ကႏာၱရၾကယ္

အိပ္မရေသာ ညမ်ားကို ဘယ္လိုကုန္ဆံုးေစရမလဲဟု ေတြးမိဆဲတြင္ နွင္းက မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ့ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ အခန္းမီးကိုပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္အခန္းထဲကို ျပတင္းမွ လေရာင္က ခပ္ပါးပါးျဖာက်လ်က္ရွိသည္။ ႏွင္းသည္ အိပ္ေနရင္းမွေန၍ ေခါင္းရင္းဘက္ရွိျပတင္းတံခါးကို မ်က္လံုးကိုအသာေရႊ႔ၾကည့္မိသည္။ လကိုမူ မျမင္ရ။ လေရာင္သည္သာ ျဖာလ်က္ လသာလ်က္ရွိေၾကာင္းျပသည္။ လသည္ တစ္၀က္သာသည္လား၊ အျပည့္သာသည္လား မျမင္သာ။ မ်က္ႏွာေပၚကို ခပ္ပါးပါးက်ေနေသာလေရာင္ေၾကာင့္ အိပ္မရတာလား လို႔ ေတြးမိလ်က္က ျပတင္းလိုက္ကာကို ခ်ရန္မၾကိဳးစားမိ၊ မၾကိဳးစားလို။ အခန္းသည္ ေမွာင္ေနေသာ္လည္း မ်က္လံုးက အက်င့္ရလာေသာေၾကာင့္ ေရးေတးေတး ျမင္ေနရသည္။ ကုတင္ေဘးက မပိတ္ဘဲထားခဲ့ေသာ ကြန္ျပဴတာကို အသာလႈပ္လိုက္လ်င္ အလင္းေရာင္ရနိုင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အလင္းေရာင္ကို မလိုခ်င္။ ေၾကာင္၍ေနေသာ မ်က္စိတို႔ျဖင့္ အခန္းကို ၾကည့္ေသာအခါ ကုတင္ေျခရင္း စားပြဲေပၚမွ ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီခြက္ကိုေတြ႔သည္။ ေကာ္ဖီေတြ အမ်ားၾကီးမေသာက္နဲ႔ ဟု အြန္လိုင္းမွာေမေမနဲ႔ေတြ႔စဥ္က နွင္းကိုေျပာလွ်င္ နွင္းက နံေဘးမွ ေကာ္ဖီခြက္ကို တစ္က်ိဳက္ေမာ့လ်က္က ဟုတ္ကဲ့ဟုေျဖတတ္သည္။ စာေသခ်ာလုပ္ဟုေျပာလွ်င္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ ကို အျမန္ပိတ္၍ ကြန္ျပဴတာကိုေ၀းရာ ပို႔ရတတ္သည္။ ႏွင္းသည္ ေၾကာင္ေသာ မ်က္လံုးတို႔ကို ပိတ္၍ အိပ္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားကို ေျပာင္းမိသည္။ အခုေလာက္ဆို ေမေမတို႔ အိပ္ေနေလာက္ျပီ။

မနက္က ေစာေစာနိုးသည္။ ပိတ္ရက္မို႔လို႔ အိပ္ခ်င္ေပမဲ့ အျမဲဖြင့္ထားတတ္ေသာ ျပဴတင္းေပါက္က မိုးစက္ေတြက မ်က္နွာေပၚ ခုန္ေပါက္၍လာေရာက္ထိမွန္စဥ္ ႏွင္း နိုးလာသည္။ မိုးေလၾကီးသည္ဟု ဆိုရမည္။ မ်က္နွာေပၚလာစင္ေသာ မိုးေရတို႔ကို လက္ဖမိုးျဖင့္ အသာပြတ္သုတ္လ်က္ နံေဘးစားပြဲေပၚမွ ဖုန္းကိုယူ၍ နာရီၾကည့္လ်င္ ထေနၾကအခ်ိန္ထက္ အေတာ္ေလး ေနာက္က်ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ႏႈိးစက္သံကိုမၾကားရ။ ပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။ အလုိအေလ်ာက္နိုးလာေသာ္လည္း မိုးေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဟု စိတ္စနို္းစေနာင့္ေတာ့အနည္းငယ္ျဖစ္မိသည္။ ႏွင္းသည္ အိပ္ရာမွ အသာထ၍ ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာကို ခ်မည္ျပဳစဥ္ မိုးရြာေနေသာျမင္ကြင္းသည္ ႏွင္း၏ အာရံုကို ဖမ္းစားသည္။ ကေလးကစားကြင္းနံေဘးက ပိေတာက္ပင္ အၾကီးသည္ မိုးေရရႊဲရႊဲစိုလ်က္ အိုေနေသာမ်က္နွာျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနသေယာင္။ ကစားကြင္းကိုျဖတ္ကာ ထီးေဆာင္းလ်က္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကေသာ လူတစ္ေယာက္စ နွစ္ေယာက္စကိုျမင္ရသည္။  ပတ္၀န္းက်င္သည္ မႈန္မႈိင္းလ်က္ရွိသည္။ ေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔တြင္ အတန္ငယ္ခ်မ္းသြားေၾကာင္းသတိျပဳ

မိသည္။ ျပတင္းေပါက္ကို အသာပိတ္ျပီး မနက္စာစားရန္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္လိုက္သည္။ ဘာစားရမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ မနက္စာသည္ ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္သာ ျဖစ္မည္ဟု ေသခ်ာသြားသည္။

မုန္႔ဟင္းခါးပူပူ စားခ်င္လာသည္။ စားခ်င္လ်င္ခ်က္စားေပါ့ ဟု ေမေမက ေျပာတုန္းက ေမေမကလည္း ခ်က္ရတာ လြယ္တယ္မွတ္လို႔လား ဟု ျပန္ေျပာမိတာကိုမွတ္မိေသးသည္။ အင္းပါ အင္းပါ ဟုေမေမက ေလသံေအးေအးႏွင့္ျပန္ေျပာလွ်င္ေ

တာ့ ႏွင္းက စိတ္မေကာင္းျပန္။ အိမ္ကို သတိရေတာ့ ဖုန္းဆက္ရန္ လက္က လွမ္းမိသည္။ အခ်ိန္ကေစာလြန္းေသးသည္ဟုထင္ကာ ဖုန္းကို ျပန္ခ်မိျပန္သည္။ ခုတေလာ ခဏခဏဖုန္းဆက္မိေတာ့ ေမေမက အလုပ္မအား၍ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းသံမၾကားလိုက္မိလ်င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မကုိင္လ်င္ နွင္းက စိတ္ကြက္မိေသးသည္။ ဂရုမစိုက္ဘူး ဟုထင္မိခ်င္ေသးသည္။ ႏွင္းက ခုခ်ိန္အထိ ဂရုစိုက္ခံခ်င္မိျမဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မရင့္က်က္နိုင္ေသးေသာ သမီးပဲဟု ေတြးမိတိုင္းရွက္မိျမဲ။ ေမေမက သမီးအတြက္ ဘုရားမွာပန္းေတြလွဴေပးထားတယ္ဟု ေျပာလ်င္ေတာ့ အတိုင္းမသိေက်နပ္ရတတ္သည္။ ေမေမရယ္ သမီးအတြက္ နွင္းဆီပန္းရယ္ စံပယ္ပန္းရယ္ လွဴေပးပါဟု ႏွင္းၾကိဳက္လြန္း၍ ခဏခဏလွဴမိတတ္ေသာ ပန္းလွလွေမႊးေမႊးမ်ားကို မ်က္စိထဲတြင္ျမင္ေယာင္လ်က္က ခဏခဏပူဆာတတ္ေသးသည္။ ေမေမက ေအးပါ ဟုေျပာလ်င္ေတာ့ ဘုရားစင္တြင္ ေ၀ဆာေနဦးမည့္ ပန္းလွလွေမႊးေမႊးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ကာ ၾကည္နူးရျပန္သည္။ ျပီးလ်င္ေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႔တြင္ဒူးတုတ္ထိုင္ကာ ႏႈတ္က တရြရြျဖင့္ဘုရားစာေတြရြတ္ဆိုေနဦးမည့္ ေမေမ့ဟန္ကို ျမင္ေယာင္ရျပန္သည္။ သနပ္ခါးနွင့္ ႏႈတ္ခမ္းနီႏွင့္ လွေနဦးမည့္ ေမေမက သမီးအတြက္ေတာ့ စိတ္ပူကာ ေနရျပန္ေသးသည္။ ခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမ အိပ္ရာက ထေလာက္ျပီဟု ေတြးမိသည္။

စားပြဲေပၚတြင္စိုက္ထားေသာ ပန္းအိုးငယ္ေလးေတြကို အမွတ္တမဲ့ေငးၾကည့္မိသည္။  Indoor Plant ေလးေတြကိုပဲစိုက္ရန္ တတ္နိုင္သည့္ အေနအထားတြင္  မနက္မိုးလင္းလာေသာအခါ ျပဴတင္းတံခါးကိုဖြင့္ျပီး ပြင့္အာေနၾကေသာ ေမေမစိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ႏွင္းဆီပန္းလွလွမ်ားကိုၾကည့္

ရသည့္ အရသာကို လြမ္းသည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္အေနအထားကို ျပံဳးမိလ်က္က ဒီကႏာၱရအပင္ငယ္ေလးေတြကို ၀ယ္လာမိသည္။ ျပီးေတာ့ နွင္းမွာ အပင္ေလးကို ေရေငြ႔ေလးျဖန္း အလင္းေရာင္ပိုရေသာေနရာကိုေရႊ႔ စသျဖင့္ အလုပ္ေလးေတြကို လုပ္မိျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နွင္းစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ အပင္ေလးေတြကို မနက္အိပ္ရာထလ်င္ ျမင္လိုက္ရမွ၊ ယုယလိုက္ရမွ ေက်နပ္ရသည္။ မနက္အိပ္ရာထလ်င္တစ္ခါ ညအိပ္ရာ၀င္လ်င္တစ္ခါ ။ အခုလည္း စာၾကည့္စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေသးေသးေလးေတြကိုၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ကႏၱာရပင္ငယ္ေသးေသးေလးေတြ..။ ဆူးေသးေသးမႈန္မႈန္ေလးေတြျဖင့္၊ စိမ္းစိုေနၾကသည္။ ကႏာၱရပင္ေလးမ်ားသည္ အခန္းထဲတြင္ လွလွပပ ေနရာယူေနၾကသည္။ ႏွင္း၏အခန္းေလးသည္ ထိုဆူးပင္ေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ လွပေနေတာ့သည္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဆူးေတြဟာလွရဲ႔လားဟု စဥ္းစားမိျပန္သည္။ လိုအပ္ခ်က္နည္းနည္းေလးနဲ႔ မာန္တင္းေနရဟန္ေပၚေသာ ဒီအပင္ေလးေတြကိုမူ နွင္းက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နွင့္ ၾကည့္မ၀နုိင္ျဖစ္ရျပန္ေသးသည္။

နွင္းသည္ ဖုန္းဆက္ရင္ေကာင္းမလားဆိုေသာစိ

တ္ျဖင့္ ဖုန္းနံပါတ္တခ်ိဳ႔ကိုနွိပ္မည့္ဟန္ျပင္လုိက္မိျပန္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ဟင္းခ်က္ေနေတာ့မွာပဲ ၊ တူမေလးကေတာ့ အိပ္ေနတုန္းေနမယ္၊ ညီမေလးကေတာ့ က်ဴရွင္သြားေလာက္ျပီ၊ ေမေမကလည္း အလုပ္မ်ားေနမွာပဲ ...အလုိလိုစဥ္းစားမိေသာစိတ္ျဖင့္ ဖုန္းကိုအသာျပန္ခ်မိသည္။ အရင္တစ္ေခါက္ဒီလိုအခ်ိန္ ဖုန္းေခၚမိတုန္းက ေမေမက မၾကားလိုက္။ ဘယ္သူမွမၾကားၾက။  နွင္းစိတ္ေကာက္ျဖစ္သည္။ မိုးက အတန္ငယ္စဲသြားျပီ။ သို႔ေသာ္ မိုးသားေတြညိဳေနတုန္းပဲ။ ရန္ကုန္လိုေတာ့ ေအးမေနလွ။ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲျပီးရြာခ်ျပီး ခဏၾကာလွ်င္ သူမဟုတ္သလို ပူေလာင္အိုက္စပ္ျပန္ဦးမည္။ နွင္းငယ္ငယ္တုန္းက မုိးေတြသည္းလွ်င္ ေစာင္ျခံဳလ်က္ စာအုပ္ဖတ္ရတဲ့အရသာကိုလြမ္းလွသည္။ စာဖတ္ရင္း လက္ေညာင္းလာလွ်င္ေတာ့ စာအုပ္ကိုအသာပစ္ခ်၍ နွစ္ျခိဳက္ေသာအိပ္ျခင္းတြင္ခဏေပ်ာ္၀င္လုိက္ေသးသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ညီအစ္မတစ္ေတြ ေစာင္တူတူျခံဳျပီး ဗီဒီယိုကားတစ္ကားေလာက္ တူတူၾကည့္ၾကသည္။ ခုေရာ..၊ ဘာလုပ္လို႔ရနိုင္လဲလို႔ေတြးရင္း မေန႔က စာၾကည့္တိုက္က ငွားလာခဲ့ေသာ စာအုပ္ကိုသတိရမိသည္။ စာဖတ္မည္ဟုေတြးျပီး စာဖတ္ဟန္ျပင္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုး တိတ္သြားျပီ။

စာအုပ္သည္ နွင္း၏လက္မွျပဳတ္က်၏။ ႏွင္း ခဏတာ အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းျဖစ္မည္။ ႏွင္း၏ စိတ္သည္ ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္လ်က္။ ေမေမ့ကိုအိပ္မက္မက္သည္။  ေမေမက ပန္းပင္ေတြေရေလာင္းေနတယ္တဲ့။ နွင္းက ေဘးက ၾကည့္ရင္း အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ပန္းအိုးေတြကို ဘာပင္ေတြလဲ ေမေမဟု ေမးသည္။ ေမေမက တစ္ခြန္းမက်န္ရွင္းျပသည္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေမေမက ေရေလာင္းမွ ဂရုစိုက္မွ ပန္းေလးေတြပြင့္ၾကမွာ။ ေမေမစိုက္တဲ့ပန္းေလးေတြ လန္းေနတာပဲ ျမင္ခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာျပီး ႏွင္းကို ျပံဳးၾကည့္သည္ တဲ့. ။ နွင္းက ဘာျပန္ေျပာမိလဲ မမွတ္မိ။ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ဘဲ  နိုးလာတာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။ စားပြဲေပၚကို ေငးၾကည့္မိေတာ့ ေမေမ့မ်က္နွာသည္ ျပံဳးလ်က္ ဓာတ္ပံုထဲမွ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ႏွင္းသည္ ထိုင္းမႈိင္းေနေသာ စိတ္တို႔ လြင့္သြားေစရန္ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္နွစ္ခ်က္ ခါလိုက္ကာ စိတ္ကို လန္းဆန္းသြားေစရန္ၾကိဳးစားသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးတိတ္သြားျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနပူစျပဳလာျပီ။ ရန္ကုန္မွာလိုမ်ိဳး မိုးသည္ ေစြေလ့မရွိေသာေၾကာင့္ မိုးေအးသည့္အရသာကို ၾကာရွည္မခံစားရ။ အေတြးမ်ားကို တိခနဲျဖတ္ခ်ပစ္ရန္ ၾကိဳးစားျပီး ေကာ္ဖီေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္ရန္ျပင္သည္။ နာရီကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ညေနေစာင္းေနျပီျဖစ္ေၾကာင္းျပေနျ

ပီ။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ရက္သတၱပတ္အသစ္တစ္ခုကို အစပ်ိဳးရဦးမည္။ ႏွင္းကေတာ့ ေန႔စဥ္အကြက္က်က် ဇယားကြက္မ်ားထဲတြင္ အလုိက္သင့္စီးေမ်ာရန္ၾကိဳးစားရမည္။

အိပ္မက္ထဲက ေမေမ့စကားသံခပ္တိုးတိုးက ႏွင္း၏နားထဲမွမထြက္။ ေမေမစိုက္ခဲ့တဲ့ပန္းကေလး အျမဲလန္းေနေစရမည္ တဲ့။ ႏွင္းသည္ မ်က္လံုးကုိ အမွတ္တမဲ့ ဖ်တ္ခနဲ ပိတ္လိုက္မိလ်င္ အိပ္မက္ထဲမွ ေမေမသည္ နွင္းအား ျပံဳးလ်က္ၾကည့္ေနသည္။ ေမေမ့မ်က္လံုးထဲမွ စိတ္ပူပန္ျခင္း ႏွင့္အတူ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားသည္ ႏွင္း ႏွလံုးသားဆီသို႔ စီးကူးသည္။ ေမေမႏွင္းကို သတိရေနသလား။ လြမ္းလို႔ေနသလား။ ႏွင္းကေတာ့ ေမေမ့ ေက်းဇူးတရားနွင့္ ေမေမ၏ ေမတၱာေတာ္တို႔ကို ႏွင္း၏ ၾကိဳးစားမႈ ျဖင့္ ဆပ္ခ်င္သည္။ ႏွင္း၏ ေမတၱာတရားတို႔ကို ႏွင္း၏ အနစ္နာခံတတ္မႈျဖင့္ ျပသခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွင္း နာက်င္ေနေသာအခိုက္အတန္႔ကာလတို႔

ကိုမူ မျမင္ေစခ်င္။ ႏွင္း၏ ပင္ပန္းမႈ ၀မ္းနည္းအားငယ္မႈတို႔ကို မသိေစရ၊ မျမင္ေစရ။ ႏွင္းသည္ စားပြဲေပၚမွ ကႏာၱရပင္ ေသးေသးေလးကို ေငးၾကည့္မိျပန္သည္။ အပင္ကေသးေသာ္လည္း.. ဆူးရွိသည္။ လိုအပ္ခ်က္နည္းသည္။ ထိုအပင္ငယ္ေလးသည္ ဤအခန္းေလးထဲတြင္ ႏွင္း၏ အေဖာ္အျဖစ္လွပစြာရွင္သန္ေနေလသည္။ ႏွင္းသည္ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္၏။ အတန္ၾကာေသာ္ အိပ္ရာသို႔၀င္ရသည္။ ေန႔သစ္တို႔သည္ နွင္းအားေစာင့္ၾကိဳလ်က္ရွိၾကသည္။ တစ္ရက္ရက္တြင္ ငယ္စဥ္ကလို ေမေမ့ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးကာ ေမေမေျပာျပမည့္ စကားမ်ားကို နားေထာင္ဦးမည္ဟု စဥ္းစားလ်က္က ျပံဳးမိရျပန္သည္။

ေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္ေတြေတာက္ပေနျပီလား။ ၾကယ္ေတြၾကည့္ရတာၾကိဳက္ေသာႏွင္းက ငယ္ငယ္ကၾကည့္ဖူးေသာ မေရမတြက္နိုင္ေအာင္မ်ားျပားတဲ့ ၾကယ္ေတြအျပည့္နဲ႔ေကာင္းကင္ၾကီး

ကိုလြမ္းလွသည္။ တစ္၀က္ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွေန၍ လေရာင္သည္ ႏွင္း၏ မ်က္နွာေပၚကိုက်ေနသည္။ ႏွင္းသည္ အေတြးေတြကို သိမ္းပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေခါင္းကိုခါရမ္း၍ တစ္ဖက္ကိုေစာင္းကာ မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္လ်င္ အိပ္မက္ထဲက ေမေမက နွင္းကိုျပံဳးလ်က္ၾကည့္ေနသည္။

စိမ္းျမလင္းသစ္

(28/07/2012)