ၾကယ္ငါး
သလိုပဲ.။ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာရွကိုလြန္ခဲ့ျပီ.."
အဲ့ဒိစကားကိုဆရာေျပာတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာေနတုန္းအခ်ိန္..။ သူ႔ရဲ႔ ရွားရွားပါးပါးအခ်ိန္ေလးထဲကေန ကၽြန္မကိုျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျပန္ေျပာေနရင္းက သူ႔စိတ္ေတြလည္း အတိတ္ေတြဆီေရာက္ေနတယ္ထင္တယ္..။ ဆရာ့မ်က္နွာကိုမျမင္ရေပမဲ့ အရင္ကအတိုင္းခပ္တင္းတင္း၊ ခပ္တည္တည္၊ အၾကည့္စူးစူးေတြနဲ႔ နႈတ္ခမ္းေတြကိုမထီမဲ့ျမင္ဟန္ခပ္တြန္႔တြန္႔ေကြးထားဦးမွာပါပဲ။
ဆရာ့နဲ႔ေနာက္ဆံုးေတြ႔တုန္းက သူ႔ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ေတာ့မယ့္ သူခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့ က်ဴရွင္ခန္းေမွာင္ေမွာင္ေလးေရွ႔မွာ ။ မခြဲခ်င္ဘဲခြဲထားခဲ့ရေတာ့မယ့္ဟန္နဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ျပင္ေနတဲ့ ဆရာ့ကိုအရင္ဆံုးလွမ္းျမင္ရတယ္..။ အဲ့ဒီေန႔က ေလဆိပ္ဆင္းေတာ့မယ့္ဆရာ့ကိုမမီေတာ့မွာစိုးရိမ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ခဲထူထူလမ္းကို ခလုတ္တိုက္လဲေတာ့မိမတတ္ ဒေရာေသာပါးေလွ်ာက္ရင္း အေျပးအလႊား..။ ဆရာ့အတြက္တစ္ခုခုလုပ္ေပးလိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဆရာ့အတြက္ဆိုျပီး မနက္အေစာၾကီးကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ထားတဲ့ ငါးပိေၾကာ္ကိုအျပည့္အသိပ္ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းေလးကို ဆရာ့ကိုလွမ္းေပးတယ္။ ဒီထက္ပိုျပီး လက္ေဆာင္မေပးနိုင္လိုက္တာ စိတ္မေကာင္းဘူး..။ ဆရာ့အတြက္ လို႔ ေျပာျပီးေပးလိုက္ေတာ့..ဆရာက ျပံဳးျပီလွမ္းယူတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ဘာခံစားခ်က္မွန္းမသိဘူး.။ ဒီေလာက္အၾကာၾကီးျပန္မေတြ႔ရေတာ့မွာမွန္းလည္းမသိခဲ့ဘူး..။ ကၽြန္မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကေရးတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးျမင့္မားေစရန္သတိျဖင့္ေနထိုင္ျခင္း ဆိုတဲ့စာအုပ္ေလးကို ဆရာ့အတြက္လက္ေဆာင္ဆိုျပီး ကၽြန္မက မရဲတရဲနဲ႔ ေပးေတာ့ ဆရာကေသေသခ်ာခ်ာလွမ္းယူတယ္..။ ၀မ္းသာသြားျပီး ဆရာလိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္ လို႔ လႊတ္ခနဲေျပာထြက္သြားေတာ့ ဆရာမ်ားစိတ္ဆိုးသြားမလားလို႔ မရဲတရဲၾကည့္မိေသးတယ္..။ အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာက ထံုးစံအတိုင္းခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေအးေအး တဲ့..။ ျပံဳးစိစိနဲ႔ေခါင္းကိုေတာင္လွမ္းပုတ္လိုက္ေသးလားမသိဘူး..။ ကၽြန္မကလည္း ကိုယ့္ဆရာကို လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္လို႔ ေျပာမိတဲ့အထိ ဆရာလုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့လူ..။
အဲ့ဒီတုန္းက ဆရာနဲ႔ ဆရာတပည့္သက္တမ္း ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ.၊ အဲ့ဒီ့အခ်ိန္အထိ ဆရာ့ကို နားမလည္နိုင္ခဲ့ဘူး..။ အခုအခ်ိန္ထိလို႔ေျပာရမလားပဲ..။ ဆရာနဲ႔စသိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ၉ တန္းနွစ္..။ အစ္မနဲ႔ သိတဲ့ ဆရာက အိမ္ကိုလာလည္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မကိုသူ႔ေက်ာင္းမွာ FOC ထားမယ္ဆိုျပီးေျပာတယ္..။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ သူ႔စာသင္ခန္းေလးဆီမွာ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွမတက္ဖူးတဲ့ က်ဴရွင္ဆိုတာၾကီးကိုစတက္တယ္..။ က်ဴရွင္ခန္းေလးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုရဲ႔အေပၚထပ္..၊ ခန္းမအက်ယ္ၾကီး ။ အျမဲနႈတ္နည္းတဲ့ကၽြန္မကိုဆရာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးတယ္..။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အရမ္းကိုခင္ျပီး ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ေလွကားေလးကို တ၀ုန္း၀ုန္းေျပးတက္ေျပးဆင္း..။ ဘိုင္အိုသင္တဲ့ဆရာ့ကို ဘိုင္အိုတင္မကဘူး..စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း၊ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္း..၊ စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြေျပာၾက၊ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ဆရာလုပ္ေပးထားတဲ့ စာသင္ခန္းေလးထဲက ဆရာ့ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္တိုက္ေလး..၊နဲ႔..။ အဲ့ဒီတုန္ကေတာ့ brain storm လုပ္တယ္ဆိုတာကိုနားမလည္္ခဲ့ဘူး..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ရင္ဆိုင္လာရမယ့္ အနာဂတ္ဆိုတာကို ရင္ခုန္တဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ခါ မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္..။ အားငယ္စကားေတြေျပာမိတိုင္းဆရာက စာအုပ္ေတြေပးဖတ္တယ္။ သိသိသာသာေရာ မသိမသာေရာ စိတ္အားတက္ၾကြေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တာခ်ည့္ပဲ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေတြ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္း..။ ဒီလိုနဲ႔..ဆရာ့ရဲ႔ က်ဴရွင္ခန္းေလးက ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ စပ္ကူမက္ကူးလူငယ္ကာလကို အေရာင္တင္ေပးခဲ့ပါတယ္..။
ခုေတာ့ဆရာက သတင္းဌာနတစ္ခုမွာ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီ။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ ဆရာစာသင္တဲ့ဟန္ကို ဘာပံုၾကီးမွန္းမသိဘူးလို႔ အီလည္လည္ၾကီးေတြးမိခဲ့တာ..အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သိပ္ပဲမ်ားတာပဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုၾကားထဲမွာအတင္းအုပ္ၾကရင္းေပါ့..။ အမွန္ကေတာ့ဆရာက အဲ့ဒီတုန္းကတည္းက ဇာတိျပခဲ့တာျဖစ္မယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက စာသင္တဲ့ဟန္က အခု သတင္းေၾကျငာတဲ့ဟန္အတိုင္းပဲ..။ သိပ္ေတာ့မေျပာင္းလဲဘူး..။ စကားေျပာခပ္ျမန္ျမန္သြက္သြက္။ လက္ကလည္း နိုင္ငံျခားသတင္းဌာနက သတင္းေၾကျငာေနသူတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး လႈပ္ရြျပီးရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတာ။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ မ်က္စိကိုေနာက္ေနေရာပဲ။ ခုေတာ့ ငါ့ဆရာကြဆိုျပီး ၾကည့္ရတယ္။ ကၽြန္မမွာတပည့္မို႔လို႔လားေတာ့မသိဘူး.. ဆရာသတင္းေၾကျငာတာကုိၾကည့္ရင္း ေၾသာ္..ငါ့ဆရာအရင္ကအတိုင္း ျဖစ္သလိုေနတုန္းပဲ.. ညကဘီယာေသာက္ထားလို႔ မ်က္နွာၾကီးအစ္ေနတာလားမသိဘူး..အင္း....လက္မမွာလည္းကြင္းၾကီးစြပ္ထားေသးတယ္..အသက္ကၾကီးျပီ ခုခ်ိန္ထိ လူငယ္လုပ္တုန္းပဲ.. စသျဖင့္ ခ်စ္စနိုးနဲ႔စိတ္ထဲကေ၀ဖန္မိတာအၾကိမ္ၾကိမ္။
ဆရာ့စတိုင္နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ရပ္ေတြရွိေသးတယ္..။ ပထမဆံုးစေတြ႔တုန္းကေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာပီပီ လယ္ကတံုးအက်ီ္အျဖဴ၊ ပုဆိုးကိုအရွည္ၾကီး၀တ္ျပီး လက္မွာလည္းမွတ္စုစာအုပ္ထူထူတစ္အုပ္၊ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔၊ မ်က္မွန္တပ္တယ္။ ဆံပင္ကိုဆီရႊဲရႊဲလိမ္းျပီးေတာ့တစ္ခါတေလ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုခဲထားေသးတယ္.။ ဆရာ့မ်ားစာသင္ခန္းမွာေတြ႔လိုက္ရင္အျမဲတမ္းသုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔။ သင္လိုက္ရတဲ့စာသင္ခန္းေတြလည္းမနည္းဘူး။ ဆရာ့မုိ႔လို႔ သူေဌးလည္းမျဖစ္ဘူး။ အျမဲတမ္း သူ႔က်ဴရွင္ခန္းမမွာပဲအိပ္ ၊ တကယ့္ကို ျဖစ္သလိုေန ျဖစ္သလိုစား၊ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ဆရာစားရင္ က်ဴရွင္ေအာက္ထပ္ဆိုင္ကမွာတဲ့ ေျမပဲ၊ၾကက္သြန္ေၾကာ္နဲ႔ဆီဆမ္းဆားျဖဴး ထမင္းကိုစားတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတိုင္းမွာ သင္တန္းေၾကးမယူဘဲ သင္ေပးခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔ဆီမွာ တပည့္ေတြေတာ့သိပ္ေပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စာသင္ခန္းေလးမွာလည္း စာၾကည့္တိုက္အေသးေလးတစ္ခုလုပ္ေပးျပီးေတာ့ တပည့္ေတြကိုစာဖတ္၀ါသနာပါေအာင္လုပ္ေပးပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလၾကီးေလက်ယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာခဲ့တာထင္တယ္လို႔ မၾကာမၾကာေတြးမိတယ္။ ၁၀ တန္းစာသင္ခန္းထဲမွာ ေမးမိတဲ့ ေမးခြန္းေတြေၾကာင့္ ရူပေဗဒဆရာ စိတ္ညစ္ရတာအခါခါ။ အဂၤလိပ္စာဆရာကို မနက္ဆိုရင္ အခန္းအျပင္ကေနေအာ္ေခၚ အတင္းနႈိးျပီးစာသင္ခိုင္းရတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆရာတို႔ေက်းဇူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဆရာ့မို႔လို႔ စာေမးပြဲ မေျဖခင္ညမွာ သူ႔တပည့္ေတြကိုစိတ္မခ်နိုင္ဘဲ အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြစံုမွ ျပန္ေျပာၾကေတာ့သိရတယ္။ ၁၀ တန္းျပီးေတာ့ ဆရာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခဏအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေသးတယ္။ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ဆရာက က်ဴရွင္ခန္းေလးေနရာေျပာင္းျပီးျပီ။ က်ဴရွင္ခန္းေနရာလည္းေျပာင္း၊ လူလည္းစတိုင္ေျပာင္းပဲ။ အရင္ကလယ္ကတံုးအျဖဴနဲ႔ ပုဆိုးနဲ႔ဆရာက ဆိုင္ကယ္တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ၊ တစ္ခါတေလ ပုဆိုး၊ တစ္ခါတေလ ေဘာင္းဘီနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ၾကီးတဖုန္းဖုန္းနဲ႔။ အဲ့ဒီတုန္းကရန္ကုန္မွာဆိုင္ကယ္စီးလို႔ရေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆရာ့ဆိုင္ကယ္ကိုမေတြ႔မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပုဆိုး၀တ္တာမေတြ႔ရေတာ့ဘဲ ေဘာင္းဘီတိုၾကီးနဲ႔ ။ အဲ- ဘာစိတ္ကူးလည္းေတာ့မသိဘူး.. လက္မွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားတာေတြ႔ေတြ႔လာတယ္။ ရိုက္ေတာ့မရိုက္ပါဘူး။ တစ္ခါကဆရာ့ကိုလွမ္းျမင္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားတာထင္တယ္။ အေပၚပိုင္းက စြပ္ၾကယ္၊ ေအာက္က ေဘာင္းဘီတို၊ လက္မွာ ၾကိမ္လံုးနဲ႔။ ေကာင္းေကာင္းသြားတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကိမ္လံုးကို တစ္ခ်က္ခ်က္ အမွတ္တမဲ့ လႊဲလႊဲသြားေသးတယ္။ ဆရာ့မို႔လို႔ အဲ့လိုထူးျခားေနတာထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာအေၾကာင္းအရာေတြက ဆရာ့ကိုဒီေလာက္ထိေျပာင္းလဲသြားေစလဲေတာ့ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အမွန္က အဆင္မေျပတဲ့အခိုက္အတန္႔ကာလေတြကို တစ္ေယာက္တည္းက်ိတ္ျပီးျဖတ္သန္းခဲ့ရတာျဖစ္မယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွေတြးမိခဲ့ပါတယ္။
၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းေလာက္က မွတ္မွတ္ရရ ကြန္ျပဴတာဆိုတာၾကည့္ခ်င္ရင္ မဂၢဇင္းေတြထဲက ဓာတ္ပံုေတြကိုျပဴးျပဲၾကည့္ရတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကြန္ျပဴတာခန္းဆိုတာရွိေပမဲ့ မီးမလာတဲ့အခန္းထဲမွာ ေမွာင္ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမို႔လို႔ မွန္ျပတင္းေပါက္ကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ေခ်ာင္းၾကည့္တာေတာင္ သိပ္မျမင္ရဘူး။ စိတ္ထဲမယ္ ကြန္ျပဴတာဆိုတာၾကီးကုိ လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္ရင္ဓာတ္လိုက္မလားထင္တာ။ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးစမွာ ဆရာက ကြန္ျပဴတာေလးတစ္လံုးကို စာသင္ခန္းေပၚတင္လာတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ေလးေဘးမွာထားတယ္။ ျပီးေတာ့ လြယ္ကူေလ့လာကြန္ျပဴတာဆိုတဲ့စာအုပ္ေလးရယ္၊ အျခားကိုယ္တိုင္ေလ့လာလို႔ရတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြရယ္ ယူလာတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ အဲ့ဒီနားမွာတ၀ဲ၀ဲပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆရာ့ေရွ႔မွာ ေလ့က်င့္ခန္းေလးေတြလုပ္လိုက္ အလစ္မွာ ဂိမ္း ေဆာ့လိုက္နဲ႔ ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားလပ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြကိုစာျပန္ျပဖို႔ေခၚထားတာ။ ျပီးရင္ ကြန္ျပဴတာေလ့လာ၊ စာအုပ္ဖတ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကိုစာရွင္းျပ၊ ျပီးရင္ ဂိမ္းေဆာ့။ ေနာက္ပိုင္းဆရာ့ေက်းဇူးနဲ႔ ကိုယ့္စရိတ္ကိုယ္ရွာျပီး ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိ တက္နိုင္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာက ကၽြန္မဘ၀ရဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတာ ခဏခဏျပန္ျပန္ေတြးမိတာအခါခါပါ။ ဆရာက မၾကာခဏေျပာျပဖူးတာက သဲေသာင္ေပၚတင္ေနတဲ့ ၾကယ္ငါးေလးေတြကို လူတစ္ေယာက္က ပင္လယ္ထဲျပန္ပစ္ခ်ေပးတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးအေၾကာင္း။ ဆရာကၾကယ္ငါးေတြကို ပင္လယ္ထဲျပန္ပစ္ခ်ေပးခ်င္တဲ့သူ။ အဲ့လိုပစ္ခ်နိုင္ဖို႔အတြက္ စာၾကည့္ခန္းေလးေတြ ပညာဒါနစာသင္ေက်ာင္းေလးေတြကိုတစ္နုိင္တစ္ပိုင္လုပ္တယ္။ လူငယ္ေျခစမ္းဖို႔ ကြင္းဖန္တီးေပးတယ္။ တပည့္ေတြကိုလည္း၀ိုင္းကူခိုင္းတယ္။ ဆရာကိုယ္တိုင္ကိုက ေျမာက္ဥကၠလာက နာမည္ၾကီးပညာဒါန စာသင္ေက်ာင္းမွာ ဘာသာျခားစကားေတြကိုသင္ဖူးေတာ့ ဒီလိုေက်ာင္းေတြရဲ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးကိုေကာင္းေကာင္းသိျပီး သူကိုယ္တိုင္ဦးစီးျပီးလုပ္ရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဦးတည္ျပီးဖြင့္ခဲ့တာက အတန္းေက်ာင္းပညာဒါနေတြ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အပင္ပန္းခံျပီးဖြင့္တာက ညေက်ာင္း။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔သူေတြအတြက္ စာေမးပြဲျပန္ေျဖလို႔ရေအာင္။ ဒီၾကားထဲ မဂၢဇင္းေတြမွာေဆာင္းပါးေတြ ကဗ်ာေတြ ေရးေသးတယ္။ သူ႔မွာတစ္ခါတစ္ခါအိပ္ခ်ိန္ေတာင္ရွိပံုမရဘူး။ မ်က္တြင္းကေဟာက္ပက္န႔ဲ။ ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္းတက္ၾကြေနတာပဲ။ အဲ့ဒီလိုဆရာက နိုင္ငံျခားကိုအျပီးသြားမယ္ဆိုေတာ့ အံ့အားသင့္ရတယ္။ ဘာကမ်ားဆ၇ာ့ရဲ႔စိတ္ေတြကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာလဲ။ ဆရာ့ရဲ႔ ၾကယ္ငါးေတြကို ထားခဲ့ျပီလားလို႔ ေမးခ်င္ခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ေတြရွိလဲ၊ ဘာေတြဆက္လုပ္မွာလဲ၊ စသျဖင့္ ေမးခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာ။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းမသိဘူး။ ဆရာ့ကိုဘာဆိုဘာမွ မေမးခဲ့ဘူး။ ဆရာကလည္း ဘာကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ တကယ့္ကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ပဲ။ အကုန္လံုး တကြဲတျပားနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေရြ႔လ်ားခဲ့ၾကတယ္.။
ေနာက္ေတာ့ဆရာ့ကို သတင္းဌာနတစ္ခုမွာအစီအစဥ္တင္ဆက္သူအျဖစ္ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ အင္ဗိုက္လုပ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံျပီး၀မ္းသာအားရနဲ႔စကားေတြလွမ္းေျပာတယ္။ ဆရာက အရင္လိုျဖစ္သလိုေနတုန္းပဲ။ အရင္တုန္းက အိပ္မက္ေတြေနာက္ကိုလုိက္ ေနတုန္းပဲလား။ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို ေနာက္မွေမး အခုမေမးနဲ႔ဦး လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ျပီး သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြ အရင္ေမးရတယ္။ ဆရာက အစီအစဥ္တစ္ခုလုပ္ေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔မို႔လို႔ စကားစကိုျဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဂ်ီေတာ့ခ္ မီးလံုးေလးလင္းလာတာေတြ႔မွပဲ ေမးရေတာ့မယ္.. ၾကယ္ငါးေလးေတြကို အရင္ကလို ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်တုန္းပဲလား။ အရင္ကထက္ပိုျပီးပစ္ခ်နိုင္ရဲ႔လားလို႔ ေမးခ်င္ပါေသးတယ္..။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကုိက ဆရာ ပစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ၾကယ္ငါးေလးမဟုတ္လား..။
စိမ္းျမလင္းသစ္
17/04/2012
No comments:
Post a Comment