ျဖစ္ရပ္မ်ားဟာျပာရီေသြ႔ေျခာက္လြ
နိယာမေတြအတိုင္းပဲေရြ႔လ်ားခဲ့
ကာလတစ္ခုအေရာက္
လက္ေတြဟာ ၾကက္ေျခခတ္ျခင္းအတတ္ပညာမွာကၽြမ္
အသိစိတ္ဟာ အေမွာင္ထုထဲမွာပိုမိုလံုျခံဳလာ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို (ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္)
ကယ္တင္ၾကည့္ဦးမယ္/ကယ္တင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။
မ်က္လံုးကိုခဏေလးမွိတ္ထားလိုက္..။
အတိတ္ဟာ စိမ္းျမစိုလက္ေနဆဲပဲလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။
ဒီအေၾကာင္းအရာေရာက္ရင္ ေခါင္းကကိုက္ကိုက္လာတယ္
အတိတ္ဟာ အေတြးေတြနဲ႔ တိုက္မိ ခိုက္မိလို႔ မျဖစ္ဘူး
တလဲ့လဲ့ေတာက္ပေနခဲ့ဖူးတဲ့ရယ္ေမာ
ကိုယ္သိရသမွ်
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ခရီးလြန္ေနခဲ့ျပီလဲမသိ
အဲ့ဒီဖဲခ်ပ္ကေလးကို ေမွာက္ထားတုန္းပဲ။
နာရီေတြရပ္တန္႔ေနခဲ့တာၾကာျပီ..။
ေဆာင္းဟာႏွစ္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိမေအးျမေတာ့ဘူး။
ႏွင္းေတြကိုတစ္ခါေလာက္ပဲျမင္ခဲ့ဖူးတယ္..။
အဲဒီေန႔က ႏွင္းေတြ ကားျပတင္းကေန၀င္လာတယ္..။
သူ႔ေက်ာင္းအက်ီၤေလးဟာ အျဖဴေရာင္လဲ့စင္လုိ႔..။
ကခ်င္လြယ္အိတ္ ၊ အျပာေရာင္လံုခ်ည္..။
မနက္ခင္းတစ္ခုလံုး နွင္းေတြနဲလင္းခ်င္းျဖဴလြလို႔
အဲ့ဒီအတိတ္ဟာ ဘယ္ေတာ့ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ေဖြးလက္ေတာက္ပလို႔..။
ဘာေၾကာင့္မ်ားဒီအတိတ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့အရိပ္ေတြမည္းသြားရသလဲ..။
ေမးခြန္းေတြ တစ္စစီကြဲအက္ေနတယ္..။
အမွားေတြထဲသြန္ခ်မိတဲ့ေန႔ရက္ေတြ
အခုထိ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ ျပန္မၾကည့္ရဲေသးဘူး..။
အလင္းေရာင္ေၾကာက္တတ္ေနျပီျဖစ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ
ကိုယ့္နွလံုးသားကိုျပန္ၾကည့္ဖို႔ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္..။
ငယ္ငယ္ကရိုးသားခ်င္ခဲ့သေလာက္
အခုမရိုးသားေတာ့ဘူး..။
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္ရင္ကိုပဲ
အတိတ္ဟာ ဇာတ္လမ္းတိုတစ္ခုရဲ႔အျမန္ျပကြက္ေတြလို..ဖ်တ္ခနဲ..
ျဖစ္ရပ္မ်ားဟာ ျပာ ရီ ေသြ ႔ေျခာက္ လြန္း လွ ခ်ည္ ရဲ႔..။
စိမ္းျမလင္းသစ္
(31/10/2011)
