ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆို...ဇာတ္လမ္းဟာ အခ်ိန္တိုတယ္
ဒီေန႔ေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ
တယ္။ ရုပ္ရွင္မၾကည့္ျဖစ္တာၾကာျပီ။ အြန္လိုင္းကေန မၾကာမၾကာ ၾကည့္မိေပမ့ဲ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ မၾကည့္မျဖစ္တာၾကာျပီ။ ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျဖစ္တဲ့ကားက ဘာလဲလို႔ ကိုယ္မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။ ရုပ္ရွင္ရံုမွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့ ဘယ္သူ႔ေခၚရမွန္းလည္းမသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရံုးမွာအားတဲ့အခ်ိန္ေလး ဘာကားၾကည့္ရမလဲလို႔ အြန္လိုင္းမွာတက္ရွာတယ္။ အမွန္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ေသခ်ာလွတယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ မာဒါဂတ္စ္ကာၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုေခၚရမလဲလို႔ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္က ကာတြန္းကားနဲ႔ဒရာမာကားပဲ ၾကိဳက္တတ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေသာ အနိုင္က်င့္လို႔ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းကလည္း ပ်င္းတယ္လို႔ေျပာမွာေသခ်ာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ရင္လည္း ျဖစ္ေနသားပဲေတြးျပီး တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ဖို႔စိတ္ကူးမိတယ္။ ဘြတ္ကင္ေတာ့ မတင္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္မွပဲ လက္မွတ္၀ယ္ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ရံုမွာသြားၾကည့္မယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ရံုးကေရာက္လို႔ ကိုယ့္အခန္းတံခါးကိုတြန္းဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့ မနက္ကရုတ္ျပီးကုတင္ေပၚပစ္တင္ထားခဲ့တဲ့အ၀တ္ပံုကိုလွမ္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဟူးခနဲသက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္ပစ္ရင္း အ၀တ္ေတြကိုလံုးေထြးျပီး ဗီရိုထဲပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေမေမသာသိရင္ မီးပူေလးေတာ့တိုက္ပါဦးလို႔ေျပာမလားပဲ..။ ဒါမွမဟုတ္သူကိုယ္တိုင္ ကိုယ္မသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ယူတိုက္ေနေရာ့မယ္။ ပူလိုက္တာလို႔ေတြးရင္း ဒီညဘာဇာတ္ကားၾကည့္ရမလဲစဥ္းစားရတယ္။ ဒရာမာကားတစ္ကားကို တရုတ္လိုင္းတစ္ခုကေနေဒါင္းေနရင္းနဲ႔ ေမေမနဲ႔တူတူ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖူးတာ အမွတ္ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကိုယ္က ခပ္ငယ္ငယ္ပဲရွိေသးတယ္၊ သိတတ္စအရြယ္။ ေမေမဘာလို႔ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာလဲမသိဘူး။ ေဖေဖမပါဘူး။ ေမေမက ကိုယ္ကိုေခၚျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္လက္မွတ္၀ယ္တယ္၊ သားအမိနွစ္ေယာက္ တူတူၾကည့္ၾကတယ္။ ေမေမနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ၾကည့္ၾကတဲ့ရုပ္ရွင္ေတြအမ်ားသား။ ပရစ္တီး၀စ္မင္း ကိုမွတ္မိတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေမေမ့ကို ဘာေၾကာင့္ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာလဲဆိုတာမေမးခဲ့ဘူး၊ ေမေမကလည္းမေျပာခဲ့ဘူး။ ခုထိလည္း ေမေမရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ခုေတာ့ ေမေမက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ျပီးေတာ့ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုရီးယားကားေတြၾကည့္တယ္၊ နိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္တယ္ေျပာတာပဲ။ ကိုယ္ကလည္း ရုပ္ရွင္မၾကည့္နဲ႔၊ ေမေမဘုရားတရားလုပ္၊ ဘာညာမေျပာပါဘူး။ စိတ္ဆိုတာကလည္း ဘုရားတရားဘာညာလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ခ်မ္းသာသလိုေလးေနျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေနလို႔ရတာပဲလို႔ ထင္တယ္။
အေျပးဖိနပ္ကိုစီးျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းပတ္လမ္းအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ဖို႔ထြက္လာတယ္။ က်န္းမာေရးလိုက္စားလို႔မဟုတ္ဘူး။ အိုတီမရွိတဲ့အလုပ္ဆိုေတာ့ ပုိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမလဲေတြးရင္း ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္ၾကည့္တတ္တဲညာဥ္ေၾကာင့္ ညေနပိုင္းဆိုရင္ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ သိပ္မပင္ပန္းတဲ့ေန႔၊ အဆင္ေျပတဲ့ေန႔ဆိုရင္ ေျပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လမ္းပဲေလွ်ာက္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္လိုပဲလမ္းေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ
ကိုၾကည့္တယ္။ ေဘးကျဖတ္ေျပးသြားၾကတဲ့
ေျပးတဲ့သူေတြကိုၾကည့္တယ္။ သစ္ရြက္ေလးေတြေၾကြေနတာ၊ ေလတိုက္ရာတေလွ်ာက္မွာ ညေမႊးပန္းေလးေတြေမႊးေနၾကတာ စတာေတြေလွ်ာက္ခံစားတယ္။ လမ္းမီးေတြ ထိန္ေနေအာင္ထြန္းထားတဲ့ ကားလမ္းမၾကီးမွာ ကားေတြျဖတ္သြားၾကတာကို ေငးတယ္။ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြၾကားထဲအထိ ေလေတြတိုးျပီးတိုက္လာရင္ေပ်ာ္တယ္။ မိုးဖြဲဖြဲနဲ႔ မီးေရာင္ ခပ္၀ါ၀ါေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကိုေပ်ာ္တယ္။ အဲ့လိုအခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားထဲေရာက္သြားရသလိုပဲ လို႔ေတြးတယ္။ အားအားယားယားရွိတတ္တဲ့အခါ ဒီလိုပဲ ေရာက္တတ္ရာရာေလွ်ာက္စဥ္းစားတတ္တယ္လို႔ပဲထားပါ။ လူဆိုတဲ့သတၱ၀ါဟာ အေျခံခံလိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္စံုလာရင္ ဒီလို အရည္မရအဖတ္မရေတြကို အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ လုိက္ခံစားတတ္ၾကတာပဲ။ အနုပညာဘာဘာညာညာဆိုတာေတြက အလကားပဲလို႔ မၾကာမၾကာေတြးမိျပီး ကင္းကိုမကင္းနိုင္ျပန္ဘူး။
မိမိကိုယ္ကို ေသခ်ာမသိတဲ့လူေတြက ရုပ္ရွင္ေတြကိုပိုၾကည့္ၾကတယ္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာတုန္းက သူမ်ားအေၾကာင္းကိုစိတ္၀င္စားတဲ့လူေတြက ပိုျပီးေတာ့ၾကည့္ၾကတာလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုခဏေမ့ခ်င္လို႔ သူမ်ားအေၾကာင္းအရာေတြမွာ စိတ္၀င္စားစရာခဏရွာၾကတာလည္းျဖစ္နိုင္တာပဲေလ။ ဒါမွမဟုတ္ သူမ်ားကိစၥေတြကို စိတ္၀င္စားလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားစရွာျပီးေတာ့ ေျပာၾကမယ္။ ငါသာဆိုရင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ေနရာမွာ ၀င္ခံစားမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသနားတဲ့စိတ္နဲ႔ လြမ္းခန္း ေဆြးခန္း နာက်င္ရတဲ့အခန္းေတြပါလာရင္ ငိုမယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဒါဟာ သူမ်ားအေၾကာင္းစိတ္၀င္စားတဲ့ စိတ္အခံကေန ေရြ႔လ်ားလာတာ၊ စသျဖင့္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တဲ့အခ်ိန္ေလွ်ာက္ေတြးမယ္။ တစ္ခါတခါ ေျပာခ်င္ရာေျပာတာေတြ၊ ျပခ်င္ရာျပတာေတြကိုမ်ား ဘာကိုေျပာခ်င္တာ၊ ဆိုျပီးမ်ား သူမ်ားနားမလည္တဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘ၀င္ေလဟပ္ခ်င္သလိုျဖစ္မိေသးတယ္။ ငါ့ေလာက္မွ သူမ်ားေတြမသိရေလ ဆိုျပီး အေတာ္စိတ္ၾကီး၀င္ရေသး။ ဒါဟာ အပိုအလုပ္ေတြပဲ။ အမွန္ကေတာ့လည္း ရုပ္ရွင္ေတြဆိုတာ ဇာတ္လမ္းျပကြက္ဆန္းဆန္းနဲ႔လူေတြအေၾကာင္း တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ့သူမ်ားေတြအေၾကာင္း၊ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆို ဇာတ္လမ္းဟာ အခ်ိန္တိုတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္လာတာပ်င္းလာလို႔ ခပ္ဖြဖြေျပးတယ္။ ေခၽြးထြက္ရင္ျပီးတာပဲ။ ေျပးခ်င္လို႔ေျပးတာမွမဟုတ္တာ။ လုပ္စရာမရွိလို႔လုပ္ရတာပဲလို႔ဆက္ေတြးရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ ေလေတြက ေခၽြးစိုေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္နွာကိုတိုးသြားလိုက္ၾကတာ ေက်နပ္ဖို႔သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ နွစ္ေယာက္တြဲေျပးသြားၾကတဲ့သူေတြ
၊ တစ္ေယာက္တည္းေျပးေနတဲ့လူေတြနဲ႔ ကိုယ္တို႔အိမ္နားကလမ္းဟာ ခုလိုညမ်ိဳးဆိုရင္ သိပ္ကိုလွတယ္။ ဇာတ္နာတဲ့ ရုပ္ရွင္တစ္ခုတေလမွာဆိုရင္ ဒီလိုျပကြက္မ်ိဳးက ဇာတ္လိုက္ဟာ
အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာ တစ္ခုခုျဖစ္ကိုျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေျပးလာလိုက္တယ္။ ေမာလာရင္ရပ္လိုက္မယ္။ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ လုပ္စရာမရွိေတာ့သလိုမ်ိဳး ၊ ဒါမွမဟုတ္ လုပ္လက္စအလုပ္တစ္ခုခုကို ျငီးေငြ႔သြားတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းရပ္ပစ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ရပ္ခ်င္ရင္လိုက္မယ္။ မနက္ဆိုရင္ အလုပ္သြားမယ္၊ ညေနျပန္ေရာက္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္မယ္၊ အခ်ိန္ပိုေနေသးရင္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေလာက္ၾကည့္ဦးမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ကားကို ႏွစ္ရက္ခြဲျပီးေတာ့ၾကည့္မယ္။ တစ္ပတ္မွာတစ္ရက္နားမယ္၊ ဒါဟာပံုမွန္ပဲ။ ပံုမွန္မဟုတ္ရင္ေတာင္ ပံုမွန္လို႔ထင္ေနတုန္းပဲ။
နားထင္ေပၚကေန ေခၽြးေတြစီးက်လာလို႔ သုတ္လိုက္ရတယ္။ ေညာင္းေနျပီ လို႔ထင္လာတယ္။ ဒီဘေလာက္ကို ဘယ္နွေခါက္ပတ္ျပီးျပီလဲမသိဘူး။ ေရတြက္မေနဘူး။
ေညာင္းတဲ့အထိေျပးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ့္လိုေျပးေနတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ျပီးေျပးတယ္။ ဒါပါေလလို႔ေတြးျပီး အိမ္ကိုလွည့္ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။
ေရခ်ိဳးမယ္၊ ျပီးရင္ ေမေမနဲ႔ ဗီဇက္အို ကေနစကားေလးဘာေလးေျပာမယ္။ အဲ့ဒီအခါ သူတို႔က ကိုယ့္အတြက္ရုပ္ရွင္ျဖစ္မယ္။ ကိုယ္ကသူတို႔အတြက္ရုပ္ရွင္ျဖစ္မယ္။ လူတစ္ကုိယ္မွာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္စီနဲ႔မို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ေတာ့ တစ္ဦးဦးဟာ ရုပ္ရွင္တစ္ကားစီျဖစ္ၾကတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းဟာ အခ်ိန္တိုတယ္။ ကိုယ့္အေတြးကို ရယ္ခ်င္သြားျပီး အိမ္ခန္းတံခါးကုိတြန္းအဖြင့္မွာ ခုနက ေဒါင္းထားခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားက ၾကည့္ဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနျပီဆိုတာ ကြန္ျပဴတာမွာျပေနတယ္.။ ဒီည ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္။
စိမ္းျမလင္းသစ္
(28/06/2012)
www.seinnmyalinnthit.blogspot.com
No comments:
Post a Comment