အပူအပင္ကင္းတဲ့ကေလးေလးဘ၀ကို တစ္ခါျပန္ျပီးရခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့
သီခ်င္းသံကို ၾကားရတဲ့အခါ ကေလးဘ၀ဟာ တကယ္ေရာ အပူအပင္ကင္းခဲ့ရဲ႕လားလို႔
ကၽြန္မျဖင့္ ေလွာင္ရယ္ေလး ရယ္ပစ္ခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့
ကေလးဘ၀ရယ္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြကိုေတြးမိတဲ့အခါ
ကေလးဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူၾကီးျမန္ျမန္ျဖစ္ျပီး
ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ခ်င္စိတ္က ပိုျပီးမ်ားျပားေနခဲ့တယ္ေလ။
ဟိုဟာမလုပ္ရဘူး ဒီဟာမလုပ္ရဘူးလို႔ ကၽြန္မကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊
လူၾကီးေတြရဲ႕အကူအညီယူရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးမွာ
ကၽြန္မကိုကူညီမယ့္သူမရွိတဲ့အခါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဟာ
လူၾကီးသိပ္ျဖစ္ခ်င္လာမိတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မဟာ သူတို႔ေတြေျပာစကားအရ
ထံုတယ္ အတယ္ တဲ့။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက အ,တယ္။ ထံုထိုင္းတယ္ လို႔
အသက္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးလို႔ အထက္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ယူဆမိေနေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အေမဟာ သူ႔အယူအဆအရ အဲ့လိုေျပာရင္ ကၽြန္မမွာ
မခံခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာျပီး ပိုျပီးၾကိဳးစားလာလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပံုပဲ။
အမွန္တကယ္လည္း ကၽြန္မဟာ ထံုတယ္လို႔ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း
ျပဳျပင္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ထံုတယ္ အတယ္ ဆိုတဲ့ အားနည္းခ်က္ကို
မီးေမာင္းထိုးျပသလိုမ်ိဳး ခဏခဏ အေျပာခံခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန
အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ သိပ္မရွိေနခဲ့တာ သိပ္ေတာ့
မဆန္းဘူးေပ့ါ။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မကို
အသက္ကတန္းတူနီးပါးျဖစ္ေနတာမို႔ အျမဲလိုလိုပဲ ႏိႈင္းယွဥ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ။
ဘာအတြက္ေၾကာင့္အေျပာခံ အဆူခံခဲ့ရတာလဲဆိုတာကိုေတာ့
အဆူခံခဲ့ရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ေမ့သြားျပီ။ သမီးေတြကို
စည္းကမ္းေသ၀ပ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာအျပည့္ရွိတဲ့အေမဟာ ကၽြန္မကို
ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အျပစ္ၾကီးလို႔ တံျမက္စည္းရိုုးနဲ႔
ရိုက္ျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမက ဆူတဲ့အခါ
ေအာ္တဲ့အခါမွာ
-ဂ်ိဳ၀ီရယ္ တံုးလိုက္ ထံုလိုက္တာ.. ယုကီ
လို ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ယုကီခ်ီးကို ေကၽြးရမယ္။ ယုကီခ်ီးကိုသြားစား.. လို
ေအာ္ျပီးဆူတတ္တယ္။ အဲ့လိုမ်ား ေအာ္တဲ့အခါ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႔ အရိုက္ခံထိလုိ႔
ငိုေနတဲ့ၾကားက ယုကီၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္ျပီး ရွက္လြန္းလို႔
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေသးငယ္က်ံဳ႕၀င္သြားျပီး
အေငြ႔ပ်ံသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေတာ့တာပါပဲ။
ကၽြန္မအစ္မနာရာဟာ
စာေတာ္သူျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းမွာလည္း ဆုေတြ ကို ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ခဏခဏရသူျဖစ္လို႔ နာရာ့လို စာက်က္စမ္း.. နာရာဆိုရင္ ဘယ္လို ဘယ္၀ါ
ဆိုျပီးလည္း မၾကာခဏ ဆူေျပာေလးေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ အေမဟာ နာရာ့ကို
အစ္မၾကီးအမိအရာဆိုသလို ရိုေသေစခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါၾကာင့္ပဲ အေမဟာ နာရာ့ကို
ကၽြန္မေရွ႕မွာ အျမဲလိုလို အမႊန္းတင္ေလ့ရွိတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ
နာရာရဲ႕ကၽြန္မအေပၚလႊမ္းမိုးမႈေတြရဲ႕အစျပဳမႈလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မဟာ အေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ ဆူတုန္းခဏသာ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိျပီး
စိတ္ျပန္ေျပတဲ့အခါေတာ့ အေမ့ကိုသိပ္ခ်စ္တာပါပဲ။ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႕ေျပာစကားကို
တစ္သေ၀မတိမ္း နာခံတတ္တဲ့ သမီးအလိမၼာ သိပ္ကိုျဖစ္ခ်င္သူပါ။
အေမေရခ်ိဳးေနတုန္းဆိုရင္ ေက်ာက္ျပင္ေခ်ာေခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက သနပ္ခါးေတြ
အမ်ားၾကီးရေအာင္ ေသြးထားေပးေလ့ရွိတယ္။ ဆန္ကူေရြးေပးတာ ၊
အိမ္သန္႔ရွင္းေရးမွာကူညီတာ။ ေစ်း၀ယ္ ဟင္းခ်က္အလုပ္လုပ္ရာမွာ ကူတာ မ်ိဳးကေတာ
့ေန႔တိုင္းပဲ။ အဲ့လိုလိမၼာတာေတြကို အေမ ေက်နပ္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အေမဟာ
တစ္ခါတေလေတာ့ သိပ္ကိုစိတ္ဆိုးတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက စိတ္ဆိုးတဲ့အခါမွာ
စကားကိုရြဲ႕ျပီးေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူရြဲ႕ျပီးေျပာရင္
သူေျပာတာနဲ႔ေျပာင္းျပန္တစ္ခုခုကိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကေလးဘ၀ကဘယ္သိခဲ့ပါ့မလဲ။
အဲ့လိုအေမနဲ႔ ခပ္ထံုထံုကၽြန္မေၾကာင့္ ကၽြန္မအဆူခံထိတာ ခဏခဏပဲ။ အိမ္မွာ
စကားစပ္မိရင္ ျပန္ျပီးျပံဳးမိေစတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထံုကြက္တစ္ကြက္ ရွိတယ္ ..။
ဒီလို...။
အဲ့ဒီေန႔တုန္းက ကၽြန္မက
သိပ္ကိုငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေပ့ါ။
ထမင္းေတာ့ကိုယ္တိုင္ေကာင္းေကာင္းစားတတ္ေနျပီျဖစ္တဲ့အရြယ္ ျဖစ္ရမယ္။
အိမ္ကက်ဥ္းေတာ့ ထမင္းစားစားပြဲအ၀ိုင္းေလးကို အိမ္ေရွ႕မွာခင္းျပီးစားၾကရတယ္။
အဲ့ဒီေန႔က အေမတို႔က ထမင္းစားျပီးသြားၾကတာေတာင္ ကၽြန္မက
ထမင္းစားလို႔မျပီးေသးဘူး။ ကၽြန္မကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ
ထမင္းစားပြဲကိုျပန္သိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက
စားလက္စထမင္းပန္ကန္ေလးကိုကိုင္ျပီး အေမ့ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီးစားေနလိုက္တယ္။
အဲ့ဒါကို စားျပီးသားပန္းကန္ေတြကို ေဆးေၾကာေနတဲ့ အေမက ေတြ႔ေတာ့
ကၽြန္မကိုလွမ္းဆူပါေရာလား..
"ဟဲ့ ဂ်ိဳ၀ီ.. အိပ္ရာေပၚတက္မစားနဲ႔ ... ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား "
အစက
အေမေျပာတာကို မၾကားဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၾကားေတာ့ အေမ့စကားကို
နားေထာင္ခ်င္စိတ္အျပည့္ရွိတဲ့ကၽြန္မက အေမေျပာတာ တကယ္ထင္လို႔ ဟုတ္ကဲ့
ဆိုျပီးအေမ့ကို ျပန္ေျပာျပီး အေမ့ေခါင္းအံုးေပၚတကယ္တက္စားလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီျဖစ္စဥ္ကို
အစကေန အဆံုးထိ ျမင္တဲ့အေဖက ရယ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ကုတင္ေပၚမွာ မစားဖို႔
လာေျပာတယ္..။ ကၽြန္မက အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ေလ...။
" ဟင့္အင္း... အေမက ေခါင္းအံုးေပၚမွာစားလို႔ေျပာေနလို႔ စားတာ"
အေမကေတာ့
စိတ္ေတြဆိုးလို႔။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး အေမကစိတ္ဆိုးလို႔ ဆူတဲ့ရိုက္တဲ့အခါ
ေၾကာက္ေနတဲ့ၾကားက သူေျပာခ်င္တဲ့စကားဟာ ဟိုဟာျဖစ္မလား
ဒီလိုဆိုလိုခ်င္တာလားဆိုျပီး ျဖန္႔ထြက္ေတြး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ေတြး
စသျဖင့္ေတြးနည္းေပါင္းစံုကို ခပ္ထံုထံုေတြးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့
ကၽြန္မထံုလို႔ တစ္ခုခုမွားရင္ ေသခ်ာရွင္းမျပဘဲ အေမဟာ
ဥာဏ္ကုိလႊာသံုးဖို႔ခ်ည့္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ဥာဏ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကထြက္တာလို႔
ကၽြန္မကနားလည္တာေလ..။ ဥာဏ္ကို ဘယ္လိုလႊာသံုးရမွာလဲ။ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ဓါးနဲ႔
ပါးပါးလွီးရသလို ဦးေႏွာက္ေတြကို အလႊားလိုက္အလႊားလိုက္
ပါးပါးလွီးပစ္ရမွာလား။
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ အေမ့ရဲ႕စကားေတြကို ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ဟိုဟာလုပ္ရမလိုလို ဒီဟာလုပ္ရမလိုလိုေတြျဖစ္ျဖစ္ျပီး တကယ့္ကိုပဲ ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
Monday 10 April 2017
Thursday 30 March 2017
(၃) ယုကီ (Yuki )
(3) ယုကီ (Yuki)
=====
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ ကစားၾကေတာ့လည္း ကၽြန္မကိုသူကလူလည္က်ျပီး အနိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ရင္ ကၽြန္မက အေလွ်ာ့ေပးရေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုပါ...။ ကၽြန္မက လူၾကီးေတြျပန္လာမယ့္အခ်ိန္က ိုေစာင့္ရင္းနဲ႔ သူ႔အိမ္မွာပဲ ကစားခဲ့ရတာမ်ားတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကကၽြန္မညီမေလးျဖစ ္တဲ့
မီကီ ကို မေမြးေသးဘူး။ ကၽြန္မအစ္မကျဖစ္တဲ့ နာရာ ဟာလည္း ကၽြန္မထက္
ခုနစ္နွစ္နီးပါးၾကီးတယ္။ ကၽြန္မသိတတ္စအရြယ္မွာ နာရာက အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ မိဘေတြက အိမ္ကိုေသာ့ပိတ္ျပီးအလုပ္ကိ ုယ္စီသြားၾကရတယ္။
အေမက အိမ္ကေန ၈ နာရီေလာက္မွာ အလုပ္သြားရတာျဖစ္ျပီး အေဖဟာ ၉နာရီခြဲေလာက္မွ
ရံုးကိုသြားေလ့ရွိတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းကျပန္ေရာက္လို ႔ ကၽြန္မရဲ႕အစ္မကလည္း ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ေသးတဲ့အခ ါမ်ိဳးနဲ႔ၾကံဳရင္ အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ထားေလ့ရွိတာမ ို႔ ကၽြန္မက ယုကီတို႔အိမ္မွာ ကစားရင္း အိမ္ကိုျပန္လာမယ့္လူၾကီးေတြ ကိုေစာင့္ေနျဖစ္ခဲ့ရတာမ်ားပ ါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ရပ္ကြက္က တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ျခံခ်င္းက ပ္ေနတဲ့အိမ္ကေလးေတြရွိတဲ့ရပ ္ကြက္ပါ။ သူ႔အိမ္က ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ပဲ။အိမ္နွစ္ အိမ္ၾကားမွာ ျခံစည္းရိုးဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရံု ျခံစည္းရိုးအရာေလာက္ပဲရွိေတ ာ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕နဲ႔ အိမ္ေနာက္မွာပဲ စည္းရိုးအမွတ္အသားရွိျပီး အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားကအလယ္စည္းရ ိုးဟာ မရွိေတာ့ဘူး ။ စည္းရိုးမရွိေတာ့ သူ႔အိမ္ဘက္ကေျမနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္ဘက္ကေျမနဲ႔ေပ ါင္းလိုက္ရင္
ကေလးေတြကစားလုိ႔ရတဲ့ ေျမေနရာေလးတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ပထမတန္း ဒုတိယတန္းေလာက္
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ယုကီရယ္၊ ကၽြန္မရယ္ တျခား လမ္းထဲက ကေလးေတြရယ္ဟာ
အဲ့ဒီေျမကြက္လပ္မွာပဲ ကုလားမစည္းနင္း၊ ၾကိဳးခုန္၊ ၾသဇာေစ့ေတာက္ စသျဖင့္
ကစားၾကတယ္။ အဲ့ဒီလိုကစားနည္းေတြကို ကၽြန္မအလယ္တန္းေရာက္တဲ့အရြယ ္ အဲ့ဒီရက္ကြက္ကေနမေျပာင္းေသး ခင္အထိ ကစားခဲ့တယ္။ ယုကီရဲ႕အေမဟာ အျပင္အလုပ္မလုပ္တဲ့ အိမ္ရွင္မျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္မွာအျမဲလိုလို ရွိေနေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါတေလ ကၽြန္္မဟာကၽြန္မအိမ္ကလူေတြျ ပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကို သူ႔အိမ္ကေနေစာင့္ေနတုန္း သူ႔အေမကသူ႔ကိုထမင္းစားခိုင္ းတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ၾကံဳရင္
သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။ ကၽြန္မအေမက ကၽြန္မကို မဆာဘူးလို႔ေျပာျပီး
မစားဖုိ႔မွာထားတယ္ေလ။ တကယ္တမ္းကလည္း ကၽြန္မ သူတို႔ဆီမွာမစားခ်င္ပါဘူး။
အဲ့လိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ ဗိုက္ဆာေနတာကို မဆာဟန္ေဆာင္ေနရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔
ယုကီထမင္းျဖစ္ျဖစ္မုန္႔ျဖစ္ ျဖစ္စားျပီးသြားရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေဆာ့ၾကေတာ့တယ္။ သူ႔အရုပ္ေတြနဲ႔ေဆာ့တဲ့အခါေဆ ာ့ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ ဗလာစာရြက္မွာ ပံုေတြဆြဲျပီး ပံုျပင္ေျပာတမ္းကစားၾကတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ့ကစားနည္းေတြ ေပါ့။ သူကေတာ့ သူ႔အေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ အရုပ္မေသးေသးေလးေတြကို အ၀တ္ေလးေတြေျပာင္းေျပာင္းျပ ီး
၀တ္ေပးရတဲ့ အရုပ္ကတ္ေလးေတြနဲ႔ ႔ေဆာ့ေလ့ရွိတယ္။ ေဆာ့ေနရင္းနဲ႔
ယုကီလူလည္က်လို႔ ကၽြန္မကျငင္းရင္ သူက သူ႔အေမၾကားေအာင္ 'ေမေမေရ..သမီးကို
ဂ်ိဳ၀ီ အနိုင္က်င့္ေနတယ္' လို႕ေအာ္တိုင္တတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခါ သူ႔အေမက အိမ္ထဲကေန
ျငိမ္ျငိမ္ေဆာ့ၾကဖို႔လွမ္းေ အာ္ျပီး ကၽြန္မကို အၾကည့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္ခါတေလ ၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာရြ႔ံတြ႔ံတြ႔ ံျဖစ္သြားျပီး ယုကီကိုအေလွ်ာ့ေပးလိုက္မိေတ ာ့တာပါပဲ။
ခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ကၽြန္မကသူ႔ကိုအေလွ်ာ့ေပးမိတ ာဟာ သူ႔ဆီကငွား၀တ္ခဲ့တဲ့၀န္ေလးေ ၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လ ို႔ခ်ည့္ထင္ေနမိေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ထဲကသူ႔အေမရဲ႕လွမ္းေအာ္လ ိုက္မယ့္အသံကိုကၽြန္မေၾကာက္ တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ယုကီကိုကၽြန္မၾကိဳက္ပါတယ္။ ယုကီကနႈတ္ခမ္းရဲရဲ ပါးနီနီ
မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႔ အသားေလးကျဖဴျဖဴေလး။ ဆံပင္က
နည္းနည္းပါးျပီးေကာက္ေကာက္ေ လးေတြနဲ ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္မေလး။ အျမဲလိုလို ဂါ၀န္လွလွေလးေတြ၀တ္ေလ့ရွိလိ ု႔ ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ သူက ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔သိ ပ္လွတာပဲ။ သူက ကၽြန္မထက္အတန္းတစ္တန္းငယ္ျပ ီးေတာ့ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းလည္းမတူၾကဘူး။ ယုကီက အိမ္န႔ဲအလြန္နီးတဲ့ အလယ္တန္းက်ာင္းမွာတက္ရျပီးေ တာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မအစ္မတက္ေနတဲ့ ကားလမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းက အထက္တန္း ေက်ာင္းမွာတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါသူကဂါ၀န္လ ွလွေလးေတြ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေက်ာင္းေတြျပန္ ဖြင့္လို႔ ပထမဆံုးက်ာင္းစတတ္တဲ့ေန႔မ်ိ ဳးမွာဆိုရင္ သူ႔အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ဒီဇိုင္းလွလွကြန္ပါဘူးအသစ္ေ လးေတြ ရယ္၊ ေမြးပြလြယ္အိတ္လွလွကေလးေတြရ ယ္ကို လြယ္ျပီးေက်ာင္းကိုသြားေလ့ရ ွိတယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိ န္ဟာ မိုးရာသီျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္မသိပ္မုန္းတာပါပဲ။ ယုကီဟာ ခ်ာလီထီးေရာင္စံုလွလွေလးေဆာ င္းျပီး မိုးတြင္းစီးဖိနပ္ေရာင္စံုေ လးေတြနဲ႔ သူ႔အေမခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းပူပူေႏြးေႏြးပါတဲ့ ျခင္းေတာင္းေလးနဲ႔ေက်ာင္းကိ ုသြားတာကိုေတြ့မိတဲ့အခါမ်ား ဆိုရင္ က်ြန္မဟာ သူ့ကို အိမ္ေပၚကေန အားက်ျပီးေငးေနမိေတာ့တာပါပဲ ။ ကၽြန္မေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ညေနပ ိုင္းမွာ က်ြန္မ အိမ္ကလူၾကီးေတြမလာေသးလို႔ လူၾကီးေတြကိုေစာင့္ရင္းေဆာ့ ၾကတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ ယုကီဟာ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါသူ့ပစၥည္းေလးေတြက ိုထုတ္ျပီးၾကြားတတ္တယ္။ ခပ္ထံုထံုအအလို႔ အမ်ားကသမုတ္ၾကတဲ့ကၽြန္မဟာ ယုကီသံုးခါေလာက္ၾကြားမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကြားခံေနရမွန္းသိခဲ့တာခ်ည ့္ပါပဲ။ အဲ့လိုအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးပီပီပဲ က်ြန္မမွာလည္းအဲ့လိုပစၥည္းလ ွလွေလးေတြရွိခ်င္မိတယ္၊ သံုးခ်င္မိတယ္။
လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ေသခ်ာထုတ္ ထားျပီး ေက်ာင္းကိုထည့္သြားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ထမင္းဘူးကိုယုကီမေ တြ႔လို႔ေတာ္ပါေသးတယ္လို့ေတာ င္ေအာင့္ေမ့မိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ထမင္းဘူးဟာ အေမရံုးမသြားခင္ထည့္ေပးထားခ ဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမုန္႔စားခ်ိန္စားတဲ့ အခါ ထမင္းဘူးကိုဖြင့္လိုက္ရင္ ေအးစက္ေနေလ့ရွိတယ္ေလ။
ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ၁၂ ရာသီပတ္လံုးမွာ ကၽြန္မအစ္မလြယ္ျပီးသားလြယ္အ ိတ္အက်ေလးေတြကိုပဲ လြယ္ရတာမ်ားပါတယ္။ သိုးေမြးပြေလးေတြမပါတဲ့ ခ်ဳပ္ရာ ဖာရာေလးေတြပါတဲ့လြယ္အိတ္ေျပ ာင္ကေလးေတြေပါ့။ ကၽြန္မစီးခဲ့ရတဲ့ဖိနပ္ဟာ မိုးရြာရြာေနပူပူ ကတၱီပါသဲၾကိဳးခပ္ၾကီးၾကီးတပ ္ျပီး ေျခနင္းကသားေရခင္းခင္းထားတဲ ့ အင္မတန္မွအၾကမ္းခံတဲ့ က်ားစီးဖိနပ္ေတြပါပဲ။ မိုးတြင္းေရာက္လို႔ မိုးတြင္းစီးဖိနပ္လွလွေတြစီ းခ်င္တာကလြဲရင္ စီးေနက်သားေရဖိနပ္ကိုစီးရတာ ကၽြန္မလည္းၾကိဳက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအက်ၤီေလးေတြဆိုရင္လည ္း ႏွစ္တိုင္းအသစ္မရျပန္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ကၽြန္မအစ္မ နာရာရဲ႕အက်ီၤအက်အေဟာင္းေလးေ တြကို၀တ္ရေလ့ရွိတယ္။ အေမကေတာ့ နာရာဟာ အက်ီ္၀တ္တာအင္မတန္မွ သပ္ရပ္ျပီး အက်ီၤေတြကိုမနာေအာင္၀တ္ေလ့ရ ွိတယ္လို႔
ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ကၽြန္မအတြက္
အက်ီ္အသစ္ေတြခ်ဳပ္ေပး ၀ယ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ားဆို
သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္လြန္းလို႔ အဲ့လုိေပ်ာ္တဲ့အေပ်ာ္ဟာ
ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ေအာင္ပါပဲ။ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မက အသက္ခ်င္းမတိမ္းမယိမ္းဆိုေတ ာ့
ကၽြန္မအိမ္ကလူေတြဟာ အျမဲပဲ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မကို ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္
သူ႔ကို ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမ့လို႔မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့
ယုကီဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုတကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ် င္ရင္ သူမ်ားေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မနႈိင္းယွဥ္သင့္ဘူးဆိုတာကို
အခုအရြယ္မွာ နားလည္ေနျပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ယုကီရဲ႕
အၾကြားခံရတိုင္းမွာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကၽြန္မအိမ္ကလူေတြ ကၽြန္မကို
ယုကီနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ႏွိမ္ေျပာေျပာၾကရင္ပဲျဖစ္ျဖ စ္ ကိုယ့္မွာမရွိတာေတြ ၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ပိုျပီးသတိထားမိေနတတ္တဲ့အတြ က္မၾကာခဏဆိုသလို က်ိတ္ျပီး ၀မ္းနည္းမိေလ့ရွိတယ္ဆိုတာေတ ာ့မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။
=====
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ ကစားၾကေတာ့လည္း ကၽြန္မကိုသူကလူလည္က်ျပီး အနိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ရင္ ကၽြန္မက အေလွ်ာ့ေပးရေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုပါ...။ ကၽြန္မက လူၾကီးေတြျပန္လာမယ့္အခ်ိန္က
တစ္ခါတေလ ကၽြန္္မဟာကၽြန္မအိမ္ကလူေတြျ
ခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ကၽြန္မကသူ႔ကိုအေလွ်ာ့ေပးမိတ
လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ေသခ်ာထုတ္
ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ၁၂ ရာသီပတ္လံုးမွာ ကၽြန္မအစ္မလြယ္ျပီးသားလြယ္အ
(၁) နာရာ
(၁) နာရာ (Nara)
အဲ့ဒီေန႔က နာရာ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ မီးေရာင္ေတြတဖ်က္ဖ်က္ျပန္လက ္ေနသလိုလက္လက္ထေနတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးမ ်ိဳးပဲ။ နာရာ႕ရ႕ဲမ်က္နွာဟာ ေဒါသေၾကာင့္ ေရစိုေနတဲ့ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ ႕မ်က္နွာလိုစုတ္ခၽြန္းေနျပီ းေတာ့ မ်က္နွာဟာလည္းမည္းေနေတာ့တယ္ ။ ကၽြန္မကိုသူ႔ထံုးစံအတိုင္း ငယ္ငယ္ကလိုအထင္ေသးဟန္စြက္တဲ ့အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ၾကည့္တယ္။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ငယ္ငယ္ကလို ပိႆေလးနဲ႔ေဘးပစ္သလိုစကားလံု းေတြနဲ႔အလဲထိုးတယ္။ ျပီးေတာ့ အနိုင္ရသူဟာသူပဲျဖစ္တယ္ဆိုတ ဲ့ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးနဲ႔လွည့္ထြ က္သြားခဲ့တယ္။ အေျခအေနေတြကမွ မတူေတာ့ဘဲနာရာရဲ႕ လို႔ သူ႔မ်က္လံုးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျ ပီး
ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ စကားလံုးေတြကို မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း
အတင္းမ်ိဳခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီေန႔ နဲ႔ နာရာ႔ရဲ႕စကားလံုးေတြကို
ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ထြက္လာတဲ့မ်က္ရည ္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္ခဲ့တယ ္။ ရင္ဘတ္မွာစူးေအာင့္လာတဲ့နာက ်င္မႈကို ဇြတ္အတင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ယူခဲ့တယ ္။ ကၽြန္မရဲ႕မနက္ျဖန္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ အားအင္ေတြရွိေနရဦးမယ္ေလ။ ဒါေတြကို နာရာသိမွာမဟုတ္ဘူး။ သိခ်င္စိတ္လည္းရွိခဲ့တာမဟုတ ္ဘူး။ ကၽြန္မဟာ နာရာ့ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မထက္အသက္၇ ႏွစ္ပိုၾကီးတဲ့အစ္မတစ္ေယာက္ ကိုခ်စ္တာထက္ပိုတဲ့အခ်စ္မ်ိ ဳးပဲ။ နာရာ့ကိုကၽြန္မခ်စ္တာဟာ သမီးတစ္ေယာက္ကအေမတစ္ေယာက္ကိ ုခ်စ္သလိုခ်စ္တာမ်ိဳးလို႔ ညီအစ္မေတြထက္ပိုခ်စ္တယ္လုိ႔ နာရာ႔ နႈတ္က ဖြင့္ပာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ရဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိ ု
ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳး ကၽြန္မဘက္က နာရာ့အေပၚ
အခ်စ္ပိုခဲ့ရလို႔လည္း ခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မပိုခံစားရတာပဲ။ နာရာဟာ
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚခ်စ္သေ လာက္ ကၽြန္မအေပၚခ်စ္ခဲ့သူမဟုတ္ဘူ း။ ေလာကမွာ သတၱ၀ါမွန္သမွ် သံေယာဇဥ္ၾကီးသူကသာလွ်င္ အနာက်င္ရဆံုးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိ ုသာ ခုအခ်ိန္မွာ နာနာနွလံုးသြင္းရေတာ့တယ္။ နာရာဟာ ကၽြန္မအေပၚ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အျမဲတမ္းအနိုင္လိုခ်င္ရတာေန ရတာလဲလို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕အားနည္းခ်က္က လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရာမွာ အလိုက္အထိုက္ဆက္ဆံေလ့ရွိတတ္ တာပါ။ ကၽြန္မေျပာတဲ့အလုိက္အထိုက္ဆ ိုတာဟာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အလိုဆႏၵထက္ပဲ တျခားသူရဲ႕ဆႏၵကိုေရွ႕တန္းတင ္မိတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕မ်က္နွာေတြကိုဖ တ္ျပီးေရွ႕တန္းတင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ဆႏၵဟာေနာက္ကိုေရာ က္ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ...။ အဲ့လိုေၾကာင့္ပဲ မိသားစုမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မက်င္လည္ရတဲ့အသိုင္းအ၀ ိုင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မရဲ႕ အခန္းက႑ဟာေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားေ လ့ရွိတယ္။ ဒါဟာလည္း အေမက ကၽြန္မအစ္မ နာရာ နဲ႔ ညီမျဖစ္သူ မီကီ တို႔ကိုဦးစားေပးတတ္ေတာ့ သူတို႔ကိုမသိမသာဦးစားေပးရင ္း ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဆႏၵေတြဟာ အလိုလိုေဘးေရာက္ကုန္တတ္တဲ့သ ေဘာပါပဲ။ ကၽြန္မသာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ့္ဆႏၵကို နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေရွ႕တ န္းတင္ျဖစ္ခဲ့ရင္(သို႔မဟုတ္ ) အတၱနည္းနည္းၾကီးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆ ိုရင္ ဒီေန႔ျဖစ္ရပ္လုိအေၾကာင္းအရာ ေတြျဖစ္လာစရာ (သို႔မဟုတ္) ဒီလိုနာက်င္စရာကိစၥေတြ နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ နည္းပါးသြားမယ္လို႔ထင္မိတာပ ါပဲ။ ျပီးေတာ့ အခုအရြယ္အထိကၽြန္မအေပၚကို တေစၦတစ္ေကာင္လိုေျခာက္လွန္႔ ေနတဲ့ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ သိပ္မရွိနိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ ။ မိသားစုရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ ႔လံုျခံဳေႏြးေထြးမႈဆိုတာကို သာဒီထက္ပိုျပီးရခဲ့မယ္ဆိုရင ္ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဟာ ခုထက္ပိုျပီးအရြယ္ေရာက္လူလာ းေျမာက္နိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ ။ ကၽြန္မဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔မထိုက္တန္သ ူ ၊ အမ်ားတကာရဲ႕အေလးထားမႈကိုမခံ ယူထိုက္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျမဲယူဆေနမိတ ဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္မ်ိဳး မရွိခဲ့ဘဲနဲ႔ ဘ၀မွာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနည္းနည ္းပါးပါးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ရွာေတြ႔နုိင္ခဲ့လိမ့္မယ္လို ႔ထင္မိပါရဲ႕ေလ။
အဲ့ဒီေန႔က နာရာ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ မီးေရာင္ေတြတဖ်က္ဖ်က္ျပန္လက
Subscribe to:
Posts (Atom)