Monday 10 April 2017

အပူအပင္ကင္းတဲ့ကေလးေလးဘ၀ကို တစ္ခါျပန္ျပီးရခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့  သီခ်င္းသံကို ၾကားရတဲ့အခါ ကေလးဘ၀ဟာ တကယ္ေရာ အပူအပင္ကင္းခဲ့ရဲ႕လားလို႔ ကၽြန္မျဖင့္ ေလွာင္ရယ္ေလး ရယ္ပစ္ခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ ကေလးဘ၀ရယ္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြကိုေတြးမိတဲ့အခါ ကေလးဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူၾကီးျမန္ျမန္ျဖစ္ျပီး ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ခ်င္စိတ္က ပိုျပီးမ်ားျပားေနခဲ့တယ္ေလ။ ဟိုဟာမလုပ္ရဘူး ဒီဟာမလုပ္ရဘူးလို႔ ကၽြန္မကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူၾကီးေတြရဲ႕အကူအညီယူရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မကိုကူညီမယ့္သူမရွိတဲ့အခါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဟာ လူၾကီးသိပ္ျဖစ္ခ်င္လာမိတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မဟာ သူတို႔ေတြေျပာစကားအရ ထံုတယ္ အတယ္ တဲ့။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက အ,တယ္။ ထံုထိုင္းတယ္ လို႔ အသက္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးလို႔ အထက္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယူဆမိေနေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အေမဟာ သူ႔အယူအဆအရ အဲ့လိုေျပာရင္ ကၽြန္မမွာ မခံခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာျပီး ပိုျပီးၾကိဳးစားလာလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပံုပဲ။ အမွန္တကယ္လည္း ကၽြန္မဟာ ထံုတယ္လို႔ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ျပဳျပင္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ထံုတယ္ အတယ္ ဆိုတဲ့ အားနည္းခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုးျပသလိုမ်ိဳး ခဏခဏ အေျပာခံခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ သိပ္မရွိေနခဲ့တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းဘူးေပ့ါ။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မကို အသက္ကတန္းတူနီးပါးျဖစ္ေနတာမို႔ အျမဲလိုလိုပဲ ႏိႈင္းယွဥ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္အေျပာခံ အဆူခံခဲ့ရတာလဲဆိုတာကိုေတာ့ အဆူခံခဲ့ရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ေမ့သြားျပီ။ သမီးေတြကို စည္းကမ္းေသ၀ပ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာအျပည့္ရွိတဲ့အေမဟာ ကၽြန္မကို ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အျပစ္ၾကီးလို႔ တံျမက္စည္းရိုုးနဲ႔ ရိုက္ျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမက ဆူတဲ့အခါ ေအာ္တဲ့အခါမွာ

-ဂ်ိဳ၀ီရယ္ တံုးလိုက္ ထံုလိုက္တာ.. ယုကီ လို ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ယုကီခ်ီးကို ေကၽြးရမယ္။ ယုကီခ်ီးကိုသြားစား.. လို ေအာ္ျပီးဆူတတ္တယ္။ အဲ့လိုမ်ား ေအာ္တဲ့အခါ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႔ အရိုက္ခံထိလုိ႔ ငိုေနတဲ့ၾကားက ယုကီၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္ျပီး  ရွက္လြန္းလို႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေသးငယ္က်ံဳ႕၀င္သြားျပီး အေငြ႔ပ်ံသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မအစ္မနာရာဟာ စာေတာ္သူျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းမွာလည္း ဆုေတြ ကို ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခဏခဏရသူျဖစ္လို႔ နာရာ့လို စာက်က္စမ္း.. နာရာဆိုရင္ ဘယ္လို ဘယ္၀ါ ဆိုျပီးလည္း မၾကာခဏ ဆူေျပာေလးေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ အေမဟာ နာရာ့ကို အစ္မၾကီးအမိအရာဆိုသလို ရိုေသေစခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါၾကာင့္ပဲ အေမဟာ နာရာ့ကို ကၽြန္မေရွ႕မွာ အျမဲလိုလို အမႊန္းတင္ေလ့ရွိတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ နာရာရဲ႕ကၽြန္မအေပၚလႊမ္းမိုးမႈေတြရဲ႕အစျပဳမႈလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မဟာ အေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ ဆူတုန္းခဏသာ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိျပီး စိတ္ျပန္ေျပတဲ့အခါေတာ့ အေမ့ကိုသိပ္ခ်စ္တာပါပဲ။ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႕ေျပာစကားကို တစ္သေ၀မတိမ္း နာခံတတ္တဲ့ သမီးအလိမၼာ သိပ္ကိုျဖစ္ခ်င္သူပါ။ အေမေရခ်ိဳးေနတုန္းဆိုရင္ ေက်ာက္ျပင္ေခ်ာေခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက  သနပ္ခါးေတြ အမ်ားၾကီးရေအာင္ ေသြးထားေပးေလ့ရွိတယ္။ ဆန္ကူေရြးေပးတာ ၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးမွာကူညီတာ။ ေစ်း၀ယ္ ဟင္းခ်က္အလုပ္လုပ္ရာမွာ ကူတာ မ်ိဳးကေတာ ့ေန႔တိုင္းပဲ။ အဲ့လိုလိမၼာတာေတြကို အေမ ေက်နပ္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အေမဟာ တစ္ခါတေလေတာ့ သိပ္ကိုစိတ္ဆိုးတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက စိတ္ဆိုးတဲ့အခါမွာ စကားကိုရြဲ႕ျပီးေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူရြဲ႕ျပီးေျပာရင္ သူေျပာတာနဲ႔ေျပာင္းျပန္တစ္ခုခုကိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကေလးဘ၀ကဘယ္သိခဲ့ပါ့မလဲ။ အဲ့လိုအေမနဲ႔ ခပ္ထံုထံုကၽြန္မေၾကာင့္ ကၽြန္မအဆူခံထိတာ ခဏခဏပဲ။ အိမ္မွာ စကားစပ္မိရင္ ျပန္ျပီးျပံဳးမိေစတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထံုကြက္တစ္ကြက္ ရွိတယ္ ..။ ဒီလို...။

အဲ့ဒီေန႔တုန္းက ကၽြန္မက သိပ္ကိုငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေပ့ါ။ ထမင္းေတာ့ကိုယ္တိုင္ေကာင္းေကာင္းစားတတ္ေနျပီျဖစ္တဲ့အရြယ္ ျဖစ္ရမယ္။ အိမ္ကက်ဥ္းေတာ့ ထမင္းစားစားပြဲအ၀ိုင္းေလးကို အိမ္ေရွ႕မွာခင္းျပီးစားၾကရတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က အေမတို႔က ထမင္းစားျပီးသြားၾကတာေတာင္ ကၽြန္မက ထမင္းစားလို႔မျပီးေသးဘူး။ ကၽြန္မကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ထမင္းစားပြဲကိုျပန္သိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔  ကၽြန္မက စားလက္စထမင္းပန္ကန္ေလးကိုကိုင္ျပီး အေမ့ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီးစားေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို စားျပီးသားပန္းကန္ေတြကို ေဆးေၾကာေနတဲ့ အေမက ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မကိုလွမ္းဆူပါေရာလား..

"ဟဲ့ ဂ်ိဳ၀ီ.. အိပ္ရာေပၚတက္မစားနဲ႔ ... ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား "

အစက အေမေျပာတာကို မၾကားဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၾကားေတာ့ အေမ့စကားကို နားေထာင္ခ်င္စိတ္အျပည့္ရွိတဲ့ကၽြန္မက အေမေျပာတာ တကယ္ထင္လို႔ ဟုတ္ကဲ့ ဆိုျပီးအေမ့ကို ျပန္ေျပာျပီး အေမ့ေခါင္းအံုးေပၚတကယ္တက္စားလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီျဖစ္စဥ္ကို အစကေန အဆံုးထိ ျမင္တဲ့အေဖက ရယ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ကုတင္ေပၚမွာ မစားဖို႔ လာေျပာတယ္..။  ကၽြန္မက အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ေလ...။

" ဟင့္အင္း... အေမက ေခါင္းအံုးေပၚမွာစားလို႔ေျပာေနလို႔ စားတာ"

အေမကေတာ့ စိတ္ေတြဆိုးလို႔။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး အေမကစိတ္ဆိုးလို႔ ဆူတဲ့ရိုက္တဲ့အခါ ေၾကာက္ေနတဲ့ၾကားက သူေျပာခ်င္တဲ့စကားဟာ ဟိုဟာျဖစ္မလား ဒီလိုဆိုလိုခ်င္တာလားဆိုျပီး ျဖန္႔ထြက္ေတြး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ေတြး စသျဖင့္ေတြးနည္းေပါင္းစံုကို ခပ္ထံုထံုေတြးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္မထံုလို႔ တစ္ခုခုမွားရင္ ေသခ်ာရွင္းမျပဘဲ အေမဟာ ဥာဏ္ကုိလႊာသံုးဖို႔ခ်ည့္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ဥာဏ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကထြက္တာလို႔ ကၽြန္မကနားလည္တာေလ..။ ဥာဏ္ကို ဘယ္လိုလႊာသံုးရမွာလဲ။ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ဓါးနဲ႔ ပါးပါးလွီးရသလို ဦးေႏွာက္ေတြကို အလႊားလိုက္အလႊားလိုက္ ပါးပါးလွီးပစ္ရမွာလား။
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ အေမ့ရဲ႕စကားေတြကို ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔  ဟိုဟာလုပ္ရမလိုလို ဒီဟာလုပ္ရမလိုလိုေတြျဖစ္ျဖစ္ျပီး တကယ့္ကိုပဲ ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။