အပူအပင္ကင္းတဲ့ကေလးေလးဘ၀ကို တစ္ခါျပန္ျပီးရခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့  သီခ်င္းသံကို ၾကားရတဲ့အခါ ကေလးဘ၀ဟာ တကယ္ေရာ အပူအပင္ကင္းခဲ့ရဲ႕လားလို႔ ကၽြန္မျဖင့္ ေလွာင္ရယ္ေလး ရယ္ပစ္ခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့ ကေလးဘ၀ရယ္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြကိုေတြးမိတဲ့အခါ ကေလးဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူၾကီးျမန္ျမန္ျဖစ္ျပီး ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ခ်င္စိတ္က ပိုျပီးမ်ားျပားေနခဲ့တယ္ေလ။ ဟိုဟာမလုပ္ရဘူး ဒီဟာမလုပ္ရဘူးလို႔ ကၽြန္မကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူၾကီးေတြရဲ႕အကူအညီယူရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မကိုကူညီမယ့္သူမရွိတဲ့အခါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဟာ လူၾကီးသိပ္ျဖစ္ခ်င္လာမိတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မဟာ သူတို႔ေတြေျပာစကားအရ ထံုတယ္ အတယ္ တဲ့။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက အ,တယ္။ ထံုထိုင္းတယ္ လို႔ အသက္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးလို႔ အထက္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယူဆမိေနေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အေမဟာ သူ႔အယူအဆအရ အဲ့လိုေျပာရင္ ကၽြန္မမွာ မခံခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာျပီး ပိုျပီးၾကိဳးစားလာလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပံုပဲ။ အမွန္တကယ္လည္း ကၽြန္မဟာ ထံုတယ္လို႔ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ျပဳျပင္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ထံုတယ္ အတယ္ ဆိုတဲ့ အားနည္းခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုးျပသလိုမ်ိဳး ခဏခဏ အေျပာခံခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ သိပ္မရွိေနခဲ့တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းဘူးေပ့ါ။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မကို အသက္ကတန္းတူနီးပါးျဖစ္ေနတာမို႔ အျမဲလိုလိုပဲ ႏိႈင္းယွဥ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္အေျပာခံ အဆူခံခဲ့ရတာလဲဆိုတာကိုေတာ့ အဆူခံခဲ့ရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ေမ့သြားျပီ။ သမီးေတြကို စည္းကမ္းေသ၀ပ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာအျပည့္ရွိတဲ့အေမဟာ ကၽြန္မကို ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အျပစ္ၾကီးလို႔ တံျမက္စည္းရိုုးနဲ႔ ရိုက္ျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမက ဆူတဲ့အခါ ေအာ္တဲ့အခါမွာ

-ဂ်ိဳ၀ီရယ္ တံုးလိုက္ ထံုလိုက္တာ.. ယုကီ လို ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ယုကီခ်ီးကို ေကၽြးရမယ္။ ယုကီခ်ီးကိုသြားစား.. လို ေအာ္ျပီးဆူတတ္တယ္။ အဲ့လိုမ်ား ေအာ္တဲ့အခါ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႔ အရိုက္ခံထိလုိ႔ ငိုေနတဲ့ၾကားက ယုကီၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္ျပီး  ရွက္လြန္းလို႔ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေသးငယ္က်ံဳ႕၀င္သြားျပီး အေငြ႔ပ်ံသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မအစ္မနာရာဟာ စာေတာ္သူျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းမွာလည္း ဆုေတြ ကို ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခဏခဏရသူျဖစ္လို႔ နာရာ့လို စာက်က္စမ္း.. နာရာဆိုရင္ ဘယ္လို ဘယ္၀ါ ဆိုျပီးလည္း မၾကာခဏ ဆူေျပာေလးေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ အေမဟာ နာရာ့ကို အစ္မၾကီးအမိအရာဆိုသလို ရိုေသေစခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါၾကာင့္ပဲ အေမဟာ နာရာ့ကို ကၽြန္မေရွ႕မွာ အျမဲလိုလို အမႊန္းတင္ေလ့ရွိတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ နာရာရဲ႕ကၽြန္မအေပၚလႊမ္းမိုးမႈေတြရဲ႕အစျပဳမႈလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မဟာ အေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ ဆူတုန္းခဏသာ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိျပီး စိတ္ျပန္ေျပတဲ့အခါေတာ့ အေမ့ကိုသိပ္ခ်စ္တာပါပဲ။ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႕ေျပာစကားကို တစ္သေ၀မတိမ္း နာခံတတ္တဲ့ သမီးအလိမၼာ သိပ္ကိုျဖစ္ခ်င္သူပါ။ အေမေရခ်ိဳးေနတုန္းဆိုရင္ ေက်ာက္ျပင္ေခ်ာေခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက  သနပ္ခါးေတြ အမ်ားၾကီးရေအာင္ ေသြးထားေပးေလ့ရွိတယ္။ ဆန္ကူေရြးေပးတာ ၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးမွာကူညီတာ။ ေစ်း၀ယ္ ဟင္းခ်က္အလုပ္လုပ္ရာမွာ ကူတာ မ်ိဳးကေတာ ့ေန႔တိုင္းပဲ။ အဲ့လိုလိမၼာတာေတြကို အေမ ေက်နပ္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အေမဟာ တစ္ခါတေလေတာ့ သိပ္ကိုစိတ္ဆိုးတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက စိတ္ဆိုးတဲ့အခါမွာ စကားကိုရြဲ႕ျပီးေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူရြဲ႕ျပီးေျပာရင္ သူေျပာတာနဲ႔ေျပာင္းျပန္တစ္ခုခုကိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကေလးဘ၀ကဘယ္သိခဲ့ပါ့မလဲ။ အဲ့လိုအေမနဲ႔ ခပ္ထံုထံုကၽြန္မေၾကာင့္ ကၽြန္မအဆူခံထိတာ ခဏခဏပဲ။ အိမ္မွာ စကားစပ္မိရင္ ျပန္ျပီးျပံဳးမိေစတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထံုကြက္တစ္ကြက္ ရွိတယ္ ..။ ဒီလို...။

အဲ့ဒီေန႔တုန္းက ကၽြန္မက သိပ္ကိုငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေပ့ါ။ ထမင္းေတာ့ကိုယ္တိုင္ေကာင္းေကာင္းစားတတ္ေနျပီျဖစ္တဲ့အရြယ္ ျဖစ္ရမယ္။ အိမ္ကက်ဥ္းေတာ့ ထမင္းစားစားပြဲအ၀ိုင္းေလးကို အိမ္ေရွ႕မွာခင္းျပီးစားၾကရတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က အေမတို႔က ထမင္းစားျပီးသြားၾကတာေတာင္ ကၽြန္မက ထမင္းစားလို႔မျပီးေသးဘူး။ ကၽြန္မကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ ထမင္းစားပြဲကိုျပန္သိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔  ကၽြန္မက စားလက္စထမင္းပန္ကန္ေလးကိုကိုင္ျပီး အေမ့ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီးစားေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကို စားျပီးသားပန္းကန္ေတြကို ေဆးေၾကာေနတဲ့ အေမက ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မကိုလွမ္းဆူပါေရာလား..

"ဟဲ့ ဂ်ိဳ၀ီ.. အိပ္ရာေပၚတက္မစားနဲ႔ ... ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား "

အစက အေမေျပာတာကို မၾကားဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၾကားေတာ့ အေမ့စကားကို နားေထာင္ခ်င္စိတ္အျပည့္ရွိတဲ့ကၽြန္မက အေမေျပာတာ တကယ္ထင္လို႔ ဟုတ္ကဲ့ ဆိုျပီးအေမ့ကို ျပန္ေျပာျပီး အေမ့ေခါင္းအံုးေပၚတကယ္တက္စားလိုက္တယ္။
အဲ့ဒီျဖစ္စဥ္ကို အစကေန အဆံုးထိ ျမင္တဲ့အေဖက ရယ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ကုတင္ေပၚမွာ မစားဖို႔ လာေျပာတယ္..။  ကၽြန္မက အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ေလ...။

" ဟင့္အင္း... အေမက ေခါင္းအံုးေပၚမွာစားလို႔ေျပာေနလို႔ စားတာ"

အေမကေတာ့ စိတ္ေတြဆိုးလို႔။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး အေမကစိတ္ဆိုးလို႔ ဆူတဲ့ရိုက္တဲ့အခါ ေၾကာက္ေနတဲ့ၾကားက သူေျပာခ်င္တဲ့စကားဟာ ဟိုဟာျဖစ္မလား ဒီလိုဆိုလိုခ်င္တာလားဆိုျပီး ျဖန္႔ထြက္ေတြး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ေတြး စသျဖင့္ေတြးနည္းေပါင္းစံုကို ခပ္ထံုထံုေတြးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကၽြန္မထံုလို႔ တစ္ခုခုမွားရင္ ေသခ်ာရွင္းမျပဘဲ အေမဟာ ဥာဏ္ကုိလႊာသံုးဖို႔ခ်ည့္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ဥာဏ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကထြက္တာလို႔ ကၽြန္မကနားလည္တာေလ..။ ဥာဏ္ကို ဘယ္လိုလႊာသံုးရမွာလဲ။ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ဓါးနဲ႔ ပါးပါးလွီးရသလို ဦးေႏွာက္ေတြကို အလႊားလိုက္အလႊားလိုက္ ပါးပါးလွီးပစ္ရမွာလား။
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ အေမ့ရဲ႕စကားေတြကို ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔  ဟိုဟာလုပ္ရမလိုလို ဒီဟာလုပ္ရမလိုလိုေတြျဖစ္ျဖစ္ျပီး တကယ့္ကိုပဲ ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။

(၃) ယုကီ (Yuki )

(3) ယုကီ (Yuki)

=====

အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ ကစားၾကေတာ့လည္း ကၽြန္မကိုသူကလူလည္က်ျပီး အနိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ရင္ ကၽြန္မက အေလွ်ာ့ေပးရေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုပါ...။ ကၽြန္မက လူၾကီးေတြျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္းနဲ႔ သူ႔အိမ္မွာပဲ ကစားခဲ့ရတာမ်ားတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကကၽြန္မညီမေလးျဖစ္တဲ့ မီကီ ကို မေမြးေသးဘူး။ ကၽြန္မအစ္မကျဖစ္တဲ့ နာရာ ဟာလည္း ကၽြန္မထက္ ခုနစ္နွစ္နီးပါးၾကီးတယ္။ ကၽြန္မသိတတ္စအရြယ္မွာ နာရာက အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ မိဘေတြက အိမ္ကိုေသာ့ပိတ္ျပီးအလုပ္ကိုယ္စီသြားၾကရတယ္။ အေမက အိမ္ကေန ၈ နာရီေလာက္မွာ အလုပ္သြားရတာျဖစ္ျပီး အေဖဟာ ၉နာရီခြဲေလာက္မွ ရံုးကိုသြားေလ့ရွိတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းကျပန္ေရာက္လို႔ ကၽြန္မရဲ႕အစ္မကလည္း ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ေသးတဲ့အခါမ်ိဳးနဲ႔ၾကံဳရင္ အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ထားေလ့ရွိတာမို႔ ကၽြန္မက ယုကီတို႔အိမ္မွာ ကစားရင္း အိမ္ကိုျပန္လာမယ့္လူၾကီးေတြကိုေစာင့္ေနျဖစ္ခဲ့ရတာမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ရပ္ကြက္က တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ျခံခ်င္းကပ္ေနတဲ့အိမ္ကေလးေတြရွိတဲ့ရပ္ကြက္ပါ။ သူ႔အိမ္က ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ပဲ။အိမ္နွစ္အိမ္ၾကားမွာ ျခံစည္းရိုးဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရံု ျခံစည္းရိုးအရာေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕နဲ႔ အိမ္ေနာက္မွာပဲ စည္းရိုးအမွတ္အသားရွိျပီး အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားကအလယ္စည္းရိုးဟာ မရွိေတာ့ဘူး ။ စည္းရိုးမရွိေတာ့ သူ႔အိမ္ဘက္ကေျမနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္ဘက္ကေျမနဲ႔ေပါင္းလိုက္ရင္ ကေလးေတြကစားလုိ႔ရတဲ့ ေျမေနရာေလးတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ပထမတန္း ဒုတိယတန္းေလာက္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ယုကီရယ္၊ ကၽြန္မရယ္ တျခား လမ္းထဲက ကေလးေတြရယ္ဟာ အဲ့ဒီေျမကြက္လပ္မွာပဲ ကုလားမစည္းနင္း၊ ၾကိဳးခုန္၊ ၾသဇာေစ့ေတာက္ စသျဖင့္ ကစားၾကတယ္။ အဲ့ဒီလိုကစားနည္းေတြကို ကၽြန္မအလယ္တန္းေရာက္တဲ့အရြယ္ အဲ့ဒီရက္ကြက္ကေနမေျပာင္းေသးခင္အထိ ကစားခဲ့တယ္။ ယုကီရဲ႕အေမဟာ အျပင္အလုပ္မလုပ္တဲ့ အိမ္ရွင္မျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္မွာအျမဲလိုလို ရွိေနေလ့ရွိတယ္။



တစ္ခါတေလ ကၽြန္္မဟာကၽြန္မအိမ္ကလူေတြျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကို သူ႔အိမ္ကေနေစာင့္ေနတုန္း သူ႔အေမကသူ႔ကိုထမင္းစားခိုင္းတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ၾကံဳရင္ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။ ကၽြန္မအေမက ကၽြန္မကို မဆာဘူးလို႔ေျပာျပီး မစားဖုိ႔မွာထားတယ္ေလ။ တကယ္တမ္းကလည္း ကၽြန္မ သူတို႔ဆီမွာမစားခ်င္ပါဘူး။ အဲ့လိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ ဗိုက္ဆာေနတာကို မဆာဟန္ေဆာင္ေနရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ယုကီထမင္းျဖစ္ျဖစ္မုန္႔ျဖစ္ျဖစ္စားျပီးသြားရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေဆာ့ၾကေတာ့တယ္။ သူ႔အရုပ္ေတြနဲ႔ေဆာ့တဲ့အခါေဆာ့ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ ဗလာစာရြက္မွာ ပံုေတြဆြဲျပီး ပံုျပင္ေျပာတမ္းကစားၾကတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ့ကစားနည္းေတြေပါ့။ သူကေတာ့ သူ႔အေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ အရုပ္မေသးေသးေလးေတြကို အ၀တ္ေလးေတြေျပာင္းေျပာင္းျပီး ၀တ္ေပးရတဲ့ အရုပ္ကတ္ေလးေတြနဲ႔ ႔ေဆာ့ေလ့ရွိတယ္။ ေဆာ့ေနရင္းနဲ႔ ယုကီလူလည္က်လို႔ ကၽြန္မကျငင္းရင္ သူက သူ႔အေမၾကားေအာင္ 'ေမေမေရ..သမီးကို ဂ်ိဳ၀ီ အနိုင္က်င့္ေနတယ္' လို႕ေအာ္တိုင္တတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခါ သူ႔အေမက အိမ္ထဲကေန ျငိမ္ျငိမ္ေဆာ့ၾကဖို႔လွမ္းေအာ္ျပီး ကၽြန္မကို အၾကည့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္ခါတေလ ၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာရြ႔ံတြ႔ံတြ႔ံျဖစ္သြားျပီး ယုကီကိုအေလွ်ာ့ေပးလိုက္မိေတာ့တာပါပဲ။

ခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ကၽြန္မကသူ႔ကိုအေလွ်ာ့ေပးမိတာဟာ သူ႔ဆီကငွား၀တ္ခဲ့တဲ့၀န္ေလးေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ခ်ည့္ထင္ေနမိေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ထဲကသူ႔အေမရဲ႕လွမ္းေအာ္လိုက္မယ့္အသံကိုကၽြန္မေၾကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ယုကီကိုကၽြန္မၾကိဳက္ပါတယ္။ ယုကီကနႈတ္ခမ္းရဲရဲ ပါးနီနီ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႔ အသားေလးကျဖဴျဖဴေလး။ ဆံပင္က နည္းနည္းပါးျပီးေကာက္ေကာက္ေလးေတြနဲ ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္မေလး။ အျမဲလိုလို ဂါ၀န္လွလွေလးေတြ၀တ္ေလ့ရွိလို႔ ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ သူက ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔သိပ္လွတာပဲ။ သူက ကၽြန္မထက္အတန္းတစ္တန္းငယ္ျပီးေတာ့ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းလည္းမတူၾကဘူး။ ယုကီက အိမ္န႔ဲအလြန္နီးတဲ့ အလယ္တန္းက်ာင္းမွာတက္ရျပီးေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မအစ္မတက္ေနတဲ့ ကားလမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းက အထက္တန္း ေက်ာင္းမွာတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါသူကဂါ၀န္လွလွေလးေတြ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္လို႔ ပထမဆံုးက်ာင္းစတတ္တဲ့ေန႔မ်ိဳးမွာဆိုရင္ သူ႔အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ဒီဇိုင္းလွလွကြန္ပါဘူးအသစ္ေလးေတြ ရယ္၊ ေမြးပြလြယ္အိတ္လွလွကေလးေတြရယ္ကို လြယ္ျပီးေက်ာင္းကိုသြားေလ့ရွိတယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ဟာ မိုးရာသီျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္မသိပ္မုန္းတာပါပဲ။ ယုကီဟာ ခ်ာလီထီးေရာင္စံုလွလွေလးေဆာင္းျပီး မိုးတြင္းစီးဖိနပ္ေရာင္စံုေလးေတြနဲ႔ သူ႔အေမခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းပူပူေႏြးေႏြးပါတဲ့ ျခင္းေတာင္းေလးနဲ႔ေက်ာင္းကိုသြားတာကိုေတြ့မိတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ က်ြန္မဟာ သူ့ကို အိမ္ေပၚကေန အားက်ျပီးေငးေနမိေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ညေနပိုင္းမွာ က်ြန္မ အိမ္ကလူၾကီးေတြမလာေသးလို႔ လူၾကီးေတြကိုေစာင့္ရင္းေဆာ့ၾကတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ ယုကီဟာ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါသူ့ပစၥည္းေလးေတြကိုထုတ္ျပီးၾကြားတတ္တယ္။ ခပ္ထံုထံုအအလို႔ အမ်ားကသမုတ္ၾကတဲ့ကၽြန္မဟာ ယုကီသံုးခါေလာက္ၾကြားမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကြားခံေနရမွန္းသိခဲ့တာခ်ည့္ပါပဲ။ အဲ့လိုအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးပီပီပဲ က်ြန္မမွာလည္းအဲ့လိုပစၥည္းလွလွေလးေတြရွိခ်င္မိတယ္၊ သံုးခ်င္မိတယ္။

လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ေသခ်ာထုတ္ထားျပီး ေက်ာင္းကိုထည့္သြားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ထမင္းဘူးကိုယုကီမေတြ႔လို႔ေတာ္ပါေသးတယ္လို့ေတာင္ေအာင့္ေမ့မိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ထမင္းဘူးဟာ အေမရံုးမသြားခင္ထည့္ေပးထားခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမုန္႔စားခ်ိန္စားတဲ့အခါ ထမင္းဘူးကိုဖြင့္လိုက္ရင္ ေအးစက္ေနေလ့ရွိတယ္ေလ။

ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ၁၂ ရာသီပတ္လံုးမွာ ကၽြန္မအစ္မလြယ္ျပီးသားလြယ္အိတ္အက်ေလးေတြကိုပဲ လြယ္ရတာမ်ားပါတယ္။ သိုးေမြးပြေလးေတြမပါတဲ့ ခ်ဳပ္ရာ ဖာရာေလးေတြပါတဲ့လြယ္အိတ္ေျပာင္ကေလးေတြေပါ့။ ကၽြန္မစီးခဲ့ရတဲ့ဖိနပ္ဟာ မိုးရြာရြာေနပူပူ ကတၱီပါသဲၾကိဳးခပ္ၾကီးၾကီးတပ္ျပီး ေျခနင္းကသားေရခင္းခင္းထားတဲ့ အင္မတန္မွအၾကမ္းခံတဲ့ က်ားစီးဖိနပ္ေတြပါပဲ။ မိုးတြင္းေရာက္လို႔ မိုးတြင္းစီးဖိနပ္လွလွေတြစီးခ်င္တာကလြဲရင္ စီးေနက်သားေရဖိနပ္ကိုစီးရတာကၽြန္မလည္းၾကိဳက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအက်ၤီေလးေတြဆိုရင္လည္း ႏွစ္တိုင္းအသစ္မရျပန္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ကၽြန္မအစ္မ နာရာရဲ႕အက်ီၤအက်အေဟာင္းေလးေတြကို၀တ္ရေလ့ရွိတယ္။ အေမကေတာ့ နာရာဟာ အက်ီ္၀တ္တာအင္မတန္မွ သပ္ရပ္ျပီး အက်ီၤေတြကိုမနာေအာင္၀တ္ေလ့ရွိတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ကၽြန္မအတြက္ အက်ီ္အသစ္ေတြခ်ဳပ္ေပး ၀ယ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ားဆို သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္လြန္းလို႔ အဲ့လုိေပ်ာ္တဲ့အေပ်ာ္ဟာ ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိေအာင္ပါပဲ။ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မက အသက္ခ်င္းမတိမ္းမယိမ္းဆိုေတာ့ ကၽြန္မအိမ္ကလူေတြဟာ အျမဲပဲ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မကို ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမ့လို႔မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ယုကီဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုတကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ရင္ သူမ်ားေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မနႈိင္းယွဥ္သင့္ဘူးဆိုတာကို အခုအရြယ္မွာ နားလည္ေနျပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ယုကီရဲ႕ အၾကြားခံရတိုင္းမွာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကၽြန္မအိမ္ကလူေတြ ကၽြန္မကို ယုကီနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ႏွိမ္ေျပာေျပာၾကရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မွာမရွိတာေတြ ၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ပိုျပီးသတိထားမိေနတတ္တဲ့အတြက္မၾကာခဏဆိုသလို က်ိတ္ျပီး ၀မ္းနည္းမိေလ့ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။

(၁) နာရာ

(၁) နာရာ (Nara)

အဲ့ဒီေန႔က နာရာ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ မီးေရာင္ေတြတဖ်က္ဖ်က္ျပန္လက္ေနသလိုလက္လက္ထေနတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးမ်ိဳးပဲ။ နာရာ႕ရ႕ဲမ်က္နွာဟာ ေဒါသေၾကာင့္ ေရစိုေနတဲ့ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္နွာလိုစုတ္ခၽြန္းေနျပီးေတာ့ မ်က္နွာဟာလည္းမည္းေနေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကိုသူ႔ထံုးစံအတိုင္း ငယ္ငယ္ကလိုအထင္ေသးဟန္စြက္တဲ့အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ၾကည့္တယ္။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ငယ္ငယ္ကလို ပိႆေလးနဲ႔ေဘးပစ္သလိုစကားလံုးေတြနဲ႔အလဲထိုးတယ္။ ျပီးေတာ့ အနိုင္ရသူဟာသူပဲျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးနဲ႔လွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အေျခအေနေတြကမွ မတူေတာ့ဘဲနာရာရဲ႕ လို႔ သူ႔မ်က္လံုးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ စကားလံုးေတြကို မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း အတင္းမ်ိဳခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီေန႔ နဲ႔ နာရာ႔ရဲ႕စကားလံုးေတြကို ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ထြက္လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္ခဲ့တယ္။ ရင္ဘတ္မွာစူးေအာင့္လာတဲ့နာက်င္မႈကို ဇြတ္အတင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ယူခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕မနက္ျဖန္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ အားအင္ေတြရွိေနရဦးမယ္ေလ။ ဒါေတြကို နာရာသိမွာမဟုတ္ဘူး။ သိခ်င္စိတ္လည္းရွိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မဟာ နာရာ့ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မထက္အသက္၇ ႏွစ္ပိုၾကီးတဲ့အစ္မတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာထက္ပိုတဲ့အခ်စ္မ်ိဳးပဲ။ နာရာ့ကိုကၽြန္မခ်စ္တာဟာ သမီးတစ္ေယာက္ကအေမတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္သလိုခ်စ္တာမ်ိဳးလို႔ ညီအစ္မေတြထက္ပိုခ်စ္တယ္လုိ႔ နာရာ႔ နႈတ္က ဖြင့္ပာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ရဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳး ကၽြန္မဘက္က နာရာ့အေပၚ အခ်စ္ပိုခဲ့ရလို႔လည္း ခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မပိုခံစားရတာပဲ။ နာရာဟာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚခ်စ္သေလာက္ ကၽြန္မအေပၚခ်စ္ခဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ သတၱ၀ါမွန္သမွ် သံေယာဇဥ္ၾကီးသူကသာလွ်င္ အနာက်င္ရဆံုးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုသာ ခုအခ်ိန္မွာ နာနာနွလံုးသြင္းရေတာ့တယ္။ နာရာဟာ ကၽြန္မအေပၚ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အျမဲတမ္းအနိုင္လိုခ်င္ရတာေနရတာလဲလို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕အားနည္းခ်က္က လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရာမွာ အလိုက္အထိုက္ဆက္ဆံေလ့ရွိတတ္တာပါ။ ကၽြန္မေျပာတဲ့အလုိက္အထိုက္ဆိုတာဟာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အလိုဆႏၵထက္ပဲ တျခားသူရဲ႕ဆႏၵကိုေရွ႕တန္းတင္မိတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕မ်က္နွာေတြကိုဖတ္ျပီးေရွ႕တန္းတင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ဆႏၵဟာေနာက္ကိုေရာက္ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ...။ အဲ့လိုေၾကာင့္ပဲ မိသားစုမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မက်င္လည္ရတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မရဲ႕ အခန္းက႑ဟာေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားေလ့ရွိတယ္။ ဒါဟာလည္း အေမက ကၽြန္မအစ္မ နာရာ နဲ႔ ညီမျဖစ္သူ မီကီ တို႔ကိုဦးစားေပးတတ္ေတာ့ သူတို႔ကိုမသိမသာဦးစားေပးရင္း ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဆႏၵေတြဟာ အလိုလိုေဘးေရာက္ကုန္တတ္တဲ့သေဘာပါပဲ။ ကၽြန္မသာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ့္ဆႏၵကို နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေရွ႕တန္းတင္ျဖစ္ခဲ့ရင္(သို႔မဟုတ္) အတၱနည္းနည္းၾကီးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ျဖစ္ရပ္လုိအေၾကာင္းအရာေတြျဖစ္လာစရာ (သို႔မဟုတ္) ဒီလိုနာက်င္စရာကိစၥေတြ နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ နည္းပါးသြားမယ္လို႔ထင္မိတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ အခုအရြယ္အထိကၽြန္မအေပၚကို တေစၦတစ္ေကာင္လိုေျခာက္လွန္႔ေနတဲ့ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ သိပ္မရွိနိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ မိသားစုရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔လံုျခံဳေႏြးေထြးမႈဆိုတာကိုသာဒီထက္ပိုျပီးရခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဟာ ခုထက္ပိုျပီးအရြယ္ေရာက္လူလားေျမာက္နိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ ။ ကၽြန္မဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔မထိုက္တန္သူ ၊ အမ်ားတကာရဲ႕အေလးထားမႈကိုမခံယူထိုက္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျမဲယူဆေနမိတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္မ်ိဳး မရွိခဲ့ဘဲနဲ႔ ဘ၀မွာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနည္းနည္းပါးပါးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ရွာေတြ႔နုိင္ခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ထင္မိပါရဲ႕ေလ။

“ေပါင္မုန္႔ဟာ ေပါင္မုန႔ပဲ..ေပါင္မုန္႔ကိုေပါင္မုန္႔ထက္ပိုျပီးေမွ်ာ္လင့္လို႔မရဘူး...”

5 November 2010 at 19:35

   မနက္က ေစာေစာႏိုးတယ္..။ ေစာေစာဆိုေပမဲ့ ၈ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ညက မအိပ္ႏိုင္တာမို႔လို႔ ဒီအခ်ိန္ႏိုးတာေစာတယ္လို႔ေတာင္ေျပာရမယ္.။ ေကာ္ဖီေလးေသာက္ဦးမွ ဆိုျပီးထေဖ်ာ္ေတာ့ မုန္႔ပါစားခ်င္လာေရာ..။ ဟိုတစ္ရက္က၀ယ္လာတဲ့ေပါင္မုန္႔ကို သြားသတိရေတာ့ ဦးေႏွာက္က ၾကက္ဥေလးကိုပါမ်က္စပစ္တယ္..။ ဒါနဲ႔လက္က ဆီပုလင္းနဲ႔အိုးကိုပါ လွမ္းမိေရာ..။ ခဏၾကာေတာ့ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ေကာ္ဖီပန္းကန္ကိုင္ျပီး အခန္းထဲ၀င္ထိုင္ျပီး လုပ္စရာမရွိေတာ့ လည္း online ၀င္ျပီး အလုပ္ေလးဘာေလး ထပ္ေလွ်ာက္ပါဦးမယ္ေလဆိုျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ့ထိုင္မိတယ္..။ အမွန္က ကြန္ျပဴတာကို စားပြဲေပၚကေန ကုတင္ေပၚယူျပီး အစားေလးတစ္ဖက္နဲ႔ နွပ္တာပါ..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ..အလုပ္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့လက္က jobsdb ဆီမသြားပဲ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ဆီလွမ္းတယ္..။ ေကာ္ဖီကေတာ့ တစ္၀က္က်ိဳးျပီးသြားျပီ။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းကစတာပဲ..။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေနက် လက္က ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ေတာ့ ေမ့ျပီး အခ်ဳိမႈန္႔ခတ္မိတာနဲ႔ အရသာက အေတာ္ေလးစြမ္းေနေလရဲ႔..။ အင္း....ဆိုျပီး မ်ဳိခ်မိေတာ့ ကိတ္မုန္႔ေမႊးေမႊးေလးက အာရံုမွာရလာတယ္..။ ေနာက္မွ ေနာက္မွ ဆိုျပီး စိတ္ကုိ အတင္းေဖ်ာင္းဖ်ျပီးစားမိတယ္..။ ႏွေျမာတာကိုး..။ ေၾသာ္..ေပါင္မုန႔္ဟာ ေပါင္မုန္႔ပဲေလဆိုျပီး ..ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြးမိပါေလေရာ..။ အဲလို...ေရာက္တက္ရာရာေတြျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တာ တယ္ ခက္တာကလား..။
   တစ္ခါက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္..။
   “လူေတြဆိုတာက determine လုပ္ခံထားရျပီးသားဟ..နင္ဘယ္ေလာက္ပဲၾကိဳးစားလည္း အကန္႔သတ္ေဘာင္ထဲမွာပဲ ရွိမယ္..”
အဟား..အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္ရမလဲ..ကၽြန္မက သူ႔ကိုေလာင္ျပံဳးေလးနဲ႔ျပန္ၾကည့္ျပီ..ျပန္ေျပာခဲ့တာေပါ့..။
“ ေဘာင္ထဲမွာဆိုျပီးမၾကိဳးစားခဲ့ရင္..မၾကိဳးစားပဲေနရင္..ငါတို႔ဘ၀ေတြ ဘယ္လာတိုးတက္ပါေတာ့မလဲ..အဲဒီေတာ့ ငါ..ဘယ္လိုေဘာင္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္..ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အကန္႔အသတ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါရေအာင္ၾကိဳးစားမွာပဲ..”

အခုေတာ့..။ အင္း..အခုေတာ့ .ေပါ့ေလ..။ ကၽြန္မက စကၤာပူကို အလုပ္ရွာမယ္ဆိုျပီး ထြက္လာတာ ၁လကို ရက္ပိုင္းေက်ာ္ျပီ။ အလုပ္ကေတာ့ရပါရဲ႔ ..pass မွာ အဖုအထစ္ေလးနဲ႔..။ ဒါနဲ႔ပဲ အခုအထိအိမ္မွာ အားအားယားယားၾကီးကိုျဖစ္လို႔..။ ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ကူးေပါက္ျပီး..gtalk ရဲ႔ custom message မွာ ဒီလိုေရးလုိက္တယ္....။

   “ ေပါင္မုန္႔ဟာ ေပါင္မုန္႔ပဲ...ေပါင္မုန္႔ကို ေပါင္မုန္႔ထက္ပိုျပီး ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရဘူး..”

ကၽြန္မ အလုပ္ဆက္ေလွ်ာက္ပါတယ္..။ အမွန္က ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ သတင္းပလင္းေလး ဖတ္တာပါ...။ ဒိလိုနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္..။ ၁၁ နာ၇ီေလာက္ေရာက္ေတာ့ gtalk box ေလးတက္လာတယ္..ကၽြန္မက အဲ့လိုပဲ မသံုးပဲ ပစ္ထားေနၾကကုိး..။
“ ဟလို..ေပါင္မုန္႔..”
ကၽြႏ္မလည္း ျပန္ျပီး ဟလို လုပ္လိုက္တယ္...သိတယ္မလား..ကၽြန္မက အားအားယားယားျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့..သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သိပ္ကိုစကားေျပာခ်င္ေနတာ..။ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္..။

ေနာက္ ေန႔လည္လည္းေရာက္ေရာ..


“ ယိုသုတ္လုိ႔ ရပါေသးတယ္ ဟဲ့..”
အင္း..လုပ္ျပန္ျပီ..။

ဟုတ္ပါတယ္..ဟုတ္ပါတယ္..ေပါ့..။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း..
“ ယိုသုတ္လုိ႔ ရပါေသးတယ္ အစ္မရဲ႔..ကၽြန္ေတာ္ဆို ေပါင္မုန္႔ကို ,ယိုသုတ္ျပီး မယိုးနိစ္နဲ႔စားရတာသိပ္ၾကိဳက္တာ...”
ေအာ္..ခက္ျပီ..ေ၀းသြားျပီ..ကၽြန္မဆိုလိုခ်င္တာက တစ္မ်ိဳး..
အဲဒါနဲ႔ အားအားယားယား လွ်ာရွည္ခ်င္မိေတာ့ ရွင္းျပမိတယ္..ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးတယ္ေျပာရမလားမသိဘူး..
သူကျပန္ေျပာတယ္..
“ဟာ..ဘာမွစိတ္ဓာတ္မက်နဲ႔အစ္မ..ဘ၀ကိုအရိုးသားဆံုးရင္ဆိုင္ရင္ ေပါင္မုန႔္ဟာျဖဴစင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အသံုး၀င္ေသးတယ္..”

အင္းေလ..ဟုတ္ေပသားပဲလို႔..ေတြးျပီး မ်က္လံုးေတာင္ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖစ္သြားသလားပဲ..။
ဇာတ္လမ္းက ဆံုးျပီထင္ေနတာ..မဆံုးေသးဘူး..ကၽြန္မကလည္း အဲဒီ message ၾကီးကို မျဖဳတ္ပဲထားခဲ့မိတယ္..ဘာလို႔လည္းမသိဘူး..။ ညအိပ္ခါနီး..ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္..ကၽြန္မနဲ႔ အလုပ္အတူတူ လာရွာတဲ့သူငယ္ခ်င္း..သူေရာက္လာျပီး...
         “ ဟဲ့ နင့္ေပါင္မုန္႔ကို ယိုသုတ္ကိုသုတ္ရမယ္..”
         “အြန္..”
ကၽြန္မမ်က္စိလည္ထြက္သြားတယ္..။
ဟုတ္တယ္ေလ..သူကစစခ်င္းၾကီး...
ေနာက္မွ ကၽြန္မသေဘာေပါက္သြားတယ္..။ အဟဲ..အင္း....အင္းေပါ့ေလ..အဲဒါနဲ႔ပဲ...
          “ မဟုတ္ဘူး..ငါေျပာခ်င္တာက ငါတို႔ ဘ၀ေတြက အကန္႔သတ္ခံထားရျပီးသား..ငါတို႔မွာ နင္ေျပာသလို ယိုသုတ္လို႔ရခ်င္ရမယ္..အဲဒါေတာင္မွ ယိုသုတ္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ေပါ့ဟာ..ဒါေတာင္ ေပါင္မုန္႔ယိုသုတ္ေလာက္ပဲျဖစ္မွာ..ဘယ္ေတာ့မွ ကိတ္မုန္႔ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလဟာ..”
သူက..
          “ ဟဲ့..ဒီမွာ.. no hope,no life တဲ့..နင္သိလား..ငါတို႔ဟာ..တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေပါင္မုန္႔ကို ယိုသုတ္ကိုသုတ္ေပးရမယ္ဟဲ့”

အဲဒါနဲ႔ပဲ..ကၽြန္မက..သူ႔ကို တာရာမင္းေ၀ရဲ႔ လမင္းကင္ဆာ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲက ..
လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ထားရင္ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္ခံစားရတယ္ဟ လို႔ ခပ္တည္တည္ၾကီး ျပန္ထည့္လိုက္တာေပါ့.။ဒါေပမဲ့သူေျပာတဲ့ ယိုသုတ္တဲ့ကိစၥကို ေတြးမိရင္း ရယ္ခ်င္သြားတယ္..မ်က္စိထဲမွာ hot dog ၾကီးက ကန့္လန္႔ၾကီး ၀င္လာတာကိုး..။
“အင္းဟုတ္တယ္... ယိုသုတ္လို႔ေတာ့ ရတာေပါ့..ဒါေပမဲ့ ၀က္အူေခ်ာင္းၾကီးေတာ့လာမညွပ္နဲ႔ဟာ...ေပါင္မုန္႔နာမည္ပ်က္တယ္...”
သူစိတ္ေလသြားတယ္ထင္ပါ့..ရယ္ျပီးဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး..။ ေအာ္..ေပါင္မုန္႔..ေပါင္မုန္႔ ..အခ်ဳိမႈန္႔ခတ္မိတာက စတဲ့ဇာတ္ ..အိပ္ခါနီးေတာင္ မရပ္ဘူး..။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း စိတ္ပူျပီး..အားေပးလိုက္ၾကတာမ်ား..ကုိယ့္အေတြးေလးေတာင္ပ်က္တယ္...ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါရဲ႔ သူတို႔ေျပာတာေတြက..။ ဒါေပမဲ့ေနာ္...

“ေပါင္မုန္႔ကို ယိုသုတ္လို႔ရရင္ရမယ္...၀က္အူေခ်ာင္းေတာ့လာမညွပ္နဲ႔..ေပါင္မုန္႔နာမည္ပ်က္တယ္..”






စိမ္းျမလင္းသစ္


5.11.2010

7:28 pm

ငါကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ငါေပ်ာ့ညံ့ေၾကာင္း...

25 October 2010 at 00:27

 ငါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္တယ္...
ငါကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ငါေပ်ာ့ညံ့ေၾကာင္း...
ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ့ညံ့လုိက္သလဲဆိုရင္..
ေဟာဒီကဗ်ာထဲမွာေတာင္ ငါညံ့ေၾကာင္းမေရးရဲတဲ့အထိ..။
ေနာက္ရွိပါေသးရဲ႔ငါ့ရဲ႔ည့့ံတဲ့အေၾကာင္းေတြ...
အရွိန္ျပင္းျပင္းထြက္ေျပးသြားတဲ့နင့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေနာက္
ငါ က ဒရြတ္တိုက္လိုက္ပါမိတဲ့အခါ..
ကြဲေၾကက်ိဳးပ်က္..
နင္တစ္ပြင့္စီသီကံုးေပးခဲ့တဲ့ငါ့အမွတ္တရေတြထဲမွာမွ
အလြမ္းက အလည္လာတယ္...
ဘယ္ေတာ့မွမျပန္ေတာ့ဘူးတဲ့..
အဲဒါနဲ႔ပဲငါေလ..နင့္ကို လြမ္းေၾကာင္းအေတြးထဲေတာင္မေတြးရဲေတာ့တဲ့အထိ..။
တကယ္ပါ..
အဲဒီ ..နင္တစ္ပြင့္စီသီေပးခဲ့တဲ့ ငါ့အမွတ္တရေတြထဲ..နင္ေနာက္ဆံုးသီေပးခဲ့တဲ ့အမုန္းပြင့္ေလးဟာ
အလြမ္းေတြကို ဆက္ပြင့္ေနေၾကာင္းေတာင္...နင့္ကိုငါ မေျပာရဲခဲ့တဲ့အထိ...။
အဲဒါနဲ့ပဲ..ငါေပ်ာ့ညံ့ေၾကာင္းေရးရင္းငါ...ငါ့ကဗ်ာေတာင္အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ..။

seinn mya mya kyaing
1:20 am,25.10.2010

ေတာင္းပန္ပါတယ္..

2 November 2010 at 14:29

 အခါတစ္ပါး..အျခား..အျခားေသာအတိတ္မ်ားဆီက ငါမွားေသာစကားမ်ား..သူ႔နား၀ယ္ခါးအံ့...။
ငါ နွလံုးသားႏူးညြတ္..ေနာင္တတို႔စြတ္စို..။
ငါ၏အတိတ္..ငါ၏အရိပ္တို႔ ငါၾကည့္တိုင္း ငါ့နွလံုးသား၀ယ္ သူ႔အရိပ္ထင္၏...။
သူကား ၾကိဳးစား...ငါ့အားမေမ့ႏိုင္ျငားအ့ံ... ငါ့အျပစ္ကိုခြင့္လႊတ္ပါေလ...။
ထိုထိုအတိတ္...ငါ့အရိပ္၀ယ္...ငါ့ကိုတငိးေသာၾကိဳးမ်ားေလ်ာ့ေစသတည္း...။

ငါ၏ထိုစကား..ထိုလူ..ထိုလူ..ငါ့ဆိုင္သူ..သူ...ၾကားေစသတည္း...။

အလြမ္းမ်ား

19 December 2010 at 02:42

မေန႔ကအထိလတ္ဆတ္ေနခဲ့ေသာေလက ငါ့ကိုျဖတ္တိုက္သြားခဲ့တယ္။ သက္ျပင္းကုိမႈတ္ထုတ္မိရင္း စိတ္ကိုတဖန္ျပန္တင္းဖို႔အတြက္ အသက္ျပင္းျပငး္တစ္ခ်က္ရိႈက္ရျပန္တယ္...ဟက္ခနဲငါ့ကိုယ္ငါရီမိေတာ့ ပါးျပင္ေပၚကေႏြးခနဲခံစားခ်က္ကိုရတယ္။ သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္မိတဲ့ငါက စိတ္ကိုျပန္တင္းဖို႔အတြက္ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈိက္ရျပန္တယ္..။ ဟုတ္တယ္...ငါက ငါ့စိတ္ကို ေလးၾကိဳးလိုတင္းတယ္...တင္းလြန္းရင္ျပတ္တတ္တာၾကိဳးပဲ.။ ငါ့စိတ္နဲ႔ငါမႈန္မိႈင္းေတာ့လည္း ျမင္ေနရတာက တစ္ေလာကလံုး မီးခိုးေရာင္...ဟုတ္တယ္...နင္လညး္မီးခိုးေရာင္ ..ငါလည္းမိးခိုးေရာင္..ျမက္ခင္းေတြလည္းမီးခိုးေရာင္..အားလံုးမီးခိုးေရာင္ဟာ..နင္မသိလည္းဒါေတြက သိပ္ကိုအေရးမပါတဲ့ကိစၥေတြပဲမဟုတ္လား..။ ငါအန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္...ဗိုက္ထဲမွာေနရတာမေကာင္ဘူး..အသက္ရွဴလိုက္တဲ့ေလေတြသိပ္ကိုမလတ္ဆတ္ေတာ့ဘူး..ငါအန္ခ်လိုက္ေတာ့မယ္..ငါမွားမွန္းသိသိၾကီးနဲ႔ကိုဒိလမ္းကိုေလွ်ာက္ေနမိတာ..UTurn ကိုေတြ႔နိုးနိုးနဲ႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး..ငါက သိသိၾကီးနဲ႔ကိုမိုက္မဲေနမိတာပဲ..နင့္အတြက္ေတာ့ဒါေတြက သိပ္ကိုအေရးမပါတဲ့ကိစၥေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္..မဟုုတ္ဘူး..ျဖစ္ကုိျဖစ္မယ္.။ ငါသက္ျပင္းကုိအၾကိမ္မ်ားစြာခ်ခဲ့ျပီးမွန္း အခုတစ္ေခါက္သက္ျပင္းခ်လိုက္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါသတိရလိုက္တယ္..။ သက္ျပင္းခ်လိုက္လည္း အပူေတြကုန္မသြားဘူးပဲ..ငါေရေသာက္မယ္..ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္..အန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္..ဗိုက္ထဲမွာမေကာင္းဘူး...ဖ်ားနာေနတယ္..အခုကုတင္ေပၚမွာ..ေခြေခြေလး..နင္ဂရုမစိုက္လည္း ငါသိပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး..။ငါေခါင္းကိုခါရမ္းမိေတာ့ ငါ့ေခါင္းေတြမူးလိုက္တာဟာ..ငါတကယ္ကိုဖ်ားေနျပိ..အိပ္လို႔မရမယ့္အတူတူေတာ့ ငါ့အေတြးေတြ လႊင့္ပစ္မယ္..ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ပေစဟာ...အိမ္ကိုလြမ္းတယ္..အေ၀းမွာေရာက္ေနတဲ့ငါက..သိပ္ကိုဖ်ားနာေနတဲ့ငါက...တစ္ကုိယ္လံုးဖ်ားနာေနတဲ့ငါက သဘာ၀က်က်ၾကီးကို လြမ္းပစ္လိုက္တယ္..ငါ့အိမ္ကိုလြမ္းေနတယ္ဟာ..နင့္ကိုလည္းလြမ္းတယ္...နင့္နင့္သည္းသည္းကိုလြမ္းတာပဲ..အလြမ္းဆိုတာကလည္း သိပ္ကိုေသာက္ေရးမပါတာမဟုတ္လား..အဟားးးးးး....ငါ့ကုိယ္ငါဟားတုိက္ရယ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ..ငါကေခါင္းကိုဆတ္ခနဲခါရမ္းမိေတာ့ ပါးျပင္ကေႏြးခနဲ ခံစားခ်က္ကိုရျပန္တယ္...ေခါင္းမူးတယ္...သိပ္ကိုမူးတယ္..ဟုတ္တယ္..။ငါဖ်ားနာေနတာပဲ...ငါသိပ္ကိုဖ်ားနာေနတာပဲ..နင့္လက္ကေနလြတ္က်သြားကတည္းက ငါဖ်ားခဲ့တာျဖစ္မွာ...နင္မသိလည္း ငါ ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး..ငါ့ဟာငါဖ်ားနာေနရတာေတာင္မအားဘူး...ငါ့အေတြးေတြကငါ့ကို ေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္...တစ္ဖ်က္ဖ်က္နဲ႔ကိုေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္...အပိုင္းပိုင္းအစစျဖစ္ေအာင္ကိုေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္..။ ငါနင့္ထက္ငါ့ေစာင္အစုတ္ေလးကိုလြမ္းသင့္တယ္လို႔ေတြးမိေတာ့ ငယ္ကတည္းကျခံဳခဲ့တဲ့ငါ့ေစာင္အစုတ္ေလးကိုအားနာမိတယ္.. ငါ့ေစာင္အစုတ္ေလးေလာက္ေတာင္ နင္ငါ့ကိုအေႏြးဓာတ္ေပးခဲ့လို႔လား..နင့္ရင္ခြင္ကငါ့အတြက္ေတာ့ ၀င္ရိုးစြန္းပဲ...နင္မလာရဲခဲ့ဘူးမဟုတ္လား.. နင္ တကယ့္ကိုမလာရဲခဲ့ဘူးမဟုတ္လား...ဟက္ခနဲရီမိျပန္တယ္..။ ငါရီမိတိုင္း ငါ့ပါးေတြ ေနြးခနဲပဲ..ရႊဲနစ္ေနတယ္..ဟုတ္တယ္..ငါ့ရင္ေတြပူတယ္..ဖ်ားနာေနတယ္..ငါတကယ္ကိုဖ်ားနာေနတယ္.. ငါ့သက္ျပင္းေတြထဲမွာ ရင္ထဲက အပူေတြမပါသြားဘူး..ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္...ငါေရေသာက္မွျဖစ္မယ္..ေရကလည္း အပူေတြကိုေမွ်ာမခ်နိုင္ျပန္ဘူး...။
မိုးစက္ေတြတေပါက္ေပါက္က်သံကိုၾကားရေတာ့ ငါ့အေတြးေတြကေန အထီးက်န္မႈေတြကေန ငါဖ်က္ခနဲခုန္ထြက္မိတယ္..။ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သက္ျပင္းခ်ခဲ့ျပီးေၾကာင္း ငါ ဒီတစ္ၾကိမ္ သက္ျပင္းခ်မိေတာ့ ငါကိုယ္ငါ သတိထားမိျပန္တယ္.. ငါအေတြးနဲ႔ငါမူးတယ္..ရူးသြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတြးမိေတာ့ ..ၾကည္ေအးရဲ႔ အရူးကိုသြားသတိရတယ္...ငါက ရူးဖို႔ေတာင္ သတၱိမရွိဘူး..ဟုတ္တယ္..နင္ထင္ခဲ့သလို ငါ သတၱိမရွိခဲ့ဘူး..ငါက ရူးဖို႔ေတာင္ သတၱိမရွိဘူး..။ နင္သိလည္း ငါအခု###ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး..း ငါက နင္လႊတ္ခ်ခဲ့ျပီးသား တစ္ရွဴးစတစ္ခုပဲ.။ သံုးျပီးသားဆိုေတာ့လည္းႏြမ္းဖတ္လို႔ပဲ..အခုေတာင္ ငါဖ်ားေနတယ္..ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္ကိုပဲဖ်ားနာေနရတယ္..။ မ္ိုိးေတြပိုစိပ္လာျပီ..ငါျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ထားမွျဖစ္မယ္...မိုးစက္ေတြကငါ့ကိုေအးေစနုိင္မလားပဲ...အခုေတာ့ရင္ေတြပူေနတယ္..င့ါရင္ေတြပူေနတယ္..သိပ္ကိုဖ်ားနာေနတဲ့ငါက ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္..ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္...ငါကေရဘူးကိုဖြင့္တယ္...ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္တယ္..နင္သိလည္းငါ ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး..ငါက နင့္ကုိလြမ္းတဲ့စိတိကိုပါဖြင့္လိုက္တယ္...။ ။

Seinn Mya Mya
Sunday 19 Dec 2010
Am 2:46

သတိရျခင္းမိုးေရစက္မ်ား

26 June 2011 at 03:22

ဒီေန႔စေနေန႔ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲတြင္ျငီးေငြ႔ျခင္းမ်ားသည္..အထီးက်န္စြာ ေအးခဲတိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ တလႈိက္လႈိက္တက္လာေသာ သတိရျခင္းမ်ားဟာ မိုးအျဖစ္ရြာခ်ျပီးသြားၾကသလား...။ သတိရျခင္းမိုးေရစက္မ်ားသည္ အိမ္ျပတင္းတံစက္ျမိတ္တြင္ တြဲလြဲခိုလ်က္ရွိေနၾကသည္။ အဓိက က ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ႏွလံုးသားကိုသစၥာမေဖာက္ဖို႔ပါပဲ..နွင္းရယ္..ဟု သူေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားသည္ နွလံုးသားဆီမွအဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ေအာ္ျမည္လ်က္ရွိျပီး အေရျပားေပၚတြင္ သြားလာလ်က္ရွိေနၾကသည္..။ ႏွင္းဟာ နွလံုးသားကိုသစၥာေဖာက္မိသလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးလ်က္ရွိေနျပီလား..။ အခန္းထဲတြင္ မေရရာျခင္းမ်ား စိမ့္ပ်ံ႔ ထိုင္းမႈိငး္လာသည္။ ႏွင္းသည္ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴရႈိက္ဖို႔ၾကိဳးစားလိုက္မိသည္..။ နွင္း၏အခန္းေလး..၊ ပတ္၀န္းက်င္..၊ အလုပ္...၊ အရာရာသည္ နွင္းကို ေသးငယ္ေအာင္လုပ္ေပးေနၾကသလိုျဖစ္ေနသည္။ နွင္းၾကိဳးစားရင္း..ေပ်ာ္ေအာင္ေနရင္း..အရာရာကိုရင္ဆိုင္ရင္း.. နွလံုးသားကိုေမ့ထားခဲ့တာဟာ နွင္းသစၥာေဖာက္မိတာျဖစ္ေနနိုင္သလား..။ နွင္းဟာ နွလံုးသားကိုသစၥာေဖာက္မိတာလား..။ မေသခ်ာပါ..။ နလံုးသားကိုေမ့ထားခဲ့တာလား..။ နွင္းသည္ ေယာင္ယမ္းကာ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါမိျပန္သည္..။  ဒါဟာ သစၥာေဖာက္ျခင္းဟု သူက စြဲခ်က္တင္လွ်င္ေတာ့ နွင္းဟာ လံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာျငင္းဆိုရမွာပါပဲ။ နွင္းနွလံုးသားကို နွင္းဘယ္တုန္းကမွ သစၥာမေဖာက္နိုင္ခဲ့တာ နွင္းကိုယ္တိုင္အသိဆံုးပဲျဖစ္သည္။


ႏွင္းသည္ ျပတင္းတံခါးမွတဆင့္ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ ေတြေ၀စြာေငးေမာလ်က္ရွိသည္..။ ပိေတာက္ပင္ၾကီးသည္ မိုးေရစက္တို႔ျဖင့္စိုရႊဲလ်က္ရွိျပီး ငိုေၾကြးေနသေယာင္ျဖင့္ မိႈင္းမႈိငး္အံု႔အံု႔ျဖစ္ကာ နွင္းကိုျပန္လည္ေငးေမာၾကည့္ေနသေယာင္ပဲ။ ရုတ္တရက္ ဟက္ခနဲရယ္မိေတာ့ ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ ေႏြးေထြးစြာက်ဆင္းလာတာ ခံစားလိုက္ရသည္။ ႏွင္းဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။ မိဘနဲ႔ခြဲခြာျပီး တစ္ျမိဳ႔တစ္ရြာမွာ၀မ္းစာရွာေနရျပီပဲ။ ဒါေတာင္နွင္းေပ်ာ့ညံ့ေနတုန္းပဲ..။ ခံစားခ်က္ကိုအသက္အရြယ္နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေသးသ၍ေတာ့ နွင္းကိုယ္နွင္းရင့္က်က္ျပိဟု မထင္္ေသးပါ ..။ နွင္းစိတ္ထိခိုက္တာျမင္ရင္ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာေသခ်ာသည္..။ ေတာင္းပန္ပါတယ္နွင္းရယ္ လို့မ်ားထပ္ေျပာဦးမလား ..။ အရင္တုန္းကလိုပဲ အားနာမႈေတြျပည့္နွက္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ နွင္းကို နာက်င္စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနဦးမွာလား။ အဲဒီ့အခါမွာ ႏွင္းကေတာ့ အရင္ကလိုပဲ ကိုယ္နာက်င္မွာထက္ သူနာက်င္ခံစားရမွာစိုးစြာ ဟန္ေဆာင္ပစ္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ နွင္းသည္ သူ႔ကိုထက္ နွင္း၏ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းမ်ားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိတုန္းပဲျဖစ္သည္။

ႏွင္းလက္ကိုမေျပာမဆိုနွင့္ သူ စတြဲေခၚစဥ္က နည္းပညာျပပြဲတစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္..။ 'လာေလ..ႏွင္း..ေငးမေနနဲ႔..လူတိုးသြားရင္မလြယ္ဘူး..' ေျပာေျပာဆိုဆို နွင္းကိုဆြဲေခၚသြားေတာ့ ႏွင္းသည္ ထူပူစြာ အသိမဲ့စြာျဖင့္ သူဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္မိရင္း.. ေႏြးေထြးလံုျခံဳေသာစိတ္ခံစားခ်က္သည္ သူ႕လက္မွတစ္ဆင့္နွင္းကိုယ္ခႏၶာထဲတြင္ေႏြးေထြးလ်က္ရွိခဲ့သည္။ 'ႏွင္းကိုယ့္ေနာက္ကို ဒီလိုပဲလိုက္ခဲ့ပါလားနွင္းရယ္..' လို႔ နူးညံ့စြာေျပာေတာ့ နွင္းဟာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြေအာက္မွာ အရည္ေပ်ာ္သြားရတာပဲ..။ နွင္းဟာ အဲ့ေလာက္ထိေအာင္ ကိုတံုးခဲ့တာ။ ယံုၾကည္ခဲ့တာ ။ ေနာက္ျပီးနွင္းသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို..ကိုယ့္ရဲ႔ေပ်ာ့ညံ့မႈကိုသာ အျပစ္တင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ နွင္းသည္ သူ႔ရဲ႔ နူးညံ့ေသာမ်က္၀န္းမ်ားေအာက္မွာ လံုျခံဳေႏြးေထြးခဲ့ရေလသည္။ သူ နွင္းကိုဘယ္ေတာ့မွသစၥာမေဖာက္ဘူးဟု ယံုၾကည္ရင္း နွင္း၏ဘ၀..တြင္ သူ႔အတြက္ပါအိပ္မက္မက္ခဲ့ရသည္။ အခုေခတ္လူငယ္ေတြက နွလံုးသားကို ကစားစရာတစ္ခုလိုပဲသေဘာထားေတာ့တာနွင္းရဲ႔.. ကိုယ္ကေတာ့ အျမတ္တနိုးကိုတန္ဖိုးထားခ်င္တာ..လုိ႔ သူေျပာေတာ့ နွင္းက သူ႔ကို အားကိုးယံုၾကည္ျခင္းေတြနဲ႔ၾကည့္ခဲ့မိမွာ ေသခ်ာပါသည္။ ႏွင္းကေတာ့ နွင္းကိုရယ္ရြယ္ျပီးေျပာတာလို႔အထင္ေကာင္းဆဲ သူ႔မ်က္၀န္းေတြရီေ၀ေနတာကို နွင္းေၾကာင့္ဟု မိုက္မိုက္မဲမဲ ယံုၾကည္ခဲ့မိသည္..။ နွင္းသူ႔ကို အဲ့ဒီေလာက္ထိယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။ သူစတင္တြဲေသာလက္တြင္ နွင္းခိုင္ျမဲခ်င္ခဲ့မိပါသည္...။

ကိုယ္က်င့္တရားကိုသိပ္ကိုအေလးထားတတ္လြန္းေသာသူသည္ သိပ္ကိုေတြေ၀လြန္းေသာသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္မွန္း စတင္သိလိုက္မိစဥ္ကေတာ့နွင္းသိပ္ကိုတုန္လႈပ္မိခဲ့ရသည္..။ အိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာမွာ နစ္ျမဳပ္ရင္း သူ႔ကိုလည္းေရွာင္ရင္း အေတြးေတြျဖင့္ပူေလာင္ေနရစဥ္မွာလည္း သူေနာင္တေတြရေနမွာလားဟု သူ႔အတြက္ပါပူပန္ခဲ့မိသည္။ သူ႔တြင္သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့ရေသာခ်စ္သူရွိသတဲ့..။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက နွင္းအတြက္ နာက်င္စာနာေသာစကားမ်ားျဖင့္လာေျပာသည့္တိုင္ နွင္းသည္ နွင္းကိုယ္နွင္းရွက္ရြံ ႔ျခင္းတို႔ၾကားကပင္ သူ႔ကိုသနားမိျပန္သည္။ ထိုစဥ္တေလာတုန္းက ႏွင္းကို တစ္ခုခုေျပာဖို႔ အားယူေနခဲ့မွန္းေတာ့ သိခဲ့ပါသည္..။ သူ..ႏွင့္ သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့ရပါသည္ဟုဆိုေသာ သူ႔ခ်စ္သူၾကားတြင္ နွင္းသည္ဘာျဖစ္ေနခဲ့ပါသလဲ..။ သူ႔ခ်စ္သူကသူ႔ကိုအဆက္အသြယ္ျပန္လုပ္ေသာအခါ သူသည္ နွင္းကုိၾကည့္ေသာအၾကည့္တို႔တြင္ အားနာျခင္းမ်ားေရာစြက္ေနခဲ့ပါသည္..။ နွင္း၏ေရွ႔တြင္ တစ္စတစ္စလဲျပိဳလာေသာသူ႔ကိုၾကည့္ရင္း နွင္းသည္ သူ႔အတြက္ နွင္း၏နာက်င္စြာေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ပင္ သူ၏ ေနာက္မွာက်န္ေနရစ္ခဲ့ဖို႔ တိတ္တဆိတ္ ၾကဳိးစားျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။  ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာဖုိ႔ၾကိဳးစားမိခဲ့ပါသည္..။ နွင္း၏ေတြေ၀မိေသာစိတ္တို႔သည္ သူ႔ကိုနႈတ္ဆက္စကားေျပာဖို႔၀န္ေလးမိျပန္သည္။ နွင္းနွလံုးသားကိုသစၥာေဖာက္ပစ္ရင္း သူ႔နွလံုးသားအတြက္ဟုတင္းမိေသာစိတ္တို႔တြင္ ေပ်ာ္၀င္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲနွင္းဟာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းေတြေ၀ရင္း သူနႈတ္မဆက္ပဲ တစ္စတစ္စျဖင့္နွင္းအနားကထြက္ခြာသြားတာေတာင္သတိမထားမိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။ သူထားသြားတာသိလိုက္ေတာ့လည္းနွင္းဟာ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုမက္သလိုေျခာက္ခ်ားတတ္ခဲ့ျပန္သည္။ နွင္းဟာသူ႔ကိုၾကိဳးစားေမ့ပစ္ရင္းသူ႔ကိုသတိေတြရေနျပန္သည္။ သူေပးခဲ့ဖူးေသာလက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးမ်ားကိုသိပ္ခုန္မင္ခဲ့လြန္းေသာနွင္းသည္ သတိရတိုင္း သူေပးခဲ့ဖူးေသာ ဖန္ေဘာလံုးေလးကို တယုတယကိုင္တြယ္မိေနဆဲ.. ခုခ်ိန္ဆိုသူဟာ ေပ်ာ္ေနမွာထက္နွင္းအတြက္ေနာင္တရေနလိမ့္မယ္လို႔နာက်င္စြာေတြးမိခဲ့သည္။ နွင္းဟာ အရူးပဲ ။ သိပ္ကိုခ်စ္တတ္ခဲ့ျခင္းဟာရူးတာပဲ။ သူ႔ကိုသိပ္ကိုနားလည္လြန္းေနခဲ့တာ ရူးတာပဲ..။ သူ႔ေၾကာင့္ႏွင္းဟာ နာက်င္စြာနဲ႔ေပ်ာ့ညံ့စြာက်န္ေနခ့ဲမယ္လု႔ိသူေတြးမိေနခဲ့မယ္မွန္းနွင္းသိခဲ့သားပဲ။ သူ႔ေတြေ၀မႈေတြမွာ နွင္းကို ထပ္မတြယ္ျငိေစခ်င္ခဲ့့ပါ..။ သူ႔အေပၚတင္းေစမယ့္ ေနွာင္ၾကိဳးေတြကို နွင္းၾကိဳတင္ေလ်ာ့ခဲ့ပါသည္။ နွင္းသည္ ကိုယ့္အေပၚကိုယ္မိုက္မဲစြာျဖင့္သူ႔ကို နာနာက်ည္းက်ည္းဟန္ပန္မ်ားျဖင့့္ မလိုအပ္ေတာ့စြာ လမ္းခြဲစကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္..။


ထိုေန႔က မိုးရြာသည္။ မိုးစက္ေတြကို နွင္းရဲ႔မ်က္ရည္ေတြလို႔ျမင္ခဲ့မိတာမွတ္မိေနသည္။ သူက အားနာမႈမ်ားစြာျဖင့္နွင္းကိုဆြ႔ံအစြာၾကည့္ေနသည္။ သူက ေပးသည့္အျပစ္ကိုခံေတာ့မည့္သူတစ္ေယာက္လို ျငိမ္သက္လ်က္သား သူ႔မ်က္၀န္းေတြနာနာက်င္က်င္ျဖင့္ နွင္းကိုေငးစိုက္ၾကည့္ေနေၾကာင္း နွင္းမ်က္ရည္၀ဲလ်က္သားၾကားက သိလိုက္တာမွတ္မိသည္။ နွင္းမ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းနိုင္ခဲ့တာမွတ္မိသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့နွင္းရိႈက္ၾကိးတငင္ငိုျဖစ္ခဲ့တာမွတ္မိသည္။ ' ယံုၾကည္ေလးစားမႈကိုအရင္းတည္ခဲ့တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပါ ကိုကို.. အခုခ်ိန္မွာ နွင္း ကိုကို႔ကို မေလးစားနိုင္ေတာ့ဘူး..ဒါဟာခ်စ္ျခင္းေမတၱာေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းပဲ..။ နွင္းေရွ့ကေနထြက္သြားေပးပါကိုကို..' ႏွင္းေရွ့က ေလးပင္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူထြက္မသြားခင္..နွင္းရယ္..ဟု ခပ္တိုးတိုး နာနာက်င္က်င္ေရရြတ္သြားသံကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္မိေသးသည္။ နွင္းသည္ သူထြက္ခြာသြားသည္ကို အစအဆံုးေငးၾကည့္ရင္း သူခ်န္ရစ္ခဲ့သည့္အတိုင္း ေနနို္င္ခဲ့ပါသည္။ တစ္စခ်င္းပဲ့ေၾကြက်ေနခဲ့ေသာ နွင္း၏နွလံုးသားသည္ သူ႔ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔သက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္းနွင္းကိုယ္နွင္းေသခ်ာခဲ့ပါသည္။ နွင္းမာန အတြက္ကေတာ့ နွင္းဟာ သူ႔ေၾကာင့္ဘာမွမခံစားခဲ့ရသလိုဟန္ေဆာင္ပီျပင္ခဲ့ပါသည္။ နွင္းေၾကာင့္သူေနာင္တမရေစခ်င္ခဲ့ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ နွင္းသည္ သူ႔ေၾကာင့္ဘာမွထိခိုက္မခံစားရမွန္းထင္ရေလာက္ေအာင္ ေနျပနိုင္ခဲ့သည္။  နွင္းသူ႔ကိုဒီေလာက္ထိခ်စ္ခဲ့မွန္းနာနာက်င္က်င္သိခဲ့ရပါသည္။

သူ႔ကိုနွင္းေမ့ပစ္ဖို႔ေန႔တိုင္းၾကိဳးစားရင္းပင္ ေန႔တိုင္းနာက်င္စြာ သတိရတတ္ခဲ့သည္။ ႏွင္းသြားေနက်ေနရာတိုင္းဟာ သူ႔အရိပ္ေတြနွင့္မကင္းဘူးဟု သတိထားမိေတာ့ အတိတ္၏အရိပ္တို႔ဟာ နွင္းကိုေျခာက္ခ်ားေအာင္လုပ္ၾကျပန္သည္။ သူထားသြားခဲ့ျခင္းဟာ နွင္းအနားမွာ တစ္ေယာက္မွမက်န္ေတာ့သလိုပဲ..။ နွင္းဟာ အျမဲအထီးက်န္ေနေတာ့မယ့္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ..။ ထိုအခ်ိန္တိုင္းတြင္ နွင္းသူ႔ကို သိပ္ကိုတမ္းတခဲ့ပါသည္။ နွင္းဟာထူမတ္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့ရတာေတာ္ေတာ္ခက္ခဲသည္။ သူ႔ကိုေမ့ပစ္ဖို႔အသည္းအသန္ၾကိဳးစားတဲ့ခဲ့ခ်ိန္မွာမွ သူနွင့္သူ႔ခ်စ္သူကို အမွတ္တမဲ့ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္မိေသာ နွင္း၏ကံၾကမၼာကို ထပ္ခါထပ္ခါၾကိမ္ဆဲရင္း နွင္းဟာ ကာလၾကာရွည္စြာျဖင့္ နွင္း နွလံုးသားအေပၚအထပ္ထပ္အခါခါ က်ဆံုးမိခဲ့ရင္း ကံကိုပဲ က်ိန္ဆဲမိခဲ့ျပန္သည္..။ နွင္း၏မေကာင္းေသာကံသည္ သူ၏ကံေကာင္းျခင္းျဖစ္ပါေစဟု မိုက္မိုက္မဲမဲဆုေတာင္းျဖစ္ခဲ့တာ သူ သိရင္ႏွင္းအတြက္နာက်င္ေနဦးမွာလား..။ သိပ္ကိုရူးတဲ့ေကာင္မေလးပဲလို႔ ဟက္ခနဲ ေလွာင္ရယ္ရယ္မွာလား ႏွင္းဟာ တစ္ကယ့္ကုိ မေ၀ခြဲတတ္ခဲ့နိုင္ပါ..။ နွင္းဟာအရူးတစ္ေယာက္လိုပဲ..၊ တကယ့္ကိုအရူးတစ္ေယာက္လိုပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔နွင္းသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တို႔မွေ၀းရာတြင္ေနရင္း သူထားခဲ့သည့္အတိုင္း...တကယ့္ကို သူခ်န္ထားခဲ့သည့္အတိုင္းေနခဲ့ပါသည္..။


ကံၾကမၼာကိုနွင္းမယံုခဲ့သည္မွာၾကာျပီ..။ ေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြလုပ္ေနေပမယ့္ ကံဆိုးမႈေတြက ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာတာ..။ ကာလၾကာျမင့္စြာ တစ္ေယာက္တည္းျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ နွင္းနွလံုးသာအနည္ထိုင္သြားျပီဟု ထင္မိဆဲမွာ...သူ႔အေၾကာင္းၾကားရသည္..။ သူဟာ...သူ႔ေကာင္းျမတ္ေသာလုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ သူ႔ဆႏၵမပါဘဲ သူအေ၀းမွာတစ္ေယာက္တည္းေရာက္ေနရတယ္တဲ့..။ ထိုသတင္းသည္ ႏွင္းကိုနာက်င္ေစျပန္သည္။ နွင္းသူ႔အတြက္ဘာလုပ္ေပးနိုင္သလဲစဥး္စားရင္း တစ္ေယာက္တည္း၀မ္းနည္းေနမိတာ ဘယ္သူမွမသိခဲ့..။ သူ၏ခ်စ္သူသည္ သူ႔အားအစြမ္းကုန္အားေပးေနမွာဟုေတြးရင္း... နွင္းမွာအခြင့္မရွိေတာ့ဘူး..ဆံုးရွံဳးျပီးသားဟုစဥ္းစားရင္းနွင္းသည္ အသည္းအသန္ေမ့ပစ္ခဲ့ရျပန္သည္။


ႏွင္းကလည္း ဘ၀အတြက္ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနဆဲမွာ သူ႔ကိုသတိရေနမိခဲ့သည္..။ နွင္းအခုေရာက္ေနေသာေနရာဟာ အရင္သူေျခခ်ခဲ့ဖူးေသာေနရာမ်ားျဖစ္ေနမလားလို႔ အခါခါေတြးမိသည္..။ တိုက္ဆိုင္စြာ သူ..နွင္းကိုသတိရေနတယ္တဲ့..။ သူငယ္ခ်င္း၏ေျပာစကားအေပၚ နွင္းမယံုနိုင္ပါ..ႏွင္းအေပၚသူ၏ သတိရျခင္းသည္ သူ၏နာင္တရျခင္းသက္သက္ျဖစ္ပါေစ။ နွင္းသည္ သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္း သူနွင့္အတူတြဲျမင္ေနမိေသာသူ႔ခ်စ္သူကိုအားနာမိျပန္သည္။ နွင္းသူ႔အေပၚတင္းမိေသာေနွာင္ၾကိဳးသည္ သူ၏ေနာင္တရျခင္းသက္သက္သာျဖစ္ပါေစ..။ ထိုေနာင္တတရားတို႔ကိုနွင္းေျဖေလ်ာ့ေပးခ်င္မိျပန္ပါသည္။ အထီးက်န္ေနမည္ျဖစ္ေသာသူ႔အား  နွင္းေၾကာင့္ထပ္မံ မေၾကကြဲေစခ်င္ပါ..။  ႏွင္းဒီေလာက္ထိ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ နွင္းဟာ သူ႔ဆီကိုစာေရးမိျပန္သည္..။  သူ၏ခ်စ္သူအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားနိုင္ပဲ.. ဘာလို႔ျပတ္စဲျဖစ္သြားတာလဲဟု မေမးျဖစ္ေတာ့နိုင္ေအာင္ကိုပဲ နွင္းဟာ ၀႗္ၾကီးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္နွင္းသည္..သူတို႔ျပတ္စဲတာေစာင့္ဆိုင္းေနေသာယုတ္ညံ့ေသာမိန္းမ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ နွင္းအသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ နွင္းမာနက ဒီမွာစတင္သည္။ နွင္းသည္ သူစတင္လက္တြဲေတာ့လည္းသူ႔လက္မွာယံုၾကည္စြာတြဲခိုခဲ့ပါသည္။ သူခ်န္ခဲ့ေတာ့လည္း နာက်င္စြာေနတတ္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔နာက်င္ေစမည္စိုး၍ သူ႔တို႔ေရွ႔တြင္ အရိပ္ေသာ္မွ်မထင္ေအာင္ ေနတတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္... ႏွင္းသည္ ျပန္တြဲလာေသာသူ႔လက္ကိုမွီတြယ္ဖို႔ေတာ့သိပ္ကိုခက္ခဲလြန္းပါသည္။


အဓိက က ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ႏွလံုးသားကိုသစၥာမေဖာက္ဖို႔ပါပဲ..နွင္းရယ္  ဟူေသာသူ႔စာသားသည္ နွင္း၏မ်က္လံုးထဲမွာမထြက္။ သူ႔စာကိုဖတ္ရင္း နွင္းသည္ သိပ္ကိုေၾကကြဲေနမိျပန္ျပီ..။ ခံနိုင္ရည္ရွိခဲ့ျပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ခဲ့သည္မွာ မွားသြားျပီ..။ သူ႔အတြက္ နွင္းနွလံုးသားဟာ တစ္စစ္နာက်င္ေနဆဲ..။ သူ႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ထပ္ေပးခ်င္မိသည္..။ ဒီအေျခအေနသည္ နွင္းမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာအေျခအေနတစ္ခုျဖစ္သည္..။ မျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာအေနအထားတစ္ခုျဖစ္သည္..။ သူ႔ကို ဒီလိုအေ၀းမွာ မပို႔ထားေစခ်င္ပါ..။ ႏွင္းဘာမွလုပ္မေပးနိုင္ဘူးဟု ေတြးမိေသာစိတ္တို႔တြင္ သူ႔ကိုအျမဲအားေပးေနနိုင္သားပဲဟု တင္းၾကည့္မိရင္းပင္ စိတ္ကိုေျဖသိမ့္ပစ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အတြက္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ပင္ နွင္း၏မာနတရားတို႔ဟာ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ေတာ့သလို..။ နွင္းဟာ ဒီေလာက္ထိကိုမိုက္မဲမိေနဆဲ..။


ဒီေန႔သည္ စေနေန႔ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲတြင္ သတိရျခင္းမ်ားသည္ အထီးက်န္ျခင္းတို႔ျဖင့္ဖြဲ့သီလ်က္ အံု႔မႈိင္းျငိမ္သက္လြန္းလွသည္။ သတိရျခင္းမိုးေရစက္မ်ားသည္ ျပတင္းတံခါးတြင္တြဲလြဲခိုလ်က္ရွိျပီး နွင္းသည္ ျပတင္းအျပင္ကိုေငးၾကည့္လ်က္ရွိေနမိသည္။ နွင္း၏စာသည္ သူ႔အလိုဆႏၵမပါဘဲအေ၀းသို႔တြန္းပို႔ခံထားရေသာသူ႔ကို အားအင္သစ္ေတြျဖစ္ေစသည္တဲ့။ နွင္းသည္ သစၥာတရားဆ္ိုေသာစကားလံုး၏ညဳိ႔ယူျခင္းကိုခံေနရသည္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ..ယံုၾကည္မႈ..ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ.. အရာရာတိုင္းအတြက္  သစၥာတရားသည္ အေရးၾကီးလြန္းလွသည္ဟုနွင္းခံယူသည္... သစၥာတရားက်ိဳးပ်က္လွ်င္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလည္းက်ိဳးပ်က္ေစသည္မဟုတ္လား ။  ႏွင္းသည္ ' သစၥာတရားက်ိဳးပ်က္ရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေရာ ႏွလံုးသားပါ ပ်က္စီးရတာပဲ..ကိုကိုရဲ" ႔.. လို႔ေတာ့ သူ႔ကို အခြင့္ရလွ်င္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္..။    ။


စိမ္းျမလင္းသစ္

26.06.2011
AM 3.22

အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ေမေမ

29 June 2011 at 22:19

ဟလုိ..ေမေမ
ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြရြာတုန္းပဲလား..
ဒီမွာေတာ့နွလံုးသားေတြဟာ မေႏြးေထြးဘူး..
အရာရာဟာ ေအးခဲေနေတာ့တာပါပဲေမေမရယ္..
ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ရယ္မသိဘူး
အခုတေလာ ဘာလုပ္လုပ္ကိုစိတ္မပါတာ
အရာရာကိုအားတင္းဖို႔
အရင္တုန္းကလိုစိတ္ကေလး ျပန္ရခ်င္တာေပါ့ေမေမရယ္
လြမ္းတယ္ရယ္လို႔ေတာင္မေတြးရဲေတာ့ပါဘူး
သမီးစားတဲ့ညစာေတြေအးစက္ေနတာကလြဲရင္
အရာရာဟာ ပူေလာင္ပါတယ္ေမေမ
ေမေမမ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔
ဒါဟာ ခဏပါ
ဟိုဆရာတစ္ေယာက္ေျပာသလိုဆို
ခံရလွတစ္ဘ၀ေပါ့ေမေမ..။
ဘ၀ဆိုတာလည္း ခဏတာလို႔ဆိုရဲ႔မဟုတ္လား..
သမီးေနထိုင္ရာအရပ္မွာ
မိသားစုေမတၱာခမ္းေျခာက္တယ္
ေန႔စဥ္အသြားအျပန္လမ္းေတြမွာ ေျခလွမ္းေတြေလးပင္ရင္း
ညအိပ္ခ်ိန္ေလယာဥ္သံေတြၾကားရင္
ရင္ေတြပူလာတာပါပဲေမေမရယ္
ေရန႔ဲေတာင္ေမွ်ာခ်လို႔မရဘူး..
သူမ်ားေတြနဲ႔ႏႈိင္းစာရင္
သမီးအျဖစ္က ဘာမွေတာ့မဟုတ္ဘူး
ဘာပဲေျပာေျပာ
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ေမေမ..။



စိမ္းျမလင္းသစ္

29/6/2011

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့မနက္စာ

27 July 2011 at 11:19

                                   
ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ခဏတိုင္း
ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္းမွာ ပင္ပန္းတယ္...
ဒီေန႔၊ မနက္ျဖန္၊ ျပီးခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ မေန႔ကအခ်ိန္မ်ား
ကာလဟာ အလ်ားလိုက္ေရြ႔လ်ားျခင္းမွာ ေမ်ာပါ..
တစ္ေန႔ေန႔ဆိုတဲ့အေတြးမွာတင္ ေအးခဲ..
တစ္စက္စက္က်ေနေသာမိုးေရ..
တိမ္တိုက္တခ်ိဳ႔ဟာ ဒီလိုပဲေမ်ာလြင့္..
အသားက်ေနျပီျဖစ္ေသာအေတြးမ်ား..
ပံုမွန္တိုက္ခတ္ေနဆဲေလညင္း..
ဦးတည္လိုက္တိုင္း လြင့္ထြက္သြားတဲ့စိတ္..
အတိတ္
ပစၥဳပၸန္.
အနာဂတ္....
ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္စိတ္ကူးမ်ား
 ယဥ္ေက်းမႈမဲ့ကမၻာ..
ဘယ္သူဘာေျပာဦးမလဲ..
ဘယ္ဘက္အက်ီၤအိပ္ကပ္ထဲကအလြမ္း
၀င္သက္ထြက္သက္တိုင္းမီးလင္းတယ္..
ခုတေလာထင္သာျမင္သာတဲ့စိတ္
မိေနခဲ့ျပီးျဖစ္ေသာေက်ာ့ကြင္းမွဆီ
ပ်ံသန္းသြားခဲ့ျပီျဖစ္ေသာငွက္ငယ္ေတြကို အမွတ္တမဲ့ေမာ့အၾကည့္..။


စိမ္းျမလင္းသစ္
26/07/2011

အိမ္ေရွ့သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြမွာမိုးစက္ေတြခိုေနတုန္းပဲ

1 August 2011 at 11:08

အိပ္မက္ဟာခ်ိဳျမိန္ေနဆဲပဲ ကိုယ့္အတြက္
ပစၥဳပၸန္မွာ တည့္တည့္ၾကီးေနပစ္လိုက္ဖို႔သိပ္ကိုခက္တယ္
သစ္ရြက္ေပၚတြဲခိုေနတဲ့ မိုးေရစက္ေလးေလ်ာက်သြားတယ္
ရုတ္တရက္ ငွက္ကေလးထပ်ံတယ္
ခဏေလးနဲ႔ေန၀င္ျပီး ခဏေလးနဲ႔ပဲ ၾကယ္ေတြေၾကြတယ္.။
ဒီလိုပဲနဲ႔ပဲအနည္ထိုင္ပစ္ရမွာပဲ
တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ့ေနရာကိုေရာက္သြားတိုင္း အေတြးေတြကိုရပ္လိုက္ရတယ္.။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကိုဘယ္လိုစာလံုးေပါင္းရပါ့မလဲ..။
တိတ္တိတ္ေလးျမတ္နိုးေနရျခင္းမွာပဲ ျငိမ္းခ်မ္းစြာေသဆံုးခဲ့ပါျပီ
ရႈိက္ရႈိက္ေနခဲ့ရျခင္းခဏမ်ားမွာ..တအိအိျပိဳဆင္းလို႔
တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြဆူညံေနရလို႔
ေရခဲေတာင္ေတြလည္း ေအးခဲေနရျခင္းနဲ႔ပူေလာင္ေနရမွာပါပဲ.။
ခုေတာ့..
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
မေက်နပ္တာေတြကိုရယ္ေမာပစ္လိုက္ရံု
ကိုယ္ေပၚကမိုးေရစက္ေလးကိုသပ္ခ်လိုက္သလို
မလုိခ်င္တာေတြကို မင္နီတားပစ္လိုက္ဖို႔
ကမ္းေျခမွာရပ္ေနခဲ့စဥ္ခဏကလို
ေလတိုက္တိုင္း ကိုယ့္ဆံပင္ေတြလြင့္၀ဲေနဖို႔
ကိုယ့္မ်က္ေတာင္မွာ တြဲခိုေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးကို ဖ်တ္ခနဲပုတ္ထုတ္ပစ္ဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ေနရျခင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္းသက္သက္မျဖစ္ေစဖို႔ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း
စိတ္ဟာ
အလွေမြးကန္ထဲကငါးလို
အခန္းက်ဥ္းထဲမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔...
အဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးသက္သက္ထဲမွာပဲ စိတ္ကိုထိုးေျခပစ္ေနမိတယ္
အဆင္ေျပတယ္..
အဆင္ေျပပါတယ္...။
ကံေကာင္းျခင္းဆိုတာကလည္း အခြံခြာရခက္တဲ့သစ္သီးတစ္လံုးလိုပဲ
တပ္မက္ျခင္းသက္သက္နဲ႔သာေငးေမာရင္း
ဘ၀ဟာ..အရြယ္မတိုင္ခင္ ရင့္မွည့္ေပးလိုက္ရပါတယ္..။



စိမ္းျမလင္းသစ္
01/08/2011

ကိဳးမ်ား

1 September 2011 at 12:57

ညက အိပ္မက္မက္သည္။ အိပ္မက္မက္သည္ ဆိုေသာ္လည္း သူသည္ အိပ္မက္ေနသည္ကို အိပ္မက္မက္ေနသည္ျဖစ္ေၾကာင္းသိေ
နျပန္သည္။ ထိုအိပ္မက္သည္ သူ႔ဆီကိုလာေနက်ျဖစ္သည္။ အလ်ားလိုက္..ဇာတ္လမ္း အစ ၊ အလယ္၊ အဆံုး... ထိုပံုစံအတိုင္းပင္ ။ သူသည္ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရမည္ဆိုလွ်င္ ထိုအိပ္မက္ သူ႔ဆီလာမည္ကို သိပ္ေၾကာက္သည္။ အိပ္မက္ျပီးဆံုးသြားလွ်င္ သူ႔မွာ ေပါ့ပါးသြားစျမဲ။ အမွန္တကယ္ဆို..သူ..ထိုအိပ္မက္
စမက္သည္မွာ သိပ္မၾကာေသး။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအိပ္မက္သည္ ပထမဆံုး စမက္ခဲ့ျပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ သူ႔ဆီသို႔ မၾကာခဏေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ အခုလိုမိုးရြာေသာညမ်ိဳးေတြမွာ...။

                                                                            XXXXXX

အိပ္မက္၏ အစ..။
ပထမတြင္ မိုးသံတေျဖာက္ေျဖာက္ကိုစၾကားရသည္။ အခန္းသည္ စိမ့္လ်က္ေအးလာေနခဲ့သည္။ သူသည္ ဘာကိုမွန္းမသိေသာစိုးရြ႔ံျခင္းတို႔ျဖင့္လႊမ္းျခံဳျခင္းခံထားေနရသည္။ သူသည္ ေက်ာရိုးထဲမွ စိမ့္ခနဲေနေအာင္ေအးလွ်က္ရွိျပီး ထိုအေျခအေနထံမွ အလ်င္ျမန္ဆံုး ရုန္းထြက္နိုင္ေအာင္ အျပင္းအထန္ၾကိဳးစားလ်က္ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ေအးစက္ထုံထိုင္းမႈမ်ားက သူ႔အားမလႈပ္မယွက္နို္င္ေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားလ်က္ရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရေလသည္။ သူ႔မ်က္လံုးသည္ဖြင့္၍မရ။ ေျခေထာက္တို႔မွာ လႈပ္ရွား၍မရ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား အျမန္ဆံုး အကူညီေတာင္းခ်င္လာသည္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ သူ႔ကိုနႈိးၾကပါ။ သူ နိုးပါရေစေတာ့။ သူသည္ အိပ္စက္ျခင္းမဟုတ္ေတာ့ေသာ သူ၏ အိပ္စက္ျခင္းထံမွ အလ်င္ျမန္ဆံုးနိုးထခ်င္ေနျပီ။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မွာ လႈပ္ရွားမရ..။ ထိုစဥ္တြင္ပဲ မိုးသည္ တေ၀ါေ၀ါျဖင့္ စတင္ရြာခ်လိုက္သည္။ ဒီေလာက္သည္းထန္ေနေသာ မိုးသံေတြေအာက္မွာ သူၾကိဳးစား၍ေအာ္မည္ဆိုလွ်င္လည္း သူ႔ေအာ္သံကို မည္သူမွ်ၾကားနိုင္ေတာ့မည္မထင္ေတာ့..။  ေစာင့္ၾကည့္မည္..သူေစာင့္ၾကည့္မွျဖစ္မည္။ သူသည္ ရုတ္တရတ္ စိတ္ကူးကိုေျပာင္းလိုက္သည္။ ဤအေျခအေနသည္ ဘာေၾကာင့္ေပၚလာရသလဲ။ ဘာအတြက္လဲ.။ ဘာေတြျဖစ္လာမွာလဲ..။ ေၾကာက္ရြံ႔တုန္လႈပ္မႈမ်ား၀န္းရံ
ေနေသာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္တို႔ျဖင့္ သူသည္  ထိုေအးစက္ေသာအိပ္မက္ဆီသို႔ တေရြ႔ေရြ႔လွမ္းလိုက္မိပါသည္။
                                        xxxxxxxxxxxxx
 အိပ္မက္..။
သူသည္အိပ္မက္ထဲသို႔တစ္လွမ္းခ်င္း ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ တစ္လွမ္းခ်င္း..တစ္လွမ္းခ်င္း..။ အိပ္မက္ထဲတြင္ သူမ်က္လံုးကိုအသာအယာပဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း တစ္ခုထဲတြင္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုအခန္းက်ဥ္းထဲတြင္သူသည္ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္အလုပ္ရႈပ္ေနေသာသူ႔ကိုျပန္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူသည္ ၾကိဳးေတြျဖင့္ရႈပ္ရွက္ခတ္လ်က္ရွိေနေသာ အခန္းရဲ႔႔အလယ္တြင္ေရာက္လ်က္ရွိေနသည္။ သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေတြ႔ေနရျခင္းဆိုေသာေခ်ာက္ျခားဖြယ္အေတြးအား အိပ္မက္မက္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟူေသာ အသိဆီတြန္းပို႔ေနရသည္။ ဒါဟာသူပဲ..။ သူ႔ပံုရိ္ပ္စစ္စစ္ပဲ..။ အခန္းထဲမွ ၾကိဳးမ်ားၾကားမွာ အံ့ၾသေနသည့္ဟန္အတိုင္းသားေပၚလြင္ေနေသာ သူသည္ မနက္တိုင္းၾကည့္ျဖစ္ေသာ ၾကည့္မွန္မွာ ေပၚေနခဲ့ေသာ သူ႔ပံုရိပ္စစ္စစ္ျဖစ္မွန္း သူေသခ်ာသည္.။ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိ္မ့္..။  အခန္း..။ ဟုတ္သည္။ သူစတင္သတိထားမိေသာ ထိုအခန္းသည္ ၾကိဳးမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ရႈ႔ပ္ပြလ်က္ရွိေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဘာပရိေဘာဂမွမရွိ။ ဘာအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမွ်မရွိ။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွမရွိ။ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေနျခင္းတို႔ျခံဳလႊမ္းလ်က္ သူနွင့္ ၾကိဳးမ်ားသာရွိသည္။ ၾကိဳးေတြ..။ သူသည္ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္မိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႔..။ သိပ္ကိုမ်ားျပားလွတဲ့ၾကိဳးေတြ..။  ၾကိဳးေတြက ဆိုဒ္စံု။ ေရာင္စံု ။ တခ်ိဳ႔က အခန္းေထာင့္မွာ ေခြလ်က္သား၊ တခ်ိဳ႔က သံုးလက္စျဖစ္မည္ထင္သည္၊ ပံုလ်က္သား။ ၾကိဳးေတြက အရြယ္စံု၊ အေရာင္စံု၊ ဆိုဒ္စံု။ တခ်ိဳ႔က အေရာင္လြင္လြင္၊ တခ်ိဳ႔က ခပ္မည္းမည္း ခပ္မြဲမြဲ..။ တခ်ိဳ႔က တန္းေတြမွာ။ တခ်ိဳ႔ၾကိဳးေတြက သိပ္ကိုေတာက္ပျပီးလွပသည္။ တခ်ိဳ႔ကေၾကာက္စရာပံုစံျဖင့္အခန္းထဲမွာ ပြစာက်ဲလ်က္.။ သူသည္ ေလအတိုက္တြင္ အခန္းထဲ တြင္ တလက္လက္ျဖင့္ လြင့္၀ဲသြားလ်က္ရွိေသာ လွပေသာ ၾကိဳးမ်ားေနာက္သို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လိုက္ဖမ္းလ်က္ရွိျပီး အိပ္ကပ္ထဲသို႔ထည့္လ်က္ရွိသည္။ အခန္းထဲတြင္ပ်႔ံက်ဲေနေသာ ခပ္မည္းမည္းၾကိဳးၾကီးမ်ားကိုေက်ာ္ခြျပီး ၀ဲပ်ံေနေသာ အေရာင္တလက္လက္ၾကိဳးေတြေနာက္ကို လိုက္ဖမ္းလ်က္ရွိေနစဥ္ပင္ ထုိထိတ္လန္႔ဖြယ္ျဖစ္စဥ္ တစ္ခ်ိဳ႔ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကိဳးေတြစတင္လႈပ္ရွားလာျပီ။ သူလိုက္ဖမ္းလ်က္ရွိေသာ ခ်စ္စရာ ၾကိဳးငယ္မ်ားသာမက.. အခန္းထဲတြင္ ခုနက ျငိမ္သက္လ်က္ရွိခဲ့ေသာ ၾကိဳးမ်ားပါ စတင္လႈပ္ရွားလာေနခဲ့သည္။  ၾကိဳးေတြ သူ႔ဆီကို တေရြ႔ေရြ႔လာေနခဲ့တာပဲ။ သူလိုက္ဖမ္းေနခဲ့ေသာ ၾကိဳးမ်ားသာမကဘဲ သူလန္႔ေနခဲ့ေသာ ပံုဆိုးဆိုး ၾကိဳးၾကီးမ်ားပါ သူ႔ဆီကို ေျမြမ်ားလို တြားသြားျပီးလာလ်က္ရွိၾကေလသည္.။  သူသည္ မ်ားျပားလွေသာ ၾကိဳးေတြသူ႔ကိုစတင္ရစ္ပတ္ေနျခင္းကို ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ အလူးအလဲကာကြယ္ေနရသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကေနတဆင့္ တစ္စတစ္စ စတင္ရစ္ပတ္လာ ေနခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ၾကိဳးမ်ားကိုၾကိဳးစားျပီး ရုန္းဖယ္ပစ္ေနရသည္။  ပို၍ဆိုးရြားသည္က တန္းေတြေပၚကၾကိဳးေတြကပါ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို ခုန္ခ်ျပီး ရစ္ပတ္ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါဟာ တစ္စံုတစ္ရာရဲ႔တြန္းအားတစ္ခုခုပဲျဖစ္ရမည္.။ သူရုန္းေလ..ၾကိဳးေတြကပိုတုပ္ေနွာင္ေလပဲ..။ သူေၾကာက္လန္႔ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ေခၽြးေတြစိုလာသည္။ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေနေသာ မိုးသံေတြေအာက္တြင္ သူ႔အသက္ရွဴသံသည္ အေတာ္ၾကီး က်ယ္ေလာင္လ်က္ရွိေနျပီ..။  လူတစ္ကိုယ္လံုးတုပ္ေႏွာင္မိသြားျပီ..။ ၾကိဳးေတြကအထပ္ထပ္..။ ထိုစဥ္မွာပဲ အခန္းေထာင့္မွာ အိပ္မက္ကိုရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေသာသူသည္ တစ္စံုတရာေသာတြန္းအားေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ သူႏွင့္တသားတည္းျဖစ္သြားသည္။ သူေၾကာက္လန္႔တၾကားရုန္းဖယ္ေလ. သူ႔အား.ၾကိဳးေတြကတုပ္ေနွာင္ေလေလ..။ မရ..ဘယ္လိုမွမရ..။ သူရုန္းကန္ဖို႔အားမရွိေတာ့စဥ္မွာပဲ ၾကိဳးမ်ားသည္ သူ႔အား အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ျပီးျဖစ္သြားခဲ့ျ
ပီျဖစ္သည္..။
                xxxxxxxxxxxxx

ၾကိဳးမ်ားသည္ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္တတ္ၾကသည္..။

ဟုတ္သည္ ၾကိဳးမ်ားသည္ အထပ္ထပ္ကိုရစ္ပတ္တတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ၾကိဳးမ်ားသည္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းစြာပင္ ရစ္ပတ္တုပ္ေနွာင္ယံုတင္အားမရဘဲ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲအထိ..ရင္ဘတ္ထဲအထိပါ တြန္းထုိး၀င္ေရာက္လ်က္ရွိေနၾကျပီ။ သူေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ သြားျပီ..။ ေအာ္သံေတြထြက္က်မလာ..။ ၾကိဳးမ်ားသည္ အသံေတြကိုပါ တုပ္ေႏွာင္စြမ္းရွိပါသလား။ သူ႔အသံသည္ပင္လွ်င္ ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ရွိႏွင့္ေနျပီ။ ၾကိဳးေတြ..။ တခ်ိဳ႔က သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုတုပ္ေႏွာင္လ်က္၊ တခ်ိဳ႔ၾကိဳးေတြက မျမင္ရဘဲ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကိုပင္ ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းစြာ  ၀င္ေရာက္တုပ္ေနွာင္လ်က္။  ခုနက သူလိုခ်င္တပ္မက္စြာ လိုက္ဖမ္းခဲ့ေသာ အေရာင္တလြင္လြင္ၾကိဳးငယ္ေလးေတြကလည္း သူ႔ရင္ကိုေဖာက္ျပီးတိုး၀င္လ်က္ရွိေနခဲ့ျပီ။  ဟိုး...ရင္ထဲအထိ၊ သူ႔ ႏွလံုးသားကိုပါတုပ္ေနွာင္လိုက္ေလျပီလား..။ သူရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လာသည္..။ ၀မ္းနည္းနာက်င္ျခင္းသည္ သူ႔အားဖိစီးလ်က္ရွိေနျပီ။ မြန္းက်ပ္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ျခင္း..တို႔ကပါ သူ႔ရင္ကိုဖိစီးလ်က္ရွိသည္။ ရြာေနေသာမိုးေရစက္သံ၊ မိုးျခိမ္းသံတို႔သည္ သူ႔အား ပိုမိုေျခာက္ခ်ားေစလ်က္ရွိေနေပျပီ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထျပီးထစ္ခ်ဳန္းလိုက္ေသာမိုးျခိမ္းသံတို႔သည္ သူ႔အားတုပ္ေႏွာင္လ်က္ရွိေနေသာၾကိဳးေတြအတြက္ အားေပးသံေတြလားဟုပင္ေတြးမိျပန္သည္။ သူရုန္းထြက္ပါရေစေတာ့..။ ၾကိဳးေတြျဖင့္မြန္းက်ပ္လွျပီ..။ သူ႔အားနိုးထခြင့္ေပးပါေတာ့..။ သူေမာပန္းလွျပီ.။ သူအလြန္အမင္းတုန္လႈပ္လ်က္ရွိေနစဥ္မွာပင္ သူ႔အားစြမ္းအားျပင္းထန္ေသာတစ္စံုတရာက အခန္းျပင္ေရာက္ေအာင္တြန္းပို႔လ်က္ရွိေနျပီ။ ၾကိဳးေတြတုပ္ေနွာင္ခံထားရေသာ သူက ေလးလံစြာ၊ ေၾကာက္လန္႔စြာ၊ တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ တစ္ေနရာကို တစ္စံုတစ္ရာရဲ႔ေခၚေဆာင္မႈေအာက္မွာ လြန္ဆန္နိုင္စြမ္းကင္းမဲ့စြာ လိုက္ပါေနရသည္။ ဘယ္ဆီကိုလဲမသိ။ သူသိသည္က အေမွာင္..။ ဘယ္လိုမွတြန္းထိုးရုန္းကန္လို႔မရေတာ့..။ ေခၚေဆာင္ရာလိုက္ပါရင္း ေနာက္ဆံုးရပ္တန္႔လိုက္သည့္ေနရာက ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းတစ္ေနရာျဖစ္မွန္းသူသိလိုက္သည္။ ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ့္။ သူပို၍ေၾကာက္ရြံ့မိေနသည္။ နွလံုးခုန္သံသည္ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟီးလို႔.။ သူ ေခ်ာက္ထဲကို တြန္းခ်ခံရေတာ့မွာလား..။ သူ႔အားနုိးထခြင့္ေပးပါ..။ သူၾကိဳးစားရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ သူသည္ တုပ္ေနွာင္ျခင္းခံထားရေသာ ၾကိဳးမ်ားဆီမွ ရုန္းၾကည့္သည္။ ပထမတြင္..ရုန္းမရ။ သူရုန္းသည္။ ရုန္းေနရင္း ေျခမေခ်ာ္မိေအာင္ၾကိဳးစားေနရသည္။ ေဟာ...ၾကိဳးေတြအနည္းငယ္လႈပ္လာျပီ။ သူသည္ မိုးေရေတြၾကားထဲမွာ ေခၽြးေတြပ်ံလာသည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးေခၽြးေတြ၊ မိုးေရေတြျဖင့္ ရႊဲစိုေနျပီ (ထင္ရသည္)။ အတန္ၾကာသည္အထိ သူရုန္းထြက္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့.. ၾကိဳးေတြေျပေလ်ာ့စျပဳေနျပီဆိုတာသိလာသည္..။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔..။ သူလြတ္ေျမာက္နိုင္ေသးသည္။ သူသည္ အဆံုးစြန္ဆံုးအားထုတ္ကာ ၾကိဳးေတြကိုျဖည္ၾကည့္လိုက္သည္။  ေဟာ...ရျပီ။ ခုနကသူ႔ကို ခ်ည္တုပ္ထားခဲ့ေသာ ၾကိဳးေတြေျပေလ်ာ့ကုန္ျပီ..။ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုးေပါ့ပါးသြားသလိုပါပဲ။ သူသည္ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာဒါပဲဟုသိလိုက္ျပီ။ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္ေပၚလာေသာေပ်ာ္ရႊင္မႈ အားတက္မႈတို႔ႏွင့္အတူ.. ေျပေလ်ာ့က်လာေသာၾကိဳးေတြအား ေခ်ာက္ထဲသို႔ လံုးေထြးျပီး နာက်ည္းစြာကန္ထုတ္ပစ္လိုက္ေလသည္..။ သြားစမ္း..ဒီၾကိဳးေတြ..။

            xxxxxxxxxxxxx


မျမင္ရေသာၾကိဳးေတြက ပိုမိုတုပ္ေႏွာင္တတ္သည္..။

 ၾကိဳးေတြမွလြတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ သူ႔အား ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆီသို႔တြန္းပို႔နိုင္ျပီ ဟုထင္လိုက္သည္..။ သူသည္ ၾကိဳးမ်ားကို ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသုိ႔ ကန္ထုတ္လုိက္ျပီးသည့္ေနာက္ လြတ္လပ္ျခင္း ကိုခံစားလိုက္ရျခင္းသည္ ခဏတာမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရသည္ ..။ သူျဖည္ေလ်ာ့လို႔ ရခဲ့ေသာၾကိဳးေတြက သူ႔ခႏၶာကိုျပင္ပကိုတုပ္ေနွာင္ျခင္းခံခဲ့ရေသာၾကိဳးေတြကိုသာျဖစ္မွန္း ရင္ထဲမွ တစစ္စစ္ေအာင့္တက္လာေသာခံစားမႈက သတိေပးသည္။ ဒါဆိုရင္..ခုနက သူ႔ရင္ထဲထိအထပ္ထပ္၀င္ေရာက္တိုး၀င္တုပ္ေႏွာင္ခဲ့ျပီးျဖစ္ေသာအေရာင္တလက္လက္ ၾကိဳးငယ္ေလးေတြကိုေရာ..။ သူဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ..။ သူ အျပင္းအထန္ တုန္လႈပ္မိျပန္သည္။  သူသတိရမိလိုက္စဥ္ခ်က္ခ်င္းမွာကိုပဲ သူ႔ရင္ထဲမွ ထို ၾကိဳးေတြကို သူဆြဲထုတ္ဖို႔ၾကိဳးစားသည္။  မရ..။ ဘယ္လိုမွမရ..။ ၾကိဳးစားေလ နာက်င္ေလ..။  နည္းမ်ိဳးစံုၾကိဳးစားျပီးသည့္ေနာက္..သူ ဘာလုပ္ရမလဲ..မသိတတ္ေတာ့..။ သူသည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းတြင္ရပ္ေနဆဲ..။ ခုနက လံုးေထြးကန္ထုတ္ပစ္လိုက္ေသာၾကိဳးေတြကေတာ့ ေခ်ာက္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္လို႔ပင္မေတြ႔ရေတာ့..။ သို႔ေသာ္.. သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကို အထပ္ထပ္၀င္ေရာက္တုပ္ေႏွာင္ေနခဲ့ရျပီ ျဖစ္ေသာ မျမင္ရေတာ့ေသာၾကိဳးေတြ.ကို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ.။ သူ႔ရင္ဘတ္ေတြ နာက်င္လ်က္ရွိေၾကာင္း ၀မ္းနည္းနာက်င္ဖြယ္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းစြာ လက္ခံေနရသည္။ သူဘာလုပ္ရမလဲ..။ သူဘာလုပ္ရမလဲမသိေတာ့..။ ခုေတာ့ သူသည္.. မျမင္ရတဲ့ၾကိဳးေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္နဲ႔အတူ ေအးစက္တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားစြာ ၊ ျပင္းထန္ေသာနာက်င္မႈမ်ားစြာနဲ႔အတူ သူဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းတြင္ရပ္လ်က္..။


                                    xxxxxxxxx

 မ်က္လံုးစဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း မ်က္နွာက်က္ျဖဴျဖဴကိုစေတြ႔ရသည္။ အသက္ရွဴသံသည္ သူ႔ဆီမွ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ သူ႔နွလံုးခုန္သံသည္ ဆူညံေပါက္ကြဲလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ရွိေနဆဲပဲ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးကေတာ့ရြာလို႔ေကာင္းေနဆဲ..။ တစ္ခ်က္တခ်က္ လက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္စီးတို႔အမွအပ ပတ္၀န္းက်င္က ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္လ်က္ရွိျမဲ..။ သူကေတာ့ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ရႊဲနစ္လ်က္ရွိေနျပီး.. ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းစြာပင္ သူ႔ရင္ေတြျပင္းထန္စြာ နာက်င္လ်က္ရွိေနေၾကာင္းကို ရင္ခုန္သံတဒိုင္းဒိုင္းၾကားမွ သိေနရသည္။ ရႊဲနစ္ေနေသာ ေခၽြးတို႔ကို သုတ္ပစ္မည္ဟု စဥ္းစားျပီး ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ လက္ကိုင္ပ၀ါကိုထုတ္ယူလိုက္စဥ္မွာပဲ.. လက္ကိုင္ပ၀ါနွင့္အတူ အက်ီၤအိပ္ကပ္ထဲမွ  ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းထြက္က်လာေလသည္..။


စိမ္းျမလင္းသစ္
28/08/2011

ကႏာၱရဟာအခန္းထဲမွာရွင္သန္ေနထိုင္တယ္

20 September 2011 at 09:15

ေကာ္ဖီခြက္ေတြနားမွာ ပ်ံ၀ဲခဲ့ဖူးတဲ့ရယ္သံေတြ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ခ်ည္ျပီး လႊတ္တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိုးပ်ံပူေပါင္းေတြ
စာလံုးေပါင္းမတတ္ေတာ့လို႔ မေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ
တကယ္တမ္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း
ကိုယ့္လမ္းခရီးဟာ လွည္းဘီးေတြေနာက္က ဖုန္လိပ္ေတြလို။
ပိုးမႊားေတြကေနကာကြယ္ဖို႔
ျပတင္းေပါက္ေတြပိတ္ထားလို္က္
ခန္းဆီးလိုက္ကာေတြခ်ထားလိုက္
(အပ်င္းေျပပဲျဖစ္ျဖစ္)
ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုထပ္ခါထပ္ခါေမႊလိုက္
အဓိပၸာယ္မဲ့ေငးေမာစရာေတြဟာ အခန္းထဲမွာ။
တစ္ေယာက္တည္းလို႔ေျပာလည္း
ကိုယ့္အေတြးေတြဟာ အခန္းထဲမွာ။
ဒီအတိုင္း  ေတာင့္ခံမထားနိုင္ေတာ့တဲ့ ကံၾကမၼာ
ခံစားခ်က္ဆိုတာ ေနာက္ဆုတ္မရတဲ့ရထား
အနားသတ္မညီေတာ့တဲ့ လက္ေရးေတြနဲ႔ ေရးေနမိတဲ့ ခပ္တြန္႔တြန္႔ ညီမွ်ျခင္း
အခန္းေထာင့္ေလးမွာ
ပန္းအိုးငယ္ေလးထဲက သစ္ပင္ငယ္ေလး
ျမတ္နိုးခံရျခင္းသေဘာတရားကို နာက်င္စြာစဥ္းစားဆဲ..။


စိမ္းျမလင္းသစ္
13/09/2011