလည္း ေမေမရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ခုေတာ့ ေမေမက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ျပီးေတာ့ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုရီးယားကားေတြၾကည့္တယ္၊ နိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္တယ္ေျပာတာပဲ။ ကိုယ္ကလည္း ရုပ္ရွင္မၾကည့္နဲ႔၊ ေမေမဘုရားတရားလုပ္၊ ဘာညာမေျပာပါဘူး။ စိတ္ဆိုတာကလည္း ဘုရားတရားဘာညာလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ခ်မ္းသာသလိုေလးေနျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေနလို႔ရတာပဲလို႔ ထင္တယ္။

အေျပးဖိနပ္ကိုစီးျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းပတ္လမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ထြက္လာတယ္။ က်န္းမာေရးလိုက္စားလို႔မဟုတ္ဘူး
။ အိုတီမရွိတဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ ပုိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမလဲေတြးရင္း ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္ၾကည့္တတ္တဲညာဥ္ေၾကာင့္ ညေနပိုင္းဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ သိပ္မပင္ပန္းတဲ့ေန႔၊ အဆင္ေျပတဲ့ေန႔ဆိုရင္ ေျပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လမ္းပဲေလွ်ာက္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္လိုပဲလမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြကိုၾကည့္တယ္။ ေဘးကျဖတ္ေျပးသြားၾကတဲ့
ေျပးတဲ့သူေတြကိုၾကည့္တယ္။ သစ္ရြက္ေလးေတြေၾကြေနတာ၊ ေလတိုက္ရာတေလွ်ာက္မွာ ညေမႊးပန္းေလးေတြေမႊးေနၾကတာ စတာေတြေလွ်ာက္ခံစားတယ္။  လမ္းမီးေတြ ထိန္ေနေအာင္ထြန္းထားတဲ့ ကားလမ္းမၾကီးမွာ ကားေတြျဖတ္သြားၾကတာကို ေငးတယ္။ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြၾကားထဲအထိ ေလေတြတိုးျပီးတိုက္လာရင္ေပ်ာ္
တယ္။ မိုးဖြဲဖြဲနဲ႔ မီးေရာင္ ခပ္၀ါ၀ါေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုေပ်ာ္တယ္။ အဲ့လိုအခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားထဲေရာက္သြားရသလိုပဲ လို႔ေတြးတယ္။ အားအားယားယားရွိတတ္တဲ့အခါ ဒီလိုပဲ ေရာက္တတ္ရာရာေလွ်ာက္စဥ္းစားတတ္တယ္လို႔ပဲထားပါ။ လူဆိုတဲ့သတၱ၀ါဟာ အေျခံခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္စံုလာရင္ ဒီလို အရည္မရအဖတ္မရေတြကို အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ လုိက္ခံစားတတ္ၾကတာပဲ။ အနုပညာဘာဘာညာညာဆိုတာေတြက အလကားပဲလို႔ မၾကာမၾကာေတြးမိျပီး ကင္းကိုမကင္းနိုင္ျပန္ဘူး။

မိမိကိုယ္ကို ေသခ်ာမသိတဲ့လူေတြက ရုပ္ရွင္ေတြကိုပိုၾကည့္ၾကတယ္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာတုန္းက သူမ်ားအေၾကာင္းကိုစိတ္၀င္စားတဲ့
လူေတြက ပိုျပီးေတာ့ၾကည့္ၾကတာလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုခဏေမ့ခ်င္လို႔ သူမ်ားအေၾကာင္းအရာေတြမွာ စိတ္၀င္စားစရာခဏရွာၾကတာလည္းျဖစ္နိုင္တာပဲေလ။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကိစၥေတြကို စိတ္၀င္စားလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားစရွာျပီးေတာ့ ေျပာၾကမယ္။ ငါသာဆိုရင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေနရာမွာ ၀င္ခံစားမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသနားတဲ့စိတ္နဲ႔ လြမ္းခန္း ေဆြးခန္း နာက်င္ရတဲ့အခန္းေတြပါလာရင္ ငိုမယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒါဟာ သူမ်ားအေၾကာင္းစိတ္၀င္စားတဲ့ စိတ္အခံကေန ေရြ႔လ်ားလာတာ၊ စသျဖင့္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တဲ့အခ်ိန္ေလွ်ာက္ေတြးမယ္။ တစ္ခါတခါ ေျပာခ်င္ရာေျပာတာေတြ၊ ျပခ်င္ရာျပတာေတြကိုမ်ား ဘာကိုေျပာခ်င္တာ၊ ဆိုျပီးမ်ား သူမ်ားနားမလည္တဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘ၀င္ေလဟပ္ခ်င္သလိုျဖစ္မိေသးတယ္။ ငါ့ေလာက္မွ သူမ်ားေတြမသိရေလ ဆိုျပီး အေတာ္စိတ္ၾကီး၀င္ရေသး။ ဒါဟာ အပိုအလုပ္ေတြပဲ။ အမွန္ကေတာ့လည္း ရုပ္ရွင္ေတြဆိုတာ ဇာတ္လမ္းျပကြက္ဆန္းဆန္းနဲ႔လူေတြအေၾကာင္း တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ့သူမ်ားေတြအေၾကာင္း၊ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆို ဇာတ္လမ္းဟာ အခ်ိန္တိုတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္လာတာပ်င္းလာလို႔ ခပ္ဖြဖြေျပးတယ္။ ေခၽြးထြက္ရင္ျပီးတာပဲ။ ေျပးခ်င္လို႔ေျပးတာမွမဟုတ္တာ။ လုပ္စရာမရွိလို႔လုပ္ရတာပဲလို႔ဆက္ေတြးရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ ေလေတြက ေခၽြးစိုေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္နွာကိုတိုးသြားလိုက္ၾကတာ ေက်နပ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ နွစ္ေယာက္တြဲေျပးသြားၾကတဲ့သူေတြ၊ တစ္ေယာက္တည္းေျပးေနတဲ့လူေတြနဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္နားကလမ္းဟာ ခုလိုညမ်ိဳးဆိုရင္ သိပ္ကိုလွတယ္။ ဇာတ္နာတဲ့ ရုပ္ရွင္တစ္ခုတေလမွာဆိုရင္ ဒီလိုျပကြက္မ်ိဳးက ဇာတ္လိုက္ဟာ
အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ကိုျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေျပးလာလိုက္တယ္။ ေမာလာရင္ရပ္လိုက္မယ္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ လုပ္စရာမရွိေတာ့သလိုမ်ိဳး ၊ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္လက္စအလုပ္တစ္ခုခုကို ျငီးေငြ႔သြားတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းရပ္ပစ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ရပ္ခ်င္ရင္လိုက္မယ္။ မနက္ဆိုရင္ အလုပ္သြားမယ္၊ ညေနျပန္ေရာက္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္မယ္၊ အခ်ိန္ပိုေနေသးရင္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ၾကည့္ဦးမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ကားကို ႏွစ္ရက္ခြဲျပီးေတာ့ၾကည့္မယ္။ တစ္ပတ္မွာတစ္ရက္နားမယ္၊ ဒါဟာပံုမွန္ပဲ။ ပံုမွန္မဟုတ္ရင္ေတာင္ ပံုမွန္လို႔ထင္ေနတုန္းပဲ။

နားထင္ေပၚကေန ေခၽြးေတြစီးက်လာလို႔ သုတ္လိုက္ရတယ္။ ေညာင္းေနျပီ လို႔ထင္လာတယ္။  ဒီဘေလာက္ကို ဘယ္နွေခါက္ပတ္ျပီးျပီလဲမသိဘူး။ ေရတြက္မေနဘူး။
 ေညာင္းတဲ့အထိေျပးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ့္လိုေျပးေနတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ျပီးေျပးတယ္။ ဒါပါေလလို႔ေတြးျပီး အိမ္ကိုလွည့္ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။
ေရခ်ိဳးမယ္၊ ျပီးရင္ ေမေမနဲ႔ ဗီဇက္အို ကေနစကားေလးဘာေလးေျပာမယ္။ အဲ့ဒီအခါ သူတို႔က ကိုယ့္အတြက္ရုပ္ရွင္ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ကသူတို႔အတြက္ရုပ္ရွင္ျဖစ္မယ္။ လူတစ္ကုိယ္မွာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္စီနဲ႔မို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ေတာ့ တစ္ဦးဦးဟာ ရုပ္ရွင္တစ္ကားစီျဖစ္ၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဟာ အခ်ိန္တိုတယ္။ ကိုယ့္အေတြးကို ရယ္ခ်င္သြားျပီး အိမ္ခန္းတံခါးကုိတြန္းအဖြင့္မွာ ခုနက ေဒါင္းထားခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားက ၾကည့္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနျပီဆိုတာ ကြန္ျပဴတာမွာျပေနတယ္.။ ဒီည ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။


စိမ္းျမလင္းသစ္
(28/06/2012)

Tuesday 26 June 2012

ဒီညမွာ လကတစ္၀က္တိတိသာတယ္

မင္းအဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လားလို႔ရုတ္
တရက္ အေမးလိုက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ဘာေျဖရမွန္းမသိဘူးျဖစ္
သြားတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနသလိုလိုနဲ႔ လက္ထဲကစီးကရက္ကိုပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ဖြာေနမိေတာ့တယ္
။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ထံုးစံအတိုင္း ၀တ္ေက်တမ္းေက်အေမးစကားတစ္ခုအေပၚမွာ အေျဖတစ္ခုကိုေစာင့္ေနဟန္လည္းမရွိပါဘူး။ တျခားသူေတြနဲ႔သာ စကားဆက္ေျပာလို႔ေနေတာ့တယ္။ မေတြ႔တာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႔ဆံုပြဲမွာ က်ေနာ္နႈတ္ဆိတ္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္းစကားစျမည္ေျပာခ်င္စိတ္ေလးေတာင္မရွိတာေၾကာင့္ အားလံုးကို ျပံဳးျပျပီး ေခ်ာင္က်က်စားပြဲ၀ိုင္းဆီမွာ လာထိုင္ေနမိတယ္။ ေလက ရုတ္တရက္တိုက္လာတာေၾကာင့္ က်ေန႔ာ္ဆံပင္ေတြပြသြားတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူသာရွိေနရင္ ဆံပင္ေတြရွည္ေနျပီ ဘာလို႔မညွပ္တာလဲ ဆံပင္ေလးဘာေလးညွပ္ဖို႔ေတာင္အခ်ိန္မအားဘူးလား စသျဖင့္ က်ေနာ္စိတ္ညစ္ရေလာက္ေအာင္ သူတဖြဖြေျပာမွာမွန္း က်ေနာ္အမွတ္ရလိုက္တယ္။ အခ်ိန္ေတြၾကာေတာ့ၾကာပါျပီ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲလို႔ က်ေနာ္ လည္းမမွတ္ထားဘူး။ လြမ္းတယ္ရယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ လြမ္းတယ္လို႔ေျပာရေလာက္ေအာင္ က်ေနာ့္အသက္အရြယ္ကလည္း မငယ္ေတာ့ဘူး။ တိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ အမွတ္ရတယ္ဆိုရံုေလာက္ပါပဲ။ ဒါကိုသူသိရင္ စိတ္ဆိုးဦးမယ္။ အမွန္တကယ္ဆိုရင္ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး ၊ ခဏခဏကေတာက္ကဆျဖစ္ခဲ့ရတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း က်ေနာ္က ေပ်ာ္တယ္။ သူစိတ္ဆိုးတာကိုၾကည့္ရင္းေပ်ာ္တယ္။ သူစိတ္ဆိုးရင္ က်ေနာ့္ကိုရန္ေတြ႔တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေထာ္ေထာ္ေလး။ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ထင္လို႔ က်ေနာ္ခဏခဏစမိတယ္။  ဒါေတြက သူသူငါငါ သူလိုကိုယ္လို သမီးရည္းစားကိစၥေတြပဲ မဟုတ္လား။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးေနမိတာကိုေတာင္ ရွက္ခ်င္သလိုလုိျဖစ္ေနမိတယ္။

က်ေနာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္စနွစ္ေယာက္စ စကားလာေျပာၾကတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာမသိဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း ခုအခ်ိန္မွာ စကားမေျပာခ်င္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက တစ္ကိုယ္တည္း ေတြးမယ္၊ ထိုင္မယ္။ ေတြးမယ္ဆိုတာက ဘာအေၾကာင္း ညာအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာရွိတဲ့ကိစၥတစ္ခုကို ေတြးဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္အေတြးေတြေနာက္ကို စီးေမ်ာပစ္မယ္။ စိတ္ကိုေမွ်ာထားမယ္။ ဒါက က်ေနာ့္၀ါသနာျဖစ္တယ္ရယ္လို႔လည္းမေတြးမိဘူး။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက က်ေနာ့္၀ါသနာဟာ ဘာလဲလို႔ေတာင္ေတြးမိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ လူဟာ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ စိတ္၀င္စားမႈတစ္ခုခုရွိတယ္၊ အားသန္ရာသန္ရာ အေလ့အက်င့္တစ္ခုခုရွိၾကတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အထူးတလည္ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ ၀ါသနာေတြ၊ အေလ့အက်င့္ေတြ၊ ဘာေတြညာေတြ၊ စည္းေတြ ေဘာင္ေတြ က်ေနာ္မေတြးဘူး။ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာကို လုပ္မယ္။ စိတ္ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနမယ္။ ဘာနဲ႔မွ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတာမၾကိဳက္ဘူးလို႔ပဲဆိုရမယ္။ က်ေနာ့္ကို သူမ်ားေတြနဲ႔မတူဘူး..စည္းအျပင္ထြက္ေနတယ္လို႔ တခ်ိဳ႔ကေျပာတတ္တယ္။ က်ေနာ္က စည္းေတြဘာေတြေတာင္စဥ္းစားခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ခုေတာင္ ဘာေၾကာင့္ ဒီကုိေရာက္ခဲ့တာလည္းမသိဘူး။ က်ေနာ္လာခ်င္ရင္လာမယ္၊ ျပန္ခ်င္ရင္ျပန္မယ္။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွ ဘာကိုမွ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားဖို႔မလိုဘူးထင္တာပဲ။

ရုတ္တရက္ထျပန္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ျပန္တာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွအသိမေပးခဲ့ဘူး..။ က်ေနာျပန္ခ်င္လို႔ျပန္လာတာ။ က်ေနာ္ျပန္လာတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာ သတိထားမိသြားတာ။ ညေနခင္းဟာ ညစစ္စစ္ကိုကူးေျပာင္းေနျပီ..။ လမ္းဟာ မီးေရာင္ေတြထိန္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႔လမ္းေတြမွာ ၀ါက်င္က်င္မီးေတြထြန္းထားတယ္။ က်ေနာလမ္းေလွ်ာက္လာေနတုန္းပဲ.။  ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ တိုက္ခတ္ေနတယ္။ မိုးရိပ္မိုးသက္ေလးေတာင္ ပါေနသလိုပဲ။ မိုးရြာရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း မိုးဖြဲကေလးမ်ားက်လာရင္ ဆိုျပီးေတြးမိေတာ့ေပ်ာ္လာတယ္။ မိုးတဖြဲဖြဲေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို က်ေနာ္ၾကိဳက္တယ္။ မိုးေတြ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲရြာခ်တဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ အခန္းထဲမွာတစ္ေယာက္တည္း သရဲကားၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္သေဘာက်တာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုေတာ့ မၾကိဳက္ဘူးေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို ေလကေလးတိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုၾကိဳက္တာပဲ။ က်ေနာ္ကေတြးသာေတြးေနမိတာပါ။ မိုးလည္းရြာမလာပါဘူး..။ ေလကေတာ့ တျဖဴးျဖဴးနဲ႔တိုက္ေနတယ္။ ညက ေအးတယ္ဆိုရံုေအးေအးေလး။ ခုမွ ညစေရာက္ရံုကေလးနဲ႔ ညက ပ်ိဳနုေနတယ္။

လမ္းေတြ၊မီးတိုင္ေတြ၊ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ခပ္က်ဲက်ဲ ခ်ထားတဲ့ထိုင္ခံုေတြ..။ က်ေနာ့္ေဘးကေန ခပ္သုတ္သုတ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့လူေတြ..။ ၀ါက်င္က်င္မီးေရာင္ေလးေတြ လင္းေနတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ကို က်ေနာ္ ခပ္ေအးေအးပဲလမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အပင္ပုပုေလးေတြကို တညီတညာတည္း အလွစုိက္ထားေသးတယ္။ မထူးဆန္းေပမဲ့ အခုမွ အထူးအဆန္းလုပ္ျပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကားလမ္းမေပၚမွာေတာ့ ကားေတြ တ၀ီ၀ီ ေမာင္းေနၾကတုန္းပဲ။ လူေတြဘာအတြက္ အလ်င္စလို ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။ အမွန္တကယ္ဆိုရင္ ဘာကုိမွအလ်င္စလိုရွိစရာမလိုေလာက္ေအာင္ကို ပဲ ဘ၀က ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ အသက္ရွင္ေနရတာ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့အေတြးဟာ က်ေနာ္မၾကာခဏ ေတြးမိတဲ့အေတြးပဲ။ လူေတြက စိတ္၀င္စားမႈတစ္စံုတရာ မရွိေတာ့တဲ့အရာအေပၚမွာ ပ်င္းတယ္လို႔ ေခၚေလ့ရွိၾကတာပဲ။ ျပီးရင္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခုခုနဲ႔ အစားထိုးဖို႔ၾကိဳးစားၾကမယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အသက္ရွင္ရတာပ်င္းတယ္။ အသက္ရွင္ရတာကို ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ဖို႔ေတာ့ က်ေနာ္မၾကိဳးစားခ်င္ပါဘူး..။ ပ်င္းေနရတဲ့အရာသာကို က်ေနာ္ခံစားၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ေန႔စဥ္ အလုပ္သြားမယ္။ အခ်ိန္ကို ထံုးစံအတိုင္းျပီးဆံုးေစမယ္.။ ညေရာက္တဲ့အခါ က်ေနာ္ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ လက္လွမ္းမီတဲ့ က်ေနာ္ စိတ္ေပ်ာ္တယ္လို႔ယူဆရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုမွာ စိတ္ကိုနွစ္ထားလိုက္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သီတင္းတစ္ပတ္ ကုန္ဆံုးသြားမယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ေန႔ေတြ လေတြ ႏွစ္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့အခါ တျခားသူေတြလိုပဲ အသက္၀ိညာဥ္ေလးထြက္ခြာသြားမယ္။ က်ေနာ္စိတ္၀င္စားတာက က်ေနာ္ဟာ ဘယ္လိုဘယ္ပံုအဆံုးသတ္မယ္ဆိုတာရယ္ ဘာေတြဘယ္လို ထပ္ျဖစ္မယ္ဆိုတာရယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်ရင္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းမွာျဖစ္ေပမဲ့ ခုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုၾကီး ေစာင့္ေနရတာကေတာ့ ပ်င္းစရာအေကာင္းသား။

ထိုင္ခံုအလြတ္တစ္ခုေတြ႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ၀င္လိုက္လိုက္တယ္။ ရာသီဥတုက အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲကို မျပန္ခ်င္ေအာင္ဆြဲေဆာင္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ က်ေနာ့္ေဘးကထိုင္ခံုမွာ အတြဲတစ္တြဲထိုင္ေနၾကတယ္။ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႔အဆင္ေျပေနပံုပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း ရိုင္းမွာစိုးလုိ႔အၾကည့္ကိုခ်က္ခ်င္းလႊဲမိတယ္။ သူ႔ကို သတိရျပန္တယ္။ အရင္ကဆို သူနဲ႔က်ေနာ္ သူတို႔လို ထိုင္ေလ့ရွိၾကတာပဲ။ ေရာက္တတ္ရာရာစကားေတြေျပာမယ္။ ခုေနစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ရယ္စရာေကာင္းသားပဲ။ က်ေနာ့္အေၾကာင္းေတြ သူ႔အေၾကာင္းေတြ၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း..။ ေနာက္ပိုင္းက်ေနာ္က ျငီးေငြ႔သြားလို႔ ဘာမွမေျပာေတာ့တဲ့အခါ သူက က်ေနာ့္ကို စကားနာေတြထိုးမယ္။ မခ်စ္ေတာ့လို႔လား ဘာညာေမးမယ္။ က်ေနာ္က ဒါေတြကို သိပ္စိတ္ကုန္တယ္။ အမွန္ဆိုရင္ က်ေနာ္က ခ်စ္တယ္ဆိုတာဘာမွန္းမသိဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ ဗလာ ဘာညာလို႔ သူ႔ကိုေျပာမိတဲ့ေနာက္ပိုင္း သူက က်ေနာ့္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔စၾကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ အမွန္တကယ္ကို သူဟာ ရူးခဲ့တယ္လို႔ဆိုရမယ္။ က်ေနာ္လည္း အထူးတလည္ ဆက္ျပီးမရွင္းျပေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္ဆီက ဗလာစစ္စစ္ ျဖစ္တည္မႈကို သူသေဘာေပါက္သြားသလား၊ တကယ္ပဲ က်ေနာ့္ကို စိတ္ပ်က္သြားသလားမသိဘူး။ က်ေနာ့္ကို လမ္းခြဲသြားတယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြ ၀တၳဳေတြ ထဲကလို မ်က္ရည္ေတြဘာေတြလည္း မက်ပါဘူး။ က်ေနာ္ကလည္း မတားခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအဆံုးသတ္သြားတာပဲ။ အဆံုးသတ္တယ္လို႔ေျပာရေအာင္ ဒါကတကယ့္အဆံုးသတ္လားဆိုတာလည္း က်ေနာ္မေသခ်ာပါဘူး။ ေသခ်ာမႈဆိုတာဟာ ဘာေတြျဖစ္မလဲလို႔ ေတြးဖုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ခပ္ေလ်ာေလ်ာျပင္ထိုင္ျပီး မိုးေပၚကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ တစ္၀က္တိတိသာေနတဲ့ လကို ဒီညမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။


စိမ္းျမလင္းသစ္

(27/06/2012)

အပ်င္းေျပ

အမွန္တကယ္ဆိုရင္ ဒီခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြ မျဖစ္သင့္ပါဘူးလို႔ စုကေတြးသည္။ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစဟု ျဖစ္တတ္ေသာသေဘာတရားမ်ားကို လြယ္လင့္တကူ ေျဖေလ်ာ့ေပးခဲ့ျပီးကာမွ ၊ အရာအားလံုးအဆံုးသတ္ခဲ့ျပီးကာမွ ဒါမ်ိဳးဟာ စိုးစဥ္းမွ် မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါဘူး။ စုကေတြးရင္း ရင္ဘတ္ကေအာင့္တက္လာေသာ ငိုခ်င္သည့္ ခံစားခ်က္ကို ပ်က္ရယ္ျပဳဖို႔ၾကိဳးစားရသည္။  ခံစားခ်က္ကို ေျပာင္းလဲပစ္ရမည္။ အလုပ္ထဲမွာ မ်က္ရည္က်ခြင့္မရ၊ ခံစားခ်က္အတိုင္း မႈိင္ေတြေနခြင့္မရ။ အရာရာဟာ ဟန္ေဆာင္ေနရတာခ်ည့္ပါလို႔ စုကေတြးရင္း အလုပ္ထဲကို စိတ္ျပန္နွစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရေသးသည္။ တကယ္ဆိုရင္ ေလာကထဲမွာ လူျဖစ္လာရတာကိုက ဟန္ေဆာင္ရဖို႔သက္သက္ျဖစ္သည္ ဟု အရြဲ႕တိုက္ေတြးမိသည္။ ဟန္ေဆာင္ကမာၻေလာကထဲမွာ ဘာေတြကိုမ်ား မက္ေမာတြယ္တာေနရေသးသလဲ။ အရာအားလံုးက ရယ္စရာခ်ည့္ပဲ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အျပန္အလွ
န္ဟန္ေဆာင္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သနားၾကင္နာခ်င္ဟန္ေဆာင္ၾကသည္။ ရယ္စရာခ်ည့္ပဲ။ စုရဲ႔ အလုပ္ခြင္မွာ၊ ပတ္၀န္းက်င္၊ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ မိသားစု။ အားလံုးသည္ စုအျမင္အားျဖင့္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေနၾကသူခ်ည့္ျဖစ္သည္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚက တစ္ခ်ိန္လံုးမဆင္းတဲ့ စုေဘးမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္မေလးက ခုေတာ့ သူေဌးမရွိတုန္း ဖုန္းကေန ယူက်ဳ ၾကည့္ေနသည္။ စုအေရွ႔က ေကာင္မေလးက လည္း ဒီလိုပဲ။ အလုပ္လုပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီးေတာ့ ဂိမ္းကစားသည္။ သူေဌးလာရင္ အလုပ္မ်ားဟန္ေဆာင္ျပၾကလိမ့္ဦး
မည္။ စုက ပတ္၀န္းက်င္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ရင္း ရယ္ခ်င္လာသည္။ ဟန္ေဆာင္အလိမ္အညာေတြကေနမလြတ္။ စုကိုယ္တိုင္လည္းမလြတ္။ ဟန္ေဆာင္ထားရသည္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။

အတန္ငယ္ခ်မ္းလာေၾကာင္း စိတ္ကသိသည္။ အဲကြန္းတည့္တည့္ေအာက္ အလုပ္လုပ္ေနရတာကိုက စုအတြက္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းလွသည္။ အမွန္ဆိုရင္ ဒီအလုပ္ကိုမလုပ္ခ်င္။ မလုပ္ခ်င္လို႔ ထြက္လိုက္လို႔မျဖစ္ေၾကာင္း စုသိေနသည္။ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုမေသခ်ာဘဲ ထြက္ဖုိ႔ဆိုတာ စုအတြက္ မျဖစ္နိုင္။  စိတ္အလုိကိုလိုက္ဖို႔ဆိုတာ ဆုအတြက္ မျဖစ္နိုင္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ တစ္လထက္ပိုျပီးေနခြင့္မရေသာ ေနရာမွာ မေပ်ာ္ေသာ္လည္း ေနေနရသည္။ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔စုမေတြးခ်င္။ မေတြးျဖစ္ေအာင္ေနခဲ့သည္။ အထီးက်န္ေသာ စုရဲ႔စိတ္သည္ တစ္ခုခုကိုတြယ္တာခ်င္လာသည္။ စုရဲ႔စိတ္ေတြက အားငယ္လာသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ စုက သူ႔အေပၚ တြယ္တာခဲ့တာျဖစ္နိုင္သည္။ ဒါလည္း ဟန္ေဆာင္တာပဲမဟုတ္လား။ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကီးဘုတ္ကို အမွတ္တမဲ့ အသံက်ယ္ေအာင္ ရိုက္လိုက္မိသည္။ စုရဲ႕စိတ္ေတြတင္းက်ပ္ေနျပီ။ ထြက္ေပါက္တစ္ခုခုလိုအပ္ေနျပီ။ ဒါသည္ပင္ စုရဲ႔ လက္ရွိအရွိတရားျဖစ္သည္။ စုသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထိန္းနိုင္။ စုသည္ ခုအရြယ္အထိ မရင့္က်က္နိုင္။ စုအေပၚ စိုးရိမ္ပူပန္ၾကသူမ်ားကို တစ္ခါတခါ ရယ္ခ်င္သည္။ စုကို ခြင့္မလႊတ္ၾကပါေလႏွင့္။

စားပြဲေပၚတြင္ စာရြက္မ်ား ျပန္႔က်ဲေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ စုနားမလည္ေသာ အလြန္နား၀င္ဆိုးေသာ တရုတ္အသံလိုင္းကိုအျမဲဖြင့္ထားေ
သာ ေရဒီယုိတစ္လံုးရွိသည္။ သူေဌးသည္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နွင့္စကားေျပာေနသည္။ အျခားသူမ်ားက အလုပ္လုပ္ဟန္ေဆာင္ေနၾကသည္။ စုက လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားကို အျပီးသတ္ရန္ၾကိဳးစားေနသည္။ အခန္းတြင္းမွေလသည္ ေအးစက္လြန္းလွသည္။ အခန္းအျပင္ထက္တြင္ မွန္တံခါးမွတဆင့္ ေနအပူ ခပ္စူးစူးကို ျမင္ေနရသည္။ အရာအားလံုးသည္ အတုမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ စုသည္ ၃ခြက္ေျမာက္ေသာ ေကာ္ဖီကို လက္စသတ္ေသာက္လိုက္သည္။ စုရင္သည္ တုန္ေန၏။ ေကာ္ဖီေၾကာင့္ျဖစ္မည္ဟု ေတြးပစ္ရသည္။ မအိပ္နိုင္ေသာညမ်ားေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္နိုင္ေစရန္ ေကာ္ဖီေသာက္ရျပန္သည္။ ဒါသည္ပင္ စုအတြက္ စိတ္ေျဖရာျဖစ္ရျပန္သည္။ စုက တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကူယဥ္ဖူးသည္။ ညေနေစာင္းတြင္ စီးကရက္လက္ၾကားညွပ္ျပီး ေလွ်ာက္သြားခ်င္သည္။ လက္ထဲတြင္ ဘီယာတစ္ဘူးကိုင္ထားမည္။ စိတ္ကိုေလလိုလႊင့္ခ်င္သည္။ ဒါမ်ိဳးသည္ စုဖတ္ဖူးေသာ ၀တၳဳမ်ားထဲမွ ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးမ်ား လုပ္တတ္ၾကသကဲ့သို႔ တစ္ခါတေလ ေလွ်ာက္သြားခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္ စုက ပတ္၀န္းက်င္ကိုေၾကာက္တတ္ေသာ မိန္းကေလးမွ်သာျဖစ္သည္။ အမ်ားအျမင္ကိုအေလးထားရင္း မိမိ၏ဆႏၵမ်ားေပ်ာက္ဆံုးေနရေသာ မိန္ကေလးမွ်သာျဖစ္သည္ဟု ေတြးမိရင္း ရယ္ခ်င္လာသည္။ အမွတ္တမဲ့ျပံဳးမိေတာ့ မျပံဳးျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္ေၾကာင္း အမွတ္ရသည္။ ေရဒီယိုကတဆင့္ စုနားမလည္ေသာစာသားမ်ားကို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ဆိုေနသည့္ တရုတ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပ်ံ႕လြင့္လာျပန္သည္။

အလြမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္မည္။  ေရဒီယိုကိုထပိတ္ခ်င္လာသည္။ သို႔မဟုတ္တျခားလိုင္းတစ္လိုင္း
ကိုေျပာင္းခ်င္လာမိသည္။ သို႔ေသာ္တျပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ေနခ်င္ေနမိေသးသည္။ စုမသိေသာ သီခ်င္းထဲတြင္ စိတ္ကို ေျဖေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ သီခ်င္းသံက ေဆြးေျမ႔ေနေသာေၾကာင့္ စုရဲ႔စိ္တ္က ေဆြးေျမ႔လာသည္ဟု ေတြးမိျပီး အနည္းငယ္ေက်နပ္လ်က္ရွိသည္။ စုသည္ ၀မ္းနည္းျပီး၀မ္းနည္းလို႔သာေနေတာ့သည္။ စုသည္ သနားစရာမိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္လို႔ ေတြးမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရယ္ခ်င္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္မျဖစ္ခ်င္လည္း ကံတရား၏ဦးေဆာင္မႈကို မတြန္းလွန္နိုင္ေသာအခ်ိန္တြင္ ကံတရားေနာက္ လိုက္ရမည္မွန္းသိသည္။ လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္တရားနဲ႔ေနေနရတာလို႔ေတြးမိျပန္ေတာ့ စိတ္၏မျငိမ္းခ်မ္းမႈကို မျငိမ္းမႈသက္သက္ အျဖစ္သာ ျမင္ခ်င္မိျပန္သည္။ စုသည္ ပူေလာင္မႈ ေအးခ်မ္းမႈဟူသည္တို႔ကို ပကတိအျမင္တို႔ျဖင့္ၾကည့္ခ်င္လ်က္ရွိသည္။ မေန႔ကညေနတုန္းက စုႏွင့္သူလမ္းခြဲခဲ့ေၾကာင္း ျပန္သတိရသည္။ ထိုအခါတြင္ေတာ့ စုသည္ ေလွာင္အိမ္မွ လြတ္လာေသာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခံယူမိေတာ့သည္။ စုသည္ လြတ္လပ္ျခင္းနွင့္အတူ မလံုျခံဳျခင္းကိုပါ တျပိဳင္တည္းခံစားေနရသည္နွင့္တူေတာ့သည္။ စုသည္ လြတ္လပ္ေသာငွက္တစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႔ စိတ္ကို ပ်ံသန္းပစ္မည္ဟု ခံယူသည္။ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ထပ္တူနီးပါးက်လ်က္ရွိေၾကာင္း အမွတ္ရမိျပန္ေသာအခါတြင္ အသက္ရွင္ဆက္ရွင္ရမည္ကို ပ်င္းရိေသာ စိတ္တို႔က လႊမ္းျခံဳလ်က္ရွိသည္။ စုက စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာစိတ္တို႔ကို ျဖန္႔က်က္ပစ္ဖို႔သာ တတ္နိုင္ေပေတာ့သည္။

စိတ္သည္ ေျခာက္ကပ္ေသာအခန္းထဲတြင္ ၀ဲလည္လ်က္ရွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက စုလုပ္ခ်င္သည့္ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုကိုစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည္။ စုသည္ အေရးပါေသာရာထူးၾကီး၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ေနရမည္။ မၾကာခဏၾကည့္ဖူးေသာ နိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းမ်ားထဲကလို ေခတ္မီသြက္လက္ထက္ျမက္ေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားလည္းအမ်ားအျပားရွိရဦးမည္။ အေရးၾကီးေသာ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားကို ေအာင္ျမင္စြာ ေျဖရွင္းေပးနိုင္ရမည္။ စု၏ခ်စ္သူသည္ စုကိုသိပ္ခ်စ္၍စုကလည္းထပ္တူခ်စ္ရဦးမည္။  စုက ရယ္ခ်င္လ်က္ႏွင့္ အေတြးေတြကို လုိက္ဖမ္းမိေသာခဏတြင္ လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားလည္း ျပီးသေလာက္ရွိျပီ။ ျပတင္းမွန္ကိုတခ်က္လွမ္းလို႔ၾကည့္မိေတာ့ ေနေစာင္းသြားျပီ။ ကြန္ျပဴတာေထာင့္တြင္ ညေန ၄နာရီခြဲေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းျပေနသည္။ တရုတ္သီခ်င္းသံတို႔သည္ စု၏နားစည္ကို ယားက်ိက်ိကလိလို႔သာေနေတာ့သည္။ အလုပ္ခ်ိန္ကိုအကုန္ျမန္ေစခ်င္လွျပီ။ အသက္ရွင္ရျခင္းသည္ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း ေတြးမိျပန္ေတာ့ စုက အသက္၀ိဥာဥ္ထြက္သြားမည့္ေန႔ကိုေစာင့္ေနရတာ ပ်င္းလို႔သာေနေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ အသက္ရွင္ရတာပ်င္းစရာၾကီးလို႔ စုကတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေျပာျပခ်င္ေနမိသည္။  ပ်င္းစရာ ေကာင္းေၾကာင္းေျပာျပရန္ပင္ ေျပာစရာလူမရွိမွန္း သတိရမိေသာအခါ ပို၍ပ်င္းေျခာက္သြား၏ ။ အျပင္ဘက္ျခမ္းတြင္ေတာ့ ညေနခင္းကေတာ့ တအိအိျပိဳဆင္းလာလ်က္ရွိေတာ့သည္။


စိမ္းျမလင္းသစ္
26/06/2012










Friday 27 April 2012

ညွိဳ႔ခ်က္



တိမ္ေတြဟာအထပ္ထပ္နဲ႔
တိမ္ညိဳညိဳ တိမ္ျဖဴျဖဴ ၊
ေကာင္းကင္အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကိုေအာက္ခံမွာထားလို႔
တိမ္ေတြဟာသိပ္ကိုလွတယ္လို႔ ကိုယ္ကေတြးမိေတာ့ ရင္ဘတ္ကိုအသာဖိထားရေသးတယ္
အမွတ္တမဲ့ၾကည့္မိတာပဲ။
တိမ္ေတြကိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ဟာတဒိတ္ဒိတ္
တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႔ သိမ့္ခနဲသိမ့္ခနဲ
ခဏေနရင္တိမ္ညိဳညိဳေတြျပိဳက်လာမွာလို႔သိလည္း အၾကည့္ကိုေရႊ႔မရဘူး
အမွတ္တမဲ့ေမာ့ၾကည့္ရင္း အၾကည့္ဟာ တိမ္ေတြထဲမွာနစ္လို႔
အၾကည့္ကို တိမ္ေတြထဲက ထုတ္မရဘူး
မနက္ခင္းေကာင္းကင္ဟာ တိမ္ညိဳညိဳေတြကိုသယ္ပိုးလို႔
ဘယ္အခ်ိန္ရြာခ်မလဲ မေသခ်ာဘူး
တိမ္ျဖဴျဖဴေတြဟာလည္း တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ေမ်ာလြင့္လို႔
ေလျပည္ေလးတိုက္လိုက္တဲ့ခဏမွာေတာ့
တိမ္ေတြအျပည့္နဲ႔ေကာင္းကင္ဟာကိုယ့္ကိုငံု႔ၾကည့္ေနလားလို႔ေတြးမိတယ္
အမွတ္တမဲ့ၾကည့္မိတဲ့ကိုယ္က လွမ္းလက္စေျခလွမ္းကိုရပ္လို႔
ေျခလွမ္းေတြကိုေရြ႔လို႔မရဘူး
တိမ္ေတြကိုေျခစံုရပ္မၾကည့္ျဖစ္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲလို႔ေတြးရင္း
အေတြးေတြက တိမ္ေတြထဲနစ္လို႔
ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ဘဲနဲ႔ တစ္ခုခုထဲနစ္လို႔
ကိုယ္မသိလိုက္ဘဲနဲ႔ မသိျခင္းေတြထဲနစ္လို႔
ကိုယ္မသိလိုက္ပါဘဲနဲ႔ ကိုယ္က ေရြ႔လ်ားျခင္းေတြထဲတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နစ္လို႔
နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တိမ္ေတြထဲနစ္ေနတဲ့စိတ္ကေနတဆင့္သိလိုက္ရတယ္
ဘယ္လိုမွရုန္းထြက္မရဘူး
ဒီေန႔မွပဲ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ တိမ္ေတြကိုၾကည့္မိတယ္
တိမ္ညိဳညိဳ တိမ္ျဖဴျဖဴေတြနဲ႔
တိမ္ေတြဟာသိပ္ထူထပ္ေနလည္း တိမ္ေတြသိပ္လွေၾကာင္းသိလိုက္ရတယ္
ရိုးရိုးေလးညွိဳ႔လိုက္တဲ့တိမ္ေတြထဲမွာ
ကိုယ္က ဘယ္လုိမွရုန္းထြက္မရဘူး ။ ။


စိမ္းျမလင္းသစ္
(27/04/2012)

Tuesday 17 April 2012

ၾကယ္ငါး

" အခ်ိန္ေတြကသိပ္ကိုျမန္လြန္းတယ္..။ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ ဂ်က္ေလယာဥ္စီးေနတုန္းမွာ မ်က္လံုးကိုခဏေလးမွိတ္လိုက္မိ
သလိုပဲ.။ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာရွကိုလြန္ခဲ့ျပီ.."

အဲ့ဒိစကားကိုဆရာေျပာတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာေနတုန္းအခ်ိန္..။ သူ႔ရဲ႔ ရွားရွားပါးပါးအခ်ိန္ေလးထဲကေန ကၽြန္မကိုျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျပန္ေျပာေနရင္းက သူ႔စိတ္ေတြလည္း အတိတ္ေတြဆီေရာက္ေနတယ္ထင္တယ္..။ ဆရာ့မ်က္နွာကိုမျမင္ရေပမဲ့ အရင္ကအတိုင္းခပ္တင္းတင္း၊ ခပ္တည္တည္၊ အၾကည့္စူးစူးေတြနဲ႔  နႈတ္ခမ္းေတြကိုမထီမဲ့ျမင္ဟန္ခပ္တြန္႔တြန္႔ေကြးထားဦးမွာပါပဲ။

ဆရာ့နဲ႔ေနာက္ဆံုးေတြ႔တုန္းက သူ႔ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေတာ့မယ့္ သူခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့ က်ဴရွင္ခန္းေမွာင္ေမွာင္ေလးေရွ႔မွာ ။ မခြဲခ်င္ဘဲခြဲထားခဲ့ရေတာ့မယ့္ဟန္နဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ျပင္ေနတဲ့ ဆရာ့ကိုအရင္ဆံုးလွမ္းျမင္ရတယ္..။ အဲ့ဒီေန႔က  ေလဆိပ္ဆင္းေတာ့မယ့္ဆရာ့ကိုမမီေတာ့မွာစိုးရိမ္တဲ့စိတ္နဲ႔  ခဲထူထူလမ္းကို ခလုတ္တိုက္လဲေတာ့မိမတတ္ ဒေရာေသာပါးေလွ်ာက္ရင္း အေျပးအလႊား..။ ဆရာ့အတြက္တစ္ခုခုလုပ္ေပးလိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဆရာ့အတြက္ဆိုျပီး မနက္အေစာၾကီးကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ထားတဲ့ ငါးပိေၾကာ္ကိုအျပည့္အသိပ္ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းေလးကို ဆရာ့ကိုလွမ္းေပးတယ္။ ဒီထက္ပိုျပီး လက္ေဆာင္မေပးနိုင္လိုက္တာ စိတ္မေကာင္းဘူး..။ ဆရာ့အတြက္ လို႔ ေျပာျပီးေပးလိုက္ေတာ့..ဆရာက ျပံဳးျပီလွမ္းယူတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ဘာခံစားခ်က္မွန္းမသိဘူး.။ ဒီေလာက္အၾကာၾကီးျပန္မေတြ႔ရေတာ့မွာမွန္းလည္းမသိခဲ့ဘူး..။  ကၽြန္မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကေရးတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးျမင့္မားေစရန္သတိျဖင့္ေနထိုင္ျခင္း ဆိုတဲ့စာအုပ္ေလးကို ဆရာ့အတြက္လက္ေဆာင္ဆိုျပီး ကၽြန္မက မရဲတရဲနဲ႔ ေပးေတာ့ ဆရာကေသေသခ်ာခ်ာလွမ္းယူတယ္..။ ၀မ္းသာသြားျပီး ဆရာလိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္ လို႔ လႊတ္ခနဲေျပာထြက္သြားေတာ့ ဆရာမ်ားစိတ္ဆိုးသြားမလားလို႔ မရဲတရဲၾကည့္မိေသးတယ္..။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာက ထံုးစံအတိုင္းခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေအးေအး တဲ့..။ ျပံဳးစိစိနဲ႔ေခါင္းကိုေတာင္လွမ္းပုတ္လိုက္ေသးလားမသိဘူး..။ ကၽြန္မကလည္း ကိုယ့္ဆရာကို လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္လို႔ ေျပာမိတဲ့အထိ ဆရာလုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့လူ..။

အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာနဲ႔ ဆရာတပည့္သက္တမ္း ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ.၊ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္အထိ ဆရာ့ကို နားမလည္နိုင္ခဲ့ဘူး..။ အခုအခ်ိန္ထိလို႔ေျပာရမလားပဲ..။ ဆရာနဲ႔စသိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ၉ တန္းနွစ္..။ အစ္မနဲ႔ သိတဲ့ ဆရာက အိမ္ကိုလာလည္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မကိုသူ႔ေက်ာင္းမွာ FOC ထားမယ္ဆိုျပီးေျပာတယ္..။  အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ သူ႔စာသင္ခန္းေလးဆီမွာ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွမတက္ဖူးတဲ့ က်ဴရွင္ဆိုတာၾကီးကိုစတက္တယ္..။ က်ဴရွင္ခန္းေလးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုရဲ႔အေပၚထပ္..၊ ခန္းမအက်ယ္ၾကီး ။ အျမဲနႈတ္နည္းတဲ့ကၽြန္မကိုဆရာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးတယ္..။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အရမ္းကိုခင္ျပီး ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ေလွကားေလးကို တ၀ုန္း၀ုန္းေျပးတက္ေျပးဆင္း..။ ဘိုင္အိုသင္တဲ့ဆရာ့ကို ဘိုင္အိုတင္မကဘူး..စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း၊ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္း..၊ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြေျပာၾက၊ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ဆရာလုပ္ေပးထားတဲ့ စာသင္ခန္းေလးထဲက ဆရာ့ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္တိုက္ေလး..၊နဲ႔..။ အဲ့ဒီတုန္ကေတာ့ brain storm လုပ္တယ္ဆိုတာကိုနားမလည္္ခဲ့ဘူး..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ရင္ဆိုင္လာရမယ့္ အနာဂတ္ဆိုတာကို ရင္ခုန္တဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ခါ မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္..။ အားငယ္စကားေတြေျပာမိတိုင္းဆရာက စာအုပ္ေတြေပးဖတ္တယ္။ သိသိသာသာေရာ မသိမသာေရာ စိတ္အားတက္ၾကြေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တာခ်ည့္ပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေတြ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္း..။  ဒီလိုနဲ႔..ဆရာ့ရဲ႔ က်ဴရွင္ခန္းေလးက ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ စပ္ကူမက္ကူးလူငယ္ကာလကို အေရာင္တင္ေပးခဲ့ပါတယ္..။

ခုေတာ့ဆရာက သတင္းဌာနတစ္ခုမွာ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီ။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ဆရာစာသင္တဲ့ဟန္ကို ဘာပံုၾကီးမွန္းမသိဘူးလို႔ အီလည္လည္ၾကီးေတြးမိခဲ့တာ..အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သိပ္ပဲမ်ားတာပဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုၾကားထဲမွာအတင္းအုပ္ၾကရင္းေပါ့..။ အမွန္ကေတာ့ဆရာက အဲ့ဒီတုန္းကတည္းက ဇာတိျပခဲ့တာျဖစ္မယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက စာသင္တဲ့ဟန္က အခု သတင္းေၾကျငာတဲ့ဟန္အတိုင္းပဲ..။ သိပ္ေတာ့မေျပာင္းလဲဘူး..။ စကားေျပာခပ္ျမန္ျမန္သြက္သြက္။ လက္ကလည္း နိုင္ငံျခားသတင္းဌာနက သတင္းေၾကျငာေနသူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး လႈပ္ရြျပီးရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာ။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ မ်က္စိကိုေနာက္ေနေရာပဲ။ ခုေတာ့ ငါ့ဆရာကြဆိုျပီး ၾကည့္ရတယ္။  ကၽြန္မမွာတပည့္မို႔လို႔လားေတာ့မသိဘူး.. ဆရာသတင္းေၾကျငာတာကုိၾကည့္ရင္း ေၾသာ္..ငါ့ဆရာအရင္ကအတိုင္း ျဖစ္သလိုေနတုန္းပဲ.. ညကဘီယာေသာက္ထားလို႔ မ်က္နွာၾကီးအစ္ေနတာလားမသိဘူး..အင္း....လက္မမွာလည္းကြင္းၾကီးစြပ္ထားေသးတယ္..အသက္ကၾကီးျပီ ခုခ်ိန္ထိ လူငယ္လုပ္တုန္းပဲ..  စသျဖင့္ ခ်စ္စနိုးနဲ႔စိတ္ထဲကေ၀ဖန္မိတာအၾကိမ္ၾကိမ္။

ဆရာ့စတိုင္နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ရပ္ေတြရွိေသးတယ္..။ ပထမဆံုးစေတြ႔တုန္းကေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာပီပီ လယ္ကတံုးအက်ီ္အျဖဴ၊ ပုဆိုးကိုအရွည္ၾကီး၀တ္ျပီး လက္မွာလည္းမွတ္စုစာအုပ္ထူထူတစ္အုပ္၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔၊ မ်က္မွန္တပ္တယ္။ ဆံပင္ကိုဆီရႊဲရႊဲလိမ္းျပီးေတာ့တစ္ခါတေလ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုခဲထားေသးတယ္.။ ဆရာ့မ်ားစာသင္ခန္းမွာေတြ႔လိုက္ရင္အျမဲတမ္းသုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔။ သင္လိုက္ရတဲ့စာသင္ခန္းေတြလည္းမနည္းဘူး။ ဆရာ့မုိ႔လို႔ သူေဌးလည္းမျဖစ္ဘူး။ အျမဲတမ္း သူ႔က်ဴရွင္ခန္းမမွာပဲအိပ္ ၊ တကယ့္ကို ျဖစ္သလိုေန ျဖစ္သလိုစား၊ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ဆရာစားရင္ က်ဴရွင္ေအာက္ထပ္ဆိုင္ကမွာတဲ့ ေျမပဲ၊ၾကက္သြန္ေၾကာ္နဲ႔ဆီဆမ္းဆားျဖဴး ထမင္းကိုစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတိုင္းမွာ သင္တန္းေၾကးမယူဘဲ သင္ေပးခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔ဆီမွာ တပည့္ေတြေတာ့သိပ္ေပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စာသင္ခန္းေလးမွာလည္း စာၾကည့္တိုက္အေသးေလးတစ္ခုလုပ္ေပးျပီးေတာ့ တပည့္ေတြကိုစာဖတ္၀ါသနာပါေအာင္လုပ္ေပးပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလၾကီးေလက်ယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာခဲ့တာထင္တယ္လို႔  မၾကာမၾကာေတြးမိတယ္။ ၁၀ တန္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ေမးမိတဲ့ ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ ရူပေဗဒဆရာ စိတ္ညစ္ရတာအခါခါ။ အဂၤလိပ္စာဆရာကို မနက္ဆိုရင္ အခန္းအျပင္ကေနေအာ္ေခၚ အတင္းနႈိးျပီးစာသင္ခိုင္းရတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆရာတို႔ေက်းဇူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဆရာ့မို႔လို႔ စာေမးပြဲ မေျဖခင္ညမွာ သူ႔တပည့္ေတြကိုစိတ္မခ်နိုင္ဘဲ အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြစံုမွ ျပန္ေျပာၾကေတာ့သိရတယ္။ ၁၀ တန္းျပီးေတာ့ ဆရာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခဏအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေသးတယ္။ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ဆရာက က်ဴရွင္ခန္းေလးေနရာေျပာင္းျပီးျပီ။ က်ဴရွင္ခန္းေနရာလည္းေျပာင္း၊ လူလည္းစတိုင္ေျပာင္းပဲ။ အရင္ကလယ္ကတံုးအျဖဴနဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔ဆရာက ဆိုင္ကယ္တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ၊ တစ္ခါတေလ ပုဆိုး၊ တစ္ခါတေလ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ၾကီးတဖုန္းဖုန္းနဲ႔။ အဲ့ဒီတုန္းကရန္ကုန္မွာဆိုင္ကယ္စီးလို႔ရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာ့ဆိုင္ကယ္ကိုမေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပုဆိုး၀တ္တာမေတြ႔ရေတာ့ဘဲ ေဘာင္းဘီတိုၾကီးနဲ႔ ။ အဲ- ဘာစိတ္ကူးလည္းေတာ့မသိဘူး.. လက္မွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားတာေတြ႔ေတြ႔လာတယ္။ ရိုက္ေတာ့မရိုက္ပါဘူး။ တစ္ခါကဆရာ့ကိုလွမ္းျမင္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားတာထင္တယ္။ အေပၚပိုင္းက စြပ္ၾကယ္၊ ေအာက္က ေဘာင္းဘီတို၊ လက္မွာ ၾကိမ္လံုးနဲ႔။ ေကာင္းေကာင္းသြားတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကိမ္လံုးကို တစ္ခ်က္ခ်က္ အမွတ္တမဲ့ လႊဲလႊဲသြားေသးတယ္။ ဆရာ့မို႔လို႔ အဲ့လိုထူးျခားေနတာထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာအေၾကာင္းအရာေတြက ဆရာ့ကိုဒီေလာက္ထိေျပာင္းလဲသြားေစလဲေတာ့ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အမွန္က အဆင္မေျပတဲ့အခိုက္အတန္႔ကာလေတြကို တစ္ေယာက္တည္းက်ိတ္ျပီးျဖတ္သန္းခဲ့ရတာျဖစ္မယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွေတြးမိခဲ့ပါတယ္။


၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းေလာက္က မွတ္မွတ္ရရ ကြန္ျပဴတာဆိုတာၾကည့္ခ်င္ရင္ မဂၢဇင္းေတြထဲက ဓာတ္ပံုေတြကိုျပဴးျပဲၾကည့္ရတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကြန္ျပဴတာခန္းဆိုတာရွိေပမဲ့ မီးမလာတဲ့အခန္းထဲမွာ ေမွာင္ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမို႔လို႔ မွန္ျပတင္းေပါက္ကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ေခ်ာင္းၾကည့္တာေတာင္ သိပ္မျမင္ရဘူး။ စိတ္ထဲမယ္ ကြန္ျပဴတာဆိုတာၾကီးကုိ လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္ရင္ဓာတ္လိုက္မလားထင္တာ။ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးစမွာ ဆရာက ကြန္ျပဴတာေလးတစ္လံုးကို စာသင္ခန္းေပၚတင္လာတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေလးေဘးမွာထားတယ္။ ျပီးေတာ့ လြယ္ကူေလ့လာကြန္ျပဴတာဆိုတဲ့စာအုပ္ေလးရယ္၊ အျခားကိုယ္တိုင္ေလ့လာလို႔ရတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြရယ္ ယူလာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ အဲ့ဒီနားမွာတ၀ဲ၀ဲပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆရာ့ေရွ႔မွာ ေလ့က်င့္ခန္းေလးေတြလုပ္လိုက္ အလစ္မွာ ဂိမ္း ေဆာ့လိုက္နဲ႔ ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားလပ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြကိုစာျပန္ျပဖို႔ေခၚထားတာ။ ျပီးရင္ ကြန္ျပဴတာေလ့လာ၊ စာအုပ္ဖတ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကိုစာရွင္းျပ၊ ျပီးရင္ ဂိမ္းေဆာ့။ ေနာက္ပိုင္းဆရာ့ေက်းဇူးနဲ႔ ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ရွာျပီး ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ တက္နိုင္ခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာက ကၽြန္မဘ၀ရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတာ ခဏခဏျပန္ျပန္ေတြးမိတာအခါခါပါ။ ဆရာက မၾကာခဏေျပာျပဖူးတာက သဲေသာင္ေပၚတင္ေနတဲ့ ၾကယ္ငါးေလးေတြကို လူတစ္ေယာက္က ပင္လယ္ထဲျပန္ပစ္ခ်ေပးတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးအေၾကာင္း။ ဆရာကၾကယ္ငါးေတြကို ပင္လယ္ထဲျပန္ပစ္ခ်ေပးခ်င္တဲ့သူ။ အဲ့လိုပစ္ခ်နိုင္ဖို႔အတြက္ စာၾကည့္ခန္းေလးေတြ ပညာဒါနစာသင္ေက်ာင္းေလးေတြကိုတစ္နုိင္တစ္ပိုင္လုပ္တယ္။ လူငယ္ေျခစမ္းဖို႔ ကြင္းဖန္တီးေပးတယ္။ တပည့္ေတြကိုလည္း၀ိုင္းကူခိုင္းတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္ကိုက ေျမာက္ဥကၠလာက နာမည္ၾကီးပညာဒါန စာသင္ေက်ာင္းမွာ ဘာသာျခားစကားေတြကိုသင္ဖူးေတာ့ ဒီလိုေက်ာင္းေတြရဲ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးကိုေကာင္းေကာင္းသိျပီး သူကိုယ္တိုင္ဦးစီးျပီးလုပ္ရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဦးတည္ျပီးဖြင့္ခဲ့တာက အတန္းေက်ာင္းပညာဒါနေတြ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အပင္ပန္းခံျပီးဖြင့္တာက ညေက်ာင္း။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔သူေတြအတြက္ စာေမးပြဲျပန္ေျဖလို႔ရေအာင္။ ဒီၾကားထဲ မဂၢဇင္းေတြမွာေဆာင္းပါးေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးေသးတယ္။ သူ႔မွာတစ္ခါတစ္ခါအိပ္ခ်ိန္ေတာင္ရွိပံုမရဘူး။ မ်က္တြင္းကေဟာက္ပက္န႔ဲ။ ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္းတက္ၾကြေနတာပဲ။  အဲ့ဒီလိုဆရာက နိုင္ငံျခားကိုအျပီးသြားမယ္ဆိုေတာ့ အံ့အားသင့္ရတယ္။ ဘာကမ်ားဆ၇ာ့ရဲ႔စိတ္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာလဲ။ ဆရာ့ရဲ႔ ၾကယ္ငါးေတြကို ထားခဲ့ျပီလားလို႔ ေမးခ်င္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိလဲ၊ ဘာေတြဆက္လုပ္မွာလဲ၊ စသျဖင့္ ေမးခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာ။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းမသိဘူး။ ဆရာ့ကိုဘာဆိုဘာမွ မေမးခဲ့ဘူး။ ဆရာကလည္း ဘာကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ တကယ့္ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ပဲ။ အကုန္လံုး တကြဲတျပားနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္  ေရြ႔လ်ားခဲ့ၾကတယ္.။

ေနာက္ေတာ့ဆရာ့ကို သတင္းဌာနတစ္ခုမွာအစီအစဥ္တင္ဆက္သူအျဖစ္ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ အင္ဗိုက္လုပ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံျပီး၀မ္းသာအားရနဲ႔စကားေတြလွမ္းေျပာတယ္။ ဆရာက အရင္လိုျဖစ္သလိုေနတုန္းပဲ။ အရင္တုန္းက အိပ္မက္ေတြေနာက္ကိုလုိက္ ေနတုန္းပဲလား။ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို ေနာက္မွေမး အခုမေမးနဲ႔ဦး လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ျပီး သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြ အရင္ေမးရတယ္။ ဆရာက အစီအစဥ္တစ္ခုလုပ္ေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔မို႔လို႔ စကားစကိုျဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဂ်ီေတာ့ခ္ မီးလံုးေလးလင္းလာတာေတြ႔မွပဲ ေမးရေတာ့မယ္.. ၾကယ္ငါးေလးေတြကို အရင္ကလို ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်တုန္းပဲလား။ အရင္ကထက္ပိုျပီးပစ္ခ်နိုင္ရဲ႔လားလို႔ ေမးခ်င္ပါေသးတယ္..။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကုိက ဆရာ ပစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ၾကယ္ငါးေလးမဟုတ္လား..။


စိမ္းျမလင္းသစ္

17/04/2012

Thursday 29 March 2012

အဖ်ား

ေခါင္းကိုက္တယ္ စိတ္ရႈပ္တယ္
ဒီမိန္းမက မင္းတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း အသည္းမာတယ္
ခံစားခ်က္ေတြကိုညာတယ္
မထင္ရင္မထင္သလို မထီတရီၾကည့္ပစ္လိုက္ဖို႔အမွတ္သညာပါတယ္
အရာရာကို က်ိတ္ခံစားပစ္ဖို႔လြယ္သလို
အထင္လြဲခံပစ္ဖို႔၀န္မေလးဘူး
အစိုင္အခဲၾကီးလြန္းေတာ့ အန္ထုတ္ပစ္လို႔မရဘူး
ေ၀းလည္းေ၀းပါတယ္
နီးလည္းနီးပါတယ္
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာအေၾကာင္းအရာေတြကလည္းမ်ားပါတယ္
လြဲေခ်ာ္ျခင္းေတြမ်ားတဲ့အခါ
တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟားပါတယ္။
တံုဏွိဘာေ၀မ်က္နွာထားနဲ႔
မသိသလိုသိသလိုအထာနဲ႔
ကလိသလို ရိသလိုအျပံဳးတစ္ခုခ်မ္းသာတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ
ခံစားခ်က္အေၾကာင္းမေျပာဘူး
မ်က္ရည္ခံမထိုးဘူး
မၾကာခဏ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွာင္ရယ္ရယ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးကို
အသက္ကယ္ေဆးအျဖစ္မွီ၀ဲပါတယ္
အျဖစ္အပ်က္တိုင္းဟာ
အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ဘူး
အမွတ္လည္းမမွားဘူး။
အမွန္တရားလည္းမဟုတ္ဘူး။
လက္ေတြ႔လည္းမက်ဘူး
အိပ္မက္လည္းမဆန္ဘူး။



စိမ္းျမလင္းသစ္
29/03/2012

Monday 26 March 2012

ဂါထာ

လက္ေတြ႔ .. လက္ေတြ႔..
အသက္ကိုေငြ႔ေငြ႔ကေလးရွဴ

ေသခ်ာျခင္းမေသခ်ာျခင္း ေတြေ၀ဒိြဟျဖစ္ျခင္း
အမွားလားအမွန္လားသိပ္မစဥ္းစားနဲ႔
ဥာဏ္နည္းသူရဲ႔လမ္းအတိုင္း ေခါင္းကိုရမ္း

ရွိတယ္ သိတယ္
ျဖစ္မယ္ ပ်က္မယ္

အရာရာဘာကိုမွမျငင္းနဲ႔ မေတာင္းနဲ႔
ျပီးရင္လည္းျပီးသြားမွာပဲ
ဒါဟာခဏတာ
ဒီညေနေတြဟာမၾကာမၾကာဖ်ားေနတယ္ဘယ္သူေျပာလဲ

ဘယ္ကိုလည္းမၾကည့္နဲ႔ ညာကိုလည္းမၾကည့္နဲ႔
လက္ေတြ႔ လက္ေတြ႔ ...
အသက္ကိုေငြ႔ေငြ႔ေလးရွဴျပီး ေရွ႔ကိုလွမ္း..။   ။



စိမ္းျမလင္းသစ္
(27/03/2012)

Monday 2 January 2012

" ေသခ်ာပါတယ္..ဒါဟာ ေရာဂါပဲ "

မိုးလင္းကတည္းက
အရင္က အရွင္းၾကီးမသိခဲ့တဲ့အတိုင္း
ဘ၀ဟာ ဒီလိုခ်ည့္ပဲလို႔ ထပ္ျပန္တလဲလဲေရရြတ္ေနခဲ့ရ
ေရာဂါ...။


ေနာက္က်ခဲ့ျပီဆိုလည္း သိခြင့္ေတာ့ရွိရမယ္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ သစ္ရြက္ငယ္ေပၚက ႏွင္းရည္စက္ကေလး
ေလတိုက္တိုင္းလြင့္၀ဲရာမို႔
တဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းလက္ရတာ ေမာလြန္းတယ္..။


ဖ်ားေနက်နာေနက် ကံတရားပါ
တစ္ရံတစ္ဆစ္ကေလးရယ္မွ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူးလို႔
အရင္ကေတြးမိခဲ့သလိုေလး
ျပန္ေတြးမိခဲ့ဖို႔ေကာင္းပါရဲ႔..။


အခုေတာ့
အထားအသိုေတြ အံလြဲ
အက်နာခဲ့ရတာပဲရယ္လို႔မျပတ္တမ္းေတြး
အေျဖကိုသိတယ္...
တကယ္ပဲ..ကိုယ္က တစ္ကေနျပန္မစခ်င္ေတာ့ရံု..။


အမွန္အတိုင္းျမင္ရာ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တိုင္းဟာ အေမွာင္ဘက္ျခမ္းခ်ည့္
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ဆိုတဲ့အေတြးေတြမွာ အျမဲတမ္းပဲ
သိပ္ကို ေသာက္ေရးေသာက္ရာမပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ပဲ ခ်ာခ်ာလည္..။  ။




စိမ္းျမလင္းသစ္
(03/01/2012)