“ျခံစည္းရိုးကာမလား..တံတားထိုးမလား…”

           
           
           
  
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ လယ္ယာႏွစ္ခုမွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ဟာ စကားမ်ားၾကတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ကူညီျပီး စက္ပစၥည္းေတြငွားလိုက္ၾက၊  ပစၥည္းတို႔ လူအင္အားတို႔ လိုအပ္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အကူအညီေပးလိုက္ၾကနဲ႔ ေနလာၾကတဲ့ နွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္အတြင္း ဒါဟာ ၾကီးမားလွတဲ့ ပထမဆံုး စိတ္၀မ္းကြဲမႈ ပဲ။
အဲလို စိတ္၀မ္းကြဲၾကျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အရင္တုန္းကလို အတူတူအလုပ္လုပ္တာေတြလည္း ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ။ အဲ့ဒီစိတ္၀မ္းကြဲမႈဟာ တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ နားမလည္မႈ ေသးေသးေလးကေနစလာတာပဲ။ ျပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးက်ယ္လာျပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခါးသီးလွတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေျပာဆို ေပါက္ကြဲျပီး မေခၚနိုင္မေျပာနိုင္ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တယ္။
တစ္မနက္မွာ.. အကိုျဖစ္သူဟာ သူ႔အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုလာေခါက္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ သြားျပီးဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ လက္သမားပစၥည္းကိရိယာေတြနဲ႔အတူ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“ က်ေနာ္ ရက္ပုိင္းေလာက္လုပ္လုိ႔ရမယ့္အလုပ္လာရွာတာပါ…ခင္ဗ်ားမွာ က်ေနာ္ကူညီနိုင္မယ့္ အလုပ္ေလးဘာေလးရွိမလားလို႔ပါ “
“ အင္း.. က်ေနာ့္မွာခင္ဗ်ားအတြက္အလုပ္ရွိတယ္..။ ဒီဘက္ေရနုတ္ေျမာင္းေလးကိုေက်ာ္ျပီးၾကည့္လိုက္၊ အ့ဲဒီဘက္ကဟာက်ေနာ့္အိမ္နီးခ်င္း၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္ညီပဲ။ ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က အဲ့ဒီေနရာမွာ စာေျခာက္ရုပ္တစ္ရုပ္ရွိခဲ့တယ္ ..ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါကိုသူက ဘူဒိူဇာနဲ႔ထိုးေကာ္ပစ္ျပီး ကန္သင္းခတ္္ပစ္လိုက္ေတာ့ ခုဆို သူနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ၾကားမွာ ေရနုတ္ေျမာင္းကေလးျခားေနျပီ။ သူက က်ဳပ္ကိုဒီလုိလုပ္တယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း သူ႔ကိုဒီထက္ပိုလုပ္ျပဦးမယ္ “
“ ဒီမွာ ပရိေဘာက အေဟာင္းေတြ ျမင္လား။ ဒါေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကို ျခံစည္းရိုးကာေပးစမ္းပါ.. ၈ ေပေလာက္ရွိတဲ့ျခံစည္းရိုး။ ဒါဆုိ က်ဳပ္ ဒင္းမ်က္နွာကို ေနာက္ထပ္ျမင္ရမွာမဟုတ္ဘူး “
လက္သမားကေျပာတယ္..
“ အင္း.. က်ေနာ္ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ျပီထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေသခ်ာေပါက္ ခင္ဗ်ားကိုစိတ္ေက်နပ္မႈရေစမယ့္အလုပ္ကို စလုပ္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ့္ကို သံရယ္ ေျမတူးတဲ့စက္ရယ္သာ ျပပါ “
အကိုၾကီးျဖစ္သူဟာ လက္သမားအလုပ္စနုိင္ဖုိ႔အတြက္ ပစၥည္းပစၥယေတြ ျမိဳ႕ေပၚတက္၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူအဲ့ဒီေန႔မွာ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ အနားယူလိုက္တယ္။
လက္သမားဟာ တစ္ေနကုန္ပဲ တိုင္းထြာလိုက္ ၊ လႊတိုက္လိုက္၊ သံရိုက္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ကို သိပ္ကိုၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္တယ္တဲ့။ ေနေစာင္းတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ လယ္သမားၾကီး ျပန္လာတဲ့အခါမွာ လက္သမားဟာ သူ႔အလုပ္ကိုလက္စသတ္ျပီးသြားျပီ။
လယ္သမားၾကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပါပဲ။ ျခံစည္းရုိးလံုး၀မရွိဘူး။ တံတားတစ္စင္း ျဖစ္ေနတာ။ တံတားမွ.. ေရနုတ္ေျမာင္းကိုတစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆက္ေပးထားတဲ့ တံတား ျဖစ္ေနတာေလ။ တကယ့္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး။ တံတားေလးက လက္ရန္းကေလးနဲ႔..။ သူ႔အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ သူ႔ညီဟာ သူတို႔ဆီကို လက္ေတြဆန္႔တန္းျပီးေလွ်ာက္လာတယ္။
“က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို အလုပ္အပ္ျပီးတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဒီတံတားကိုေဆာက္လိုက္တယ္ေပါ့ “


ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ဟာ တံတားအစြန္းတစ္ဖက္စီမွာ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ တံတားအလယ္ဆီဆက္သြားရင္း တံတားအလယ္မွာပဲ ဆံုလိုက္ၾကတယ္ ။ တစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ကို တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကရင္းနဲ႔ေပါ့။
သူတို႔ဟာ လက္သမားေလးဆီကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ လက္သမားေလးဟာ လက္သမားပစၥည္းေသတၱာေလးကို ပုခံုးေပၚတင္ေနျပီ။
“ ခဏေလးေနပါဦး..။ ရက္အနည္းငယ္ေလာက္ ဒီမွာေနပါဦးလား။ က်ေနာ့္မွာ ခင္ဗ်ားကို အလုပ္အပ္စရာေတြအမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္”  အကိုၾကီးက ေျပာလုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ လက္သမားေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္…
“ က်ေနာ္လည္း ေနခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္လည္း တံတားေတြအမ်ားၾကီးလိုက္ထိုးေပးစရာရွိေသးတယ္..” တဲ့။
<photo id="1" />

“မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲခ်ပါ…”

           
           
           
 
 
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အေမရိကား၊ ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္ ၊ ပို႔တ္လန္း ျမိဳ႔ကေလးက ေလဆိပ္တစ္ခုမွာ သြားၾကိဳတုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀အျမင္ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုအေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္လို႔။ အဲ့ဒီ အျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ က်ေနာ့္ကို မေမွ်ာ္လင့္ပါဘဲ သတိေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပအကြာေလာက္ေလးမွာတင္ ျဖစ္ပ်က္သြားခဲ့တာ။
ေလယာဥ္ဆိုက္လုိ႔ ထြက္လာၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကို အားစိုက္ရွာေဖြေနတုန္းမွာပဲ ေပါ့ေပါးပါးပါးအိတ္နွစ္လံုးကိုဆြဲျပီး က်ေနာ့္ရွိရာအရပ္ဆီေလွ်ာက္လာတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ သူက က်ေနာ့္ညာဘက္ေဘးမွာ ရပ္လိုက္ျပီး သူ႔မိသားစုကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။  ပထမဆံုး သူဟာ သယ္လာတဲ့အိတ္ေတြကိုခ်လိုက္ျပီးေတာ့ သူ႔သားအငယ္ဆံုးေလးကို စႏႈတ္ဆက္တယ္ ( ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ ထင္ရတာပဲ ) ။
သူတို႔ေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ ေပြ႔ဖက္ထားၾကေသးတယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္နွတစ္ေယာက္ၾကည့္လို႔ရနိုင္တဲ့အကြာအေ၀းေလာက္အထိ မ်က္နွာေတြကိုခြာ လိုက္ၾကတဲ့အခါမွာေတာ့ အေဖလုပ္သူေျပာတာကို ဒီလိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။
“ သားရယ္.. ျပန္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာလိုက္တာ.. ေဖေဖ သားကို အရမ္းလြမ္းတာပဲကြာ.. “ တဲ့။ သားျဖစ္သူက ရွက္စနုိးၾကီးနဲ႔ ျပံုးလို႔၊ ျပီးေတာ့ အၾကည့္လႊဲလိုက္ျပီး ခပ္တိုးတုိးျပန္ေျပာတယ္..
“ သားေရာပဲ ေဖေဖ.. “ တဲ့။
ျပီးေတာ့ အမ်ိဳးသားက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး အၾကီးဆံုးသားကို ၾကည့္လိုက္တယ္ ( ကေလးက ကိုးႏွစ္ ဆယ္နွစ္ေလာက္ရွိျပီထင္ရတာပဲ)။ သူ႔သား မ်က္နွာေလးကို လက္နွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္လုိက္ရင္းနဲ႔
“ သားကေတာ့ လူငယ္ေလးျဖစ္လာျပီပဲ။ သားကိုေဖေဖ အရမ္းခ်စ္တာပဲကြာ..” တဲ့။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကင္ၾကင္နာနာ ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ေပြ႔ဖက္လိုက္ၾကျပန္တယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကေလးမေလး ( တစ္ႏွစ္ ၊ တစ္နွစ္ခြဲေလာက္ထင္တယ္ ) က ခုမွျပန္လာတဲ့ သူ႔အေဖကို သူ႔မ်က္လံုးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ မခြာတမ္းၾကည့္ရင္း သူ႔အေမ လက္ေပၚကေန တြန္႔လိမ္ျပီး သူ႔အေဖဆီကို ထိုးဆင္းေနေတာ့တာ။ အမ်ိဳးသားက
“ ေဟး..သမီးေလး “ သူ႔သမီးေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာၾကည့္ရင္းေခၚလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သမီးေလးရဲ ႔ မ်က္ႏွာကို ခပ္ျမန္ျမန္နမ္းလိုက္ျပီး ကေလးကို ခ််ီလိုက္တယ္။ ကေလးမေလးက ခ်က္ခ်င္းကို ဇိမ္က်သြားျပီး သူ႔ေခါင္းကေလးကို အေဖလုပ္သူရဲ႕ ပုခံုးေပၚမွာ အက်အနလွဲခ်လိုက္ေတာ့တာပဲ။
အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ သူက ကေလးမေလးကို သူ႔သားအၾကီးဆံုးဆီကို ေျပာင္းေပးလုိက္ျပီးေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။
“ ကဲ.. အေဖက အထူးစပရွယ္ကို ေနာက္ဆံုးမွာ ခ်န္ထားတာကြ..” ဆိုျပီးေတာ့ က်ေနာ္ျမင္ဖူးသမွ်မွာ အခ်ိန္အၾကာဆံုး ..၊ ျပီးေတာ့ မက္ေမာစရာအေကာင္းဆံုး အနမ္းရွည္ၾကီးကို သူ႔ဇနီးကို ေပးေတာ့တာပဲ။ ျပီးေတာ့ သူဟာ သူ႔အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို စိုက္ၾကည့္ျပီး
“ ကိုယ္ မင္းကို အရမ္းခ်စ္တာပဲ “ လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လက္ေတြဆုပ္ကိုင္ထားၾကျပီး တစ္ေယာက္မ်က္၀န္းေတြကို တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ၾကည့္လ်က္က ျပံဳးလိုက္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က သူတို႔ ဟာ ခုမွ လက္ထပ္ျပီးစ လို႔ ထင္လိုက္မိေသးတယ္ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြရဲ႕အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ မျဖစ္နုိင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ ခဏေလာက္က်ေနာ္ ပေဟဠိ ျဖစ္သြားေသးတယ္ ။ ျပီးေတာ့မွက်ေနာ့္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ လက္တစ္လွမ္းအကြာေလာက္ေတာင္မရွိတဲ့ေနရာတစ္ခုက တကယ့္ကို အေျခအေနအခ်ိန္အခါမလိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျပယုဂ္ တစ္ခုေအာက္မွာ တကယ့္ကို နစ္ေျမာေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့တယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိရမိေတာ့တယ္။
ရုတ္တရက္ဆိုသလို တုန္လႈပ္စြာနဲ႔ေမးလိုက္မိတဲ့ ကိုယ့္အသံကုိယ္ အံ့ၾသတၾကီးၾကာလိုက္မိျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့  က်ေနာ္ဟာ သူတစ္ပါးရဲ႕ အတြင္းေရးကိစၥကို ၀င္စပ္စုမိျပီလားလို႔ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရေတာ့တာပဲ...  ။
“ အိုး… ခင္ဗ်ားတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ ဗ် “
“ နွစ္ေယာက္အတူရွိခဲ့ၾကတာက စုစုေပါင္း 14 နွစ္၊ လက္ထပ္ထားၾကတာကေတာ့ 12 နွစ္ ရွိျပီ  “ ဟုိလူက သူ႔အမ်ိဳးသမီးကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ကို မလႊြဲဘဲ ျပန္ေျပာတယ္။
“ဟင္..ဒါဆို..၊ ခင္ဗ်ားတို႔နွစ္ေယာက္ ေ၀းေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲဗ် “ က်ေနာ္ေမးမိျပန္တယ္။
ဟိုလူက ေနာက္ဆံုးမွာ က်ေနာ့္ဘက္ကိုလွည့္လိုက္ျပီး က်ေနာ့ကိုၾကည့္တယ္။ မ်က္နွာက ေပ်ာ္ရႊင္စြာျပံဳးလ်က္နဲ႔ပဲ
“ ႏွစ္ရက္ၾကီးေတာင္ရွိသြားပါျပီဗ်ာ..” တဲ့။
ႏွစ္ရက္…။ က်ေနာ္ ၾကက္ေသေသသြားတာပဲ။ ဒီေလာက္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ႏႈတ္ဆက္ေနပံုေထာက္ရင္ က်ေနာ္က ဒီလူ ခရီးထြက္တာ လပိုင္းမဟုတ္ေတာင္ အနည္းဆံုးရက္သတပတ္အနည္းငယ္ေလာက္ရွိလိမ့္မယ္ထင္ခဲ့တာ။ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ.. မွန္းခ်က္က လြဲလိုက္တာဆိုတာ။
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ သူတစ္ပါးအေပၚ စပ္စုမႈအေပၚ ရပ္ခ်င္တာေရာ၊ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကို ရွာခ်င္တာေရာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။
“ က်ေနာ့္ အိမ္ေထာင္ေရးဟာလည္း လက္ထပ္ျပီး ေနာက္ ၁၂ နွစ္ၾကာတဲ့အထိ အခုလိုမ်ိဳး မက္ေမာတြယ္တာစရာ ေကာင္းေနလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ ဗ်ာ “
အဲ့ဒီလူက ရုတ္တရက္ဆိုသလို ျပံုးတာကိုခ်က္ခ်င္းတည္ပစ္လိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္၀ိညာဥ္ေတြကို တည့္တည့္ထိမွန္ေစတဲ့ အင္အားျပင္းတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေျပာလိုက္တယ္။ သူက်ေနာ့ကိုေျပာလိုက္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာဟာ က်ေနာ့္ကို အရင္ကက်ေနာ္နဲ႔မတူေတာ့ေအာင္ေျပာင္းလဲေပးလိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
“  ေမွ်ာ္လင့္ယံုပဲမေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ ကိုယ့္လူရ.. ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပဲခ်လုိက္စမ္းပါ “ တဲ့။
ျပီးေတာ့ က်ေနာ့ကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျပီး က်ေနာ့ကို အင္အားေတြ အသစ္ျဖစ္သြားေစတဲ့ အျပံဳးကို ျပံုးရင္းနဲ႔
“ ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ “  လို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသးတယ္ေလ။


Ref: Don’t Hope,… Decide! By - By Michael D. Hargrove and Bottom Line Underwriters, Inc. 
<photo id="1" />

ယံုၾကည္မႈျမွင့္တင္ဖုိ႔..

           
           
           
           
           
           

အေမရိကားလူမ်ိဳး ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဟင္နရီ၀ါ့ဒ္ဘီခ်ာက သူ ကေလးဘ၀ ေက်ာင္းသားအရြယ္တုန္းက မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနဲ႔ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ သင္ယူခဲ့ရတဲ့သင္ခန္းစာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ဘူးတဲ့။
တစ္ရက္မွာေတာ့  စာသင္ခန္းေရွ႕မွာ သင္ခန္းစာကို အလြတ္ရြတ္ျပဖို႔အတြက္ သူ႔ကို အေခၚခံလိုက္ရတယ္။ ဆရာမက မဟုတ္ဘူး မွားတယ္ဆိုျပီးေျပာလို႔ သူ႔မွာ ရျပီးသား သင္ခန္းစာကို အလြတ္ဆိုျပရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို အခက္အခဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
“ မဟုတ္ေသးဘူး “
ဟင္နရီေလးဟာ စာကို အစကေန ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ဆို္ရတယ္.. ဒါေပမဲ့ ဆရာမရ႕ဲ မိုးျခိမ္းသံလို က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ အသံထြက္လာျပန္ပါေရာ..
“ မွားတယ္ “
ဟင္နရီေလး ရွက္သြားတယ္.. ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ သြားျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။
စာသင္ခန္းထဲက ေကာင္ေလးေနာက္တစ္ေယာက္ထြက္လာျပီးေတာ့ စာဆိုျပရျပန္တယ္။ ဒီအခါမွလည္း ဆရာမကေေအာ္ျပန္တယ္
“ မွားတယ္ “
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ့ေက်ာင္းသားေလးက သူဆိုစရာရွိတဲ့စာကို ျပီးတဲ့အထိ ဆိုသြားတယ္။ စာဆိုျပီးသြားေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားေလး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ထိုင္ျပီးတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဆရာမက ေျပာတယ္...
“ သိပ္ေတာ္တာပဲ “
ဟင္နရီေလး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္တိုသြားတယ္။
“ သူဆိုသြားတာ သား ဆိုသြားတာနဲ႔ အတူတူပဲေလ .. ဆရာမ” သူဆရာမကို  သြားေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမက ဒီလို ျပန္ေျပာျပတယ္။
“ သင္ခန္းစာေတြကို သိရံု အလြတ္ရရံုနဲ႔ မျပီးေသးဘူး သားရဲ႕။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာဖုိ႔လည္း လုိေသးတယ္၊ သားက သားဆိုတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ဆိုေနတဲ့စာကို ရပ္ပစ္လိုက္တယ္ဆိုတာ ့ သားဟာ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မရဘူးဆိုတဲ့သေဘာပဲေပါ့။ တကယ္လို႔မ်ား တစ္ေလာကလံုးက မင္းမွားေနတယ္ကြ လုိ႔ ေျပာခဲ့ရင္ေတာင္ ‘ ငါမမွားဘူး ငါမွန္တယ္ကြ ‘ လို႔ သက္ေသျပနိုင္ရမယ္ ေလ”
“ကမာၻၾကီးတစ္ခုလံုးက သားကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ကို ေျပာၾကမွာ သားရဲ႕…
“ မင္းမလုပ္နုိင္ပါဘူး “
“ မင္းလုပ္တာေတြမွားေနတယ္ “
“ မင္း အရမး္အသက္ၾကီးေနျပီပဲ “
“ မင္းက ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတယ္ ‘
“ မင္း သိပ္ကိုအားနည္းပါတယ္ကြာ”
“ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူးကြာ “
“ မင္းမွာ ပညာေရးလည္းမရွိဘဲနဲ႔ “
“ မင္းမွာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလည္းမရွိဘူး “
“မင္းမွာ ေငြေၾကးလည္းမရွိဘူး”
“ အဲ့ဒါကို မင္း ျပီးေအာင္လုပ္နိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူးကြာ “ စသျဖင့္
အဲ့လိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာၾကတဲ့ မလုပ္နုိင္ဘူး မျဖစ္နိုင္ဘူး ဆိုတဲ့စကားေတြက သားရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို တစ္ျဖည္းျဖည္း တတိတိ တိုက္စားသြားေစျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးရတဲ့အထိကို ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္…”
“ တစ္ေလာကလံုးက မျဖစ္နုိင္ပါဘူးလို႔  ေျပာလာခဲ့ရင္ေတာင္ သားက ျဖစ္နုိင္တယ္ဆိုတာကို ငါသက္ေသျပပစ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္နုိင္ရမယ္ေလ..။”.. တဲ့ ..။


Ref: Improving self confidence by Author: Steve Goodier
<photo id="0" />
<photo id="1" />

“အာလူးစိုက္တဲ့ေန႔ေတြ…“

           
           
           

ကၽြန္ေတာ္ကေလးဘ၀တုန္းက က်ေနာ္တို႔အိမ္ေဘးမွာ ျခံေလးဘာေလး စိုက္တယ္။ အၾကီးဆံုးေျမကြက္လပ္ကိုေတာ့ အာလူးေတြစိုက္ဖုိ႔အတြက္ပဲ သံုးေလ့ရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့လို အာလူးစိုက္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနတုန္းပဲ။ အဲ့လို အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ တစ္အိမ္သားလံုး ၀ိုင္းကူေလ့ရွိၾကတယ္။ က်ေန႔ာ္အေဖက ေျမေတြကို တူးဆြျပီးသြားတဲ့အခါ အေမရယ္ ၊ အကိုေတြရယ္ ျပီးေတာ့ ..က်ေနာ္ရယ္ ၀ိုင္းကူၾကရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လုပ္ရတာကေတာ့  က်ေနာ့္အေမက ေျမၾသဇာေတြက်ဲေပးေနတုန္း  က်ေနာ္က အာလူးမ်ိဳးေစ့ေလးေတြကို  လိုက္ခ်ေပးရတာပါ။ အဲ့လို မ်ိဳးေစ့ေလးေတြၾကဲျပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္အကိုေတြက က်ေနာ္က်ဲခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေတြကို ခုနက တူးဆြထားတဲ့ေျမေတြနဲ႔ ျပန္ဖံုးလိုက္ၾကတယ္။
လအနည္းငယ္ၾကာလို႔ ရွိရင္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အာလူးခင္းေလး ဘာမ်ားျဖစ္ေနျပီလဲဆိုျပီးေတာ့ အျပင္ထြက္ေဆာ့ခ်ိန္မွာ  အာလူးခင္းေလးဆီ တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ သြားၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္က်လာတဲ့အခါ က်ေနာ့္အေဖ ေျမၾကီးထဲကေနဆြဲႏႈတ္လိုက္တဲ့ အာလူးအၾကီးၾကီးဧရာမၾကီးေတြျမင္ရရင္ သိပ္ကို အံ့အားသင့္ရတာပါပဲ။ အရင္ကမ်ိဳးေစ့ေသးေသးေလးေတြဟာ  အခုဆို သိပ္ကို ခ်ိဳျမိန္လွတဲ့ အာလူးအၾကီးၾကီးေတြ အျဖစ္ၾကီးထြားကုန္ၾကျပီ။ အာလူးေတြဆြတ္ျပီးတဲ့အခါက်ရင္ က်ေနာ္တို႔ အာလူးေတြကို စားၾကဦးမွာေလ။ အာလူးေတြကို မီးဖုတ္စားမယ္. ေထာင္းစားမယ္။ေၾကာ္စားမယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့..။ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ဆံုးေျပာရရင္ေတာ့ အာလူးေတြကို ခပ္ၾကာၾကာေလးခ်က္ျပီး စပါကတီ ေဆာ့စ္ လုပ္စားရတာကိုပါပဲ။ အဲ့ဒီအာလူးေတြဟာ တစ္နွစ္ပတ္လံုး က်ေနာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး စားနိုင္ၾကေသးတယ္။ တကယ့္ကို အံ့ၾသစရာပါပဲ။
အဲ့လိုအခ်ိန္ေတြကိုျပန္ေတြးရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားမိျပီး သိခ်င္မိတာတစ္ခုက က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ့္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာေရာ က်ေနာ့္နွလံုးသားမွာေရာ တျခားသူေတြရဲ႕ စိတ္နွလံုးအိမ္ေတြမွာပါ ဘယ္လိုမ်ိဳးေစ့ေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်ခဲ့မိသလဲဆိုတာပဲေပါ့။ က်ေနာ့္လုပ္ရပ္ေသးေသးေလးေတြကေန ဘယ္ေလာက္လွပတဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြ ဘယ္နွၾကိမ္ေလာက္ ရွင္သန္ၾကီးထြားျပီးခဲ့ျပီျဖစ္ပါသလဲ။ က်ေနာ္က်ဲခ်မိတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေသးေသးေလးေတြဟာ တျခားသူေတြရဲ႕ စိတ္၀ိညာဥ္မွာ ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ေလာ္ကခ်ိဳျမိန္ေစခဲ့ဖူးပါသလဲ။
ေန႔ရက္တုိင္းေန႔ရက္တိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ  ဒီကမာၻေလာကၾကီးဆိုတဲ့ စိုက္ခင္းပ်ိဳးခင္းၾကီးဆီကို သြားေနၾကတယ္။ ျပိးေတာ့ ေန႔ရက္တိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ အံ့အားသင့္္ေလာက္စရာရွင္သန္ၾကီးထြားလာနုိင္မယ့္ မ်ိဳးေစ့ေတြကို က်ဲခ်ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကင္ၾကင္နာနာစကားဆိုတာေတြ ၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ ျပုမူဆက္ဆံခံရတာေတြ စသျဖင့္ ေကာင္းေသာမ်ိဳးေစ့ေတြကိုသာ က်ဲဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီမ်ိဳးေစ့ေလးေတြကေန မယံုနုိင္ေလာက္တဲ့ ထူးျခားမႈေတြျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါေတာ့တယ္။
Ref: Planting Potatoes  By Joe Mazzella
<photo id="0" />
<photo id="1" />

“ျဖဴေကာင္ကေလးေတြကေပးတဲ့သင္ခန္းစာ “

           
           
           
           

ဒီနွစ္ေဆာင္းတြင္းကေတာ့ ၾကံဳဖူးသမွ်ေဆာင္းတြင္းေတြထဲမွာ တကယ့္ကိုအေအးဆံုးေဆာင္းတြင္းပဲ။ သိပ္ကုိေအးလြန္းေတာ့ တိရစာၦန္ေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ေသကုန္ၾကသတဲ့။ အဲ့ဒီအထဲမွာမွ ဆူးေတာင္ေလးေတြရွိတဲ့ ျဖဴေကာင္ေလးေတြဟာ သူတို႔ၾကံဳေနရတဲ့ အေအးဒဏ္အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးျဖစ္ေအာင္လို႔ အတူတကြစုုေ၀းျပီး တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ပူးပူးကပ္ကပ္ေနထိုင္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္တဲ့။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အေအးဒဏ္ကေန ကာကြယ္လုိက္ၾကတာေပါ့..။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲ့ဒီလို ပူးကပ္ေနထိုင္ၾကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ဆူးေတာင္ေလးေတြဟာ  အခ်င္းခ်င္း ဆူးမိျပီး ဒဏ္ရာရေစတယ္တဲ့။
အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ပူးပူးကပ္ကပ္မေနၾကေတာ့ဘဲ ခပ္ခြာခြာေနၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကျပန္တယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳး တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ ခပ္ခြာခြာေနၾကျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ျဖဴေကာင္ေလးေတြဟာ သိပ္ကိုေအးလြန္းတဲ့ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ တစ္ေကာင္ျပီးတစ္ေကာင္ ေအးစက္ျပီး ေသကုန္ၾကတာေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြဟာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခုကို ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ဘာဆံုးျဖတ္ခ်က္လဲဆိုေတာ့ ျဖဴေကာင္ေလးေတြဟာ တစ္ေကာင္ရဲ႕ဆူးေတာင္ကိုတစ္ေကာင္က နည္းနည္းေလာက္အစူးခံျပီး အတူတကြပူးကပ္ေနထိုင္ၾကမလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ အတူတူပူးကပ္ျပီး မေနၾကဘဲ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္အေသခံမလား ဆိုတာပဲ..။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တကယ့္ကို လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ပဲ သူတို႔ေတြဟာ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ အတူတကြေပါင္းစည္းေနထိုင္ၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။  အျခားတစ္ေယာက္ဆီက အေႏြးဓာတ္ေလးရရိွနုိင္ဖို႔အတြက္ အတူတကြေပါင္းစည္းေနထုိင္ျခင္းကေနျဖစ္ေပၚလာမယ့္ မေျပာပေလာက္တဲ့ နာက်င္မႈ၊ ဒဏ္ရာ အေသးအဖြဲကေလးေတြကို လက္ခံျပီး ေနထိုင္သြားၾကဖို႔ သူတို႔ သင္ယူတတ္ေျမာက္သြားၾကတာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ျဖဴေကာင္ကေလးေတြဟာ အဲ့ဒီနွစ္ရဲ႕ ေဆာင္းတြင္း အေအးဒဏ္ကိုအံတုလို႔ အသက္ဆက္လက္ရွင္သန္သြားၾကတယ္တဲ့။


Ref: Lesson from the Hedgehogs
http://www.rogerdarlington.me.uk/stories.html#Story53

တစ္ခါတုန္းကရြာတဲ့မိုး

အဲ့ဒီေန႔က အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးရင္ သက္ကယ္မိုးထားတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ အမိုးေလးေပၚကမိုးေရစက္ေတြက သဲထူထူခင္းထားတဲ့ ေျမေပၚကိုတေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို သတိရတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ ေခြးေျခပုေလးကိုဒီဘက္တိုးေပးလိုက္ျပီးေတာ့ မိုးေတြစိုကုန္မယ္ .. ဒီဘက္တိုးေလ မိုး.. လုိ႔ ေျပာခဲ့မိလိုက္တယ္ထင္တယ္။ မိုးေရစက္ေလးေတြစင္ကုန္လုိ႔ ေက်ာတေလ်ာက္ျဖန္႔ခ်ထားတဲ့ ဆံပင္စင္းစင္းေလးေတြမွာ မိုးစက္မႈန္မႈန္ေလးေတြ တြယ္ျငိေနၾကတာကိုလည္းမွတ္မိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ မိုးေလ.. ငိုေတာ့မယ့္မ်က္နွာေလးနဲ႔..။ မဟုတ္ဘူး။ မိုးေတြရြာေနလို႔သာ မိုးေငြ႔ေတြၾကားမွာ မိုးငိုေတာ့မယ္လ႔ို ထင္မိတာ ျဖစ္မွာ။ မိုးေတြသိပ္သည္းေနလို႔သာ မုိးမ်က္နွာေပၚက မ်က္မွန္ေလးက ကိုယ္ေငြ႔ေႏြးေႏြးေတြနဲ႔ အခိုးရိုက္ေနတာ ေနမွာ။ မိုးက ထိုင္လက္စေနရာကေန မခြာဘဲ ကိုယ္နားမလည္နိုင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ တစ္ခ်က္ နဲ႔ ကိုယ့္ကို စူးစူးနင့္နင့္ၾကည့္တယ္..။ ျပီးေတာ့ တစ္ခုခုေျပာတယ္..။ တစ္ခုခု.. ကိုယ္ခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ျပီး မမွတ္မိခ်င္ေတာ့တဲ့ စကားတစ္ခုခု..။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္လက္မွာ ပတ္ထားတဲ့ လက္ပတ္ၾကိဳးကေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္။ ျပီးေတာ့ ရုတ္ခနဲဆိုင္ထဲက ထြက္သြားတယ္။ ကိုယ္က မိုးေနာက္ကို ေျပးလိုက္မသြားမိဘူး။ ကိုယ့္အသိစိတ္ထဲက ဒီျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးမွာ ဒီတစ္ခ်က္ေလးပဲ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ စြဲထင္က်န္ခဲ့တယ္။ သိပ္ကိုေခါင္းမာတဲ့မိုး။ တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ ကိုယ့္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့တဲ့ မိုး ။ ကိုယ့္ကို ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ မိုးတစ္ေယာက္ငိုသြားေသးလား ကိုယ္မသိဘူး။ မိုးမငိုပါေစနဲ႔လို႔ ကိုယ္ဆုမေတာင္းရဲဘူး။ မိုး စိတ္သက္သာရာရေအာင္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ငိုပါေစလုိ႔လည္း ကိုယ္ ဆုမေတာင္းရဲဘူး ။ တကယ္ဆို မိုးက မငိုတတ္သူပါ လို႔  ကိုယ္ ေနာက္က်မွ သိခဲ့ရတာပဲ..။ တကယ္ဆို ကိုယ္ကသာ ေပ်ာ့ညံ့သူပါ..။ အပူကိုအလင္းထင္ျပီး ေအးရိပ္က ကိုယ္တိုင္ေျပးထြက္ခဲ့မိသူ..။ ကိုယ္က ကိုယ့္ရင္ထဲကိုမျမင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အေမွာင္ဖံုးမိခ့ဲသူပါ မိုးရယ္..။





++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


"မိုးဆီကိုလာမေတြ႔တာ ၾကာေနျပီေနာ္" လို႔ ခေရပန္းေတြေကာက္ေနရင္းနဲ႔ မိုးက တစ္ခ်က္လွမ္းေျပာတယ္။
ဘုရားေပၚမွာ ခေရပင္အၾကီးၾကီးေတြ ကို ျဖတ္ျပီးတိုက္လာတဲ့ ေလက သိပ္ကို ေမႊးေနတာပဲ။ ခေရပန္းေတြကို လက္တစ္ဖက္ကလက္ကိုင္ပု၀ါေလးထဲ စုထည့္ထားျပီးေတာ့ တစ္ဖက္က ေၾကြက်ေနတဲ့ ခေရေတြကို ေကာက္ေနတဲ့ မိုးဟာ သနပ္ခါးေဖြးေဖြးေလးနဲ႔ သိပ္ကိုခ်စ္စရာေကာင္းေနတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ျပန္လည္ ပူေလာင္လာတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ရင္ ဟာ မိုးန႔႔ဲေတြ႔တိုင္း ေအးျမသြားတာကိုသတိထားမိရတယ္။ မိုးကို ဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘဲ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္..။ ခေရပန္းေတြ လာကူေကာက္ေပးပါဦး လို႔ လွမ္းေျပာေတာ့မွ မိုးအနားကို သြားမိတယ္။ မိုးနဲ႔အတူတူ ခေရပန္းအေၾကြေတြ လာမေကာက္ျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီပဲ။ အေအးဆိုင္မထိုင္ျဖစ္တာ၊ စကားေတြမေျပာျဖစ္တာ၊ မိုးအတြက္ ေရးေနက် ကဗ်ာေလးေတြ မေရးျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီပဲ။
           
"ဟိုတေလာက ခရီးထြက္သြားေသးတယ္ဆို"


မိုးက တစ္ခ်က္လွမ္းေမးတယ္။ ဟုတ္တယ္.. မိုးကို မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။




"ဟုတ္တယ္.. အိမ္ကအမ်ိဳးေတြနဲ႔ လိုက္သြားတာ ၊ ခဏပဲေလ.. နွစ္ရက္တည္းပဲေလ "




ကိုယ့္မ်က္နွာအတန္ငယ္မာသြားလိမ့္မယ္ထင္တယ္။  မိုးက ဘာမွမျဖစ္သလို ပံုစံနဲ႔ မ်က္နွာကိုတစ္ခ်က္တည္လိုက္ရင္း ခေရပန္းေတြေကာက္ေနရာကေန မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ မ်က္နွာကိုထီမထင္သလိုခ်ီလိုက္ပံုရတယ္။ မိုးမ်က္နွာေလးတစ္ခ်က္အေမာ့မွာ ညေနခင္း၀င္ခါနီး ေနေရာင္ျခည္ေလးက မိုးရဲ႕ သနပ္ခါးေဖြးေဖြးပါးျပင္ေလးေပၚကို က်ေနတယ္။ မိုးက ေကာက္လို႔ရလာတဲ့ ပန္းေတြကို လက္ကိုင္ပု၀ါေလးနဲ႔ ဖြဖြကေလး ခ်ည္လုိက္တယ္။ ကိုယ့္ဆီကိုေပးထားတဲ့ လြယ္အိတ္ကေလးထဲကို ခေရပန္းေလးေတြထည့္ျပီးထုတ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးကို ထည့္လိုက္ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေျပာတယ္။
" မိုးကိုေတာ့ အသိေပးသြားသင့္တာေပါ့ ေနာ္။ အိမ္ကအမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဟိုမမေရာ ပါေသးလား"


မိုးရဲ႕အသံကထိန္းထားရမွန္းသိသာေနတယ္။ ဘုရားေပၚက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေအာ္ျမည္လိုက္တဲ့ ငွက္သံၾကားမွာ မုိးရဲ႕အသံေလး ေပ်ာက္သြားရွာတယ္။ ကိုယ့္လက္မွာပတ္ထားတဲ့ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးကိုၾကည့္ျပီးေတာ့ ေမးေနတဲ့မိုးကို တကယ့္ကို ဘယ္လုိေျဖရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။
တကယ္ဆို ကိုယ္ မိုးနဲ႔ မေတြ႔ရဲဘူးမိုး..။ မေျဖပါရေစနဲ႔လို႔ စိတ္ထဲကေန မိုးကိုအထပ္ထပ္ေတာင္းပန္ေနမိတာပဲ။



" ဒီ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးေတြ ၀တ္တာေတြ႔ေနရတာၾကာျပီေနာ္... "


မိုးရဲ႕အသံက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေလးထြက္လာတယ္။ မမနိုင္ငံျခားအျပန္လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ဒီဇိုင္းလွလွလက္ပတ္ၾကိဳးေလးေတြကို တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး ၀တ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကို မိုး သတိထားမိသြားတာပဲ။ ကိုယ္ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္လုိက္ျပန္ဘူး။


" မမတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းကိုလည္းလိုက္လိုက္သြားတယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာေနၾကတယ္ .။"
ကိုယ္မိုးမ်က္နွာကို မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ မိုးရဲ႕ေရွ႕ေနရာကေန အရည္ေပ်ာ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္လုိက္တာ။


ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ကို  မိုးက တစ္ခ်က္ျပံဳးၾကည့္တယ္။


" သြားၾကရေအာင္ ေလ..၊ ေန၀င္ေတာ့မယ္.. " တဲ့။



ခံစားခ်က္ကိုထိန္းခ်ဳပ္နိုင္သူဟာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ျပည့္၀သူမို႔ ထာ၀ရ အနိုင္ရသူပါ မိုးရယ္..။ မ်က္ရည္တစ္ခ်က္ မထြက္တဲ့ မိုး။ မ်က္နွာတစ္ခ်က္ မပ်က္တဲ့မိုး။ ကိုယ္ကသာ ေနာင္တေတြ တေလွၾကီးနဲ႔ က်န္ခဲ့ရမယ္မွန္းသိရင္ မသြားပါနဲ႔လို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မိုးကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ျပီး ကိုယ့္ဘ၀ထဲက ထြက္မသြားပါနဲ႔ မိုးရယ္လို႔ တဖြဖြေျပာျပီး တင္းတင္းဖက္ထားခဲ့မိမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တကယ့္ကိုပဲမ်က္ရည္တစ္စက္မထြက္ဘဲ ေနနိုင္ခဲ့တဲ့မိုးကို ကိုယ္ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးမိပါရဲ႕..။ မိုးဟာတကယ့္ကို မာနေတြနဲ႔ျပည့္နွက္ေနတဲ့သူမို႔ထင္ပါရဲ႕ေလ..။



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




တကယ္ဆိုရင္ ေနာင္တေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့သူက ပူေလာင္ရသူပါ မိုးေရ။
ေဆာင္းနံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ မိုးတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကို ကိုယ္ လိုက္လည္ခဲ့တယ္။  ကိုယ့္လက္သန္းေလးကို မရဲတရဲတြဲထားတဲ့မိုးတစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနခဲ့ေလရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါ မိုးက နႈတ္နည္းသေလာက္ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္လည္း မိုးဟာ ငွက္ကေလးမ်ားလို စကားမ်ားလြန္းလွျပန္တယ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းကိုလိုက္လည္တဲ့ တစ္ေန႔လံုး စကားေတြမ်ားလိုက္တဲ့မိုး။ သိပ္ကိုေပ်ာ္ေနလြန္းတဲ့မိုး။ ဒါေပမဲ့လည္း သိပ္ကို နြမ္းပါးလြန္းေနတဲ့မိုး။ တစ္ခါတရံ ညွိဳးငယ္ဟန္ေပါက္ေနတတ္တဲ့မိုး။ တစ္ခါတရံ သိပ္ကို မာနၾကီးဟန္ေပါက္တဲ့မိုး။ မိုးကိုေဘးနားမွာထားရင္း လွပျပီးအျမဲသြက္လက္ခ်က္ခ်ာတဲ့ မမ ၊ အျမဲ ေတာက္ပေနတတ္တဲ့မမကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သတိရမိေနေသးတယ္။ မမက ကိုယ့္ကို အတင္းကို ျပန္ဆက္သြယ္ေနတဲ့အေၾကာင္း မိုးကို မသိေစခ်င္ဘူး။






" မိုး.. ကို႔ ေက်ာင္းကို တစ္ရက္လိုက္လည္ပါလား.."



အေအးေသာက္ေနရင္းက မိုးကိုေျပာလိုက္ေတာ့ ေသာက္လက္စ အေအးပိုက္ကေလးကိုခ်လိုက္ျပီး ကိုယ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။
မိုးမ်က္လံုးေလးေတြ အေရာင္လက္သြားရင္း ကိုယ့္ကိုျပံုးျပီးၾကည့္တယ္.. ျပီးမွ..


" ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္ ၊ မနက္အေစာၾကီး သြားရမွာလား ..ဘယ္အခ်ိန္လဲ..။ ကားဘယ္လိုစီးၾကမွာလဲဟင္ ၊ ခ်မ္းမလားမသိဘူးေနာ္..ေပ်ာ္စရာၾကီးေနာ္"


တရစပ္ေမးခြန္းေလးေအာက္မွာ မိုးရဲ႕အသံေလး ေတြလြင္ေနတာပဲ။ သူ႔အေပ်ာ္ေတြကူးစက္သြားၾကလို႔လားမသိ.. မိုးရဲ႕ မႈန္ေနတဲ့သနပ္ခါးနံ႕ေလး ကိုယ့္ဆီ သင္းပ်ံ႕လာသလိုပဲ..။ ေမႊးလိုက္တာမိုးရယ္..။




" ကိုတို႔ေက်ာင္းကားပဲ စီးသြားၾကတာေပါ့ မိုးရဲ႕ ၊ မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီ အေရာက္ ကားဂိတ္မွာေစာင့္ေန၊ ကိုလာေခၚမယ္ေနာ္ "




အဲ့ဒီေန႔က မိုးတစ္ေယာက္ေပ်ာ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေန႔ မိုးရဲ႕ေက်ာင္းက အျပန္ ကိုယ္တို႔ ဘက္စ္ကား က်ပ္က်ပ္ တိုးစီးခဲ့ရတယ္။ မိုးက ေက်ာင္းကားမစီးဘူးတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕အတန္းေတြဖ်က္ျပီး စာသင္ရေသးလို႔ ျပန္ရတာလြယ္ေအာင္ ဘက္စ္ကားပဲ စီးတယ္တဲ့။ ကိုယ္ပိုင္ကားလွလွနဲ႔ေက်ာင္းတက္တဲ့ သစ္လြင္လွပလြန္းတဲ့ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ တစ္ခ်ိန္ကကိုယ့္ရဲ႕မမဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲကို ခဏေရာက္လာတယ္..။ ေပ်ာ့ည့ံလြန္းသူကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါမိုးရယ္...။




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ကိုယ့္ေက်ာင္းကို မိုးလိုက္လည္တဲ့ အဲဒီေန႔က ထူးထူးျခားျခားနွင္းေတြက်ေနခဲ့တယ္။ မွတ္မိေသးလား မိုးေရ..။ ျပတင္းေပါက္ေတြဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းကားအတြင္းထဲအထိ တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ရတုန္း နွင္းေတြ ကားအတြင္းထဲအထိ အလုအယက္၀င္လာၾကတာေလ..။ မိုး၀တ္ထားတာမိန္းမ၀တ္ ရွပ္အက်ီၤလက္စကေလးနဲ႔မို႔  မိုးမ်ား ခ်မ္းေနမလားလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ အံ့ၾသတၾကီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိုးရဲ႕မ်က္နွာေလးဟာ နွင္းေတြၾကားထဲမွာ ျဖဴနု၀င္းပေနလိုက္တာေလ။ မိုးဟာ အသံေလးတိတ္ေနျပီး ျငိမ္သက္ေနရွာတယ္။ ေက်ာင္းကားေပၚမွာ ဆူညံေနၾကတဲ့ သူေတြၾကားထဲမွာ မိုးဟာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတယ္။ ကိုယ္ကပထမအတန္းခ်ိန္ကို မိုးနဲ႔တူတူတက္ျပီးေတာ့ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ အတန္းေျပးျပီး ကိုယ္တို႔နွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့အခါ မိုးတစ္ေယာက္မွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔။ ကိုယ္တို႔ေတြ ေျခတေညာင္းပဲ ေနမပူခင္ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ကင္တင္းမွာ ထုိင္နား ထမင္းစား။ မိုးတစ္ေယာက္ပ်င္းဟန္ေပါက္လာေတာ့ ကိုယ္ကပဲျမို႔ထဲသြားၾကရေအာင္ေလ ၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြဘက္သြားၾကရေအာင္လို႔မိုးကိုေျပာျပီး ထ ျပန္ၾကတယ္။


ျမိဳ႔ထဲမွာထမင္းေပါင္း၀င္စားျပီး အေမ့အိမ္စာအုပ္ဆိုင္ကို၀င္ၾကတာ မွတ္မိေသးလားမိုး..။ ကိုယ္က စာအုပ္ေတြ၀ယ္ေတာ့ မိုးက စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္လုိက္၀ယ္တယ္။ မင္းလူရဲ႕ ငွက္ကေလး ဆိုတဲ့စာအုပ္။ မိုးက မိုးအပိုင္သိမ္းထားခ်င္လို႔လုိ႔ေျပာတယ္။
ကိုယ္ရွင္းလိုက္မယ္ေျပာေတာ့ မိုးက "ဟင့္အင္း.. မုိးကိုယ့္ဘာသာရွင္းပါရေစ"တဲ့...။
ကိုယ္က အတင္းရွင္းမယ္လုပ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုတစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့ မိုးရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြဟာ ကိုယ့္ကိုထိတ္လန္႔သြားေစတယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္က မိုးကိုယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ ၀ယ္လာတဲ့ စာအုပ္ေလးကို အဖံုးေလးပဲဖံုးေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ ဖလင္ျပားေလးကို အသဲနွစ္ခုဆက္ေနတဲ့ပံုစံ ညွပ္ျပီး စာအုပ္ညွပ္လို႔ရေအာင္ ၾကိဳးကေလးနဲ႔တြဲခ်ည္ျပီးထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မိုးက ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ဖံုးေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးကို တရိုတေသ ၾကည့္ျပီး "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" တဲ့။
မိုးရယ္.. ဒါေလးကို ေက်းဇူးတင္စရာလိုလို႔လား လို႔ ေတြးမိရင္း ထြက္ခြာသြားတဲ့ မိုးရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ပဲ ေငးၾကည့္မိတယ္။




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




ေဆာင္းမနက္ခင္းတခ်ိဳ႕မွာ ေက်ာင္းပ်က္တာမ်ားလို႔ မလိုက္နိုင္ေတာ့တဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုအတြက္ မိုးတစ္ေယာက္က်ဴရွင္တက္ရေတာ့ ကိုယ္က မိုးကို စက္ဘီးေလးနဲ႔ လုိက္ပို႔ရေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ရက္ေတြက်ေတာ့ ကိုယ္က မိုးက်ဴရွင္ကိုလာၾကိဳရံုပဲတတ္နိုင္တယ္..။  အေစာၾကီးတက္ရတဲ့မိုးရ႕ဲက်ဴရွင္ကို ပထမဆံုးကိုယ္လိုက္ပို႔ရတဲ့ရက္တုန္းက ကိုယ့္စက္ဘီးေနာက္မွာ မရဲတရဲ ထိုင္စီးရွာတဲ့မိုး၊ တစ္ခါတစ္ခါ စက္ဘီးက မျငိမ္လို႔ လႈပ္သြားတဲ့အခါ ကိုယ့္ခါးကို မရဲတရဲ လွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့


"ဖက္ရင္ရဲရဲဖက္ဗ်၊ မရဲတရဲဆို ကိုယ္က ယားတယ္ " လို႔ေနာက္မိတယ္။


ကိုယ္အဲ့လိုေျပာျပီးေနာက္ မိုးေလ ကိုယ့္ခါးကို ဖက္ျပီး မ်က္နွာေလးအပ္ထားလိုက္တာ ကိုယ့္ေက်ာျပင္မွာ သနပ္ခါးနံ႕ေလး စြဲထင္ကုန္တဲ့အထိပဲ။
လြမ္းရပါတယ္ မိုးေရ..။ ခုခ်ိန္မွာ မိုးရဲ႕ ပါးျပင္က သနပ္ခါးရန႔႔ံေမႊးေမႊးကို လြမ္းမိေပမဲ့ တခ်ိန္ကေတာ့ မမရဲ႕ ေရေမႊးရနံ႔ကို ကိုယ္စြဲလမ္းခဲ့ေၾကာင္း မိုးကိုရွက္ရွက္နဲ႔ ၀န္ခံရေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း မုန္းတီးရပါတယ္မိုး။ ဒါဟာ မိုး ကိုယ့္ကို အျငင္သာဆံုးနဲ႔ အထိေရာက္ဆံုး လက္စားေျချခင္းပဲျဖစ္ပါေစေတာ့မိုးရယ္။ မိုးကိုယ့္ကိုေရးျပီးေပးဖတ္တဲ့ ကဗ်ာေလးထဲကလို ေပါ့..။
"ေ၀ဒနာဆိုတာ ခံနိုင္ရည္ရွိမႈနဲ႔ မဆိုင္ဘူး" တဲ့။
ကိုယ္က မိုးကို ခံနိုင္ရည္ရွိတယ္ဆိုျပီး ေ၀ဒနာေတြထပ္ခါတလဲလဲေပးခဲ့မိသူပါမိုးေရ။ မိုးကေတာ့ ကိုယ္ေပးတဲ့ေ၀ဒနာေတြကို မခံစားနိုင္ေတာ့လို႔ အေ၀းကိုထြက္ေျပးသူလို႔ ကိုယ္ေတြးျပီးေၾကကြဲရျပန္တယ္။ အျမဲလိုလို ဒြိဟေတြနဲ႔ ေတြေ၀ေနတတ္တဲ့ကိုယ့္ကိုယ္စား အေျဖတစ္ခုကိုကိုယ္ေခါင္းမရႈပ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုတမင္တကာႏႈတ္ဆက္သြားသလိုပဲလို႔ကိုယ္ေတြးမိပါေသးတယ္..။ သိပ္ကိုေၾကကြဲရပါတယ္မိုးေရ..။ ေတြေ၀တတ္တဲ့သူဟာ မိမိကိုယ္္ကို အမွန္မသိသူမိ႔ု႔ တစ္သက္စာထာ၀ရ ရွံုးသူပါပဲ မိုး..။




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




" လိပ္ကေလး.. ပက္လန္လန္ေနတာေတာင္ ျပံဳးစိစိနဲ႔.. ဘယ္လုိအခက္အခဲမ်ိဳးပဲၾကံဳၾကံဳ အဲဒီလိပ္ကေလးကိုသတိရေနာ္ .."
ကိုယ္က အစိမ္းေရာင္လိပ္ကေလး ပက္လက္ကေလးနဲ႔ ျပံဳးစိစိျဖစ္ေနတဲ့ပံုပါတဲ့ ပို႔စ္ကဒ္ ေသးေသးေလးရဲ႕ေနာက္မွာ စာေရးျပီး မိုးကို ေပးတယ္။ ၁ ရက္ ၁ လ  နွစ္သစ္တစ္ရက္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့လက္ေဆာင္ေလးကို ရတဲ့ မိုးက အံ့ၾသတဲ့မ်က္နွာေပးေလးနဲ႔ ၊ မထံုတတ္ေတး ။ မိုးက စာသားရဲ႕ေအာက္မွာေရးထားတဲ့ ခ်စ္ရတဲ့ကို ဆိုတဲ့ စာသားကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၾကည့္ေနတုန္းမွာ ကိုယ္က မိုးကို ရည္းစားစကားေျပာမိတယ္။ မထင္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္ မထင္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီကၾကားရတဲ့စကားမို႔ မိုးဟာ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကိုယ့္ေရွ႕ကေန အေျပးတစ္ပိုင္းထြက္သြားတယ္။ ကဒ္ကေလးကိုလႊတ္မခ်ခဲ့ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ မိုးဆီက ျပန္ၾကားရတဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးက ကိုယ့္ပုခုန္းစြန္းေလးကို မွီႏြဲ႕ေနျပီ..။ မိုးဟာ မေကြ႔ေကာက္ဘူး။ မကြယ္၀ွက္္ ဘူး။ သေဘာေျဖာင့္လြန္းလွတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ ေလ.. မမေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရခဲ့တဲ့ ကိုယ္က မိုးကို ျငိတြယ္မိေလသလား။ မိုးရင္မွာ ခဏခို၀င္ခဲ့မိေလသလား။ မေကြ႔ေကာက္တတ္တဲ့မိုးဆီက ကိုယ့္အတြက္အေျဖကိုမေစာင့္လိုက္ရသလို မိုးကိုလည္း မယံုမၾကည္ျဖစ္ရျခင္းေတြမရွိခဲ့ဘူး။ မိုးကလည္း ကိုယ့္ကို နည္းနည္းေလးမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးတယ္လို႔လည္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ မိုးဆီရတဲ့ ေအးျမျခင္းေတြဆီက ကိုယ္က ေျပးထြက္ခဲ့မိေလသလား မိုးေရ..။ မမရဲ႕ခ်ဳပ္ေနွာင္မႈေတြေၾကာင့္ က်ဥ္းက်ပ္လာတဲ့ေန႔မွာ မိုးဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ လို႔ အလန္႔တၾကားေတြးမိရတယ္။ မိုးကို အရွက္ရတယ္။ အဲ့လိုအခ်ိန္မွာမ်ားကိုယ့္ကို မိုးက ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ေပ်ာ့ည့ံသြားရတာလဲ လုိ႔ လာေမးရင္လည္း တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေပ်ာ့ည့ံခြင့္ေပးပါလို႔ ေျပာမိရေတာ့မွာပါပဲ။ မိုးက လိပ္ကေလးကို သတိမရေတာ့ဘူးလားလို႔ ေလွာင္ရယ္သလိုေမးလာခဲ့ရင္လည္း ကိုယ္က လိပ္ပက္လက္လန္သလို ျဖစ္တာ မိုးထားသြားတဲ့ေန႔ကတည္းကပါလို႔ ေျပာမိမလားပဲမိုးေရ..။ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္မႈေတြေအာက္မွာ ကိုယ္က မိုးကို ျပန္ရွာမိေတာ့ မိုးဟာ စိတ္အနာၾကီးနာခဲ့သူမို႔ တစ္ေယာက္တည္းအေ၀းကိုေျပးသတဲ့။ ကိုယ္ဟာ အျပစ္ရွိသူမို႔ မိုးရဲ႕အနားကို မခ်ဥ္းကပ္၀ံ့ဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုမ်ား မိုးၾကားတဲ့အခါ ေလွာင္ရယ္ေနမလားလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ တင္းတင္းေစ့ပိတ္မိတယ္။ ရင္ထဲကအနာကို မိုးအပါအ၀င္ ဘယ္သူမွမျမင္ေစရဘူး။ ရင္ထဲမွာ က်ိတ္ငိုခြင့္သာ ေပးပါေတာ့မိုးေရ..။ ကိုယ္ဟာ ေအးျမျခင္းရဲ႕အေ၀းကို ေျပးထြက္မိသူမို႔ ေနာင္တေတြနဲ႔သာ ထိိုက္တန္ပါတယ္ ။ လိပ္ျပာမသန္႔သူမို႔ မိုးကို လုိက္ရွာခြင့္လည္း မေပးပါနဲ႔ေတာ့ မိုး...။




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




" အကို႔တို႔နွစ္ေယာက္ကို မေန႔က ကၽြန္မဘက္စ္ကားေပၚကေန လွမ္းေတြ႔လိုက္တယ္"


မိုးအသံက ထိန္းထားတဲ့ၾကားကတုန္ခါေနတယ္။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲပဲ။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ေအးစက္သြားတယ္။ မ်က္နွာတစ္ခုလံုးထူပူလို႔။ ကိုယ္ေလ မိုးမ်က္နွာကို မၾကည့္ရဲဘူး။ အေခၚအေ၀ၚေတြ ေျပာင္းပစ္လိုက္ျပီျဖစ္တဲ့မိုးရဲ႕ ေလသံေတြ ေအးစက္ေနမွန္း ကိုယ္သိပါတယ္။




" မိုးလိုခ်င္တာက နွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အျပန္အလွန္ အလံုးစံု စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပါ။ ကၽြန္မက အကို႔ကို ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ အကို႔အေပၚကိုအထင္ၾကီးျခင္းအေပၚကို အေျခခံျပီးခ်စ္ခဲ့မိတာ။ ကိုယ္အထင္ၾကီးရတဲ့ခ်စ္သူကို ကၽြန္မက အၾကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ အခုလိုမ်ိဳး ကၽြန္မအေပၚကို ဆက္ဆံခံရတာ စိတ္အနာဆံုးပဲ။ တစ္သက္ေဖ်ာက္မရနိုင္ေတာ့တဲ့ ဒဏ္ရာပဲ။ "




မိုးရဲ႕ စကားေတြက ျမားေတြလုိပဲ ကိုယ့္ရင္ကို လာစူးၾကေလရဲ႕။ စူးပါေစေတာ့မိုးေရ။ မိုးကို ဒဏ္ရာေတြေပးမိတဲ့ကိုယ္ဟာ အျပစ္ရွိသူပါ။ ကိုယ္ကမိုးမ်က္နွာေလးကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ ကိုယ့္တစ္ကိုယ္လံုး မီးခိုးေငြ႔ေတြအျဖစ္ေျပာင္းသြားၾကျပီထင္ရဲ႕။ မိုးလက္ကေလးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ မမရဲ႕ လက္ပတ္ၾကိဳးေလးဟာ မိုးလက္ကေလးကို လွမ္းဆြဲမယ့္ကိုယ့္လက္ကို အတင္းဆြဲတားထားၾကသလိုပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက မမကိုရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ခဲ့မိတဲ့ကိုယ္မို႔ မိုးဘက္ကို အေလးမသာခဲ့တာကိုေတာ့ ရင္နာနာနဲ႔၀န္ခံပါတယ္မိုး။


အစက ခပ္ဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့မိုးေတြ ရုတ္တရက္သည္းသည္းမည္းမည္းရြာခ်လာတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ႕ အစြန္ဆံုးစားပြဲမွာ ထိုင္ေနၾကတာမို႔ မိုးစက္ေတြဟာ မိုးရဲ႕ေက်ာတေလွ်ာက္ကိုလာစင္ေနတယ္။ ေက်ာတေလွ်ာက္ခ်ထားတဲ့ မိုးရဲ႕ဆံနြယ္ေတြမွာ မိုးစက္ေတြ လာျငိတြယ္ေနၾကတာကိုကိုယ္မွတ္မိပါေသးတယ္။ မိုးေတြစိုကုန္မယ္ .. ဒီဘက္တုိးေလမိုးလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္ထင္တယ္မိုးရယ္.. အဲ့ဒီစကားကလြဲရင္ ရင္ထဲမွာဗေလာင္ဆူကာ အခိုးအေငြ႔တစ္၀က္ျဖစ္ေနတဲ့ကိုယ္က ရွက္ရြ႔႔ံျခင္းအျပည့္နဲ႔မို႔ မိုးကို ေျပာဖုိ႔ တျခားစကားလံုးေတြ ထြက္မလာနိုင္ဘူး။ အျပင္မွာသည္းေနတဲ့မိုးေတြ ကိုယ့္အေပၚကိုသာအကုန္ရြာခ်ပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းမိေလသလား မသိဘူးမိုးေရ..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုိးက ကိုယ့္ကို တစ္ခုခုေျပာတယ္..။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျပန္မစဥ္းစားခ်င္ဆံုးတစ္ခုခု..။





" အကို ေျခလွမ္းေတြပ်က္တာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မသိကၡာကို ဒီေလာက္ထိ ေစာ္ကားလိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိေလာက္ေအာင္ အကို႔ကို အထင္ၾကီးမိခဲ့တာေတာ့ ကၽြန္မအမွားေပါ့။ အကိုက သိပ္ေတြေ၀တတ္လြန္းတယ္ဆိုေတာ့ လည္းအကို႔အတြက္ ကၽြန္မကပဲအဆံုးအျဖတ္ေပးခဲ့ပါမယ္။ အကိုတို႔နွစ္ေယာက္လံုးေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ.."




မိုးရဲ႔အသံက ခပ္တုိးတိုးေပမဲ့ ညင္သာျပတ္သားလွတယ္။ ကိုယ့္မ်က္လံုးတည့္တည့္ကို ေအးစက္စက္စိုက္ၾကည့္ျပီးေျပာေနတဲ့ မိုးဟာ ျပတ္သားေနတယ္။ မိုးက ထုိင္ေနရာက ထြက္သြားတယ္။ မိုးေရေတြထဲ..။ မ်က္ရည္တစ္ခ်က္ မထြက္တဲ့မိုး။ သိပ္ကို မာနၾကီးတဲ့မိုး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵဟာ အခိုးအေငြ႔ေတြအျဖစ္နဲ႕ကိုယ့္တစ္ကိုယ္လံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္တဲ့စိတ္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕ မိုးေရ..။ အဲ့ဒီေန႔က ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ မိုးေတြ စဲတဲ့အထိ ထိုင္ေနမိတယ္။ မိုးထားခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္းက မ်က္ရည္၀ဲရျပန္တယ္..။ မိုးေရေတြ တစ္စက္စက္က်ေနတဲ့ ေျမသားေတြကိုေငးၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္မွာ ေအးစက္ရျပန္တယ္။ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခုထဲမွာ ေမ်ာလြင့္ရသူလို ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားနဲ႔ ကိုယ့္လက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ထားရျပန္တယ္..။ ကိုယ္ဟာ အားငယ္တတ္သူပါလို႔ စိတ္ထဲမွာ မိုးကိုတိတ္တိတ္တမ္းတရတယ္။ မမဟာ ကိုယ့္ကို မေအးျမေစနိုင္သူမုိ႔ မိုးဆိုတဲ့ေအးရိပ္ဆီကို တမ္းတမိတတ္တဲ့အခါ မိုးကိုရွက္ရြံ႕အားနာရတယ္။ ခ်န္ခဲ့ပါေတာ့မိုး..။ ကိုယ့္အနားက အေ၀းဆံုး အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့အရပ္ဆီကိုသာ ထြက္ေျပးပါေတာ့မိုးေရ..။




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


မိုးေတြ တစ္ေပါက္ေပါက္က်လာတယ္။ မွာထားတဲ့ေကာ္ဖီကို စားပြဲထုိးေလးက စားပြဲေပၚလာခ်ေပးျပီးသြားတဲ့အခါ မိုးေရစက္ေတြ ပိုစိတ္လာတာကိုသတိထားလုိက္မိတယ္။ မိုးေတြသည္းတဲ့ မိုးရက္တစ္ရက္ရယ္၊ ေကာ္ဖီရယ္.. ဟာ ကိုယ့္ကိုမေမ့နိုုင္တဲ့အတိတ္ေတြဆီေခၚသြားေနၾကေပါ့.. ။ တကယ္ဆို အဲ့ဒီေန႔က အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးရင္ သက္ကယ္မိုးထားတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ အမိုးေလးေပၚကမိုးေရစက္ေတြက သဲထူထူခင္းထားတဲ့ ေျမေပၚကိုတေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကို သတိရမိတုန္းပဲ။






                                                                                                                                စိမ္းျမလင္းသစ္
                                                                                                                                10/03/2014