ခဏခဏတည္ေဆာက္ရသမႇ်
ခဏခဏျပန္လည္ျပိဳပ်က္ေနေတာ့လည္း
က်ေနာ္ဟာ
တစ္ခါတုန္းကကမ္းေျခမွာေဆာက္ဖူးခဲ့တဲ့ သဲပံုရဲတိုက္ကေလးကိုေက်ာခိုင္းခဲ့ရသလို
ေက်ာခိုင္းလိုက္ရေတာ့မွာပါပဲဲ။
အေငြ႔အသက္ေတြ...
ေျခရာလက္ရာေတြ...
ျပီးေတာ့...
ဘယ္ေတာ့ေလာက္မွ သက္သာလာမယ္မသိတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ...
အကုန္လံုးကို
၀တ္ထားတဲ့ အနီေရာင္ရွပ္ကေလးနဲ့ပဲ
ယုယစြာ ထုတ္ပိုးခဲ့လိုက္တယ္။
က်ေနာ္ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ေပမယ့္...
ဘယ္အခ်ိန္မွျပန္လာနိုင္မယ္မသိေပမယ့္...
ပင္လယ္ဟာ ရွိကိုရွိေနခဲ့တယ္မဟုတ္လား
ရွိျမဲရွိေနလိမ့္ဦးမယ္မဟုတ္လား။
SMLT
(31.3.16)
No comments:
Post a Comment