tag:blogger.com,1999:blog-7314800942158538622024-03-17T20:04:07.868-07:00စိမ်းလန်းသော မျှော်လင့်ခြင်းစိမ်းမြလင်းသစ်Unknownnoreply@blogger.comBlogger93125tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-87747657725871271502017-04-10T22:21:00.003-07:002017-04-10T22:21:28.421-07:00အပူအပင္ကင္းတဲ့ကေလးေလးဘ၀ကို တစ္ခါျပန္ျပီးရခ်င္ေသးတယ္ ဆိုတဲ့
သီခ်င္းသံကို ၾကားရတဲ့အခါ ကေလးဘ၀ဟာ တကယ္ေရာ အပူအပင္ကင္းခဲ့ရဲ႕လားလို႔
ကၽြန္မျဖင့္ ေလွာင္ရယ္ေလး ရယ္ပစ္ခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ကေတာ့
ကေလးဘ၀ရယ္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြကိုေတြးမိတဲ့အခါ
ကေလးဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူၾကီးျမန္ျမန္ျဖစ္ျပီး
ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ခ်င္စိတ္က ပိုျပီးမ်ားျပားေနခဲ့တယ္ေလ။
ဟိုဟာမလုပ္ရဘူး ဒီဟာမလုပ္ရဘူးလို႔ ကၽြန္မကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရတိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊
လူၾကီးေတြရဲ႕အကူအညီယူရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးမွာ
ကၽြန္မကိုကူညီမယ့္သူမရွိတဲ့အခါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မဟာ
လူၾကီးသိပ္ျဖစ္ခ်င္လာမိတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္မဟာ သူတို႔ေတြေျပာစကားအရ
ထံုတယ္ အတယ္ တဲ့။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မက အ,တယ္။ ထံုထိုင္းတယ္ လို႔
အသက္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးလို႔ အထက္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ယူဆမိေနေလ့ရွိခဲ့တယ္။ အေမဟာ သူ႔အယူအဆအရ အဲ့လိုေျပာရင္ ကၽြန္မမွာ
မခံခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္လာျပီး ပိုျပီးၾကိဳးစားလာလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပံုပဲ။
အမွန္တကယ္လည္း ကၽြန္မဟာ ထံုတယ္လို႔ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း
ျပဳျပင္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ထံုတယ္ အတယ္ ဆိုတဲ့ အားနည္းခ်က္ကို
မီးေမာင္းထိုးျပသလိုမ်ိဳး ခဏခဏ အေျပာခံခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန
အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ သိပ္မရွိေနခဲ့တာ သိပ္ေတာ့
မဆန္းဘူးေပ့ါ။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မကို
အသက္ကတန္းတူနီးပါးျဖစ္ေနတာမို႔ အျမဲလိုလိုပဲ ႏိႈင္းယွဥ္ခံခဲ့ရတယ္ေလ။
ဘာအတြက္ေၾကာင့္အေျပာခံ အဆူခံခဲ့ရတာလဲဆိုတာကိုေတာ့
အဆူခံခဲ့ရတာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ေမ့သြားျပီ။ သမီးေတြကို
စည္းကမ္းေသ၀ပ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာအျပည့္ရွိတဲ့အေမဟာ ကၽြန္မကို
ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အျပစ္ၾကီးလို႔ တံျမက္စည္းရိုုးနဲ႔
ရိုက္ျပီးေတာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးမေလ့ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမက ဆူတဲ့အခါ
ေအာ္တဲ့အခါမွာ <br />
<br />
-ဂ်ိဳ၀ီရယ္ တံုးလိုက္ ထံုလိုက္တာ.. ယုကီ
လို ဥာဏ္ေကာင္းေအာင္ ယုကီခ်ီးကို ေကၽြးရမယ္။ ယုကီခ်ီးကိုသြားစား.. လို
ေအာ္ျပီးဆူတတ္တယ္။ အဲ့လိုမ်ား ေအာ္တဲ့အခါ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႔ အရိုက္ခံထိလုိ႔
ငိုေနတဲ့ၾကားက ယုကီၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္ျပီး ရွက္လြန္းလို႔
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေသးငယ္က်ံဳ႕၀င္သြားျပီး
အေငြ႔ပ်ံသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေတာ့တာပါပဲ။ <br />
<br />
ကၽြန္မအစ္မနာရာဟာ
စာေတာ္သူျဖစ္ျပီး ေက်ာင္းမွာလည္း ဆုေတြ ကို ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
ခဏခဏရသူျဖစ္လို႔ နာရာ့လို စာက်က္စမ္း.. နာရာဆိုရင္ ဘယ္လို ဘယ္၀ါ
ဆိုျပီးလည္း မၾကာခဏ ဆူေျပာေလးေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ အေမဟာ နာရာ့ကို
အစ္မၾကီးအမိအရာဆိုသလို ရိုေသေစခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါၾကာင့္ပဲ အေမဟာ နာရာ့ကို
ကၽြန္မေရွ႕မွာ အျမဲလိုလို အမႊန္းတင္ေလ့ရွိတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ
နာရာရဲ႕ကၽြန္မအေပၚလႊမ္းမိုးမႈေတြရဲ႕အစျပဳမႈလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ကၽြန္မဟာ အေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ ဆူတုန္းခဏသာ အေမ့ကို စိတ္ဆိုးမိျပီး
စိတ္ျပန္ေျပတဲ့အခါေတာ့ အေမ့ကိုသိပ္ခ်စ္တာပါပဲ။ ကၽြန္မဟာ အေမ့ရဲ႕ေျပာစကားကို
တစ္သေ၀မတိမ္း နာခံတတ္တဲ့ သမီးအလိမၼာ သိပ္ကိုျဖစ္ခ်င္သူပါ။
အေမေရခ်ိဳးေနတုန္းဆိုရင္ ေက်ာက္ျပင္ေခ်ာေခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက သနပ္ခါးေတြ
အမ်ားၾကီးရေအာင္ ေသြးထားေပးေလ့ရွိတယ္။ ဆန္ကူေရြးေပးတာ ၊
အိမ္သန္႔ရွင္းေရးမွာကူညီတာ။ ေစ်း၀ယ္ ဟင္းခ်က္အလုပ္လုပ္ရာမွာ ကူတာ မ်ိဳးကေတာ
့ေန႔တိုင္းပဲ။ အဲ့လိုလိမၼာတာေတြကို အေမ ေက်နပ္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အေမဟာ
တစ္ခါတေလေတာ့ သိပ္ကိုစိတ္ဆိုးတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက စိတ္ဆိုးတဲ့အခါမွာ
စကားကိုရြဲ႕ျပီးေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူရြဲ႕ျပီးေျပာရင္
သူေျပာတာနဲ႔ေျပာင္းျပန္တစ္ခုခုကိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကေလးဘ၀ကဘယ္သိခဲ့ပါ့မလဲ။
အဲ့လိုအေမနဲ႔ ခပ္ထံုထံုကၽြန္မေၾကာင့္ ကၽြန္မအဆူခံထိတာ ခဏခဏပဲ။ အိမ္မွာ
စကားစပ္မိရင္ ျပန္ျပီးျပံဳးမိေစတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထံုကြက္တစ္ကြက္ ရွိတယ္ ..။
ဒီလို...။<br />
<br />
အဲ့ဒီေန႔တုန္းက ကၽြန္မက
သိပ္ကိုငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေပ့ါ။
ထမင္းေတာ့ကိုယ္တိုင္ေကာင္းေကာင္းစားတတ္ေနျပီျဖစ္တဲ့အရြယ္ ျဖစ္ရမယ္။
အိမ္ကက်ဥ္းေတာ့ ထမင္းစားစားပြဲအ၀ိုင္းေလးကို အိမ္ေရွ႕မွာခင္းျပီးစားၾကရတယ္။
အဲ့ဒီေန႔က အေမတို႔က ထမင္းစားျပီးသြားၾကတာေတာင္ ကၽြန္မက
ထမင္းစားလို႔မျပီးေသးဘူး။ ကၽြန္မကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ
ထမင္းစားပြဲကိုျပန္သိမ္းလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ကၽြန္မက
စားလက္စထမင္းပန္ကန္ေလးကိုကိုင္ျပီး အေမ့ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီးစားေနလိုက္တယ္။
အဲ့ဒါကို စားျပီးသားပန္းကန္ေတြကို ေဆးေၾကာေနတဲ့ အေမက ေတြ႔ေတာ့
ကၽြန္မကိုလွမ္းဆူပါေရာလား..<br />
<br />
"ဟဲ့ ဂ်ိဳ၀ီ.. အိပ္ရာေပၚတက္မစားနဲ႔ ... ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား ေခါင္းအံုးေပၚတက္စား "<br />
<br />
အစက
အေမေျပာတာကို မၾကားဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၾကားေတာ့ အေမ့စကားကို
နားေထာင္ခ်င္စိတ္အျပည့္ရွိတဲ့ကၽြန္မက အေမေျပာတာ တကယ္ထင္လို႔ ဟုတ္ကဲ့
ဆိုျပီးအေမ့ကို ျပန္ေျပာျပီး အေမ့ေခါင္းအံုးေပၚတကယ္တက္စားလိုက္တယ္။<br />
အဲ့ဒီျဖစ္စဥ္ကို
အစကေန အဆံုးထိ ျမင္တဲ့အေဖက ရယ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ကုတင္ေပၚမွာ မစားဖို႔
လာေျပာတယ္..။ ကၽြန္မက အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ေလ...။<br />
<br />
" ဟင့္အင္း... အေမက ေခါင္းအံုးေပၚမွာစားလို႔ေျပာေနလို႔ စားတာ"<br />
<br />
အေမကေတာ့
စိတ္ေတြဆိုးလို႔။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး အေမကစိတ္ဆိုးလို႔ ဆူတဲ့ရိုက္တဲ့အခါ
ေၾကာက္ေနတဲ့ၾကားက သူေျပာခ်င္တဲ့စကားဟာ ဟိုဟာျဖစ္မလား
ဒီလိုဆိုလိုခ်င္တာလားဆိုျပီး ျဖန္႔ထြက္ေတြး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ေတြး
စသျဖင့္ေတြးနည္းေပါင္းစံုကို ခပ္ထံုထံုေတြးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့
ကၽြန္မထံုလို႔ တစ္ခုခုမွားရင္ ေသခ်ာရွင္းမျပဘဲ အေမဟာ
ဥာဏ္ကုိလႊာသံုးဖို႔ခ်ည့္ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ဥာဏ္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္ကထြက္တာလို႔
ကၽြန္မကနားလည္တာေလ..။ ဥာဏ္ကို ဘယ္လိုလႊာသံုးရမွာလဲ။ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ဓါးနဲ႔
ပါးပါးလွီးရသလို ဦးေႏွာက္ေတြကို အလႊားလိုက္အလႊားလိုက္
ပါးပါးလွီးပစ္ရမွာလား။<br />
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ အေမ့ရဲ႕စကားေတြကို ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ဟိုဟာလုပ္ရမလိုလို ဒီဟာလုပ္ရမလိုလိုေတြျဖစ္ျဖစ္ျပီး တကယ့္ကိုပဲ ကၽြန္မနားမလည္ခဲ့ပါဘူး။<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-87788617276206476342017-03-30T22:22:00.003-07:002017-03-30T22:26:01.577-07:00(၃) ယုကီ (Yuki )<span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"tn":"K"}" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption"></span></span><br />
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_58dde73b5cb722e20631311">
(3) ယုကီ (Yuki)<br />
<br />
=====<br />
<br />
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႔ ကစားၾကေတာ့လည္း
ကၽြန္မကိုသူကလူလည္က်ျပီး အနိုင္က်င့္ဗိုလ္က်ရင္ ကၽြန္မက
အေလွ်ာ့ေပးရေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုပါ...။ ကၽြန္မက လူၾကီးေတြျပန္လာမယ့္အခ်ိန္က<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုေစာင့္ရင္းနဲ႔ သူ႔အိမ္မွာပဲ ကစားခဲ့ရတာမ်ားတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကကၽြန္မညီမေလးျဖစ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္တဲ့
မီကီ ကို မေမြးေသးဘူး။ ကၽြန္မအစ္မကျဖစ္တဲ့ နာရာ ဟာလည္း ကၽြန္မထက္
ခုနစ္နွစ္နီးပါးၾကီးတယ္။ ကၽြန္မသိတတ္စအရြယ္မွာ နာရာက အလယ္တန္းေက<span class="text_exposed_show">်ာင္းသူ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ မိဘေတြက အိမ္ကိုေသာ့ပိတ္ျပီးအလုပ္ကိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ုယ္စီသြားၾကရတယ္။
အေမက အိမ္ကေန ၈ နာရီေလာက္မွာ အလုပ္သြားရတာျဖစ္ျပီး အေဖဟာ ၉နာရီခြဲေလာက္မွ
ရံုးကိုသြားေလ့ရွိတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းကျပန္ေရာက္လို<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔ ကၽြန္မရဲ႕အစ္မကလည္း ေက်ာင္းကျပန္မေရာက္ေသးတဲ့အခ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ါမ်ိဳးနဲ႔ၾကံဳရင္ အိမ္ကိုေသာ့ခတ္ထားေလ့ရွိတာမ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ို႔ ကၽြန္မက ယုကီတို႔အိမ္မွာ ကစားရင္း အိမ္ကိုျပန္လာမယ့္လူၾကီးေတြ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ကိုေစာင့္ေနျဖစ္ခဲ့ရတာမ်ားပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ါတယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ရပ္ကြက္က တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ျခံခ်င္းက<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ပ္ေနတဲ့အိမ္ကေလးေတြရွိတဲ့ရပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ကြက္ပါ။ သူ႔အိမ္က ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ပဲ။အိမ္နွစ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>အိမ္ၾကားမွာ ျခံစည္းရိုးဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရံု ျခံစည္းရိုးအရာေလာက္ပဲရွိေတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕နဲ႔ အိမ္ေနာက္မွာပဲ စည္းရိုးအမွတ္အသားရွိျပီး အိမ္ႏွစ္အိမ္ၾကားကအလယ္စည္းရ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုးဟာ မရွိေတာ့ဘူး ။ စည္းရိုးမရွိေတာ့ သူ႔အိမ္ဘက္ကေျမနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္ဘက္ကေျမနဲ႔ေပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ါင္းလိုက္ရင္
ကေလးေတြကစားလုိ႔ရတဲ့ ေျမေနရာေလးတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ပထမတန္း ဒုတိယတန္းေလာက္
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ယုကီရယ္၊ ကၽြန္မရယ္ တျခား လမ္းထဲက ကေလးေတြရယ္ဟာ
အဲ့ဒီေျမကြက္လပ္မွာပဲ ကုလားမစည္းနင္း၊ ၾကိဳးခုန္၊ ၾသဇာေစ့ေတာက္ စသျဖင့္
ကစားၾကတယ္။ အဲ့ဒီလိုကစားနည္းေတြကို ကၽြန္မအလယ္တန္းေရာက္တဲ့အရြယ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ အဲ့ဒီရက္ကြက္ကေနမေျပာင္းေသး<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ခင္အထိ ကစားခဲ့တယ္။ ယုကီရဲ႕အေမဟာ အျပင္အလုပ္မလုပ္တဲ့ အိမ္ရွင္မျဖစ္တာေၾကာင့္ အိမ္မွာအျမဲလိုလို ရွိေနေလ့ရွိတယ္။ <br /> <br /> <br /> <br /> တစ္ခါတေလ ကၽြန္္မဟာကၽြန္မအိမ္ကလူေတြျ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကို သူ႔အိမ္ကေနေစာင့္ေနတုန္း သူ႔အေမကသူ႔ကိုထမင္းစားခိုင္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>းတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ၾကံဳရင္
သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။ ကၽြန္မအေမက ကၽြန္မကို မဆာဘူးလို႔ေျပာျပီး
မစားဖုိ႔မွာထားတယ္ေလ။ တကယ္တမ္းကလည္း ကၽြန္မ သူတို႔ဆီမွာမစားခ်င္ပါဘူး။
အဲ့လိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ ဗိုက္ဆာေနတာကို မဆာဟန္ေဆာင္ေနရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔
ယုကီထမင္းျဖစ္ျဖစ္မုန္႔ျဖစ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ျဖစ္စားျပီးသြားရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေဆာ့ၾကေတာ့တယ္။ သူ႔အရုပ္ေတြနဲ႔ေဆာ့တဲ့အခါေဆ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာ့ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ ဗလာစာရြက္မွာ ပံုေတြဆြဲျပီး ပံုျပင္ေျပာတမ္းကစားၾကတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ့ကစားနည္းေတြ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ေပါ့။ သူကေတာ့ သူ႔အေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ အရုပ္မေသးေသးေလးေတြကို အ၀တ္ေလးေတြေျပာင္းေျပာင္းျပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ီး
၀တ္ေပးရတဲ့ အရုပ္ကတ္ေလးေတြနဲ႔ ႔ေဆာ့ေလ့ရွိတယ္။ ေဆာ့ေနရင္းနဲ႔
ယုကီလူလည္က်လို႔ ကၽြန္မကျငင္းရင္ သူက သူ႔အေမၾကားေအာင္ 'ေမေမေရ..သမီးကို
ဂ်ိဳ၀ီ အနိုင္က်င့္ေနတယ္' လို႕ေအာ္တိုင္တတ္တယ္။ အဲ့ဒီအခါ သူ႔အေမက အိမ္ထဲကေန
ျငိမ္ျငိမ္ေဆာ့ၾကဖို႔လွမ္းေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>အာ္ျပီး ကၽြန္မကို အၾကည့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္ခါတေလ ၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာရြ႔ံတြ႔ံတြ႔<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ံျဖစ္သြားျပီး ယုကီကိုအေလွ်ာ့ေပးလိုက္မိေတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာ့တာပါပဲ။<br /> <br /> ခုအခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ကၽြန္မကသူ႔ကိုအေလွ်ာ့ေပးမိတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာဟာ သူ႔ဆီကငွား၀တ္ခဲ့တဲ့၀န္ေလးေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ို႔ခ်ည့္ထင္ေနမိေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ထဲကသူ႔အေမရဲ႕လွမ္းေအာ္လ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုက္မယ့္အသံကိုကၽြန္မေၾကာက္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>တယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ယုကီကိုကၽြန္မၾကိဳက္ပါတယ္။ ယုကီကနႈတ္ခမ္းရဲရဲ ပါးနီနီ
မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႔ အသားေလးကျဖဴျဖဴေလး။ ဆံပင္က
နည္းနည္းပါးျပီးေကာက္ေကာက္ေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>လးေတြနဲ ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္မေလး။ အျမဲလိုလို ဂါ၀န္လွလွေလးေတြ၀တ္ေလ့ရွိလိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ု႔ ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ သူက ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္<wbr></wbr><span class="word_break"></span> မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔သိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ပ္လွတာပဲ။ သူက ကၽြန္မထက္အတန္းတစ္တန္းငယ္ျပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ီးေတာ့ တက္ရတဲ့ ေက်ာင္းလည္းမတူၾကဘူး။ ယုကီက အိမ္န႔ဲအလြန္နီးတဲ့ အလယ္တန္းက်ာင္းမွာတက္ရျပီးေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>တာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မအစ္မတက္ေနတဲ့ ကားလမ္းတစ္ဘက္ျခမ္းက အထက္တန္း ေက်ာင္းမွာတက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါသူကဂါ၀န္လ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ွလွေလးေတြ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေက်ာင္းေတြျပန္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဖြင့္လို႔ ပထမဆံုးက်ာင္းစတတ္တဲ့ေန႔မ်ိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဳးမွာဆိုရင္ သူ႔အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ဒီဇိုင္းလွလွကြန္ပါဘူးအသစ္ေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>လးေတြ ရယ္၊ ေမြးပြလြယ္အိတ္လွလွကေလးေတြရ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ယ္ကို လြယ္ျပီးေက်ာင္းကိုသြားေလ့ရ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ွိတယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္တဲ့အခ်ိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>န္ဟာ မိုးရာသီျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္မသိပ္မုန္းတာပါပဲ။ ယုကီဟာ ခ်ာလီထီးေရာင္စံုလွလွေလးေဆာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>င္းျပီး မိုးတြင္းစီးဖိနပ္ေရာင္စံုေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>လးေတြနဲ႔ သူ႔အေမခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းပူပူေႏြးေႏြးပါတဲ့<wbr></wbr><span class="word_break"></span> ျခင္းေတာင္းေလးနဲ႔ေက်ာင္းကိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ုသြားတာကိုေတြ့မိတဲ့အခါမ်ား<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဆိုရင္ က်ြန္မဟာ သူ့ကို အိမ္ေပၚကေန အားက်ျပီးေငးေနမိေတာ့တာပါပဲ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>။ ကၽြန္မေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ညေနပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုင္းမွာ က်ြန္မ အိမ္ကလူၾကီးေတြမလာေသးလို႔ လူၾကီးေတြကိုေစာင့္ရင္းေဆာ့<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ၾကတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ ယုကီဟာ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါသူ့ပစၥည္းေလးေတြက<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုထုတ္ျပီးၾကြားတတ္တယ္။ ခပ္ထံုထံုအအလို႔ အမ်ားကသမုတ္ၾကတဲ့ကၽြန္မဟာ ယုကီသံုးခါေလာက္ၾကြားမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၾကြားခံေနရမွန္းသိခဲ့တာခ်ည<wbr></wbr><span class="word_break"></span>့္ပါပဲ။ အဲ့လိုအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးပီပီပဲ က်ြန္မမွာလည္းအဲ့လိုပစၥည္းလ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ွလွေလးေတြရွိခ်င္မိတယ္၊ သံုးခ်င္မိတယ္။ <br /> <br /> လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ေသခ်ာထုတ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ထားျပီး ေက်ာင္းကိုထည့္သြားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ထမင္းဘူးကိုယုကီမေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>တြ႔လို႔ေတာ္ပါေသးတယ္လို့ေတာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>င္ေအာင့္ေမ့မိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ထမင္းဘူးဟာ အေမရံုးမသြားခင္ထည့္ေပးထားခ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဲ့တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမုန္႔စားခ်ိန္စားတဲ့<wbr></wbr><span class="word_break"></span>အခါ ထမင္းဘူးကိုဖြင့္လိုက္ရင္ ေအးစက္ေနေလ့ရွိတယ္ေလ။ <br /> <br /> ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ၁၂ ရာသီပတ္လံုးမွာ ကၽြန္မအစ္မလြယ္ျပီးသားလြယ္အ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိတ္အက်ေလးေတြကိုပဲ လြယ္ရတာမ်ားပါတယ္။ သိုးေမြးပြေလးေတြမပါတဲ့ ခ်ဳပ္ရာ ဖာရာေလးေတြပါတဲ့လြယ္အိတ္ေျပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာင္ကေလးေတြေပါ့။ ကၽြန္မစီးခဲ့ရတဲ့ဖိနပ္ဟာ မိုးရြာရြာေနပူပူ ကတၱီပါသဲၾကိဳးခပ္ၾကီးၾကီးတပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ျပီး ေျခနင္းကသားေရခင္းခင္းထားတဲ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>့ အင္မတန္မွအၾကမ္းခံတဲ့ က်ားစီးဖိနပ္ေတြပါပဲ။ မိုးတြင္းေရာက္လို႔ မိုးတြင္းစီးဖိနပ္လွလွေတြစီ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>းခ်င္တာကလြဲရင္ စီးေနက်သားေရဖိနပ္ကိုစီးရတာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ကၽြန္မလည္းၾကိဳက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအက်ၤီေလးေတြဆိုရင္လည<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္း ႏွစ္တိုင္းအသစ္မရျပန္ဘူး။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ကၽြန္မအစ္မ နာရာရဲ႕အက်ီၤအက်အေဟာင္းေလးေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>တြကို၀တ္ရေလ့ရွိတယ္။ အေမကေတာ့ နာရာဟာ အက်ီ္၀တ္တာအင္မတန္မွ သပ္ရပ္ျပီး အက်ီၤေတြကိုမနာေအာင္၀တ္ေလ့ရ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ွိတယ္လို႔
ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဟာ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ကၽြန္မအတြက္
အက်ီ္အသစ္ေတြခ်ဳပ္ေပး ၀ယ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္မ်ားဆို
သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္လြန္းလို႔ အဲ့လုိေပ်ာ္တဲ့အေပ်ာ္ဟာ
ရက္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ေအာင္ပါပဲ။ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မက အသက္ခ်င္းမတိမ္းမယိမ္းဆိုေတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာ့
ကၽြန္မအိမ္ကလူေတြဟာ အျမဲပဲ ယုကီနဲ႔ကၽြန္မကို ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္
သူ႔ကို ကၽြန္မဘ၀မွာ ေမ့လို႔မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့
ယုကီဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္မစိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုတကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်<wbr></wbr><span class="word_break"></span>င္ရင္ သူမ်ားေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မနႈိင္းယွဥ္သင့္ဘူးဆိုတာကို<wbr></wbr><span class="word_break"></span>
အခုအရြယ္မွာ နားလည္ေနျပီျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ယုကီရဲ႕
အၾကြားခံရတိုင္းမွာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကၽြန္မအိမ္ကလူေတြ ကၽြန္မကို
ယုကီနဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ႏွိမ္ေျပာေျပာၾကရင္ပဲျဖစ္ျဖ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>စ္ ကိုယ့္မွာမရွိတာေတြ ၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ပိုျပီးသတိထားမိေနတတ္တဲ့အတြ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>က္မၾကာခဏဆိုသလို က်ိတ္ျပီး ၀မ္းနည္းမိေလ့ရွိတယ္ဆိုတာေတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ာ့မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။</span></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-6971979119827939952017-03-30T22:21:00.002-07:002017-03-30T22:23:27.826-07:00(၁) နာရာ<span class="fbPhotosPhotoCaption" data-ft="{"tn":"K"}" id="fbPhotoSnowliftCaption" tabindex="0"><span class="hasCaption"></span></span><br />
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_58dde73b4872a0c50292613">
(၁) နာရာ (Nara)<br />
<br />
အဲ့ဒီေန႔က နာရာ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ မီးေရာင္ေတြတဖ်က္ဖ်က္ျပန္လက<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ေနသလိုလက္လက္ထေနတဲ့ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕မ်က္လံုးမ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>်ိဳးပဲ။ နာရာ႕ရ႕ဲမ်က္နွာဟာ ေဒါသေၾကာင့္ ေရစိုေနတဲ့ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႕မ်က္နွာလိုစုတ္ခၽြန္းေနျပီ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>းေတာ့ မ်က္နွာဟာလည္းမည္းေနေတာ့တယ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>။ ကၽြန္မကိုသူ႔ထံုးစံအတိုင္း ငယ္ငယ္ကလိုအထင္ေသးဟန္စြက္တဲ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>့အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ၾကည့္တယ္။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ငယ္ငယ္ကလို ပိႆေလးနဲ႔ေဘးပစ္သလိုစကားလံု<wbr></wbr><span class="word_break"></span>းေတြနဲ႔အလဲထိုးတယ္။ ျပီ<span class="text_exposed_show">းေတာ့ အနိုင္ရသူဟာသူပဲျဖစ္တယ္ဆိုတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဲ့ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးနဲ႔လွည့္ထြ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>က္သြားခဲ့တယ္။ အေျခအေနေတြကမွ မတူေတာ့ဘဲနာရာရဲ႕ လို႔ သူ႔မ်က္လံုးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ပီး
ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ စကားလံုးေတြကို မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း
အတင္းမ်ိဳခ်ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္အဲ့ဒီေန႔ နဲ႔ နာရာ႔ရဲ႕စကားလံုးေတြကို
ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ထြက္လာတဲ့မ်က္ရည<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သုတ္ခဲ့တယ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္။ ရင္ဘတ္မွာစူးေအာင့္လာတဲ့နာက<wbr></wbr><span class="word_break"></span>်င္မႈကို ဇြတ္အတင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ယူခဲ့တယ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္။ ကၽြန္မရဲ႕မနက္ျဖန္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ အားအင္ေတြရွိေနရဦးမယ္ေလ။ ဒါေတြကို နာရာသိမွာမဟုတ္ဘူး။ သိခ်င္စိတ္လည္းရွိခဲ့တာမဟုတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ဘူး။ ကၽြန္မဟာ နာရာ့ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မထက္အသက္၇ ႏွစ္ပိုၾကီးတဲ့အစ္မတစ္ေယာက္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ကိုခ်စ္တာထက္ပိုတဲ့အခ်စ္မ်ိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဳးပဲ။ နာရာ့ကိုကၽြန္မခ်စ္တာဟာ သမီးတစ္ေယာက္ကအေမတစ္ေယာက္ကိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ုခ်စ္သလိုခ်စ္တာမ်ိဳးလို႔ ညီအစ္မေတြထက္ပိုခ်စ္တယ္လုိ႔<wbr></wbr><span class="word_break"></span> နာရာ႔ နႈတ္က ဖြင့္ပာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ရဲ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ု
ကၽြန္မေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳး ကၽြန္မဘက္က နာရာ့အေပၚ
အခ်စ္ပိုခဲ့ရလို႔လည္း ခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မပိုခံစားရတာပဲ။ နာရာဟာ
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚခ်စ္သေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>လာက္ ကၽြန္မအေပၚခ်စ္ခဲ့သူမဟုတ္ဘူ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>း။ ေလာကမွာ သတၱ၀ါမွန္သမွ် သံေယာဇဥ္ၾကီးသူကသာလွ်င္ အနာက်င္ရဆံုးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ုသာ ခုအခ်ိန္မွာ နာနာနွလံုးသြင္းရေတာ့တယ္။ နာရာဟာ ကၽြန္မအေပၚ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အျမဲတမ္းအနိုင္လိုခ်င္ရတာေန<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ရတာလဲလို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕အားနည္းခ်က္က လူေတြနဲ႔ဆက္ဆံရာမွာ အလိုက္အထိုက္ဆက္ဆံေလ့ရွိတတ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>တာပါ။ ကၽြန္မေျပာတဲ့အလုိက္အထိုက္ဆ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုတာဟာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အလိုဆႏၵထက္ပဲ တျခားသူရဲ႕ဆႏၵကိုေရွ႕တန္းတင<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္မိတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြရဲ႕မ်က္နွာေတြကိုဖ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>တ္ျပီးေရွ႕တန္းတင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ဆႏၵဟာေနာက္ကိုေရာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>က္ေရာက္သြားေတာ့တာပဲ...။ အဲ့လိုေၾကာင့္ပဲ မိသားစုမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မက်င္လည္ရတဲ့အသိုင္းအ၀<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုင္းမွာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မရဲ႕ အခန္းက႑ဟာေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားေ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>လ့ရွိတယ္။ ဒါဟာလည္း အေမက ကၽြန္မအစ္မ နာရာ နဲ႔ ညီမျဖစ္သူ မီကီ တို႔ကိုဦးစားေပးတတ္ေတာ့ သူတို႔ကိုမသိမသာဦးစားေပးရင<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္း ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဆႏၵေတြဟာ အလိုလိုေဘးေရာက္ကုန္တတ္တဲ့သ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ေဘာပါပဲ။ ကၽြန္မသာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ့္ဆႏၵကို နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေရွ႕တ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>န္းတင္ျဖစ္ခဲ့ရင္(သို႔မဟုတ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>) အတၱနည္းနည္းၾကီးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ိုရင္ ဒီေန႔ျဖစ္ရပ္လုိအေၾကာင္းအရာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ေတြျဖစ္လာစရာ (သို႔မဟုတ္) ဒီလိုနာက်င္စရာကိစၥေတြ နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ နည္းပါးသြားမယ္လို႔ထင္မိတာပ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ါပဲ။ ျပီးေတာ့ အခုအရြယ္အထိကၽြန္မအေပၚကို တေစၦတစ္ေကာင္လိုေျခာက္လွန္႔<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ေနတဲ့ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ဆိုတာ သိပ္မရွိနိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္<wbr></wbr><span class="word_break"></span>။ မိသားစုရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔လံုျခံဳေႏြးေထြးမႈဆိုတာကို<wbr></wbr><span class="word_break"></span>သာဒီထက္ပိုျပီးရခဲ့မယ္ဆိုရင<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဟာ ခုထက္ပိုျပီးအရြယ္ေရာက္လူလာ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>းေျမာက္နိုင္ေကာင္းပါရဲ႕ ။ ကၽြန္မဟာ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔မထိုက္တန္သ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ူ ၊ အမ်ားတကာရဲ႕အေလးထားမႈကိုမခံ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ယူထိုက္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျမဲယူဆေနမိတ<wbr></wbr><span class="word_break"></span>ဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္မ်ိဳး မရွိခဲ့ဘဲနဲ႔ ဘ၀မွာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြနည္းနည<wbr></wbr><span class="word_break"></span>္းပါးပါးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ရွာေတြ႔နုိင္ခဲ့လိမ့္မယ္လို<wbr></wbr><span class="word_break"></span>႔ထင္မိပါရဲ႕ေလ။</span></div>
<span class="fbPhotoTagList" id="fbPhotoSnowliftTagList"><span class="fcg"> </span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-59459437648186185682016-12-20T17:46:00.007-08:002016-12-20T17:46:52.558-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
“ေပါင္မုန္႔ဟာ ေပါင္မုန႔ပဲ..ေပါင္မုန္႔ကိုေပါင္မုန္႔ထက္ပိုျပီးေမွ်ာ္လင့္လို႔မရဘူး...”</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%82%94%E1%80%9F%E1%80%AC-%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%82%94%E1%80%95%E1%80%B2%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%82%94%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%82%94%E1%80%91%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%95%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7%E1%80%9C%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%82%94%E1%80%99%E1%80%9B%E1%80%98%E1%80%B0%E1%80%B8/167616269924121">5 November 2010 at 19:35</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_167616269924121" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and Nilar" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%82%94%E1%80%9F%E1%80%AC-%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%82%94%E1%80%95%E1%80%B2%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%82%94%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%82%94%E1%80%91%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%95%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7%E1%80%9C%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%82%94%E1%80%99%E1%80%9B%E1%80%98%E1%80%B0%E1%80%B8/167616269924121#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
မနက္က ေစာေစာႏိုးတယ္..။ ေစာေစာဆိုေပမဲ့ ၈ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ညက
မအိပ္ႏိုင္တာမို႔လို႔ ဒီအခ်ိန္ႏိုးတာေစာတယ္လို႔ေတာင္ေျပာရမယ္.။
ေကာ္ဖီေလးေသာက္ဦးမွ ဆိုျပီးထေဖ်ာ္ေတာ့ မုန္႔ပါစားခ်င္လာေရာ..။
ဟိုတစ္ရက္က၀ယ္လာတဲ့ေပါင္မုန္႔ကို သြားသတိရေတာ့ ဦးေႏွာက္က
ၾကက္ဥေလးကိုပါမ်က္စပစ္တယ္..။ ဒါနဲ႔လက္က ဆီပုလင္းနဲ႔အိုးကိုပါ လွမ္းမိေရာ..။
ခဏၾကာေတာ့ ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ေကာ္ဖီပန္းကန္ကိုင္ျပီး
အခန္းထဲ၀င္ထိုင္ျပီး လုပ္စရာမရွိေတာ့ လည္း online ၀င္ျပီး အလုပ္ေလးဘာေလး
ထပ္ေလွ်ာက္ပါဦးမယ္ေလဆိုျပီး ကြန္ျပဴတာေရွ့ထိုင္မိတယ္..။ အမွန္က
ကြန္ျပဴတာကို စားပြဲေပၚကေန ကုတင္ေပၚယူျပီး အစားေလးတစ္ဖက္နဲ႔ နွပ္တာပါ..။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ..အလုပ္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုတဲ့လက္က jobsdb ဆီမသြားပဲ
ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ဆီလွမ္းတယ္..။ ေကာ္ဖီကေတာ့ တစ္၀က္က်ိဳးျပီးသြားျပီ။
အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းကစတာပဲ..။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေနက် လက္က ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္ေတာ့
ေမ့ျပီး အခ်ဳိမႈန္႔ခတ္မိတာနဲ႔ အရသာက အေတာ္ေလးစြမ္းေနေလရဲ႔..။
အင္း....ဆိုျပီး မ်ဳိခ်မိေတာ့ ကိတ္မုန္႔ေမႊးေမႊးေလးက အာရံုမွာရလာတယ္..။
ေနာက္မွ ေနာက္မွ ဆိုျပီး စိတ္ကုိ အတင္းေဖ်ာင္းဖ်ျပီးစားမိတယ္..။
ႏွေျမာတာကိုး..။ ေၾသာ္..ေပါင္မုန႔္ဟာ ေပါင္မုန္႔ပဲေလဆိုျပီး
..ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေတြးမိပါေလေရာ..။
အဲလို...ေရာက္တက္ရာရာေတြျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္တာ တယ္ ခက္တာကလား..။<br />
တစ္ခါက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္..။<br />
“လူေတြဆိုတာက determine လုပ္ခံထားရျပီးသားဟ..နင္ဘယ္ေလာက္ပဲၾကိဳးစားလည္း အကန္႔သတ္ေဘာင္ထဲမွာပဲ ရွိမယ္..”<br />
အဟား..အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္ရမလဲ..ကၽြန္မက သူ႔ကိုေလာင္ျပံဳးေလးနဲ႔ျပန္ၾကည့္ျပီ..ျပန္ေျပာခဲ့တာေပါ့..။<br />
“
ေဘာင္ထဲမွာဆိုျပီးမၾကိဳးစားခဲ့ရင္..မၾကိဳးစားပဲေနရင္..ငါတို႔ဘ၀ေတြ
ဘယ္လာတိုးတက္ပါေတာ့မလဲ..အဲဒီေတာ့
ငါ..ဘယ္လိုေဘာင္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္..ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့
အကန္႔အသတ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါရေအာင္ၾကိဳးစားမွာပဲ..”<br />
<br />
အခုေတာ့..။
အင္း..အခုေတာ့ .ေပါ့ေလ..။ ကၽြန္မက စကၤာပူကို အလုပ္ရွာမယ္ဆိုျပီး ထြက္လာတာ
၁လကို ရက္ပိုင္းေက်ာ္ျပီ။ အလုပ္ကေတာ့ရပါရဲ႔ ..pass မွာ အဖုအထစ္ေလးနဲ႔..။
ဒါနဲ႔ပဲ အခုအထိအိမ္မွာ အားအားယားယားၾကီးကိုျဖစ္လို႔..။ ဒါနဲ႔ပဲ
စိတ္ကူးေပါက္ျပီး..gtalk ရဲ႔ custom message မွာ ဒီလိုေရးလုိက္တယ္....။<br />
<br />
<strong> “ ေပါင္မုန္႔ဟာ ေပါင္မုန္႔ပဲ...ေပါင္မုန္႔ကို ေပါင္မုန္႔ထက္ပိုျပီး ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရဘူး..”</strong><br />
<br />
ကၽြန္မ
အလုပ္ဆက္ေလွ်ာက္ပါတယ္..။ အမွန္က ဟုိလုပ္ဒီလုပ္ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္
သတင္းပလင္းေလး ဖတ္တာပါ...။ ဒိလိုနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္..။ ၁၁
နာ၇ီေလာက္ေရာက္ေတာ့ gtalk box ေလးတက္လာတယ္..ကၽြန္မက အဲ့လိုပဲ မသံုးပဲ
ပစ္ထားေနၾကကုိး..။<br />
<strong>“ ဟလို..ေပါင္မုန္႔..”</strong><br />
ကၽြႏ္မလည္း
ျပန္ျပီး ဟလို လုပ္လိုက္တယ္...သိတယ္မလား..ကၽြန္မက
အားအားယားယားျဖစ္ေနတာဆိုေတာ့..သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သိပ္ကိုစကားေျပာခ်င္ေနတာ..။
အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္..။<br />
<br />
ေနာက္ ေန႔လည္လည္းေရာက္ေရာ..<br />
<br />
<br />
<strong>“ ယိုသုတ္လုိ႔ ရပါေသးတယ္ ဟဲ့..”</strong><br />
အင္း..လုပ္ျပန္ျပီ..။<br />
<br />
ဟုတ္ပါတယ္..ဟုတ္ပါတယ္..ေပါ့..။<br />
<br />
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း..<br />
<strong>“ ယိုသုတ္လုိ႔ ရပါေသးတယ္ အစ္မရဲ႔..ကၽြန္ေတာ္ဆို ေပါင္မုန္႔ကို ,ယိုသုတ္ျပီး မယိုးနိစ္နဲ႔စားရတာသိပ္ၾကိဳက္တာ...”</strong><br />
ေအာ္..ခက္ျပီ..ေ၀းသြားျပီ..ကၽြန္မဆိုလိုခ်င္တာက တစ္မ်ိဳး..<br />
အဲဒါနဲ႔ အားအားယားယား လွ်ာရွည္ခ်င္မိေတာ့ ရွင္းျပမိတယ္..ကိုယ့္ေသတြင္းကိုယ္တူးတယ္ေျပာရမလားမသိဘူး..<br />
သူကျပန္ေျပာတယ္..<br />
<strong>“ဟာ..ဘာမွစိတ္ဓာတ္မက်နဲ႔အစ္မ..ဘ၀ကိုအရိုးသားဆံုးရင္ဆိုင္ရင္ ေပါင္မုန႔္ဟာျဖဴစင္တဲ့အတြက္ေၾကာင</strong>့္ <strong>ေပါင္မုန္႔ေျခာက္ျဖစ္ရင္ေတာင္ အသံုး၀င္ေသးတယ္..”</strong><br />
<br />
အင္းေလ..ဟုတ္ေပသားပဲလို႔..ေတြးျပီး မ်က္လံုးေတာင္ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖစ္သြားသလားပဲ..။<br />
ဇာတ္လမ္းက
ဆံုးျပီထင္ေနတာ..မဆံုးေသးဘူး..ကၽြန္မကလည္း အဲဒီ message ၾကီးကို
မျဖဳတ္ပဲထားခဲ့မိတယ္..ဘာလို႔လည္းမသိဘူး..။ ညအိပ္ခါနီး..ည ၁၂
နာရီေက်ာ္ေလာက္..ကၽြန္မနဲ႔ အလုပ္အတူတူ
လာရွာတဲ့သူငယ္ခ်င္း..သူေရာက္လာျပီး...<br />
<strong> “ ဟဲ့ နင့္ေပါင္မုန္႔ကို ယိုသုတ္ကိုသုတ္ရမယ္..”</strong><br />
<strong>“အြန္..”</strong><br />
ကၽြန္မမ်က္စိလည္ထြက္သြားတယ္..။<br />
ဟုတ္တယ္ေလ..သူကစစခ်င္းၾကီး...<br />
ေနာက္မွ ကၽြန္မသေဘာေပါက္သြားတယ္..။ အဟဲ..အင္း....အင္းေပါ့ေလ..အဲဒါနဲ႔ပဲ...<br />
“ မဟုတ္ဘူး..ငါေျပာခ်င္တာက ငါတို႔ ဘ၀ေတြက
အကန္႔သတ္ခံထားရျပီးသား..ငါတို႔မွာ နင္ေျပာသလို
ယိုသုတ္လို႔ရခ်င္ရမယ္..အဲဒါေတာင္မွ
ယိုသုတ္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ေပါ့ဟာ..ဒါေတာင္
ေပါင္မုန္႔ယိုသုတ္ေလာက္ပဲျဖစ္မွာ..ဘယ္ေတာ့မွ
ကိတ္မုန္႔ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလဟာ..”<br />
သူက..<br />
“ ဟဲ့..ဒီမွာ.. no hope,no life တဲ့..နင္သိလား..ငါတို႔ဟာ..တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေပါင္မုန္႔ကို ယိုသုတ္ကိုသုတ္ေပးရမယ္ဟဲ့”<br />
<br />
အဲဒါနဲ႔ပဲ..ကၽြန္မက..သူ႔ကို တာရာမင္းေ၀ရဲ႔ လမင္းကင္ဆာ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳထဲက ..<br />
လူဆိုတာ
ေမွ်ာ္လင့္ထားရင္ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္ခံစားရတယ္ဟ လို႔ ခပ္တည္တည္ၾကီး
ျပန္ထည့္လိုက္တာေပါ့.။ဒါေပမဲ့သူေျပာတဲ့ ယိုသုတ္တဲ့ကိစၥကို ေတြးမိရင္း
ရယ္ခ်င္သြားတယ္..မ်က္စိထဲမွာ hot dog ၾကီးက ကန့္လန္႔ၾကီး ၀င္လာတာကိုး..။<br />
“အင္းဟုတ္တယ္... ယိုသုတ္လို႔ေတာ့ ရတာေပါ့..ဒါေပမဲ့ ၀က္အူေခ်ာင္းၾကီးေတာ့လာမညွပ္နဲ႔ဟာ...ေပါင္မုန္႔နာမည္ပ်က္တယ္...”<br />
သူစိတ္ေလသြားတယ္ထင္ပါ့..ရယ္ျပီးဘာမွ
ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး..။ ေအာ္..ေပါင္မုန္႔..ေပါင္မုန္႔ ..အခ်ဳိမႈန္႔ခတ္မိတာက
စတဲ့ဇာတ္ ..အိပ္ခါနီးေတာင္ မရပ္ဘူး..။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း
စိတ္ပူျပီး..အားေပးလိုက္ၾကတာမ်ား..ကုိယ့္အေတြးေလးေတာင္ပ်က္တယ္...ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္ပါရဲ႔
သူတို႔ေျပာတာေတြက..။ ဒါေပမဲ့ေနာ္...<br />
<br />
<strong>“ေပါင္မုန္႔ကို ယိုသုတ္လို႔ရရင္ရမယ္...၀က္အူေခ်ာင္းေတာ့လာမညွပ္နဲ႔..ေပါင္မုန္႔နာမည္ပ်က္တယ္..”</strong><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
<br />
<br />
5.11.2010<br />
<br />
7:28 pmUnknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-64393722218653955782016-12-20T17:46:00.005-08:002016-12-20T17:46:37.136-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ငါကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ငါေပ်ာ့ညံ့ေၾကာင္း...</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%84%E1%80%AB%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%90%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B2%E1%80%B7%E1%80%84%E1%80%AB%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B7%E1%80%8A%E1%80%B6%E1%80%B7%E1%80%B1%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8/164408506911564">25 October 2010 at 00:27</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_164408506911564" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%84%E1%80%AB%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%90%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B2%E1%80%B7%E1%80%84%E1%80%AB%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B7%E1%80%8A%E1%80%B6%E1%80%B7%E1%80%B1%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8/164408506911564#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
ငါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္တယ္...<br />
ငါကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ငါေပ်ာ့ညံ့ေၾကာင္း...<br />
ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ့ညံ့လုိက္သလဲဆိုရင္..<br />
ေဟာဒီကဗ်ာထဲမွာေတာင္ ငါညံ့ေၾကာင္းမေရးရဲတဲ့အထိ..။<br />
ေနာက္ရွိပါေသးရဲ႔ငါ့ရဲ႔ည့့ံတဲ့အေၾကာင္းေတြ...<br />
အရွိန္ျပင္းျပင္းထြက္ေျပးသြားတဲ့နင့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေနာက္<br />
ငါ က ဒရြတ္တိုက္လိုက္ပါမိတဲ့အခါ..<br />
ကြဲေၾကက်ိဳးပ်က္..<br />
နင္တစ္ပြင့္စီသီကံုးေပးခဲ့တဲ့ငါ့အမွတ္တရေတြထဲမွာမွ<br />
အလြမ္းက အလည္လာတယ္...<br />
ဘယ္ေတာ့မွမျပန္ေတာ့ဘူးတဲ့..<br />
အဲဒါနဲ႔ပဲငါေလ..နင့္ကို လြမ္းေၾကာင္းအေတြးထဲေတာင္မေတြးရဲေတာ့တဲ့အထိ..။<br />
တကယ္ပါ..<br />
အဲဒီ ..နင္တစ္ပြင့္စီသီေပးခဲ့တဲ့ ငါ့အမွတ္တရေတြထဲ..နင္ေနာက္ဆံုးသီေပးခဲ့တဲ ့အမုန္းပြင့္ေလးဟာ<br />
အလြမ္းေတြကို ဆက္ပြင့္ေနေၾကာင္းေတာင္...နင့္ကိုငါ မေျပာရဲခဲ့တဲ့အထိ...။<br />
အဲဒါနဲ့ပဲ..ငါေပ်ာ့ညံ့ေၾကာင္းေရးရင္းငါ...ငါ့ကဗ်ာေတာင္အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ..။<br />
<br />
seinn mya mya kyaing<br />
1:20 am,25.10.2010Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-24383210292989112692016-12-20T17:46:00.003-08:002016-12-20T17:46:24.531-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ေတာင္းပန္ပါတယ္..</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%95%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9/166772220008526">2 November 2010 at 14:29</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_166772220008526" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Only Me" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%95%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9/166772220008526#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
အခါတစ္ပါး..အျခား..အျခားေသာအတိတ္မ်ားဆီက ငါမွားေသာစကားမ်ား..သူ႔နား၀ယ္ခါးအံ့...။<br />
ငါ နွလံုးသားႏူးညြတ္..ေနာင္တတို႔စြတ္စို..။<br />
ငါ၏အတိတ္..ငါ၏အရိပ္တို႔ ငါၾကည့္တိုင္း ငါ့နွလံုးသား၀ယ္ သူ႔အရိပ္ထင္၏...။<br />
သူကား ၾကိဳးစား...ငါ့အားမေမ့ႏိုင္ျငားအ့ံ... ငါ့အျပစ္ကိုခြင့္လႊတ္ပါေလ...။<br />
ထိုထိုအတိတ္...ငါ့အရိပ္၀ယ္...ငါ့ကိုတငိးေသာၾကိဳးမ်ားေလ်ာ့ေစသတည္း...။<br />
<br />
ငါ၏ထိုစကား..ထိုလူ..ထိုလူ..ငါ့ဆိုင္သူ..သူ...ၾကားေစသတည္း...။</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-80927157972482890662016-12-20T17:46:00.001-08:002016-12-20T17:46:12.838-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
အလြမ္းမ်ား</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/178216492197432">19 December 2010 at 02:42</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_178216492197432" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and Nilar" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/178216492197432#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
မေန႔ကအထိလတ္ဆတ္ေနခဲ့ေသာေလက
ငါ့ကိုျဖတ္တိုက္သြားခဲ့တယ္။ သက္ျပင္းကုိမႈတ္ထုတ္မိရင္း
စိတ္ကိုတဖန္ျပန္တင္းဖို႔အတြက္
အသက္ျပင္းျပငး္တစ္ခ်က္ရိႈက္ရျပန္တယ္...ဟက္ခနဲငါ့ကိုယ္ငါရီမိေတာ့
ပါးျပင္ေပၚကေႏြးခနဲခံစားခ်က္ကိုရတယ္။ သက္ျပင္းမႈတ္ထုတ္မိတဲ့ငါက
စိတ္ကိုျပန္တင္းဖို႔အတြက္ အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈိက္ရျပန္တယ္..။ ဟုတ္တယ္...ငါက
ငါ့စိတ္ကို ေလးၾကိဳးလိုတင္းတယ္...တင္းလြန္းရင္ျပတ္တတ္တာၾကိဳးပဲ.။
ငါ့စိတ္နဲ႔ငါမႈန္မိႈင္းေတာ့လည္း ျမင္ေနရတာက တစ္ေလာကလံုး
မီးခိုးေရာင္...ဟုတ္တယ္...နင္လညး္မီးခိုးေရာင္
..ငါလည္းမိးခိုးေရာင္..ျမက္ခင္းေတြလည္းမီးခိုးေရာင္..အားလံုးမီးခိုးေရာင္ဟာ..နင္မသိလည္းဒါေတြက
သိပ္ကိုအေရးမပါတဲ့ကိစၥေတြပဲမဟုတ္လား..။
ငါအန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္...ဗိုက္ထဲမွာေနရတာမေကာင္ဘူး..အသက္ရွဴလိုက္တဲ့ေလေတြသိပ္ကိုမလတ္ဆတ္ေတာ့ဘူး..ငါအန္ခ်လိုက္ေတာ့မယ္..ငါမွားမွန္းသိသိၾကီးနဲ႔ကိုဒိလမ္းကိုေလွ်ာက္ေနမိတာ..UTurn
ကိုေတြ႔နိုးနိုးနဲ႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး..ငါက
သိသိၾကီးနဲ႔ကိုမိုက္မဲေနမိတာပဲ..နင့္အတြက္ေတာ့ဒါေတြက
သိပ္ကိုအေရးမပါတဲ့ကိစၥေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္..မဟုုတ္ဘူး..ျဖစ္ကုိျဖစ္မယ္.။
ငါသက္ျပင္းကုိအၾကိမ္မ်ားစြာခ်ခဲ့ျပီးမွန္း အခုတစ္ေခါက္သက္ျပင္းခ်လိုက္ေတာ့
ငါ့ကိုယ္ငါသတိရလိုက္တယ္..။ သက္ျပင္းခ်လိုက္လည္း
အပူေတြကုန္မသြားဘူးပဲ..ငါေရေသာက္မယ္..ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္..အန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္..ဗိုက္ထဲမွာမေကာင္းဘူး...ဖ်ားနာေနတယ္..အခုကုတင္ေပၚမွာ..ေခြေခြေလး..နင္ဂရုမစိုက္လည္း
ငါသိပ္ဂရုမစိုက္ပါဘူး..။ငါေခါင္းကိုခါရမ္းမိေတာ့
ငါ့ေခါင္းေတြမူးလိုက္တာဟာ..ငါတကယ္ကိုဖ်ားေနျပိ..အိပ္လို႔မရမယ့္အတူတူေတာ့
ငါ့အေတြးေတြ
လႊင့္ပစ္မယ္..ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ပေစဟာ...အိမ္ကိုလြမ္းတယ္..အေ၀းမွာေရာက္ေနတဲ့ငါက..သိပ္ကိုဖ်ားနာေနတဲ့ငါက...တစ္ကုိယ္လံုးဖ်ားနာေနတဲ့ငါက
သဘာ၀က်က်ၾကီးကို
လြမ္းပစ္လိုက္တယ္..ငါ့အိမ္ကိုလြမ္းေနတယ္ဟာ..နင့္ကိုလည္းလြမ္းတယ္...နင့္နင့္သည္းသည္းကိုလြမ္းတာပဲ..အလြမ္းဆိုတာကလည္း
သိပ္ကိုေသာက္ေရးမပါတာမဟုတ္လား..အဟားးးးးး....ငါ့ကုိယ္ငါဟားတုိက္ရယ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ..ငါကေခါင္းကိုဆတ္ခနဲခါရမ္းမိေတာ့
ပါးျပင္ကေႏြးခနဲ
ခံစားခ်က္ကိုရျပန္တယ္...ေခါင္းမူးတယ္...သိပ္ကိုမူးတယ္..ဟုတ္တယ္..။ငါဖ်ားနာေနတာပဲ...ငါသိပ္ကိုဖ်ားနာေနတာပဲ..နင့္လက္ကေနလြတ္က်သြားကတည္းက
ငါဖ်ားခဲ့တာျဖစ္မွာ...နင္မသိလည္း ငါ
ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး..ငါ့ဟာငါဖ်ားနာေနရတာေတာင္မအားဘူး...ငါ့အေတြးေတြကငါ့ကို
ေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္...တစ္ဖ်က္ဖ်က္နဲ႔ကိုေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္...အပိုင္းပိုင္းအစစျဖစ္ေအာင္ကိုေလာင္ကၽြမ္းေနတယ္..။
ငါနင့္ထက္ငါ့ေစာင္အစုတ္ေလးကိုလြမ္းသင့္တယ္လို႔ေတြးမိေတာ့
ငယ္ကတည္းကျခံဳခဲ့တဲ့ငါ့ေစာင္အစုတ္ေလးကိုအားနာမိတယ္..
ငါ့ေစာင္အစုတ္ေလးေလာက္ေတာင္
နင္ငါ့ကိုအေႏြးဓာတ္ေပးခဲ့လို႔လား..နင့္ရင္ခြင္ကငါ့အတြက္ေတာ့
၀င္ရိုးစြန္းပဲ...နင္မလာရဲခဲ့ဘူးမဟုတ္လား.. နင္
တကယ့္ကိုမလာရဲခဲ့ဘူးမဟုတ္လား...ဟက္ခနဲရီမိျပန္တယ္..။ ငါရီမိတိုင္း
ငါ့ပါးေတြ
ေနြးခနဲပဲ..ရႊဲနစ္ေနတယ္..ဟုတ္တယ္..ငါ့ရင္ေတြပူတယ္..ဖ်ားနာေနတယ္..ငါတကယ္ကိုဖ်ားနာေနတယ္..
ငါ့သက္ျပင္းေတြထဲမွာ ရင္ထဲက
အပူေတြမပါသြားဘူး..ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္...ငါေရေသာက္မွျဖစ္မယ္..ေရကလည္း
အပူေတြကိုေမွ်ာမခ်နိုင္ျပန္ဘူး...။<br />
မိုးစက္ေတြတေပါက္ေပါက္က်သံကိုၾကားရေတာ့
ငါ့အေတြးေတြကေန အထီးက်န္မႈေတြကေန ငါဖ်က္ခနဲခုန္ထြက္မိတယ္..။
အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သက္ျပင္းခ်ခဲ့ျပီးေၾကာင္း ငါ ဒီတစ္ၾကိမ္
သက္ျပင္းခ်မိေတာ့ ငါကိုယ္ငါ သတိထားမိျပန္တယ္..
ငါအေတြးနဲ႔ငါမူးတယ္..ရူးသြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတြးမိေတာ့ ..ၾကည္ေအးရဲ႔
အရူးကိုသြားသတိရတယ္...ငါက ရူးဖို႔ေတာင္
သတၱိမရွိဘူး..ဟုတ္တယ္..နင္ထင္ခဲ့သလို ငါ သတၱိမရွိခဲ့ဘူး..ငါက ရူးဖို႔ေတာင္
သတၱိမရွိဘူး..။ နင္သိလည္း ငါအခု###ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး..း ငါက
နင္လႊတ္ခ်ခဲ့ျပီးသား တစ္ရွဴးစတစ္ခုပဲ.။
သံုးျပီးသားဆိုေတာ့လည္းႏြမ္းဖတ္လို႔ပဲ..အခုေတာင္
ငါဖ်ားေနတယ္..ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္ကိုပဲဖ်ားနာေနရတယ္..။
မ္ိုိးေတြပိုစိပ္လာျပီ..ငါျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ထားမွျဖစ္မယ္...မိုးစက္ေတြကငါ့ကိုေအးေစနုိင္မလားပဲ...အခုေတာ့ရင္ေတြပူေနတယ္..င့ါရင္ေတြပူေနတယ္..သိပ္ကိုဖ်ားနာေနတဲ့ငါက
ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္..ေရေသာက္မွျဖစ္မယ္...ငါကေရဘူးကိုဖြင့္တယ္...ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္တယ္..နင္သိလည္းငါ
ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး..ငါက နင့္ကုိလြမ္းတဲ့စိတိကိုပါဖြင့္လိုက္တယ္...။ ။<br />
<br />
Seinn Mya Mya<br />
Sunday 19 Dec 2010<br />
Am 2:46</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-32831568422982490092016-12-20T17:45:00.003-08:002016-12-20T17:45:50.586-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
သတိရျခင္းမိုးေရစက္မ်ား</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9E%E1%80%90%E1%80%AD%E1%80%9B%E1%80%BB%E1%80%81%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%85%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/233461386672942">26 June 2011 at 03:22</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_233461386672942" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9E%E1%80%90%E1%80%AD%E1%80%9B%E1%80%BB%E1%80%81%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%85%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/233461386672942#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
ဒီေန႔စေနေန႔ျဖစ္သည္။
အခန္းထဲတြင္ျငီးေငြ႔ျခင္းမ်ားသည္..အထီးက်န္စြာ ေအးခဲတိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။
တလႈိက္လႈိက္တက္လာေသာ သတိရျခင္းမ်ားဟာ မိုးအျဖစ္ရြာခ်ျပီးသြားၾကသလား...။
သတိရျခင္းမိုးေရစက္မ်ားသည္ အိမ္ျပတင္းတံစက္ျမိတ္တြင္
တြဲလြဲခိုလ်က္ရွိေနၾကသည္။ <em><strong>အဓိက က ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ႏွလံုးသားကိုသစၥာမေဖာက္ဖို႔ပါပဲ..နွင္းရယ္</strong></em>..ဟု
သူေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားသည္ နွလံုးသားဆီမွအဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ေအာ္ျမည္လ်က္ရွိျပီး
အေရျပားေပၚတြင္ သြားလာလ်က္ရွိေနၾကသည္..။ ႏွင္းဟာ
နွလံုးသားကိုသစၥာေဖာက္မိသလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးလ်က္ရွိေနျပီလား..။
အခန္းထဲတြင္ မေရရာျခင္းမ်ား စိမ့္ပ်ံ႔ ထိုင္းမႈိငး္လာသည္။ ႏွင္းသည္
အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴရႈိက္ဖို႔ၾကိဳးစားလိုက္မိသည္..။ နွင္း၏အခန္းေလး..၊
ပတ္၀န္းက်င္..၊ အလုပ္...၊ အရာရာသည္ နွင္းကို
ေသးငယ္ေအာင္လုပ္ေပးေနၾကသလိုျဖစ္ေနသည္။
နွင္းၾကိဳးစားရင္း..ေပ်ာ္ေအာင္ေနရင္း..အရာရာကိုရင္ဆိုင္ရင္း..
နွလံုးသားကိုေမ့ထားခဲ့တာဟာ နွင္းသစၥာေဖာက္မိတာျဖစ္ေနနိုင္သလား..။ နွင္းဟာ
နွလံုးသားကိုသစၥာေဖာက္မိတာလား..။ မေသခ်ာပါ..။ နလံုးသားကိုေမ့ထားခဲ့တာလား..။
နွင္းသည္ ေယာင္ယမ္းကာ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါမိျပန္သည္..။ ဒါဟာ
သစၥာေဖာက္ျခင္းဟု သူက စြဲခ်က္တင္လွ်င္ေတာ့ နွင္းဟာ
လံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာျငင္းဆိုရမွာပါပဲ။
နွင္းနွလံုးသားကို နွင္းဘယ္တုန္းကမွ သစၥာမေဖာက္နိုင္ခဲ့တာ
နွင္းကိုယ္တိုင္အသိဆံုးပဲျဖစ္သည္။<br />
<br />
<br />
ႏွင္းသည္
ျပတင္းတံခါးမွတဆင့္ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေသာစိတ္တို႔ျဖင့္
ေတြေ၀စြာေငးေမာလ်က္ရွိသည္..။ ပိေတာက္ပင္ၾကီးသည္
မိုးေရစက္တို႔ျဖင့္စိုရႊဲလ်က္ရွိျပီး ငိုေၾကြးေနသေယာင္ျဖင့္
မိႈင္းမႈိငး္အံု႔အံု႔ျဖစ္ကာ နွင္းကိုျပန္လည္ေငးေမာၾကည့္ေနသေယာင္ပဲ။
ရုတ္တရက္ ဟက္ခနဲရယ္မိေတာ့ ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ ေႏြးေထြးစြာက်ဆင္းလာတာ
ခံစားလိုက္ရသည္။ ႏွင္းဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။
မိဘနဲ႔ခြဲခြာျပီး တစ္ျမိဳ႔တစ္ရြာမွာ၀မ္းစာရွာေနရျပီပဲ။
ဒါေတာင္နွင္းေပ်ာ့ညံ့ေနတုန္းပဲ..။
ခံစားခ်က္ကိုအသက္အရြယ္နဲ႔ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေသးသ၍ေတာ့
နွင္းကိုယ္နွင္းရင့္က်က္ျပိဟု မထင္္ေသးပါ ..။ နွင္းစိတ္ထိခိုက္တာျမင္ရင္
သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာေသခ်ာသည္..။ ေတာင္းပန္ပါတယ္နွင္းရယ္
လို့မ်ားထပ္ေျပာဦးမလား ..။ အရင္တုန္းကလိုပဲ အားနာမႈေတြျပည့္နွက္ေနတဲ့
သူ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ နွင္းကို နာက်င္စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနဦးမွာလား။
အဲဒီ့အခါမွာ ႏွင္းကေတာ့ အရင္ကလိုပဲ ကိုယ္နာက်င္မွာထက္
သူနာက်င္ခံစားရမွာစိုးစြာ ဟန္ေဆာင္ပစ္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့
နွင္းသည္ သူ႔ကိုထက္ နွင္း၏ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းမ်ားအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အျပစ္တင္မိတုန္းပဲျဖစ္သည္။ <br />
<br />
ႏွင္းလက္ကိုမေျပာမဆိုနွင့္ သူ
စတြဲေခၚစဥ္က နည္းပညာျပပြဲတစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္..။
'လာေလ..ႏွင္း..ေငးမေနနဲ႔..လူတိုးသြားရင္မလြယ္ဘူး..' ေျပာေျပာဆိုဆို
နွင္းကိုဆြဲေခၚသြားေတာ့ ႏွင္းသည္ ထူပူစြာ အသိမဲ့စြာျဖင့္
သူဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္မိရင္း.. ေႏြးေထြးလံုျခံဳေသာစိတ္ခံစားခ်က္သည္
သူ႕လက္မွတစ္ဆင့္နွင္းကိုယ္ခႏၶာထဲတြင္ေႏြးေထြးလ်က္ရွိခဲ့သည္။
'ႏွင္းကိုယ့္ေနာက္ကို ဒီလိုပဲလိုက္ခဲ့ပါလားနွင္းရယ္..' လို႔
နူးညံ့စြာေျပာေတာ့ နွင္းဟာ သူ႔မ်က္၀န္းေတြေအာက္မွာ အရည္ေပ်ာ္သြားရတာပဲ..။
နွင္းဟာ အဲ့ေလာက္ထိေအာင္ ကိုတံုးခဲ့တာ။ ယံုၾကည္ခဲ့တာ ။ ေနာက္ျပီးနွင္းသည္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို..ကိုယ့္ရဲ႔ေပ်ာ့ညံ့မႈကိုသာ အျပစ္တင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့
နွင္းသည္ သူ႔ရဲ႔ နူးညံ့ေသာမ်က္၀န္းမ်ားေအာက္မွာ လံုျခံဳေႏြးေထြးခဲ့ရေလသည္။
သူ နွင္းကိုဘယ္ေတာ့မွသစၥာမေဖာက္ဘူးဟု ယံုၾကည္ရင္း နွင္း၏ဘ၀..တြင္
သူ႔အတြက္ပါအိပ္မက္မက္ခဲ့ရသည္။ <strong><em>အခုေခတ္လူငယ္ေတြက နွလံုးသားကို ကစားစရာတစ္ခုလိုပဲသေဘာထားေတာ့တာနွင္းရဲ႔.. ကိုယ္ကေတာ့ အျမတ္တနိုးကိုတန္ဖိုးထားခ်င္တာ</em></strong>..လုိ႔
သူေျပာေတာ့ နွင္းက သူ႔ကို အားကိုးယံုၾကည္ျခင္းေတြနဲ႔ၾကည့္ခဲ့မိမွာ
ေသခ်ာပါသည္။ ႏွင္းကေတာ့ နွင္းကိုရယ္ရြယ္ျပီးေျပာတာလို႔အထင္ေကာင္းဆဲ
သူ႔မ်က္၀န္းေတြရီေ၀ေနတာကို နွင္းေၾကာင့္ဟု မိုက္မိုက္မဲမဲ
ယံုၾကည္ခဲ့မိသည္..။ နွင္းသူ႔ကို အဲ့ဒီေလာက္ထိယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။
သူစတင္တြဲေသာလက္တြင္ နွင္းခိုင္ျမဲခ်င္ခဲ့မိပါသည္...။<br />
<br />
ကိုယ္က်င့္တရားကိုသိပ္ကိုအေလးထားတတ္လြန္းေသာသူသည္
သိပ္ကိုေတြေ၀လြန္းေသာသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္မွန္း
စတင္သိလိုက္မိစဥ္ကေတာ့နွင္းသိပ္ကိုတုန္လႈပ္မိခဲ့ရသည္..။
အိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာမွာ နစ္ျမဳပ္ရင္း သူ႔ကိုလည္းေရွာင္ရင္း
အေတြးေတြျဖင့္ပူေလာင္ေနရစဥ္မွာလည္း သူေနာင္တေတြရေနမွာလားဟု
သူ႔အတြက္ပါပူပန္ခဲ့မိသည္။ သူ႔တြင္သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့ရေသာခ်စ္သူရွိသတဲ့..။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက နွင္းအတြက္ နာက်င္စာနာေသာစကားမ်ားျဖင့္လာေျပာသည့္တိုင္
နွင္းသည္ နွင္းကိုယ္နွင္းရွက္ရြံ ႔ျခင္းတို႔ၾကားကပင္ သူ႔ကိုသနားမိျပန္သည္။
ထိုစဥ္တေလာတုန္းက ႏွင္းကို တစ္ခုခုေျပာဖို႔ အားယူေနခဲ့မွန္းေတာ့
သိခဲ့ပါသည္..။ သူ..ႏွင့္ သူသိပ္ခ်စ္ခဲ့ရပါသည္ဟုဆိုေသာ သူ႔ခ်စ္သူၾကားတြင္
နွင္းသည္ဘာျဖစ္ေနခဲ့ပါသလဲ..။ သူ႔ခ်စ္သူကသူ႔ကိုအဆက္အသြယ္ျပန္လုပ္ေသာအခါ
သူသည္ နွင္းကုိၾကည့္ေသာအၾကည့္တို႔တြင္ အားနာျခင္းမ်ားေရာစြက္ေနခဲ့ပါသည္..။
နွင္း၏ေရွ႔တြင္ တစ္စတစ္စလဲျပိဳလာေသာသူ႔ကိုၾကည့္ရင္း နွင္းသည္ သူ႔အတြက္
နွင္း၏နာက်င္စြာေသာစိတ္တို႔ျဖင့္ပင္ သူ၏ ေနာက္မွာက်န္ေနရစ္ခဲ့ဖို႔
တိတ္တဆိတ္ ၾကဳိးစားျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။
ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာဖုိ႔ၾကိဳးစားမိခဲ့ပါသည္..။ နွင္း၏ေတြေ၀မိေသာစိတ္တို႔သည္
သူ႔ကိုနႈတ္ဆက္စကားေျပာဖို႔၀န္ေလးမိျပန္သည္။
နွင္းနွလံုးသားကိုသစၥာေဖာက္ပစ္ရင္း
သူ႔နွလံုးသားအတြက္ဟုတင္းမိေသာစိတ္တို႔တြင္ ေပ်ာ္၀င္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲနွင္းဟာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းေတြေ၀ရင္း သူနႈတ္မဆက္ပဲ
တစ္စတစ္စျဖင့္နွင္းအနားကထြက္ခြာသြားတာေတာင္သတိမထားမိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။
သူထားသြားတာသိလိုက္ေတာ့လည္းနွင္းဟာ
အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခုမက္သလိုေျခာက္ခ်ားတတ္ခဲ့ျပန္သည္။
နွင္းဟာသူ႔ကိုၾကိဳးစားေမ့ပစ္ရင္းသူ႔ကိုသတိေတြရေနျပန္သည္။
သူေပးခဲ့ဖူးေသာလက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးမ်ားကိုသိပ္ခုန္မင္ခဲ့လြန္းေသာနွင္းသည္
သတိရတိုင္း သူေပးခဲ့ဖူးေသာ ဖန္ေဘာလံုးေလးကို တယုတယကိုင္တြယ္မိေနဆဲ..
ခုခ်ိန္ဆိုသူဟာ
ေပ်ာ္ေနမွာထက္နွင္းအတြက္ေနာင္တရေနလိမ့္မယ္လို႔နာက်င္စြာေတြးမိခဲ့သည္။
နွင္းဟာ အရူးပဲ ။ သိပ္ကိုခ်စ္တတ္ခဲ့ျခင္းဟာရူးတာပဲ။
သူ႔ကိုသိပ္ကိုနားလည္လြန္းေနခဲ့တာ ရူးတာပဲ..။ သူ႔ေၾကာင့္ႏွင္းဟာ
နာက်င္စြာနဲ႔ေပ်ာ့ညံ့စြာက်န္ေနခ့ဲမယ္လု႔ိသူေတြးမိေနခဲ့မယ္မွန္းနွင္းသိခဲ့သားပဲ။
သူ႔ေတြေ၀မႈေတြမွာ နွင္းကို ထပ္မတြယ္ျငိေစခ်င္ခဲ့့ပါ..။ သူ႔အေပၚတင္းေစမယ့္
ေနွာင္ၾကိဳးေတြကို နွင္းၾကိဳတင္ေလ်ာ့ခဲ့ပါသည္။ နွင္းသည္
ကိုယ့္အေပၚကိုယ္မိုက္မဲစြာျဖင့္သူ႔ကို နာနာက်ည္းက်ည္းဟန္ပန္မ်ားျဖင့့္
မလိုအပ္ေတာ့စြာ လမ္းခြဲစကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္..။<br />
<br />
<br />
ထိုေန႔က
မိုးရြာသည္။ မိုးစက္ေတြကို နွင္းရဲ႔မ်က္ရည္ေတြလို႔ျမင္ခဲ့မိတာမွတ္မိေနသည္။
သူက အားနာမႈမ်ားစြာျဖင့္နွင္းကိုဆြ႔ံအစြာၾကည့္ေနသည္။ သူက
ေပးသည့္အျပစ္ကိုခံေတာ့မည့္သူတစ္ေယာက္လို ျငိမ္သက္လ်က္သား
သူ႔မ်က္၀န္းေတြနာနာက်င္က်င္ျဖင့္ နွင္းကိုေငးစိုက္ၾကည့္ေနေၾကာင္း
နွင္းမ်က္ရည္၀ဲလ်က္သားၾကားက သိလိုက္တာမွတ္မိသည္။
နွင္းမ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းနိုင္ခဲ့တာမွတ္မိသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့နွင္းရိႈက္ၾကိးတငင္ငိုျဖစ္ခဲ့တာမွတ္မိသည္။ '
ယံုၾကည္ေလးစားမႈကိုအရင္းတည္ခဲ့တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပါ ကိုကို.. အခုခ်ိန္မွာ
နွင္း ကိုကို႔ကို
မေလးစားနိုင္ေတာ့ဘူး..ဒါဟာခ်စ္ျခင္းေမတၱာေပ်ာက္ဆံုးသြားျခင္းပဲ..။
နွင္းေရွ့ကေနထြက္သြားေပးပါကိုကို..' ႏွင္းေရွ့က ေလးပင္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္
သူထြက္မသြားခင္..နွင္းရယ္..ဟု ခပ္တိုးတိုး နာနာက်င္က်င္ေရရြတ္သြားသံကို
ၾကားျဖစ္ေအာင္ၾကားလိုက္မိေသးသည္။ နွင္းသည္ သူထြက္ခြာသြားသည္ကို
အစအဆံုးေငးၾကည့္ရင္း သူခ်န္ရစ္ခဲ့သည့္အတိုင္း ေနနို္င္ခဲ့ပါသည္။
တစ္စခ်င္းပဲ့ေၾကြက်ေနခဲ့ေသာ နွင္း၏နွလံုးသားသည္
သူ႔ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔သက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္းနွင္းကိုယ္နွင္းေသခ်ာခဲ့ပါသည္။
နွင္းမာန အတြက္ကေတာ့ နွင္းဟာ
သူ႔ေၾကာင့္ဘာမွမခံစားခဲ့ရသလိုဟန္ေဆာင္ပီျပင္ခဲ့ပါသည္။
နွင္းေၾကာင့္သူေနာင္တမရေစခ်င္ခဲ့ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ နွင္းသည္
သူ႔ေၾကာင့္ဘာမွထိခိုက္မခံစားရမွန္းထင္ရေလာက္ေအာင္ ေနျပနိုင္ခဲ့သည္။
နွင္းသူ႔ကိုဒီေလာက္ထိခ်စ္ခဲ့မွန္းနာနာက်င္က်င္သိခဲ့ရပါသည္။<br />
<br />
သူ႔ကိုနွင္းေမ့ပစ္ဖို႔ေန႔တိုင္းၾကိဳးစားရင္းပင္
ေန႔တိုင္းနာက်င္စြာ သတိရတတ္ခဲ့သည္။ ႏွင္းသြားေနက်ေနရာတိုင္းဟာ
သူ႔အရိပ္ေတြနွင့္မကင္းဘူးဟု သတိထားမိေတာ့ အတိတ္၏အရိပ္တို႔ဟာ
နွင္းကိုေျခာက္ခ်ားေအာင္လုပ္ၾကျပန္သည္။ သူထားသြားခဲ့ျခင္းဟာ နွင္းအနားမွာ
တစ္ေယာက္မွမက်န္ေတာ့သလိုပဲ..။ နွင္းဟာ
အျမဲအထီးက်န္ေနေတာ့မယ့္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ..။ ထိုအခ်ိန္တိုင္းတြင္ နွင္းသူ႔ကို
သိပ္ကိုတမ္းတခဲ့ပါသည္။ နွင္းဟာထူမတ္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့ရတာေတာ္ေတာ္ခက္ခဲသည္။
သူ႔ကိုေမ့ပစ္ဖို႔အသည္းအသန္ၾကိဳးစားတဲ့ခဲ့ခ်ိန္မွာမွ သူနွင့္သူ႔ခ်စ္သူကို
အမွတ္တမဲ့ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္မိေသာ နွင္း၏ကံၾကမၼာကို ထပ္ခါထပ္ခါၾကိမ္ဆဲရင္း
နွင္းဟာ ကာလၾကာရွည္စြာျဖင့္ နွင္း နွလံုးသားအေပၚအထပ္ထပ္အခါခါ
က်ဆံုးမိခဲ့ရင္း ကံကိုပဲ က်ိန္ဆဲမိခဲ့ျပန္သည္..။ နွင္း၏မေကာင္းေသာကံသည္
သူ၏ကံေကာင္းျခင္းျဖစ္ပါေစဟု မိုက္မိုက္မဲမဲဆုေတာင္းျဖစ္ခဲ့တာ သူ
သိရင္ႏွင္းအတြက္နာက်င္ေနဦးမွာလား..။ သိပ္ကိုရူးတဲ့ေကာင္မေလးပဲလို႔ ဟက္ခနဲ
ေလွာင္ရယ္ရယ္မွာလား ႏွင္းဟာ တစ္ကယ့္ကုိ မေ၀ခြဲတတ္ခဲ့နိုင္ပါ..။
နွင္းဟာအရူးတစ္ေယာက္လိုပဲ..၊ တကယ့္ကိုအရူးတစ္ေယာက္လိုပဲ..။
ဒီလိုနဲ႔နွင္းသည္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္တို႔မွေ၀းရာတြင္ေနရင္း
သူထားခဲ့သည့္အတိုင္း...တကယ့္ကို သူခ်န္ထားခဲ့သည့္အတိုင္းေနခဲ့ပါသည္..။<br />
<br />
<br />
ကံၾကမၼာကိုနွင္းမယံုခဲ့သည္မွာၾကာျပီ..။
ေကာင္းျမတ္ျခင္းေတြလုပ္ေနေပမယ့္ ကံဆိုးမႈေတြက ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာတာ..။
ကာလၾကာျမင့္စြာ တစ္ေယာက္တည္းျဖတ္သန္းခဲ့ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
နွင္းနွလံုးသာအနည္ထိုင္သြားျပီဟု ထင္မိဆဲမွာ...သူ႔အေၾကာင္းၾကားရသည္..။
သူဟာ...သူ႔ေကာင္းျမတ္ေသာလုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ သူ႔ဆႏၵမပါဘဲ
သူအေ၀းမွာတစ္ေယာက္တည္းေရာက္ေနရတယ္တဲ့..။ ထိုသတင္းသည္
ႏွင္းကိုနာက်င္ေစျပန္သည္။ နွင္းသူ႔အတြက္ဘာလုပ္ေပးနိုင္သလဲစဥး္စားရင္း
တစ္ေယာက္တည္း၀မ္းနည္းေနမိတာ ဘယ္သူမွမသိခဲ့..။ သူ၏ခ်စ္သူသည္
သူ႔အားအစြမ္းကုန္အားေပးေနမွာဟုေတြးရင္း...
နွင္းမွာအခြင့္မရွိေတာ့ဘူး..ဆံုးရွံဳးျပီးသားဟုစဥ္းစားရင္းနွင္းသည္
အသည္းအသန္ေမ့ပစ္ခဲ့ရျပန္သည္။<br />
<br />
<br />
ႏွင္းကလည္း
ဘ၀အတြက္ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနဆဲမွာ သူ႔ကိုသတိရေနမိခဲ့သည္..။
နွင္းအခုေရာက္ေနေသာေနရာဟာ အရင္သူေျခခ်ခဲ့ဖူးေသာေနရာမ်ားျဖစ္ေနမလားလို႔
အခါခါေတြးမိသည္..။ တိုက္ဆိုင္စြာ သူ..နွင္းကိုသတိရေနတယ္တဲ့..။
သူငယ္ခ်င္း၏ေျပာစကားအေပၚ နွင္းမယံုနိုင္ပါ..ႏွင္းအေပၚသူ၏ သတိရျခင္းသည္
သူ၏နာင္တရျခင္းသက္သက္ျဖစ္ပါေစ။ နွင္းသည္ သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္း
သူနွင့္အတူတြဲျမင္ေနမိေသာသူ႔ခ်စ္သူကိုအားနာမိျပန္သည္။
နွင္းသူ႔အေပၚတင္းမိေသာေနွာင္ၾကိဳးသည္ သူ၏ေနာင္တရျခင္းသက္သက္သာျဖစ္ပါေစ..။
ထိုေနာင္တတရားတို႔ကိုနွင္းေျဖေလ်ာ့ေပးခ်င္မိျပန္ပါသည္။
အထီးက်န္ေနမည္ျဖစ္ေသာသူ႔အား နွင္းေၾကာင့္ထပ္မံ မေၾကကြဲေစခ်င္ပါ..။
ႏွင္းဒီေလာက္ထိ စဥ္းစားမိျပန္သည္။ နွင္းဟာ သူ႔ဆီကိုစာေရးမိျပန္သည္..။
သူ၏ခ်စ္သူအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားနိုင္ပဲ.. ဘာလို႔ျပတ္စဲျဖစ္သြားတာလဲဟု
မေမးျဖစ္ေတာ့နိုင္ေအာင္ကိုပဲ နွင္းဟာ ၀႗္ၾကီးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္နွင္းသည္..သူတို႔ျပတ္စဲတာေစာင့္ဆိုင္းေနေသာယုတ္ညံ့ေသာမိန္းမ
မဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ နွင္းအသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။ နွင္းမာနက ဒီမွာစတင္သည္။
နွင္းသည္ သူစတင္လက္တြဲေတာ့လည္းသူ႔လက္မွာယံုၾကည္စြာတြဲခိုခဲ့ပါသည္။
သူခ်န္ခဲ့ေတာ့လည္း နာက်င္စြာေနတတ္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔နာက်င္ေစမည္စိုး၍
သူ႔တို႔ေရွ႔တြင္ အရိပ္ေသာ္မွ်မထင္ေအာင္ ေနတတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္...
ႏွင္းသည္ ျပန္တြဲလာေသာသူ႔လက္ကိုမွီတြယ္ဖို႔ေတာ့သိပ္ကိုခက္ခဲလြန္းပါသည္။<br />
<br />
<br />
<em><strong>အဓိက က ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ႏွလံုးသားကိုသစၥာမေဖာက္ဖို႔ပါပဲ..နွင္းရယ္ </strong></em>ဟူေသာသူ႔စာသားသည္
နွင္း၏မ်က္လံုးထဲမွာမထြက္။ သူ႔စာကိုဖတ္ရင္း နွင္းသည္
သိပ္ကိုေၾကကြဲေနမိျပန္ျပီ..။ ခံနိုင္ရည္ရွိခဲ့ျပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ထင္ခဲ့သည္မွာ မွားသြားျပီ..။ သူ႔အတြက္ နွင္းနွလံုးသားဟာ
တစ္စစ္နာက်င္ေနဆဲ..။ သူ႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ထပ္ေပးခ်င္မိသည္..။
ဒီအေျခအေနသည္ နွင္းမေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာအေျခအေနတစ္ခုျဖစ္သည္..။
မျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ေသာအေနအထားတစ္ခုျဖစ္သည္..။ သူ႔ကို ဒီလိုအေ၀းမွာ
မပို႔ထားေစခ်င္ပါ..။ ႏွင္းဘာမွလုပ္မေပးနိုင္ဘူးဟု ေတြးမိေသာစိတ္တို႔တြင္
သူ႔ကိုအျမဲအားေပးေနနိုင္သားပဲဟု တင္းၾကည့္မိရင္းပင္
စိတ္ကိုေျဖသိမ့္ပစ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အတြက္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ပင္
နွင္း၏မာနတရားတို႔ဟာ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ေတာ့သလို..။ နွင္းဟာ
ဒီေလာက္ထိကိုမိုက္မဲမိေနဆဲ..။<br />
<br />
<br />
ဒီေန႔သည္
စေနေန႔ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲတြင္ သတိရျခင္းမ်ားသည္
အထီးက်န္ျခင္းတို႔ျဖင့္ဖြဲ့သီလ်က္ အံု႔မႈိင္းျငိမ္သက္လြန္းလွသည္။
သတိရျခင္းမိုးေရစက္မ်ားသည္ ျပတင္းတံခါးတြင္တြဲလြဲခိုလ်က္ရွိျပီး နွင္းသည္
ျပတင္းအျပင္ကိုေငးၾကည့္လ်က္ရွိေနမိသည္။ နွင္း၏စာသည္
သူ႔အလိုဆႏၵမပါဘဲအေ၀းသို႔တြန္းပို႔ခံထားရေသာသူ႔ကို
အားအင္သစ္ေတြျဖစ္ေစသည္တဲ့။ နွင္းသည္
သစၥာတရားဆ္ိုေသာစကားလံုး၏ညဳိ႔ယူျခင္းကိုခံေနရသည္။
ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ..ယံုၾကည္မႈ..ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ.. အရာရာတိုင္းအတြက္
သစၥာတရားသည္ အေရးၾကီးလြန္းလွသည္ဟုနွင္းခံယူသည္... သစၥာတရားက်ိဳးပ်က္လွ်င္
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလည္းက်ိဳးပ်က္ေစသည္မဟုတ္လား ။ ႏွင္းသည္ '
သစၥာတရားက်ိဳးပ်က္ရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေရာ ႏွလံုးသားပါ
ပ်က္စီးရတာပဲ..ကိုကိုရဲ" ႔.. လို႔ေတာ့ သူ႔ကို
အခြင့္ရလွ်င္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္..။ ။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
<br />
26.06.2011<br />
AM 3.22Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-83538740962328582802016-12-20T17:45:00.001-08:002016-12-20T17:45:26.337-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ေမေမ</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%AD%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%B1%E1%80%99/234498399902574">29 June 2011 at 22:19</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_234498399902574" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%AD%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%B1%E1%80%99/234498399902574#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
ဟလုိ..ေမေမ<br />
ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြရြာတုန္းပဲလား..<br />
ဒီမွာေတာ့နွလံုးသားေတြဟာ မေႏြးေထြးဘူး..<br />
အရာရာဟာ ေအးခဲေနေတာ့တာပါပဲေမေမရယ္..<br />
ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ရယ္မသိဘူး<br />
အခုတေလာ ဘာလုပ္လုပ္ကိုစိတ္မပါတာ<br />
အရာရာကိုအားတင္းဖို႔<br />
အရင္တုန္းကလိုစိတ္ကေလး ျပန္ရခ်င္တာေပါ့ေမေမရယ္<br />
လြမ္းတယ္ရယ္လို႔ေတာင္မေတြးရဲေတာ့ပါဘူး<br />
သမီးစားတဲ့ညစာေတြေအးစက္ေနတာကလြဲရင္<br />
အရာရာဟာ ပူေလာင္ပါတယ္ေမေမ<br />
ေမေမမ်က္ရည္မက်ပါနဲ႔<br />
ဒါဟာ ခဏပါ<br />
ဟိုဆရာတစ္ေယာက္ေျပာသလိုဆို<br />
ခံရလွတစ္ဘ၀ေပါ့ေမေမ..။<br />
ဘ၀ဆိုတာလည္း ခဏတာလို႔ဆိုရဲ႔မဟုတ္လား..<br />
သမီးေနထိုင္ရာအရပ္မွာ<br />
မိသားစုေမတၱာခမ္းေျခာက္တယ္<br />
ေန႔စဥ္အသြားအျပန္လမ္းေတြမွာ ေျခလွမ္းေတြေလးပင္ရင္း<br />
ညအိပ္ခ်ိန္ေလယာဥ္သံေတြၾကားရင္<br />
ရင္ေတြပူလာတာပါပဲေမေမရယ္<br />
ေရန႔ဲေတာင္ေမွ်ာခ်လို႔မရဘူး..<br />
သူမ်ားေတြနဲ႔ႏႈိင္းစာရင္<br />
သမီးအျဖစ္က ဘာမွေတာ့မဟုတ္ဘူး<br />
ဘာပဲေျပာေျပာ<br />
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ေမေမ..။<br />
<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
<br />
29/6/2011Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-62364850284635294122016-12-20T17:44:00.007-08:002016-12-20T17:44:59.178-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့မနက္စာ</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7%E1%80%BB%E1%80%81%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%86%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%90%E1%80%AC-%E1%80%A1%E1%80%86%E1%80%AD%E1%80%95%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%91%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B2%E1%80%B7%E1%80%99%E1%80%94%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%85%E1%80%AC/248022225216858">27 July 2011 at 11:19</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_248022225216858" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and Nilar" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7%E1%80%BB%E1%80%81%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%86%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%90%E1%80%AC-%E1%80%A1%E1%80%86%E1%80%AD%E1%80%95%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%91%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B2%E1%80%B7%E1%80%99%E1%80%94%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%85%E1%80%AC/248022225216858#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<br />
ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ခဏတိုင္း<br />
ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္းမွာ ပင္ပန္းတယ္...<br />
ဒီေန႔၊ မနက္ျဖန္၊ ျပီးခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ မေန႔ကအခ်ိန္မ်ား<br />
ကာလဟာ အလ်ားလိုက္ေရြ႔လ်ားျခင္းမွာ ေမ်ာပါ..<br />
တစ္ေန႔ေန႔ဆိုတဲ့အေတြးမွာတင္ ေအးခဲ..<br />
တစ္စက္စက္က်ေနေသာမိုးေရ..<br />
တိမ္တိုက္တခ်ိဳ႔ဟာ ဒီလိုပဲေမ်ာလြင့္..<br />
အသားက်ေနျပီျဖစ္ေသာအေတြးမ်ား..<br />
ပံုမွန္တိုက္ခတ္ေနဆဲေလညင္း..<br />
ဦးတည္လိုက္တိုင္း လြင့္ထြက္သြားတဲ့စိတ္..<br />
အတိတ္<br />
ပစၥဳပၸန္.<br />
အနာဂတ္....<br />
ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္စိတ္ကူးမ်ား<br />
ယဥ္ေက်းမႈမဲ့ကမၻာ..<br />
ဘယ္သူဘာေျပာဦးမလဲ..<br />
ဘယ္ဘက္အက်ီၤအိပ္ကပ္ထဲကအလြမ္း<br />
၀င္သက္ထြက္သက္တိုင္းမီးလင္းတယ္..<br />
ခုတေလာထင္သာျမင္သာတဲ့စိတ္<br />
မိေနခဲ့ျပီးျဖစ္ေသာေက်ာ့ကြင္းမွဆီ<br />
ပ်ံသန္းသြားခဲ့ျပီျဖစ္ေသာငွက္ငယ္ေတြကို အမွတ္တမဲ့ေမာ့အၾကည့္..။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
26/07/2011Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-42765226483682152232016-12-20T17:44:00.005-08:002016-12-20T17:44:42.405-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
အိမ္ေရွ့သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြမွာမိုးစက္ေတြခိုေနတုန္းပဲ</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%AD%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%B7%E1%80%9E%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%95%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%9B%E1%80%BC%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%AC%E1%80%99%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%80%81%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%94%E1%80%90%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%95%E1%80%B2/250411868311227">1 August 2011 at 11:08</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_250411868311227" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%AD%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%B7%E1%80%9E%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%95%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%9B%E1%80%BC%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%AC%E1%80%99%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC%E1%80%81%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%94%E1%80%90%E1%80%AF%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%95%E1%80%B2/250411868311227#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
အိပ္မက္ဟာခ်ိဳျမိန္ေနဆဲပဲ ကိုယ့္အတြက္<br />
ပစၥဳပၸန္မွာ တည့္တည့္ၾကီးေနပစ္လိုက္ဖို႔သိပ္ကိုခက္တယ္<br />
သစ္ရြက္ေပၚတြဲခိုေနတဲ့ မိုးေရစက္ေလးေလ်ာက်သြားတယ္<br />
ရုတ္တရက္ ငွက္ကေလးထပ်ံတယ္<br />
ခဏေလးနဲ႔ေန၀င္ျပီး ခဏေလးနဲ႔ပဲ ၾကယ္ေတြေၾကြတယ္.။<br />
ဒီလိုပဲနဲ႔ပဲအနည္ထိုင္ပစ္ရမွာပဲ<br />
တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ့ေနရာကိုေရာက္သြားတိုင္း အေတြးေတြကိုရပ္လိုက္ရတယ္.။<br />
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကိုဘယ္လိုစာလံုးေပါင္းရပါ့မလဲ..။<br />
တိတ္တိတ္ေလးျမတ္နိုးေနရျခင္းမွာပဲ ျငိမ္းခ်မ္းစြာေသဆံုးခဲ့ပါျပီ<br />
ရႈိက္ရႈိက္ေနခဲ့ရျခင္းခဏမ်ားမွာ..တအိအိျပိဳဆင္းလို႔<br />
တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြဆူညံေနရလို႔<br />
ေရခဲေတာင္ေတြလည္း ေအးခဲေနရျခင္းနဲ႔ပူေလာင္ေနရမွာပါပဲ.။<br />
ခုေတာ့..<br />
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ<br />
မေက်နပ္တာေတြကိုရယ္ေမာပစ္လိုက္ရံု<br />
ကိုယ္ေပၚကမိုးေရစက္ေလးကိုသပ္ခ်လိုက္သလို<br />
မလုိခ်င္တာေတြကို မင္နီတားပစ္လိုက္ဖို႔<br />
ကမ္းေျခမွာရပ္ေနခဲ့စဥ္ခဏကလို<br />
ေလတိုက္တိုင္း ကိုယ့္ဆံပင္ေတြလြင့္၀ဲေနဖို႔<br />
ကိုယ့္မ်က္ေတာင္မွာ တြဲခိုေနတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးကို ဖ်တ္ခနဲပုတ္ထုတ္ပစ္ဖို႔<br />
ေမွ်ာ္လင့္ေနရျခင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္းသက္သက္မျဖစ္ေစဖို႔ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း<br />
စိတ္ဟာ<br />
အလွေမြးကန္ထဲကငါးလို<br />
အခန္းက်ဥ္းထဲမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔...<br />
အဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးသက္သက္ထဲမွာပဲ စိတ္ကိုထိုးေျခပစ္ေနမိတယ္<br />
အဆင္ေျပတယ္..<br />
အဆင္ေျပပါတယ္...။<br />
ကံေကာင္းျခင္းဆိုတာကလည္း အခြံခြာရခက္တဲ့သစ္သီးတစ္လံုးလိုပဲ<br />
တပ္မက္ျခင္းသက္သက္နဲ႔သာေငးေမာရင္း<br />
ဘ၀ဟာ..အရြယ္မတိုင္ခင္ ရင့္မွည့္ေပးလိုက္ရပါတယ္..။<br />
<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
01/08/2011</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-70652782953515709942016-12-20T17:44:00.003-08:002016-12-20T17:44:23.591-08:00<h2 class="_5clb">
ကိဳးမ်ား</h2>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%B3%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/266353033383777">1 September 2011 at 12:57</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_266353033383777" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%B3%E1%80%B8%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/266353033383777#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
ညက အိပ္မက္မက္သည္။ အိပ္မက္မက္သည္ ဆိုေသာ္လည္း သူသည္ အိပ္မက္ေနသည္ကို အိပ္မက္မက္ေနသည္ျဖစ္ေၾကာင္းသိေ<br />
နျပန္သည္။
ထိုအိပ္မက္သည္ သူ႔ဆီကိုလာေနက်ျဖစ္သည္။ အလ်ားလိုက္..ဇာတ္လမ္း အစ ၊ အလယ္၊
အဆံုး... ထိုပံုစံအတိုင္းပင္ ။ သူသည္ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရမည္ဆိုလွ်င္
ထိုအိပ္မက္ သူ႔ဆီလာမည္ကို သိပ္ေၾကာက္သည္။ အိပ္မက္ျပီးဆံုးသြားလွ်င္ သူ႔မွာ
ေပါ့ပါးသြားစျမဲ။ အမွန္တကယ္ဆို..သူ..ထိုအိပ္မက္<br />
စမက္သည္မွာ
သိပ္မၾကာေသး။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအိပ္မက္သည္ ပထမဆံုး
စမက္ခဲ့ျပီးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ သူ႔ဆီသို႔ မၾကာခဏေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။
အထူးသျဖင့္ အခုလိုမိုးရြာေသာညမ်ိဳးေတြမွာ...။<br />
<br />
XXXXXX<br />
<br />
<strong>အိပ္မက္၏ အစ..။</strong><br />
ပထမတြင္
မိုးသံတေျဖာက္ေျဖာက္ကိုစၾကားရသည္။ အခန္းသည္ စိမ့္လ်က္ေအးလာေနခဲ့သည္။ သူသည္
ဘာကိုမွန္းမသိေသာစိုးရြ႔ံျခင္းတို႔ျဖင့္လႊမ္းျခံဳျခင္းခံထားေနရသည္။ သူသည္
ေက်ာရိုးထဲမွ စိမ့္ခနဲေနေအာင္ေအးလွ်က္ရွိျပီး ထိုအေျခအေနထံမွ
အလ်င္ျမန္ဆံုး ရုန္းထြက္နိုင္ေအာင္ အျပင္းအထန္ၾကိဳးစားလ်က္ရွိေနသည္။
သို႔ေသာ္ သူသည္ ေအးစက္ထုံထိုင္းမႈမ်ားက သူ႔အားမလႈပ္မယွက္နို္င္ေအာင္
တုပ္ေႏွာင္ထားလ်က္ရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရေလသည္။
သူ႔မ်က္လံုးသည္ဖြင့္၍မရ။ ေျခေထာက္တို႔မွာ လႈပ္ရွား၍မရ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္အား
အျမန္ဆံုး အကူညီေတာင္းခ်င္လာသည္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ သူ႔ကိုနႈိးၾကပါ။ သူ
နိုးပါရေစေတာ့။ သူသည္ အိပ္စက္ျခင္းမဟုတ္ေတာ့ေသာ သူ၏ အိပ္စက္ျခင္းထံမွ
အလ်င္ျမန္ဆံုးနိုးထခ်င္ေနျပီ။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔မွာ လႈပ္ရွားမရ..။
ထိုစဥ္တြင္ပဲ မိုးသည္ တေ၀ါေ၀ါျဖင့္ စတင္ရြာခ်လိုက္သည္။
ဒီေလာက္သည္းထန္ေနေသာ မိုးသံေတြေအာက္မွာ သူၾကိဳးစား၍ေအာ္မည္ဆိုလွ်င္လည္း
သူ႔ေအာ္သံကို မည္သူမွ်ၾကားနိုင္ေတာ့မည္မထင္ေတာ့..။
ေစာင့္ၾကည့္မည္..သူေစာင့္ၾကည့္မွျဖစ္မည္။ သူသည္ ရုတ္တရတ္
စိတ္ကူးကိုေျပာင္းလိုက္သည္။ ဤအေျခအေနသည္ ဘာေၾကာင့္ေပၚလာရသလဲ။ ဘာအတြက္လဲ.။
ဘာေတြျဖစ္လာမွာလဲ..။ ေၾကာက္ရြံ႔တုန္လႈပ္မႈမ်ား၀န္းရံ<br />
ေနေသာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္တို႔ျဖင့္ သူသည္ ထိုေအးစက္ေသာအိပ္မက္ဆီသို႔ တေရြ႔ေရြ႔လွမ္းလိုက္မိပါသည္။<br />
xxxxxxxxxxxxx<br />
<strong> အိပ္မက္..။</strong><br />
သူသည္အိပ္မက္ထဲသို႔တစ္လွမ္းခ်င္း
ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လ်က္ရွိသည္။ တစ္လွမ္းခ်င္း..တစ္လွမ္းခ်င္း..။
အိပ္မက္ထဲတြင္ သူမ်က္လံုးကိုအသာအယာပဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္
အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း တစ္ခုထဲတြင္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ထိုအခန္းက်ဥ္းထဲတြင္သူသည္
ၾကိဳးမ်ားျဖင့္အလုပ္ရႈပ္ေနေသာသူ႔ကိုျပန္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူသည္
ၾကိဳးေတြျဖင့္ရႈပ္ရွက္ခတ္လ်က္ရွိေနေသာ အခန္းရဲ႔႔အလယ္တြင္ေရာက္လ်က္ရွိေနသည္။
သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ေတြ႔ေနရျခင္းဆိုေသာေခ်ာက္ျခားဖြယ္အေတြးအား
အိပ္မက္မက္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟူေသာ အသိဆီတြန္းပို႔ေနရသည္။ ဒါဟာသူပဲ..။
သူ႔ပံုရိ္ပ္စစ္စစ္ပဲ..။ အခန္းထဲမွ ၾကိဳးမ်ားၾကားမွာ
အံ့ၾသေနသည့္ဟန္အတိုင္းသားေပၚလြင္ေနေသာ သူသည္ မနက္တိုင္းၾကည့္ျဖစ္ေသာ
ၾကည့္မွန္မွာ ေပၚေနခဲ့ေသာ သူ႔ပံုရိပ္စစ္စစ္ျဖစ္မွန္း သူေသခ်ာသည္.။
ဘာျဖစ္ေနတာပါလိ္မ့္..။ အခန္း..။ ဟုတ္သည္။ သူစတင္သတိထားမိေသာ ထိုအခန္းသည္
ၾကိဳးမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ရႈ႔ပ္ပြလ်က္ရွိေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဘာပရိေဘာဂမွမရွိ။
ဘာအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမွ်မရွိ။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွမရွိ။
တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေနျခင္းတို႔ျခံဳလႊမ္းလ်က္ သူနွင့္ ၾကိဳးမ်ားသာရွိသည္။
ၾကိဳးေတြ..။ သူသည္ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္မိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႔..။
သိပ္ကိုမ်ားျပားလွတဲ့ၾကိဳးေတြ..။ ၾကိဳးေတြက ဆိုဒ္စံု။ ေရာင္စံု ။ တခ်ိဳ႔က
အခန္းေထာင့္မွာ ေခြလ်က္သား၊ တခ်ိဳ႔က သံုးလက္စျဖစ္မည္ထင္သည္၊ ပံုလ်က္သား။
ၾကိဳးေတြက အရြယ္စံု၊ အေရာင္စံု၊ ဆိုဒ္စံု။ တခ်ိဳ႔က အေရာင္လြင္လြင္၊ တခ်ိဳ႔က
ခပ္မည္းမည္း ခပ္မြဲမြဲ..။ တခ်ိဳ႔က တန္းေတြမွာ။ တခ်ိဳ႔ၾကိဳးေတြက
သိပ္ကိုေတာက္ပျပီးလွပသည္။ တခ်ိဳ႔ကေၾကာက္စရာပံုစံျဖင့္အခန္းထဲမွာ
ပြစာက်ဲလ်က္.။ သူသည္ ေလအတိုက္တြင္ အခန္းထဲ တြင္ တလက္လက္ျဖင့္
လြင့္၀ဲသြားလ်က္ရွိေသာ လွပေသာ ၾကိဳးမ်ားေနာက္သို႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
လိုက္ဖမ္းလ်က္ရွိျပီး အိပ္ကပ္ထဲသို႔ထည့္လ်က္ရွိသည္။
အခန္းထဲတြင္ပ်႔ံက်ဲေနေသာ ခပ္မည္းမည္းၾကိဳးၾကီးမ်ားကိုေက်ာ္ခြျပီး
၀ဲပ်ံေနေသာ အေရာင္တလက္လက္ၾကိဳးေတြေနာက္ကို လိုက္ဖမ္းလ်က္ရွိေနစဥ္ပင္
ထုိထိတ္လန္႔ဖြယ္ျဖစ္စဥ္ တစ္ခ်ိဳ႔ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ၾကိဳးေတြစတင္လႈပ္ရွားလာျပီ။ သူလိုက္ဖမ္းလ်က္ရွိေသာ ခ်စ္စရာ
ၾကိဳးငယ္မ်ားသာမက.. အခန္းထဲတြင္ ခုနက ျငိမ္သက္လ်က္ရွိခဲ့ေသာ ၾကိဳးမ်ားပါ
စတင္လႈပ္ရွားလာေနခဲ့သည္။ ၾကိဳးေတြ သူ႔ဆီကို တေရြ႔ေရြ႔လာေနခဲ့တာပဲ။
သူလိုက္ဖမ္းေနခဲ့ေသာ ၾကိဳးမ်ားသာမကဘဲ သူလန္႔ေနခဲ့ေသာ ပံုဆိုးဆိုး
ၾကိဳးၾကီးမ်ားပါ သူ႔ဆီကို ေျမြမ်ားလို တြားသြားျပီးလာလ်က္ရွိၾကေလသည္.။
သူသည္ မ်ားျပားလွေသာ ၾကိဳးေတြသူ႔ကိုစတင္ရစ္ပတ္ေနျခင္းကို
ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ အလူးအလဲကာကြယ္ေနရသည္။ သူ႔ေျခေထာက္ေတြကေနတဆင့္
တစ္စတစ္စ စတင္ရစ္ပတ္လာ ေနခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ၾကိဳးမ်ားကိုၾကိဳးစားျပီး
ရုန္းဖယ္ပစ္ေနရသည္။ ပို၍ဆိုးရြားသည္က တန္းေတြေပၚကၾကိဳးေတြကပါ
သူ႔ကိုယ္ေပၚကို ခုန္ခ်ျပီး ရစ္ပတ္ လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါဟာ
တစ္စံုတစ္ရာရဲ႔တြန္းအားတစ္ခုခုပဲျဖစ္ရမည္.။
သူရုန္းေလ..ၾကိဳးေတြကပိုတုပ္ေနွာင္ေလပဲ..။ သူေၾကာက္လန္႔ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္
ေခၽြးေတြစိုလာသည္။ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲေနေသာ မိုးသံေတြေအာက္တြင္
သူ႔အသက္ရွဴသံသည္ အေတာ္ၾကီး က်ယ္ေလာင္လ်က္ရွိေနျပီ..။
လူတစ္ကိုယ္လံုးတုပ္ေႏွာင္မိသြားျပီ..။ ၾကိဳးေတြကအထပ္ထပ္..။ ထိုစဥ္မွာပဲ
အခန္းေထာင့္မွာ အိပ္မက္ကိုရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိေသာသူသည္
တစ္စံုတရာေသာတြန္းအားေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ သူႏွင့္တသားတည္းျဖစ္သြားသည္။
သူေၾကာက္လန္႔တၾကားရုန္းဖယ္ေလ. သူ႔အား.ၾကိဳးေတြကတုပ္ေနွာင္ေလေလ..။
မရ..ဘယ္လိုမွမရ..။ သူရုန္းကန္ဖို႔အားမရွိေတာ့စဥ္မွာပဲ ၾကိဳးမ်ားသည္ သူ႔အား
အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ျပီးျဖစ္သြားခဲ့ျ<br />
ပီျဖစ္သည္..။<br />
<strong> </strong> xxxxxxxxxxxxx<br />
<br />
<strong>ၾကိဳးမ်ားသည္ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္တတ္ၾကသည္..။</strong><br />
<br />
ဟုတ္သည္
ၾကိဳးမ်ားသည္ အထပ္ထပ္ကိုရစ္ပတ္တတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႔ၾကိဳးမ်ားသည္
တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းစြာပင္ ရစ္ပတ္တုပ္ေနွာင္ယံုတင္အားမရဘဲ
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲအထိ..ရင္ဘတ္ထဲအထိပါ တြန္းထုိး၀င္ေရာက္လ်က္ရွိေနၾကျပီ။
သူေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ သြားျပီ..။ ေအာ္သံေတြထြက္က်မလာ..။
ၾကိဳးမ်ားသည္ အသံေတြကိုပါ တုပ္ေႏွာင္စြမ္းရွိပါသလား။ သူ႔အသံသည္ပင္လွ်င္
ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ရွိႏွင့္ေနျပီ။ ၾကိဳးေတြ..။ တခ်ိဳ႔က
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကိုတုပ္ေႏွာင္လ်က္၊ တခ်ိဳ႔ၾကိဳးေတြက မျမင္ရဘဲ
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကိုပင္ ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းစြာ ၀င္ေရာက္တုပ္ေနွာင္လ်က္။
ခုနက သူလိုခ်င္တပ္မက္စြာ လိုက္ဖမ္းခဲ့ေသာ
အေရာင္တလြင္လြင္ၾကိဳးငယ္ေလးေတြကလည္း
သူ႔ရင္ကိုေဖာက္ျပီးတိုး၀င္လ်က္ရွိေနခဲ့ျပီ။ ဟိုး...ရင္ထဲအထိ၊ သူ႔
ႏွလံုးသားကိုပါတုပ္ေနွာင္လိုက္ေလျပီလား..။ သူရင္ဘတ္ေတြေအာင့္လာသည္..။
၀မ္းနည္းနာက်င္ျခင္းသည္ သူ႔အားဖိစီးလ်က္ရွိေနျပီ။ မြန္းက်ပ္ျခင္း၊
ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ျခင္း..တို႔ကပါ သူ႔ရင္ကိုဖိစီးလ်က္ရွိသည္။
ရြာေနေသာမိုးေရစက္သံ၊ မိုးျခိမ္းသံတို႔သည္ သူ႔အား
ပိုမိုေျခာက္ခ်ားေစလ်က္ရွိေနေပျပီ။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထျပီးထစ္ခ်ဳန္းလိုက္ေသာမိုးျခိမ္းသံတို႔သည္
သူ႔အားတုပ္ေႏွာင္လ်က္ရွိေနေသာၾကိဳးေတြအတြက္
အားေပးသံေတြလားဟုပင္ေတြးမိျပန္သည္။ သူရုန္းထြက္ပါရေစေတာ့..။
ၾကိဳးေတြျဖင့္မြန္းက်ပ္လွျပီ..။ သူ႔အားနိုးထခြင့္ေပးပါေတာ့..။
သူေမာပန္းလွျပီ.။ သူအလြန္အမင္းတုန္လႈပ္လ်က္ရွိေနစဥ္မွာပင္
သူ႔အားစြမ္းအားျပင္းထန္ေသာတစ္စံုတရာက
အခန္းျပင္ေရာက္ေအာင္တြန္းပို႔လ်က္ရွိေနျပီ။ ၾကိဳးေတြတုပ္ေနွာင္ခံထားရေသာ
သူက ေလးလံစြာ၊ ေၾကာက္လန္႔စြာ၊ တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ တစ္ေနရာကို
တစ္စံုတစ္ရာရဲ႔ေခၚေဆာင္မႈေအာက္မွာ လြန္ဆန္နိုင္စြမ္းကင္းမဲ့စြာ
လိုက္ပါေနရသည္။ ဘယ္ဆီကိုလဲမသိ။ သူသိသည္က အေမွာင္..။
ဘယ္လိုမွတြန္းထိုးရုန္းကန္လို႔မရေတာ့..။ ေခၚေဆာင္ရာလိုက္ပါရင္း
ေနာက္ဆံုးရပ္တန္႔လိုက္သည့္ေနရာက
ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းတစ္ေနရာျဖစ္မွန္းသူသိလိုက္သည္။ ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ့္။
သူပို၍ေၾကာက္ရြံ့မိေနသည္။ နွလံုးခုန္သံသည္ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟီးလို႔.။ သူ
ေခ်ာက္ထဲကို တြန္းခ်ခံရေတာ့မွာလား..။ သူ႔အားနုိးထခြင့္ေပးပါ..။
သူၾကိဳးစားရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ သူသည္ တုပ္ေနွာင္ျခင္းခံထားရေသာ
ၾကိဳးမ်ားဆီမွ ရုန္းၾကည့္သည္။ ပထမတြင္..ရုန္းမရ။ သူရုန္းသည္။ ရုန္းေနရင္း
ေျခမေခ်ာ္မိေအာင္ၾကိဳးစားေနရသည္။ ေဟာ...ၾကိဳးေတြအနည္းငယ္လႈပ္လာျပီ။ သူသည္
မိုးေရေတြၾကားထဲမွာ ေခၽြးေတြပ်ံလာသည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးေခၽြးေတြ၊
မိုးေရေတြျဖင့္ ရႊဲစိုေနျပီ (ထင္ရသည္)။ အတန္ၾကာသည္အထိ
သူရုန္းထြက္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့.. ၾကိဳးေတြေျပေလ်ာ့စျပဳေနျပီဆိုတာသိလာသည္..။
ေတာ္ပါေသးရဲ႔..။ သူလြတ္ေျမာက္နိုင္ေသးသည္။ သူသည္ အဆံုးစြန္ဆံုးအားထုတ္ကာ
ၾကိဳးေတြကိုျဖည္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဟာ...ရျပီ။ ခုနကသူ႔ကို ခ်ည္တုပ္ထားခဲ့ေသာ
ၾကိဳးေတြေျပေလ်ာ့ကုန္ျပီ..။ သူ႔တစ္ကုိယ္လံုးေပါ့ပါးသြားသလိုပါပဲ။ သူသည္
လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာဒါပဲဟုသိလိုက္ျပီ။ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္ေပၚလာေသာေပ်ာ္ရႊင္မႈ
အားတက္မႈတို႔ႏွင့္အတူ.. ေျပေလ်ာ့က်လာေသာၾကိဳးေတြအား ေခ်ာက္ထဲသို႔
လံုးေထြးျပီး နာက်ည္းစြာကန္ထုတ္ပစ္လိုက္ေလသည္..။ သြားစမ္း..ဒီၾကိဳးေတြ..။<br />
<br />
xxxxxxxxxxxxx<br />
<br />
<br />
<strong>မျမင္ရေသာၾကိဳးေတြက ပိုမိုတုပ္ေႏွာင္တတ္သည္..။</strong><br />
<br />
ၾကိဳးေတြမွလြတ္ေျမာက္ျခင္းသည္
သူ႔အား ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆီသို႔တြန္းပို႔နိုင္ျပီ ဟုထင္လိုက္သည္..။ သူသည္
ၾကိဳးမ်ားကို ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲသုိ႔ ကန္ထုတ္လုိက္ျပီးသည့္ေနာက္ လြတ္လပ္ျခင္း
ကိုခံစားလိုက္ရျခင္းသည္ ခဏတာမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း
၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရသည္ ..။ သူျဖည္ေလ်ာ့လို႔ ရခဲ့ေသာၾကိဳးေတြက
သူ႔ခႏၶာကိုျပင္ပကိုတုပ္ေနွာင္ျခင္းခံခဲ့ရေသာၾကိဳးေတြကိုသာျဖစ္မွန္း ရင္ထဲမွ
တစစ္စစ္ေအာင့္တက္လာေသာခံစားမႈက သတိေပးသည္။ ဒါဆိုရင္..ခုနက
သူ႔ရင္ထဲထိအထပ္ထပ္၀င္ေရာက္တိုး၀င္တုပ္ေႏွာင္ခဲ့ျပီးျဖစ္ေသာအေရာင္တလက္လက္
ၾကိဳးငယ္ေလးေတြကိုေရာ..။ သူဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ..။ သူ အျပင္းအထန္
တုန္လႈပ္မိျပန္သည္။ သူသတိရမိလိုက္စဥ္ခ်က္ခ်င္းမွာကိုပဲ သူ႔ရင္ထဲမွ ထို
ၾကိဳးေတြကို သူဆြဲထုတ္ဖို႔ၾကိဳးစားသည္။ မရ..။ ဘယ္လိုမွမရ..။ ၾကိဳးစားေလ
နာက်င္ေလ..။ နည္းမ်ိဳးစံုၾကိဳးစားျပီးသည့္ေနာက္..သူ
ဘာလုပ္ရမလဲ..မသိတတ္ေတာ့..။ သူသည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းတြင္ရပ္ေနဆဲ..။ ခုနက
လံုးေထြးကန္ထုတ္ပစ္လိုက္ေသာၾကိဳးေတြကေတာ့ ေခ်ာက္ထဲမွာ
ျပန္ၾကည့္လို႔ပင္မေတြ႔ရေတာ့..။ သို႔ေသာ္.. သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲကို
အထပ္ထပ္၀င္ေရာက္တုပ္ေႏွာင္ေနခဲ့ရျပီ ျဖစ္ေသာ မျမင္ရေတာ့ေသာၾကိဳးေတြ.ကို
ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ.။ သူ႔ရင္ဘတ္ေတြ နာက်င္လ်က္ရွိေၾကာင္း
၀မ္းနည္းနာက်င္ဖြယ္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းစြာ လက္ခံေနရသည္။ သူဘာလုပ္ရမလဲ..။
သူဘာလုပ္ရမလဲမသိေတာ့..။ ခုေတာ့ သူသည္.. မျမင္ရတဲ့ၾကိဳးေတြနဲ႔
အထပ္ထပ္နဲ႔အတူ ေအးစက္တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားစြာ ၊
ျပင္းထန္ေသာနာက်င္မႈမ်ားစြာနဲ႔အတူ သူဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းတြင္ရပ္လ်က္..။<br />
<br />
<br />
xxxxxxxxx<br />
<br />
မ်က္လံုးစဖြင့္လွ်င္ဖြင့္ခ်င္း
မ်က္နွာက်က္ျဖဴျဖဴကိုစေတြ႔ရသည္။ အသက္ရွဴသံသည္ သူ႔ဆီမွ
က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ သူ႔နွလံုးခုန္သံသည္
ဆူညံေပါက္ကြဲလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ရွိေနဆဲပဲ အိပ္မက္အေၾကာင္းကို
ျပန္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးကေတာ့ရြာလို႔ေကာင္းေနဆဲ..။ တစ္ခ်က္တခ်က္
လက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္စီးတို႔အမွအပ ပတ္၀န္းက်င္က ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္
ေမွာင္မိုက္လ်က္ရွိျမဲ..။ သူကေတာ့ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ရႊဲနစ္လ်က္ရွိေနျပီး..
ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းစြာပင္ သူ႔ရင္ေတြျပင္းထန္စြာ
နာက်င္လ်က္ရွိေနေၾကာင္းကို ရင္ခုန္သံတဒိုင္းဒိုင္းၾကားမွ သိေနရသည္။
ရႊဲနစ္ေနေသာ ေခၽြးတို႔ကို သုတ္ပစ္မည္ဟု စဥ္းစားျပီး ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္
လက္ကိုင္ပ၀ါကိုထုတ္ယူလိုက္စဥ္မွာပဲ.. လက္ကိုင္ပ၀ါနွင့္အတူ
အက်ီၤအိပ္ကပ္ထဲမွ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းထြက္က်လာေလသည္..။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
28/08/2011</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-67287325596590991642016-12-20T17:44:00.001-08:002016-12-20T17:44:06.054-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ကႏာၱရဟာအခန္းထဲမွာရွင္သန္ေနထိုင္တယ္</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%80%E1%82%8F%E1%80%AC%E1%81%B1%E1%80%9B%E1%80%9F%E1%80%AC%E1%80%A1%E1%80%81%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%91%E1%80%B2%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%AC%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%94%E1%80%91%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9/275753445777069">20 September 2011 at 09:15</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_275753445777069" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%80%E1%82%8F%E1%80%AC%E1%81%B1%E1%80%9B%E1%80%9F%E1%80%AC%E1%80%A1%E1%80%81%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%91%E1%80%B2%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%AC%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%94%E1%80%91%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9/275753445777069#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
ေကာ္ဖီခြက္ေတြနားမွာ ပ်ံ၀ဲခဲ့ဖူးတဲ့ရယ္သံေတြ<br />
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ခ်ည္ျပီး လႊတ္တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ မိုးပ်ံပူေပါင္းေတြ<br />
စာလံုးေပါင္းမတတ္ေတာ့လို႔ မေရးျဖစ္ေတာ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ<br />
တကယ္တမ္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း<br />
ကိုယ့္လမ္းခရီးဟာ လွည္းဘီးေတြေနာက္က ဖုန္လိပ္ေတြလို။<br />
ပိုးမႊားေတြကေနကာကြယ္ဖို႔<br />
ျပတင္းေပါက္ေတြပိတ္ထားလို္က္<br />
ခန္းဆီးလိုက္ကာေတြခ်ထားလိုက္<br />
(အပ်င္းေျပပဲျဖစ္ျဖစ္)<br />
ေသာက္လက္စေကာ္ဖီခြက္ေလးကိုထပ္ခါထပ္ခါေမႊလိုက္<br />
အဓိပၸာယ္မဲ့ေငးေမာစရာေတြဟာ အခန္းထဲမွာ။<br />
တစ္ေယာက္တည္းလို႔ေျပာလည္း<br />
ကိုယ့္အေတြးေတြဟာ အခန္းထဲမွာ။<br />
ဒီအတိုင္း ေတာင့္ခံမထားနိုင္ေတာ့တဲ့ ကံၾကမၼာ<br />
ခံစားခ်က္ဆိုတာ ေနာက္ဆုတ္မရတဲ့ရထား<br />
အနားသတ္မညီေတာ့တဲ့ လက္ေရးေတြနဲ႔ ေရးေနမိတဲ့ ခပ္တြန္႔တြန္႔ ညီမွ်ျခင္း<br />
အခန္းေထာင့္ေလးမွာ<br />
ပန္းအိုးငယ္ေလးထဲက သစ္ပင္ငယ္ေလး<br />
ျမတ္နိုးခံရျခင္းသေဘာတရားကို နာက်င္စြာစဥ္းစားဆဲ..။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
13/09/2011Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-18740128794644024282016-12-20T17:43:00.007-08:002016-12-20T17:43:52.678-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
တစ္ခုေသာညေနခင္းတနဂၤေႏြ</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%90%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%8A%E1%80%B1%E1%80%94%E1%80%81%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%94%E1%80%82%E1%81%A4%E1%80%B1%E1%82%8F%E1%80%BC/275974412421639">20 September 2011 at 21:58</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_275974412421639" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%90%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%8A%E1%80%B1%E1%80%94%E1%80%81%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%94%E1%80%82%E1%81%A4%E1%80%B1%E1%82%8F%E1%80%BC/275974412421639#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
ထိုေန႔က
တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည္။ ေနမပူ၊ မိုးမရြာပါ။ ဘာမွလည္း သိပ္မထူးျခားလွေပမဲ့
ထိုေန႔က ကန္ေဘးကခံုတစ္ခုတြင္ ထိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေရကန္ေဘးခပ္လွမ္းလွမ္းက
ခံုငယ္ေလးတြင္ လူတစ္ကိုယ္စာထိုင္ခ်လိုက္ျပီးေနာက္ ေလညင္းေအးေအး ေအာက္တြင္
တိမ္ေတြကိုတစ္လွည့္ တိုက္ျမင့္ျမင့္ၾကီးေတြကိုတစ္လွ<br />
ည့္
အပန္းလာေျဖၾကေသာ လူေတြကိုတစ္လွည့္ ေငးေနခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္က ကိုယ္ မၾကာခဏ
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည္မွာ ကန္ေဘးတြင္ ေအးေအးလူလူျဖင့္
မၾကာခဏထိုင္ရဖို႔ျဖစ္သည္။ ကန္ေလးတစ္ကန္ေဘးတြင္ျဖစ္ရမည္။
ခပ္ေျပေျပေလညင္းကေလးတိုက္ခတ္ေနရမည္။ ပန္းကေလး တစ္ခ်ိဳ႔တေလလည္း ပြင့္ေနရမည္။
ငွက္သံေလးေတြ မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနရမည္။ စသျဖင့္ စိတ္ကူးေတြ
ယဥ္ခဲ့ဖူးသည္။ အခုေတာ့ ကိုယ္ ကန္ေဘးတြင္ထိုင္ေနသည္။
အပန္းေျဖသူေတြမ်ားေသာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္မေနပါ။ ကိုယ့္ေဘးတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္
ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနခဲ့ျပီး ကန္ေရွ့တြင္ မိသားစုေတြ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကသည္။
ေက်းငွက္သံေတြလည္းမၾကားရပါ။ လူလည္းရွင္းမေနပါ.။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္က
ေရကန္ေဘးခပ္လွမ္းလွမ္းက ခံုတန္းရွည္ေလးတြင္ ထိုင္ေနပါသည္။
ေရကန္အက်ယ္ၾကီးကိုျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလသည္ ကိုယ့္ စိတ္ထဲက အပူေတြကိုပါ
သယ္ေဆာင္ ျဖတ္ေျပးသြားသလိုပင္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္က ကန္ျပင္ကို
ေငးၾကည့္ေနရသည္ကို ၾကိဳက္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ခဏက.. စိတ္ထဲတြင္
ၾကည္လင္လို႔ေနသည္။ ထိုစဥ္ခဏက.. ပတ္၀န္းက်င္သည္ သိပ္ကိုလွေနသည္။
ထိုစဥ္ခဏတုန္းက.. ကန္ေရျပင္၊ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလတို႔ႏွင့္အတူ ေရြ႔လ်ားသြားေသာ
လႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ျဖင့္ သူနွင့္ကိုယ္
စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။<br />
<br />
တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကို
အတြင္းက်က် ကိုယ့္စိတ္ခံစားမႈေတြ ေျပာျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ
ခံစားခ်က္ေတြစီးကူးမိၾကဖို႔လိုသည္။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ရင္ဘတ္နဲ႔
နွလံုးသားနဲ႔နားေထာင္ေပးေနတာပါလားဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္တစ္ခုလိုသည္။
ကိုယ္သည္ သူ႔ဆီက ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခံစားခ်က္အလံုးစံုကို ဒီကန္ေလးေဘးက
ထိုင္ခံုေလးတြင္ထိုင္ရင္း သူ႔ဆီက ရေနခဲ့သည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။<br />
<br />
+++++++++<br />
<br />
"
ဘာေတြေတြးေနတာလဲ.." ဆိုေသာ ဖ်တ္ခနဲအေမးမွာ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့
ကိုယ့္ကိုျပံဳးၾကည့္ေနေတြ႔ရသည္။ ကိုယ္က အမွတ္တမဲ့ပဲ
ေခါင္းခါလိုက္မိျပန္သည္။ အမွန္က ဒီေနရာေလးမွာထိုင္မိတုိင္း
ကို္ယ့္အေတြးေတြမ်ားမိျမဲျဖစ္သည္။ စကားနည္းလြန္းလွေသာ ကိုယ့္အတြက္
ကိုယ့္ကိုတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေငးေငးၾကည့္ေသာ
သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားထံတြင္စကားမ်ားစြာေျပာခ်င္လာသည္။<br />
<br />
" အမွန္ေတာ့ ဒီေနရာေလးကိုေရာက္တိုင္း အမ်ားၾကီးေတြးျဖစ္တယ္.. "<br />
ကိုယ့္ရဲ႔ ခပ္တိုးတုိးစကားကို သူက ကန္ေရျပင္ကိုေငးရင္း တိတ္ဆိတ္ေလးနက္စြာ နားေထာင္ေနသည္။<br />
" ခိုင္ေလ ဒီကိုေရာက္မွ ကံဆိုတာကို ပိုယံုလာတယ္..။ မျမင္ရတဲ့ကံေတြရဲ႔အေၾကာင္း.."<br />
<br />
သူက မ်က္လံုးတစ္ခ်က္၀င့္ၾကည့္သည္.။<br />
<br />
" ဟုတ္တယ္..ကံၾကမၼာ... ေသးေသးတင္ကံ ဆိုေပမဲ့ ဘ၀ေတြေပၚမွာ အၾကီးၾကီး လႊမ္းမိုးေနတဲ့ကံတရားေတြ.."<br />
<br />
ကိုယ္က
မျပံဳးဘဲ ေျပာမိေပမဲ့ သူက ျပံဳးသည္။ သူ႔အျပံဳးရဲ႔ အေအးဓာတ္တခ်ိဳ႔က
ကိုယ့္ရင္ကိုလာထိေနသည္။ သူ႔မ်က္မွန္ေပၚတြင္ ေရကန္၏ အရိပ္တခ်ိဳ႔
ထင္ဟပ္လ်က္ရွိေနျပန္သည္..။ ကိုယ္က တိုးတိုးေလးေျပာမိသည္။<br />
<br />
"
ကံတရားရဲ႔ အလွည့္တစ္ခုမွာ အေျခအေနေတြ
ဖ်တ္ခနဲေျပာင္းသြားတာမ်ိဳးေတြေတြအမ်ားၾကီးပဲ..လူကိုယ္တိုင္သိပ္မေရြ႔ရဘဲ
ကံကေရႊ႔ေပးလို႔ အမ်ားၾကီးေရြ႔သြားတဲ့လူေတြ၊ ေနာက္ျပီးေတာ့
ကိုယ္ကေျပးေနေပမဲ့ ကံေၾကာင့္ေနွးေနတဲ့လူေတြ..."<br />
<br />
သူေငးေနပါသည္။
ေတြးေနသည္ထင္သည္။ ကိုယ္သည္ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပည္ေၾကာတြင္စီးေမ်ာရင္း
ေခါင္းကိုေမာ့ကာ အေ၀းကိုေငးမိပါသည္။ ကိုယ့္ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ေလအေ၀ွ႔တြင္
၀ဲေနလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ကန္ျပင္တြင္
ေလတိုက္တုိင္းလႈိင္းကေလးေတြခပ္စိပ္စိပ္ေျပးေနသည္။ ကမ္းတစ္ဖက္တြင္
တိုက္အျမင့္ၾကီးေတြကိုျမင္ေနရသည္။ ကိုယ္ ဒီေနရာတြင္ခဏခဏလာထိုင္မိေသာ္လည္း
ထိုတိုက္အျမင့္ၾကီးေတြဟာဘာေတြမွန္းသတိမထားမိခဲ့ပါ။ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့
ဘဏ္တစ္ခု ရွိသည္။ ဟိုတယ္တစ္ခုရွိသည္။ လူမ်ားစြာက
ေနာက္ခံထားျပီးဓာတ္ပံုရိုက္ေလ့ရွိေသာေရပန္းထြက္ေနေသာ
ျခေသၤ့ေခါင္းရုပ္တစ္ခုရွိသည္။ ကာစီနိုတစ္ခုလွမ္းေတြ႔ေနရသည္။
က်န္တာဘာေတြလည္းမသိေတာ့။ စိတ္လည္းမ၀င္စားခ်င္။
စိတ္မြန္းက်ပ္မႈထြက္ေပါက္အတြက္သာျဖစ္၍ ကန္ေရျပင္မွလြဲျပီး
တျခားကိုသိပ္မၾကည့္္မိတာျဖစ္မည္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုယ္သည္
မြန္းက်ပ္ေနမိေသာစိတ္ကို ကန္ေရျပင္ထဲ ေမွ်ာထည့္လိုက္ရံုသက္သက္
ကန္ေရျပင္ကိုၾကည့္လို၍လည္းျဖစ္မည္။ ကိုယ့္အေတြးစိတ္သည္
ၾကာပန္းတစ္ခ်ိဳ႔ေပါက္ေနေသာ ငယ္ငယ္က ျမင္ခဲ့ဖူးသည့္
ေရကန္က်ယ္တစ္ခုဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ သူက..<br />
<br />
" အင္း..ဟုတ္တာေပါ့
ခိုင္ရဲ႔..တကယ္ေတာ့ကိုယ္တို႔က မျမင္ရတဲ့ကံေတြရဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ
ရွင္သန္ေနရတာ..ကိုယ္ဆိုရင္ေလ ခုေနာက္ပိုင္း ဘာကိုမွတရားေသ
ဖက္တြယ္ဆုပ္ကိုင္မထားခ်င္ေတာ့ဘူး..ျဖစ္ခ်င္တာေတြလုပ္ေနေပမဲ့
ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္လာတာေလ..တစ္ခါတေလ ေတာ့
စိတ္ကိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲထားမိေတာ့တယ္"<br />
<br />
သူ႔စကားသံက
တိုးတိတ္ညင္သာသည္။ ေလအေ၀ွ႔တြင္ သူ႔စကားလံုးမ်ားသည္ ကိုယ့္နားထဲသို႔
ေျဖးေျဖးညင္သာစြာ ၀င္လာၾကသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြက နူးညံ့ညင္သာစြာျဖင့္
ကန္ေရျပင္ကိုေငးေနသည္။ သူ႔စိတ္သည္လည္း အခုအခ်ိန္တြင္
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေနလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ေပါ့ေပါ့ေနျခင္းႏွင့္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျခင္းဆိုသည့္ စကားလံုးကြာျခားခ်က္ဆီကို စိတ္က
ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ သူေျပာတာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ဆိုသည့္သေဘာမဟုတ္ေလာက္၊
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဟု ေျပာျခင္းျဖစ္မည္။ သူေျပာခ်င္တာကို
ကိုယ္ေသခ်ာနားလည္ေနပါသည္။<br />
<br />
+++++++<br />
<br />
<br />
ငယ္ငယ္တုန္းက
အိမ္နွင့္အနည္းငယ္လွမ္းသည့္ ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားသည့္အခါတိုင္း
လမ္းမွာလက္ဆည္ကန္တစ္ခုေဘးက ျဖတ္သြားရေလ့ရွိသည္။ မိုးတြင္းဆိုရင္
ကိုယ့္ဂါ၀န္ေလးကိုမ,ကာ မ, ကာနွင့္ ရႊ႔ံဗြက္ေတြကိုေက်ာ္သြားရတို္င္းလည္း
ေရကန္ကို မေငးဘဲမေနနိုင္ျပန္။ ေရကန္ထဲမွာ ၾကာေတြ ပြင့္တတ္သည္။
ထိုစဥ္အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေရျမင့္ေလ ၾကာတင့္ေလ ဆိုတဲ့စကားကို ကိုယ္
သိပ္နားမလည္တတ္ခဲ့ေသးပါ။ ကံဆိုတာ က ေရအျမင့္နဲ႔တူျပီး ၾကာဆိုတာက
ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔တူမည္ လို႔ ခုေတာ့ ေတြးေနတတ္ခဲ့ျပီ။<br />
<br />
"
ငယ္ငယ္တုန္းက ခိုင့္ကို ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္ သိလား..။ လူေတြဟာ
တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကံၾကမၼာအရ သတ္မွတ္ျပဌာန္းခံထားရျပီးသားလူေတြတဲ့.။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ အျပင္းအထန္ျငင္းမိခဲ့တယ္ထင္တယ္.. အခုေတာ့
တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြမွာ ကိုယ္တုိင္ၾကံဳထားေတာ့လည္း
အဲဒါဟာျငင္းလို႔ကိုမရေတာ့တ့ဲအေၾကာင္းအရာျဖစ္ေနျပီေလ.."<br />
<br />
သူ
ကိုယ့္ကို ေႏြးေထြးစြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္သူ ျပံဳးလိုက္ျပန္သည္။
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘဲ သူေရာကိုယ္ပါတစ္ခဏေလာက္ ျငိမ္သက္သြားသည္။ ကိုယ့္ေဘးက
ကေလးငယ္သည္ ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ ပို႔စ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးလ်က္ရွိသည္။ ကေလးငယ္သည္
အျပစ္အကင္စင္ဆံုးျပံဳးလ်က္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးေနေသာ သူ႔အေဖကို ၾကည့္ေနသည္။
ကေလးငယ္၏အျပစ္ကင္းလွေသာ အျပံဳးငယ္ေလးကို ကိုယ္ခဏေငးၾကည့္မိေနသည္။
ကိုယ့္တြင္လည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဘယ္အခ်ိန္ဘာျဖစ္မည္ဟု မသိတတ္ေသာ
ပူပန္ကင္းမႈမ်ိဳးျဖင့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတို႔ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။<br />
<br />
"
ခိုင္ေလ.. ငယ္ငယ္က ခဏခဏေတြးခဲ့ဖူးတယ္.. လုပ္သေလာက္မျဖစ္တတ္လြန္းတဲ့ကံကို
အားမလိုအားမရနဲ႔ေပ့ါ.။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ကာလဆိုတာမ်ိဳးကလည္း
စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ပါးလ်ားသြားေစလိုက္တာေနာ္.။ အခုဆိုရင္
ကိုယ္ရသေလာက္ၾကိဳးစားျပီး ကံေပးသေလာက္အတိုင္းအတာ ေဘာင္ေလးထဲကေနျပီး
အေကာင္းဆံုးလို႔ယူဆတဲ့အရာေတြကို ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔
ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ေနျပီ.. ထိုင္ေနတာမွမဟုတ္တာ.. ကိုယ့္ရဲ႔ေပးသေလာက္ကံထဲကေန
သြားေတာ့ သြားေနရတာပဲ..ငယ္ငယ္ကဆိုရင္
ဒီလိုဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ..ဒါကိုဘ၀လို႔မ်ားေခၚရမလားပဲေနာ္"<br />
<br />
"
အင္း..ဒါေပမဲ့ ခိုင္ရဲ႔.. ကိုယ္တို႔ေတြ ထိုင္မေနဖို႔ပဲလိုတယ္ေလ..။
ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနကို အေကာင္းျမင္ျပီး အတည့္အတိုင္းျမင္ျပီး
လုပ္သင့္တာေလးေတြကို လုပ္ရင္းေနၾကရမွာ. ဒါဟာထိုင္ေနတာမဟုတ္ရင္ျပီးတာပဲ.။
ကံၾကမၼာအရ သတ္မွတ္ျပဌာန္းခံထားရျပီးသားဆိုေပမဲ့လည္း ရသမွ်အေနအထားထဲကေန
ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အခြင့္အခါတစ္ရပ္အတြက္ေတာ့
ကိုယ္ရနိုင္သေလာက္ေလးလုပ္ေနရမွာေပါ့.. ဒါမွန္တာေပါ့..။
ဒီလိုစိတ္ထားေလးနဲ႔ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးေနသြားၾကရမွာ.."<br />
<br />
<br />
ေအးခ်မ္းမႈ
ဆိုတာ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္တြင္ေနထိုင္ျခင္းဟု တစ္ခါတေလ ကိုယ္ေတြးမိသည္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသည္ ေလးလံေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္လာေသာအခါ ကိုယ့္ကို
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၏ပူေလာင္ျခင္းမ်ားက အနာဂတ္ကေန ပစၥဳပၸန္အထိ ပူေလာင္တတ္လာသည္။
အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ လက္ေတြ႔အေနအထားတစ္ရပ္ကို
ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံပစ္လိုက္ရျခင္းဆိုသည္မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူလွပါ။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခ်ိဳ႔၏ ပူေလာင္ျပင္းပ်မႈမ်ားက ကိုယ့္ကို
ေလာင္ကၽြမ္းေစခဲ့ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကိုယ္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသက္သက္ကုိ
မခ်ဥ္းကပ္ခ်င္ခဲ့ေတာ့ပါ။ တကယ္ေတာ့ တခ်ိဳ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္
ထပ္ခါထပ္ခါ ပြန္းပဲ့မႈေတြပဲျဖစ္ျပီး ကိုယ့္အတြက္
စိတ္အမာရြတ္ေတြပဲမ်ားလာသည္။ ခုေတာ့ ကိုယ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ပူးတံုခြာတံု
လုပ္ေနတတ္ျပီ။ လိမၼာလာျပီလို႔ပဲ ဆိုပါစို႔။<br />
<br />
သူက ထပ္ေျပာသည္...<br />
<br />
"
ခိုင္ရယ္..ကိုယ္တို႔ေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႔ေက်းကၽြန္ေတြေတာ့
မျဖစ္သင့္ၾကဘူးေလ.. ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသက္သက္
ျဖစ္လာတဲ့အခါ လူကို သိပ္ပူေလာင္ေစတယ္. အဲဒါ သိပ္အေရးၾကီးတယ္..သိလား
ခိုင္ရဲ႔..ဒါေပမဲ့လည္း ေရာင့္ရဲျခင္းဆိုတာဟာ နဲ႔ အပ်င္းထူတာမဟုတ္ဘူး
ခိုင္ရဲ႔ ...ခိုင္ လည္း အပ်င္းထူမေနနဲ႔ဦး...ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆီ ေရာက္ဖို႔
သြားေတာ့သြားေနရမွာပဲေလ. "<br />
<br />
သူက ခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္သည္။ ကိုယ္က
အေတြးခ်င္းတူေနမႈအေပၚ အံ့အားသင့္ျပီး သူ႔ကို ၾကည့္မိေတာ့ သူက
ကန္ေရျပင္ကိုေငးၾကည့္ျပီး ျပံဳးရယ္ေနျပန္သည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရသည္မွာ သိပ္ကို
ျငိမ္းခ်မ္းေနေသာ လူတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ တိမ္ေတြကို အမွတ္အမဲ့ေငးၾကည့္ေနေသာ
ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္မွန္ေပၚတြင္တိမ္ရိပ္တခ်ိဳ႔ ျဖတ္ေျပးေနၾကသည္။
သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြက ျပံဳးလ်က္ရွိျပီး..သူ႔မ်က္လံုးေတြကပါ ေအးခ်မ္းေနၾကသည္။ သူက
ရုတ္တရက္ကိုယ့္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္က အၾကည့္ကိုအျမန္လႊဲပစ္ရျပန္သည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္မွန္ေပၚမွ တိမ္စတိမ္မွ်င္တို႔သည္ ကိုယ့္ နွလံုးသားထဲ
၀င္ေရာက္သြားခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ ျဖဴလြေနေသာ တိမ္မ်ား .သည္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ကိုယ့္ရင္ထဲတြင္ ျငိတြယ္ေနၾကမည္လဲ မသိ။ သူက ကိုယ့္ကို အပ်င္းထူမေနနဲ႔
လို႔ေျပာေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာ့ ကိုယ္ ျပံဳးစိစိျဖစ္မိသည္။ ငယ္ငယ္ကဆို
ကိုယ့္ကို ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ' ခိုင္ရဲ႔.. ညည္းက half runner
...half sleeper '..တဲ့။ ထိုစဥ္တုန္းက ထိုဆရာကို နည္းနည္းေတာ့စိတ္တိုမိသည္။
ဘယ့္နွယ္.. ကိုယ့္တပည့္အရင္းၾကီးကို အပ်င္းထူ အအိပ္ပုပ္လို႔
ေျပာခဲ့တာကိုး။ ခုေတာ့ ထိုဆရာလည္း သူျဖစ္ခ်င္ေသာ သူ႔အိပ္မက္ကို
ဟိုနားနည္းနည္းေလး ျပင္လိုက္၊ ဒီနားနည္းနည္းေလးျပင္လိုက္ျဖင့္
ဆက္လက္ေရးဆြဲေနေလျပီ ။ ဒါဆို ကိုယ္ကေရာ...။<br />
<br />
<br />
+++++++<br />
<br />
<br />
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း
ကိုယ္လုပ္ခ်င္သည့္အေနအထားတစ္ရပ္ကို လုပ္ဖို႔အခြင့္အေရးမေပးတိုင္း
ထိုင္ေနခဲ့တာမဟုတ္မွန္းေတာ့ ကိုယ္သိပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ကိစၥမ်ား
တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားမွာ ကိုယ္ေျပးခ်င္တုိင္းေျပး၍မရမွန္းလည္းကိုယ္သိပါသည္။
အခက္အခဲေတြရင္ဆိုင္ရေသာေန႔မ်ားတြင္ ကိုယ္သည္
ထိုေန႔ကိုအျမန္ဆံုးျဖစ္သည့္နည္းနွင့္အဆံုးသတ္ပစ္ခ်င္မိသည္။ ယခုေတာ့
ကိုယ္နည္းနည္းအေရထူသြားျပီလားမသိ။
ကိုယ္လုပ္ခ်င္သည့္မနိုင္ရင္ကာကိစၥတစ္ခ်ိဳ႔ကို
စိတ္ေအးလက္ေအးမ်က္နွာလႊဲနိုင္ေနျပီ။ တစ္ခါတေလ အခြင့္အေရးေလးရလွ်င္
လုပ္ျဖစ္မည္။ မလုပ္ျဖစ္ခ်င္လည္းမလုပ္ျဖစ္ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သံသယ၀င္ခ်င္မိသည္။ ဒါသည္ပင္ ကိုယ့္ရဲ႔ ၀ီရိယမရွိျခင္းလား။
ကာလတစ္ခုကတိုက္စား၍သြားေသာ စိတ္ဓာတ္လား။ တကယ္တမ္းက
အမွန္တရားတစ္ခုမဟုတ္ေတာင္ ကိုယ့္ေဆးနည္းနဲ႔ကိုယ္ေတာ့ ဟုတ္ေနေၾကာင္း
ကိုယ္သိပါသည္။ တခ်ိဳ႔ေတြ ခရီးပိုေရာက္ျခင္းမွာ စမွတ္ တခ်ိဳ႔ နွင့္ဆိုင္မည္
ဆိုလွ်င္ ကိုယ္တို႔သည္ ေရာက္ရွိေနသည့္ ေနရာတစ္ခုတည္းကို မတြက္သင့္။
တခ်ိဳ႔ေတြက ဘ၀ကို သုညကစရသည္ဟုေျပာလွ်င္ တခ်ိဳ႔ဘ၀ေတြက အနုတ္လကၡဏာ ကစခဲ့ရသည္။
တခ်ိဳ႔က အေပါင္းလကၡဏာ တခ်ိဳ႔..တခ်ိဳ႔ေတြက...။ တကယ္ဆို ဘ၀ဆိုတာ
ပန္းတိုင္ရယ္လို႔မွ မရွိတာပဲ။ ေအာင္ျမင္မႈကိုဘယ္လိုေပတံနွင့္တိုင္းမလဲ။
ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ ဆင္ေျခေတြျပည့္ေနေအာင္ေတြးမိေတာ့ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔
အသံထြက္ေအာင္ ရယ္မိသည္။ သူကလည္း ျပံဳးျပန္သည္။ သူ႔အျပံဳးမွ
အေႏြးဓာတ္ေလးတစ္ခုသည္ ကိုယ့္ ႏွလံုးသားဆီထိသို႔ ျဖတ္ျပီး
စီးဆင္းသြားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ
ေထြရာေလးပါးစကားအနည္းအက်ဥ္းကို ညေနခင္းတစ္ခုဆီမွာ သူႏွင့္ကိုယ္ လွလွပပ
ျဖန္႔ခင္းျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တကယ္ဆို ကန္ေလးတစ္ခုရဲ႔ေဘးမွာထိုင္ရင္း
ကံအေၾကာင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအေၾကာင္း စသျဖင့္ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ
သူႏွင့္ကိုယ္တို႔နွစ္ေယာက္မွာ တစ္ခ်ိန္တြင္
ဘာျဖစ္မယ္မွန္းမသိတတ္နိုင္ေသးခင္ ခုခ်ိန္ခါမွာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာကို
ၾကည္နူးေနၾကပါသည္။ ဆည္းဆာေရာင္လက္လာျပီျဖစ္ေသာ
တိမ္တို႔၏အရိပ္ထင္ဟပ္လ်က္ရွိေသာ ကန္ေဘးတြင္ ေအးေအးလူလူထိုင္ရင္း
တနဂၤေႏြေန႔သည္ ရွည္လ်ားလာျပီ။ တစ္စစတို၍သြားေသာ ကိုယ္တို႔၏ အားလပ္ခ်ိန္
ခဏတာအခ်ိန္ငယ္ေလးကို မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း ဤညေနခင္းတနဂၤေႏြေလးတြင္
နွစ္ေယာက္သားေခါက္သိမ္းရေပလိမ့္ဦးမည္။ ကံ၏အေၾကာင္းမ်ားကို ဤကန္ေလးေဘးတြင္
ေျပာျပီးသည့္ေနာက္ ကိုယ္တို႔ေတြသည္ မေရရာလွေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာကို
ရင္ဆိုင္ရန္ ဘာေတြကိုယံုၾကည္ေနရဦးမည္လဲပင္မသိ ။ ကိုယ့္ရဲ႔အေတြးေတြကိုလည္း
ေနာင္ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ရယ္ေမာပစ္မိမည္လဲ မသိ ။ ကိုယ့္ရဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခ်ိဳ႔ေတြဆီကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လို
ေရာက္မည္လည္းမသိ။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
<br />
(20/09/2011)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-33134631559301904072016-12-20T17:43:00.005-08:002016-12-20T17:43:35.508-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ေပ်ာက္ရွသြားတဲ့ေန႔ေတြ</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%9E%E1%80%BC%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B2%E1%80%B7%E1%80%B1%E1%80%94%E1%82%94%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC/277343095618104">23 September 2011 at 16:40</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_277343095618104" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%B1%E1%80%95%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%9E%E1%80%BC%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B2%E1%80%B7%E1%80%B1%E1%80%94%E1%82%94%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%BC/277343095618104#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
အစကေတာ့
ဖုန္းမွ နႈိးစက္သံကို ခပ္တိုးတိုးၾကားရသည္ ထင္သည္။ တျဖည္းျဖည္း
က်ယ္ေလာင္လာမွ ဘာေတြမွန္းမသိေသာ အိပ္မက္မွ အနည္းငယ္နိုးသြားသည္။
အက်င့္ပါေနသည့္လက္က အလိုအေလ်ာက္ ဖုန္းကို လွမ္းယူျပီး ႏႈိးစက္ကို
လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။ အခန္းေဖာ္က အလုပ္သြားရန္အသင့္ျဖစ္ေနျပီ။
မနက္ခင္းတစ္ခုေရာက္လာျပန္ျပီ။ ခဏေနရင္ ေရခ်ိဳးရမည္။ ေရမခ်ိဳးခင္
အရင္နိုးေအာင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရဦးမည္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေကာ္ဖီဟာ ဒုတိယႏႈိးစက္ ။
ေကာ္ဖီကိုအရသာခံမေသာက္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာျပီ။ ေကာ္ဖီေမာ့ကိုေမာ့ပစ္ရမည္။
ေကာ္ဖီေသာက္သည္ဟု မဆိုလိုပါ။ အလုပ္ခြင္ထဲေရာက္ေအာင္ ေပကပ္ကပ္နိုင္လွေသာ
ကိုယ္ေကာင္ၾကီးကို ေကာ္ဖီဆိုေသာ နွင္တံနွင့္ ေမာင္းရဦးမည္။ မနက္ခင္းသည္
အေပၚစီးကေနျပီး ခပ္ေစာင္းေစာင္း ၾကည့္ေနသည္ထင္ပါသည္။ တစ္ခါတရံ
မနက္ခင္းတိုင္းကို အျမင္မၾကည္လွပါ။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီးသြားျပီ။ ထံုးစံအတိုင္း
ေရေမႊးဆြတ္လိုက္သည္။ ေရေမႊး၏အမည္က True Love ။ အစ္မကေတာ့ ငါ
နင့္ေရေမႊးအနံ႔ကိုမၾကိဳက္ဘူး.. ပူတယ္ လို႔ ေျပာဖူးသည္။
နာမည္ေၾကာင့္ပူတာျဖစ္မည္လို႔ ဂ်စ္ကပ္ကပ္ ေတြးမိသည္။ အန႔ံကပူလို႔ ဒီနာမည္
ေပးတာလည္းျဖစ္နိုင္သည္။ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ေတြးရင္း အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ကာ
ထြက္လာခဲ့သည္။ အခန္းေဖာ္က သြားနွင့္ျပီ။ အခန္းသည္ ႏြမ္းနယ္စြာ
က်န္ေနခဲ့ပါလိမ့္ဦးမည္။ ကိုယ္ကလည္း ေျခေထာက္ကို တရြတ္မတိုက္ရံုတမယ္
ထြက္လာခဲ့ပါသည္။<br />
<br />
စိတ္ကို MRT ထဲ ထည့္လႊတ္လိုက္ပါသည္။
လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ လူေတြ ခပ္သုတ္သုတ္သြားေနၾကသည္။
ဘာေတြအလ်င္စလိုျဖစ္ေနမွန္းမသိၾက။ MRT ၾကီး ၀ုန္းခနဲ
ေပ်ာက္သြားေတာ့မဲ့အတိုင္း။ ကသုတ္ကရတ္နဲ႔ လူေတြက တေ၀ါေ၀ါျပိဳဆင္းလာေနၾကသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔ကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ မလန္းဆန္းနိုင္ေသးေသာ ေခါင္းကို
ခါယမ္းပစ္မိရင္း နိးလိုက္ရသည္။ လူေတြကိုၾကည့္ရတာ စက္ရုပ္ေတြလိုပဲ။ ေန႔စဥ္
ဒီျမင္ကြင္းေတြပဲ။ သြားသုတ္သုတ္လာသုတ္သုတ္ နွင့္ မ်က္နွာေတြကေတာ့ သိပ္ကို
အေရးၾကီးေနၾကေသာ မ်က္နွာေတြ။ ကိုယ္ ျဖတ္သြားရေသာလမ္းတြင္ လမ္းေဘးမွာ
သေျပပင္ေလးေတြကို လူတစ္ေယာက္၏ ခါးသာသာေလာက္ေလးေတြျဖတ္ျပီး စီတန္းျပီး
စိုက္ထားသည္။ အရြက္ေလးေတြက နီရဲျပီးသိပ္လွသည္။ နီနီရဲရဲအညြန္႔ေလးေတြကို
ျမင္ရင္ မတို႔ထိဘဲမေနနိုင္ျပန္။ ထိုအရြက္ေလးေတြ စိမ္းကာစျပဳလာရင္
လာညွပ္သြားၾကျပန္သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဤအိမ္နားကို ေရာက္ကာစက ဒီလမ္းကို
ေလွ်ာက္တိုင္း ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ သေျပပင္ေလးေတြကိုယ္စား စိတ္နာမိသည္။
ဘယ္နွယ့္...နုမယ္မွမၾကံေသး.လွလို႔မွမ၀ေသး...လာလာျပီးညွပ္ၾကသည္။
ကိုယ္ခ်င္းမွ မစာမနာ။ အမွန္ကေတာ့ ေလာကၾကီးက သူ႔ဟာသူေနတာျဖစ္ျပီး..ကိုယ္ကသာ
မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ ေတြးၾကည့္မိေနျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။<br />
<br />
သူေဌးဆိုသည္မွာ
အစဥ္သျဖင့္ မ်က္နွာပုပ္ထားတတ္ကာ လိုအပ္လွ်င္ေရာ မလိုအပ္လွ်င္ပါ ေအာ္တတ္
ျပီး တစ္ရံုးလံုး၏ အမုန္းကိုခံရသူျဖစ္ေၾကာင္းသိပါျပီ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္
ဆိုသည္မွာ မ်က္နွာ ပုပ္သိုးသိုးနွင့္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာတတ္ေၾကာင္းလည္း
ခုေတာ့ျဖင့္ သိပါျပီ။ သူတို႔သည္ ရံဖန္ရံခါ ကိုယ္နွင့္မဆိုင္ဘဲ
ဆရာၾကီးလုပ္ခ်င္လုပ္မည္။ ကိုယ္နားမလည္ေသာစကားျဖင့္လည္း
ကိုယ့္အေၾကာင္းမ်ားေျပာခ်င္ေျပာမည္။ တူညီေသာအခ်က္တစ္ခုကိုျပပါဆိုလွ်င္
သူတို႔လည္း သူေဌးကိုမၾကိဳက္ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္မသိဘဲ
ဆရာၾကီးလုပ္ျခင္းဆိုသည္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္၏
က်င့္၀တ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရပါျပီ.။ တကယ္ဆိုရင္ ေလာကၾကီးကို
အေကာင္းျမင္စရာမလိုပါ။ အတည့္အတိုင္းျမင္ၾကည့္ရန္သာလိုပါသည္။ ထိုသို႔
အတည့္အတိုင္းျမင္ၾကည့္ရန္ၾကိဳး<br />
စားလိုက္ေသာအခါ ေလာကၾကီးသည္ တေစာင္းၾကီးျဖစ္သြားသည္။ အေကာင္းျမင္ရန္ ျပန္၍ၾကိဳးစားလိုက္ေသာအခါတြင္<br />
ေလာကၾကီးသည္ အတည့္ျပန္ျဖစ္သြားျပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကမူ ေစာင္းငန္းၾကီးျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။<br />
<br />
တစ္ေန႔တာဆိုေသာ
စကားလံုးသည္ စကားလံုးအနည္းငယ္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကာလသည္
တစ္ေန႔စာၾကာျမင့္ျပီး ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ မေန႔ကနွင့္ေတာ့ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါသည္။
ယခုေတာ့ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ရံုးအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္
လုပ္ေနရဦးမည္။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ဟာ ျငီးေငြစရာဟု
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေျပာမိေတာ့ သူက တစ္ပတ္တစ္ပတ္ဟာ အခ်ိန္ခဏေလးပဲ
ဟုျပန္ေျပာဖူးသည္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အသားမက်တတ္ေသးသမွ် အခ်ိန္ေတြက
ေႏွးေကြးေနဆဲ။ ေပ်ာ္ရာမွာမေန ေတာ္ရာမွာေန ဆိုေသာ စကားလံုးေလးကို သတိရတိုင္း
ဖုန္သုတ္မိတတ္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေပ်ာ္ရာမွာ တကယ္မေနရဘူးလား အခုေရာတကယ့္ကို
ေတာ္ရာမွာေနေနရလို႔လားလို႔ တကယ့္ကိုပဲ မေ၀ခြဲမတတ္နိင္ျဖစ္ေနမိေသးသည္။
အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ မေသခ်ာျခင္းတစ္ခုသည္ပင္
ေသခ်ာျခင္းသက္သက္အျဖစ္ရွိေနပါလိမ့္ဦးမည္။<br />
<br />
ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ
ညေန ေရာက္လာျပီ။ မနက္ခင္းထက္ ညေနေျခလွမ္းေတြက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့
ပို၍လွပေနပါသည္။ ရံုးအျပင္ကိုထြက္လာေတာ့ ညေနခင္းသည္ သိပ္ကိုလွပေနပါသည္။
ေနေရာင္လည္းေအးသြားျပီ။ ညေနအေရာင္သည္ လဲ့လဲ့ျဖာျဖာျဖင့္။ အျပန္တြင္လည္း
လူေတြက စက္ရုပ္ေတြအတိုင္း MRT ဆီသို႔ ေ၀ါခနဲျပိဳဆင္းလာၾကသည္။ သူတို႔ကို
ၾကည့္မိေတာ့ တကယ့္ကို စက္ရုပ္ေတြလိုပဲ။ အရယ္အျပံဳးလည္းသိပ္မရွိၾက။
ႏြမ္းနယ္ေနၾကေသာ ခႏၶာကိုယ္မ်ားကို သယ္လာရေသာေျခလွမ္းမ်ားသည္
အရပ္မ်က္နွာအသီးသီးကိုျပိဳဆင္းသြားၾကသည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ေယာင္လို႔မွ
ႏႈတ္ဆက္စရာလူမရွိတုိင္း အိမ္အျပန္ လမ္းေဘးက သေျပပင္ေလးေတြကို
ၾကည့္မိတတ္တုန္းပဲ။ သေျပပင္ေလးေတြ သိပ္ကိုလွၾကသည္။ အညြန္႔ေလးေတြက
နီရဲေနၾကသည္။ ေနပူေလ အညြန္႔ေလးေတြျဖာေ၀လာၾကေလ။ အညြန္႔ေလးေတြျဖာေ၀လာေလ
သိပ္ကိုလွေလ။ လမ္းသြားရင္းနဲ႔ အညြန္႔ေလးေတြကို ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးနဲ႔
ပြတ္သပ္သြားမိစဥ္ သေျပႏုႏုအညြန္႔ေလးမ်ား၏နူးညံ့ျခင္းသည္ ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးဆီကို
စီးဆင္းလာၾကစျမဲ။ တစ္ခုပဲ. .။ သိပ္မၾကာခင္ လွလို႔မွမ၀ေသးခင္
သေျပညြန္႔ေလးေတြကို လာညွပ္ၾကလိမ့္ဦးမည္။<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
<br />
(23/09/2011)</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-73267255642547725092016-12-20T17:43:00.003-08:002016-12-20T17:43:17.136-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
အလြမ္းဟာေမာ္နီတာထဲမွာတလြင့္လြင့္</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%9F%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%94%E1%80%AE%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%91%E1%80%B2%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%AC%E1%80%90%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7/280133865339027">29 September 2011 at 11:51</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_280133865339027" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%9F%E1%80%AC%E1%80%B1%E1%80%99%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%94%E1%80%AE%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%91%E1%80%B2%E1%80%99%E1%80%BD%E1%80%AC%E1%80%90%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7%E1%80%9C%E1%80%BC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7/280133865339027#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
ခုတေလာ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရင္<br />
ရင္ထဲကအစိုင္အခဲေတြပဲ ေတြ႔ေနမိတယ္<br />
ေမာ္နီတာထဲစိတ္ကိုထည့္ေမွ်ာလိုက္ေတာ့လည္း<br />
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကြန္နက္ရွင္ကမေကာင္းဘူး<br />
အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း<br />
ရင္ထဲမွာတစ္စံုတစ္ခုခံေနတာကခက္တယ္<br />
စကားေျပာလိုက္တိုင္း လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာတစ္ဆို႔လို႔<br />
ဒါ..ေရာဂါပဲ။<br />
ဗီြဇက္အို အရိပ္မွာ<br />
ေမေမ့ပံုရိပ္ေလး ရပ္တန္႔သြားတုန္းခဏ<br />
မ်က္၀န္းေတြမႈန္မိႈင္းေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္<br />
အလည္ျပန္လာမယ္ဆိုတဲ့စကားမွာ<br />
ေမေမလက္ခ်ိဳးေရေနမလား<br />
စကားသံေလးထစ္အအ မွာ<br />
ေမေမ့သမီးကို လြမ္းေနမလား<br />
ညည္းကိုအျမင္ကတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျပံဳးတစ္၀က္စကားလံုးေလးဟာ<br />
နားထဲမွာ ခ်ိဳလိုက္တာ ေမေမရယ္<br />
မနီးေသးခင္အထိေတာ့ ခရီးကေ၀းေ၀းေနရဦးမွာပဲမဟုတ္လား<br />
ဒီလိုပဲ<br />
ေ၀းသြားလိုက္နီးသြားလိုက္ ခရီးေတြ..၊.. မိုင္ေတြ ။<br />
စိတ္ခ်င္းေ၀းမသြားဖို႔ကိုပဲ ၾကိဳးစားေနရတယ္<br />
တစ္ေယာက္တည္းလို႔ ခံစားမိတိုင္းမွာ<br />
အလြမ္းေတြကတနင့္တပိုးနဲ႔<br />
အရင္ကထမင္း၀ိုင္းေလးကို လြမ္းတယ္ေမေမ..<br />
ခုအခ်ိန္ခဏမွာေတာ့<br />
က်ေနတဲ့ကြန္နက္ရွင္ထဲပဲ<br />
လြမ္းေနမိတဲ့စိတ္ကို ထည့္ထည့္ေမွ်ာေနမိဆဲ<br />
အခ်ိန္ရဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့<br />
ေမေမ့ရင္ခြင္မွာ အရင္လိုေလးခဏေလာက္ ျပန္အိပ္ခ်င္ပါေသးရဲ႕..။<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
(29/09/2011)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-82819965402638483002016-12-20T17:43:00.001-08:002016-12-20T17:43:02.732-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
အစိမ္းေရာင္ထိုင္ခံုေလး</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%85%E1%80%AD%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%91%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%B6%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%9C%E1%80%B8/282430441776036">4 October 2011 at 11:38</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_282430441776036" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%85%E1%80%AD%E1%80%99%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%91%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%B6%E1%80%AF%E1%80%B1%E1%80%9C%E1%80%B8/282430441776036#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
ထိုင္ခံုေလး
က ထိုင္သူကင္းမဲ့လ်က္ရွိသည္။ သံျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ထိုင္ခံုတန္းကေလး..။
အစိမ္းေရာင္သုတ္ထားသည္။ သူမထိုင္ေနေသာခံုမွလွမ္းၾကည့္လွ်င္
မ်က္ေစာင္းထိုးအေနအထားတြင္တည္ရွိသည္။ ထိုင္ခံုေလး၏ အေနာက္ဘက္တြင္
လူတစ္ေယာက္၏ ခါးသာသာ တိတိရိရိျဖတ္ထားေသာ ယုဇနပင္တန္းကေလးတစ္ခုက
ကစားကြင္းကို စက္၀ိုင္းပံုသ႑ာန္ပတ္လ်က္တည္ရွိေနသည္။ သိပ္မၾကာခင္က
ရြာထားေသာမိုးေၾကာင့္ ထို ထိုင္ခံုကေလး၏ သံတန္းတစ္ခ်ိဳ႔ေပၚတြင္
ေရစက္တစ္ခ်ိဳ႔တင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ယုဇန ပန္းရနံ႔တို႔သည္ ေမႊးပ်ံ႔လ်က္..။
မိုးန႔ံေအးေအးနွင့္အတူ ေလတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္တိုင္း ပန္းရနံ႔သည္
ေအးျမေမႊးပ်႔ံေနၾကသည္။ ေရာစံုေလွ်ာကေလးတစ္ခုရွိေသာ ကေလးကစားကြင္းကေလးတစ္ခု၊
ထိုေဘးတြင္ ၾကက္ေတာင္ရိုက္ကြင္းကေလးတစ္ခု ..၊ မိုးရြာျပီးကာစ
ပတ္၀န္းက်င္၊ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္.. ခပ္သုတ္သုတ္လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာၾကေသာ
လူအနည္းငယ္မွတစ္ပါး ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အခုအခ်ိန္အထိ..
ထိုထိုင္ခံုအစိမ္းေရာင္ေလးတြင္ လူမရွိ..။ ခုအခ်ိန္အထိ တိတ္ဆိတ္ေနလွ်င္
ဒီညလည္း ထိုအဘိုးအို..ေရာက္မလာေတာ့ဘူး ထင္ပါသည္။<br />
<br />
<br />
++++<br />
(၁)<br />
"
အခုလိုမ်ိဳး လြတ္က်သြားတဲ့အရာကို ျပန္ေကာက္ယူခြင့္ရတာဟာ ဘ၀မွာ
ကံေကာင္းျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ ....၊ တခ်ိဳ႔အရာေတြက လြတ္က်သြားျပီးရင္
ျပန္ေကာက္ယူဖို႔ခက္တယ္ "<br />
<br />
မိုးရိပ္တို႔ၾကားထဲ
ေလတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ လြင့္၀ဲက်သြားေသာၾကက္ေတာင္ေလးကို
ေကာက္ယူမည္ျပဳလိုက္စဥ္ အဘိုးအိုက ထိုင္ခံုအစိမ္းေရာင္ေလးတြင္ထိုင္ေနရာမွ
ေကာက္ယူေပးျပီး ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္လိုက္သည္။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေသာဆံပင္၊
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ကိုယ္ခႏၶာနွင့္ စူးရွေတာက္ပေသာအဘိုးအို၏မ်က္လံုးမ်ားကို
သူမဘာသာျပန္ဖို႔ၾကိဳးစားလိုက္စဥ္ တစ္လွမ္းခ်င္း အဘိုးအိုက
စတင္ထြက္ခြာသြားျပီျဖစ္သည္။ မိုးစေတြလြင့္၀ဲလာျပီ.။ အဘိုးအိုက
ဘာအဓိပၸာယ္နွင့္ေျပာမွန္းမသိေသာ္လည္း အဘိုးအို၏ စကားလံုးလႈိင္းတို႔သည္
ရင္ဘတ္ကိုရိုက္ခတ္ခဲ့ျပီ။ ေလသံတိုးတိုးမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း စကားလံုးတို႔သည္
သူမရင္ကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ၀င္တိုးၾကသည္။ ခပ္၀ါ၀ါမီးေရာင္မ်ားက
မိုးေတြနဲ႔အတူ ရင္ဘတ္ထဲအထိ ရြာေနဆဲ။ သူမဘာေတြလြတ္က်ခဲ့ျပီး
ဘာေတြျပန္ေကာက္ယူရပါမည္နည္း..။ မိုးတဖြဲဖြဲၾကားတြင္ အေတြးေတြ တ၀ုန္း၀ုန္း
ေဘာင္ဘင္ခတ္က်န္ေနခဲ့သည္။ သူမ လက္ထဲတြင္ အဘိုးအိုေကာက္ေပးသြားေသာ
အနားေတြဖြာစုတ္စျပဳေနျပီးျဖစ္သည့္ ၾကက္ေတာင္ကေလးကို
ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိလ်က္သား..။<br />
<br />
<br />
++++<br />
<br />
(၂)<br />
<br />
" ဘယ္အရာကိုမွ အေပ်ာ္သေဘာမထားနဲ႔ ကေလးမ..၊ ကစားပြဲတစ္ခုဆိုတာမွာလည္း ဘယ္အရာနဲ႔ အနားသတ္မလဲဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိရလိမ့္မယ္ .."<br />
လာျပန္ျပီ။
ဒီအဘိုးအို ၊ ဒီအသံ.၊ သူ ..ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္နွင့္ေနသလဲ။ သူမေနာက္နားက
ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနျပီး ပြဲကိုၾကည့္ေနတာလား။ အဘိုးအိုျပံဳးေနသလား၊
မ်က္နွာအေနအထားဘယ္လိုရွိေနသလဲ။ အရာရာကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္သေဘာျဖင့္
စိတ္ကို ကစားပြဲထဲႏွစ္ထားခဲ့ကာမွ..။ စိတ္ထဲမွအေငၚတူးမိျပီး
ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲျဖင့္ ကစားပြဲကို ဆက္ကစားေနမိေသာေၾကာင့္ သူမ
မၾကည့္အားေသးပါ။<br />
<br />
" ကစားပြဲတစ္ခုဆိုတာ ဒီလိုပဲ
ရပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ခက္တယ္၊ အနိုင္လိုခ်င္စိတ္နဲ႔ ကစားတဲ့ပြဲေတြ အတြက္ မင္းရဲ႔
စိတ္၀င္စားမႈ၊ အေလးထားမႈ အေတာ္မ်ားမ်ားကို မသိလိုက္မသိဘာသာ
စြန္႔လႊတ္ေနရတာပဲ.."<br />
<br />
အသံတိုးတိုး ..။ အနားကပ္ျပီး
ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ စကားလံုးန႔ဲယက္ထားတဲ့ ျမားပဲ။ ရင္ကိုတည့္တည့္စူး၀င္တယ္..။
ကစားပြဲကို ခဏရပ္ျပီး လွည့္အၾကည့္လိုက္မွာ အဘိုးအိုက
လွည့္ထြက္သြားခဲ့ျပီ။ ေျခလွမ္း၊ အဘုိးအို..၀ါလဲ့လဲ့မီးေရာင္၊
ေအးစိမ့္ေနေသာေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႔...၊ သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ ေခၚသံ.. ။
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ကစားေနခဲ့ေသာ သူမ ကစားပြဲကို
ဘယ္လိုရပ္ပစ္ခဲ့မိသလဲ မသိေတာ့။<br />
<br />
++++<br />
<br />
(၃)<br />
"
ဘ၀မွာေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႔အရာေတြကို အခုလိုမ်ိဳး မင္း သစ္သီးေရြးသလို
ေရြးလို႔မရဘူး။ ဘ၀ဟာ တစ္လမ္းသြားသေဘာေဆာင္တယ္။ တစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္ျပီးရင္
က်န္တာကိုမရနိုင္ေတာ့ဘူး။ အနည္းဆံုးေတာ့ သစ္သီးေရြးေနခ်ိန္မွာေတာင္
အခ်ိန္တစ္ခ်ိဳ႔ကို စေတးလိုက္ရေသးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ေသာ ဘ၀ရဲ႔
ေရြးခ်ယ္ျခင္းေတြအတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးၾကီးၾကီးစေတးရတတ္တယ္.."<br />
<br />
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္၊
အေရတြန္႔တြန္႔လက္ေခ်ာင္းေတြ ..၊ က်က္မိေနျပီျဖစ္ေသာအဘိုးအို၏အသံ..။
သစ္သီးေရြးေနေသာ သူမလက္ေတြတြန္႔သြားသည္။ ကပ်ာကယာ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့
အဘိုးအို..။ သူမ၏ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည္။ သစ္သီးလာ၀ယ္ဟန္တူသည္။ ေဒါသက
ေထာင္းခနဲ..။ သူမ်ားရဲ႔ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ လာရႈပ္လြန္းတယ္..။ ဘာလို႔
စကားလာလာေျပာေနရသလဲ..။ သူမကို ဒီအဘိုးအို အေသအခ်ာသိေနခဲ့တာလား..။
ေမးခြန္းေတြက ေဒါသနွင့္အတူ တဖြားဖြား လြင့္လာေနျပီ..။<br />
<br />
"..အဘိုး...ဘာလို႔..."<br />
<br />
သူမစကားမဆံုးလိုက္ပါ..။<br />
<br />
" နုပ်ိဳမႈဟာ အေသြးအသားထဲမွာရွင္သန္ေနေသးသ၍ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ေနာက္မက်ေသးဘူးလို႔ ယူဆထားလို႔ရနိုင္ေသးတာပဲ.."<br />
<br />
"....................."<br />
<br />
အဘိုးအိုက ေနွးေကြးေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ထြက္သြားႏွင့္ျပီ။ ေငြရွင္းျပီးခ်ိန္တြင္ သူမအဘိုးအိုေနာက္ေျပးလိုက္ေသာ္လည္း မေတြ႔ရေတာ့။<br />
<br />
<br />
++++<br />
<br />
အေတြးေတြဟာ
မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႔ေတြလိုပဲ..။ မေရာရာ မေသခ်ာ၊
အေကာင္အထည္လည္းေဖာ္လို႔မရ။ မ်က္စိေရွ႔တြင္ လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို
ေငးၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္းလာမိသလိုပင္။ အလင္းေတြတစ္စစ ျပိဳကြဲသြားစဥ္တြင္
သူမတစ္ေယာက္တည္း အခန္းအေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အခန္းဟာ
တိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။ အားငယ္မိေသာခံစားခ်က္ကို ကုစားပစ္ဖို႔
စကားေျပာေဖာ္တစ္ေယာက္ေလာက္လိုေနျပီ။ သူငယ္ခ်င္းဆီသို႔ဖုန္းဆက္ရန္
ဖုန္းနံပါတ္ကို တတိယအၾကိမ္ေျမာက္ထပ္မံေခၚလိုက္စဥ္
..ေခၚဆိုမရနိုင္ေၾကာင္းထပ္မံနားေထာင္လိုက္ရသည္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္
တစ္ေယာက္ေယာက္နွင့္ စကားေျပာခ်င္လာေၾကာင္းေတြးလိုက္စဥ္တြင္ သူမက
ထူးျခားလွေသာ အဘိုးအိုကို သတိရလိုက္သည္။ ျခံထဲကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့
ထိုင္ခံုေလးက လြတ္လ်က္သား..။ မွတ္မွတ္ရရ..၊ သစ္သီးဆိုင္တြင္
အဘိုးအိုအားေတြ႔လိုက္ရျခင္းသည္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း
ၾကိဳသိခဲ့ရပါလွ်င္ သူမ ၀ယ္လက္စ သစ္သီးမ်ားကို ပစ္ခ်ျပီး အဘိုးအိုေနာက္အား
ေျပးလိုက္မိမည္ ထင္ပါသည္။ အကယ္၍သာဆိုေသာစကားလံုးသည္
တကယ္မဟုတ္ဆိုေသာသေဘာေဆာင္ျပီးျပီျဖစ္ေၾကာင္းေတြးမိျပီး အခန္းအျပင္ဘက္
ထိုင္ခံုအစိမ္းေရာင္ေလးကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ ဒီညလည္း
ထိုခံုအစိမ္းေရာင္ေလးဆီသို႔ အဘိုးအို ေရာက္လာလိမ့္မည္မထင္ပါ..။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
<br />
30/09/2011Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-46930489892481909382016-12-20T17:42:00.007-08:002016-12-20T17:42:48.795-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
သူငယ္ခ်င္းသိလား...</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9E%E1%80%B0%E1%80%84%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%9E%E1%80%AD%E1%80%9C%E1%80%AC%E1%80%B8/287398047945942">14 October 2011 at 22:06</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_287398047945942" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9E%E1%80%B0%E1%80%84%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%9E%E1%80%AD%E1%80%9C%E1%80%AC%E1%80%B8/287398047945942#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
သူငယ္ခ်င္းသိလား<br />
ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့သဲျဖဴျဖဴေတြကို လက္ထဲမွာဆုပ္ျပီး<br />
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႊတ္ခ်လိုက္ရတဲ့အရသာ။<br />
ေလတိုက္ရင္ တဖြဲဖြဲခ်င္း..၊ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း...<br />
လြင့္ပါးေပ်ာက္ကြဲသြားလိုက္တာ<br />
ဘ၀ဟာဒီအတိုင္းပဲလို႔ အခါခါ ေတြးမိတယ္<br />
သူငယ္ခ်င္းသိလား...<br />
ခုတေလာ ေရၾကည္ရာျမက္နုရာဆိုတဲ့စကားမွာ<br />
ခဏခဏငါ ဖ်ားနာရတယ္..။<br />
အေဆြးသီခ်င္းေတြ၊ ဟာသကားေတြ<br />
ရင္ဖြင့္စရာအတြက္<br />
ဂ်ီေတာ့ခ္အေကာင့္နဲ႔ ေဖ့ဘြတ္ခ္ အေကာင့္ေတြ<br />
ခုတေလာ စိတ္ကူးေတြမွာ<br />
ေျခနဲ႔ထိုးဖြခ်င္တဲ့သဲမႈန္ကမ္းေျခ<br />
တံုဏွိဘာေ၀ပင္လယ္ၾကီး<br />
ဘယ္ေတာ့နီးမလဲမသိတဲ့ စိတ္ကူးေတြေနာက္လိုက္ရင္း<br />
စိတ္ကူးထဲကညေနခင္းတစ္ခုထဲမွာ<br />
နင္နဲ႔အတူမသိလိုက္မသိဘာသာ<br />
ပင္လယ္ကို ဒူးေပၚေမးတင္ေငးၾကည့္ပစ္မိတယ္။<br />
သူငယ္ခ်င္းသိလား..။<br />
ငါေျပာမိျပန္ရင္ နင္ကျပံဳးဦးမယ္<br />
ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ေတြ႔တုန္း<br />
ငါတို႔ေသာက္မယ့္အေအးခြက္ထဲကေရခဲတုန္းေတြေပ်ာ္ကုန္တာ<br />
စိတ္ညစ္တာေတြေရေမႊလိုက္လို႔ လို႔ဆိုရင္..။<br />
သူငယ္ခ်င္းသိလား<br />
ငါေတာ့<br />
စိတ္ညစ္တဲ့အခါတိုင္း မ်က္စိကိုမွိတ္လိုက္ရင္ေလ<br />
အဲ့ဒီတုန္းက မေသာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေအးခြက္ေလးနဲ႔ ငါတို႔စားပြဲ၀ိုင္းေလးဟာ<br />
ငါ့စိတ္န႔ဲအနီးဆံုးဆီမွာ..။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
(14/10/2011)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-71235249833893899282016-12-20T17:42:00.005-08:002016-12-20T17:42:34.293-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ရိုးတံသက္သက္...ေဆာင္း</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9B%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B6%E1%80%9E%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%86%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8/297775913574822">5 November 2011 at 08:51</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_297775913574822" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9B%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%B8%E1%80%90%E1%80%B6%E1%80%9E%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%86%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8/297775913574822#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<br />
ဒီလိုပါပဲ<br />
ျပတင္းကေနေငးၾကည့္ရင္<br />
တစ္ခါတေလေတာ့<br />
လေရာင္ေတြစိုလက္ေနတဲ့ အုန္းပင္အုန္းလက္ကို ေတြ႔ရမယ္<br />
အလင္းစက္ေတြက်ဲပက္ထားတဲ့<br />
အခန္းထဲကတစ္၀က္တစ္ပ်က္ျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္<br />
ဟင္းလင္းပြင့္ေနဆဲ ေဆာင္း<br />
စာလံုးေပါင္းအမွားမ်ားစြာနဲ႔ ေအးခဲစိုလက္ေနဆဲစာမ်က္နွာ<br />
ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ညည္းေနျဖစ္တဲ့သီခ်င္း<br />
ညေနခင္းဟာ စိုစုိျပည္ျပည္ျဖစ္ေနဆဲပဲ အခိုက္အတံ့<br />
ခံစားခ်က္ေတြကို ဖဲ့ေျခြခ်လိုက္တိုင္း တစိမ့္စိမ့္ေၾကြေနဆဲ စကားလံုးမ်ား<br />
ရိုးတံခ်ည့္သက္သက္ေဆာင္းဟာ..<br />
ေ၀ခဲ့ဖူးတဲ့ တစ္ခ်ိန္ကနွင္းေတြကိုေငးတုန္းပဲ..<br />
မပီ၀ိုးတ၀ါးျဖစ္ျခင္းစိတ္အလ်င္နဲ႔<br />
တစ္ပြင့္စီသီထားတဲ့အမွတ္တရေတြထဲကိုမွ အလြမ္းကအလည္လာတယ္<br />
ခြဲခြာခဲ့ျပီဆိုကတည္းက<br />
ကပ္ပါလာတဲ့ အထီးက်န္ျခင္းဆိုတဲ့ အသားတံဆိပ္<br />
အမွတ္တမဲ့ေငးၾကည့္မိလိုက္ျခင္းဟာ<br />
ႏႈတ္သီး၀ါ၀ါနဲ႔ငွက္ကေလးထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ပန္းသီးဆီ<br />
လူမ်ား၊ ေရစီးေၾကာင္းမ်ား၊ ေရြ႔လ်ားေနခဲ့ေသာနွစ္ကာလမ်ား နဲ႔အတူ<br />
ဖ်တ္ခနဲေနေရာင္မွာ ေပ်ာက္မယ့္ႏွင္းစက္<br />
အလြမ္းခ်ည့္သက္သက္ရင္ဘတ္နဲ႔<br />
ေတာက္ထုတ္လိုက္ရင္ေၾကြက်မယ့္ စီးကရက္ျပာတစ္စ..ဟာ..။<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-12718624960633938972016-12-20T17:42:00.003-08:002016-12-20T17:42:20.165-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ျမက္ဖ်ားနွင္း</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%BB%E1%80%99%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%96%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%94%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8/297886010230479">5 November 2011 at 15:39</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_297886010230479" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%BB%E1%80%99%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%96%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%94%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8/297886010230479#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<br />
ေလပဲတိုက္မလား..<br />
<br />
ေနပဲသာမလား<br />
<br />
တထိတ္ထိတ္အေတြးေတြနဲ႔မေသခ်ာမႈေတြရဲ႔ၾကား<br />
<br />
ကိုယ့္မွာ..အရူးအမူးေပ်ာ္ပိုက္ရတယ္...<br />
<br />
ျမက္ဖ်ားကႏွင္းစက္ေတြလို...။ ။<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
05/11/2011<br />
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-73241231676643958142016-12-20T17:42:00.001-08:002016-12-20T17:42:07.337-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9E%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%AC%E1%80%A1%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AE%E1%80%B8/316193255066421">7 December 2011 at 09:47</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_316193255066421" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%9E%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%81%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%85%E1%80%AC%E1%80%A1%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AE%E1%80%B8/316193255066421#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
မၾကည့္နိုင္ေတာ့လို႔မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္ရ ။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
မနက္မိုးလင္းကတည္းက တစ္စံုတစ္ခုကိုထိတ္လန္႔ေနရ ။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
မဆန္႔နိုင္ေတာ့လို႔ ရင္ဘတ္ကေနျပန္အန္ထြက္တယ္ ။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
က်ေနာ့္စိတ္၀ိညာဥ္ကေလးဟာတဆတ္ဆတ္တုန္ခါလို႔ ။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
အသံလိႈ္င္းေတြကိုရိုက္ခတ္သြားတယ္ ။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာတနင့္တပိုးနဲ႔.. ။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
ၾကည့္လိုက္တိုင္းျမင္ရာ...က်ေနာ့္မ်က္လံုးေတြကိုပိတ္ကာလို႔..။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
မေတြးခ်င္ဘဲေတြးေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာ..။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
ေက်ာရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေအးစိမ့္ပ်ံ႔ႏွံံ..။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
က်ေနာ့္ေန႔ရက္ ေရွ႔အနာဂတ္ေတြမွာ ေရာက္လာဦးမလား.လို႔။<br />
<br />
သင္ခန္းစာအၾကီးၾကီး<br />
ဒါဟာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ယူခဲ့မိတဲ့သင္ခန္းစာ..။ ။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
<br />
(07/12/2011)Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-2544854492842315842016-12-20T17:41:00.005-08:002016-12-20T17:41:54.556-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
" ေသခ်ာပါတယ္..ဒါဟာ ေရာဂါပဲ "</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/-%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%92%E1%80%AB%E1%80%9F%E1%80%AC-%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%AC%E1%80%82%E1%80%AB%E1%80%95%E1%80%B2-/333461490006264">3 January 2012 at 14:03</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_333461490006264" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/-%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%95%E1%80%AB%E1%80%90%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%92%E1%80%AB%E1%80%9F%E1%80%AC-%E1%80%B1%E1%80%9B%E1%80%AC%E1%80%82%E1%80%AB%E1%80%95%E1%80%B2-/333461490006264#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
မိုးလင္းကတည္းက<br />
အရင္က အရွင္းၾကီးမသိခဲ့တဲ့အတိုင္း<br />
ဘ၀ဟာ ဒီလိုခ်ည့္ပဲလို႔ ထပ္ျပန္တလဲလဲေရရြတ္ေနခဲ့ရ<br />
ေရာဂါ...။<br />
<br />
ေနာက္က်ခဲ့ျပီဆိုလည္း သိခြင့္ေတာ့ရွိရမယ္<br />
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ သစ္ရြက္ငယ္ေပၚက ႏွင္းရည္စက္ကေလး<br />
ေလတိုက္တိုင္းလြင့္၀ဲရာမို႔<br />
တဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းလက္ရတာ ေမာလြန္းတယ္..။<br />
<br />
ဖ်ားေနက်နာေနက် ကံတရားပါ<br />
တစ္ရံတစ္ဆစ္ကေလးရယ္မွ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူးလို႔<br />
အရင္ကေတြးမိခဲ့သလိုေလး<br />
ျပန္ေတြးမိခဲ့ဖို႔ေကာင္းပါရဲ႔..။<br />
<br />
အခုေတာ့<br />
အထားအသိုေတြ အံလြဲ<br />
အက်နာခဲ့ရတာပဲရယ္လို႔မျပတ္တမ္းေတြး<br />
အေျဖကိုသိတယ္...<br />
တကယ္ပဲ..ကိုယ္က တစ္ကျပန္မစခ်င္ေတာ့ရံု..။<br />
<br />
အမွန္အတိုင္းျမင္ရာ<br />
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တိုင္းဟာ အေမွာင္ကမာၻဘက္ျခမ္းခ်ည့္<br />
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ဆိုတဲ့အေတြးေတြမွာ အျမဲတမ္း<br />
သိပ္ကို ေသာက္ေရးေသာက္ရာမပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ပဲ ခ်ာခ်ာလည္..။ ။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
(03/01/2012)<br />
<a href="http://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.seinnmyalinnthit.blogspot.com%2F&h=ATORjwtswm8N_HDMvuuX3X9Osy3B-gBNUE8R13BL441CSvtn24Id3ULVgGoa0OeEPOThuVlwgeHQK8pCIBY54HlqXUse6ogw7Y08T0SppqJwMtd8SFmX0LBqATd475xkm8fm&s=1" rel="nofollow" target="_blank">www.seinnmyalinnthit.blogspot.com</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-76744283364998896202016-12-20T17:41:00.003-08:002016-12-20T17:41:38.749-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ဂါထာ</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%82%E1%80%AB%E1%80%91%E1%80%AC/390122577673488">27 March 2012 at 11:09</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_390122577673488" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and Ei's friends" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%82%E1%80%AB%E1%80%91%E1%80%AC/390122577673488#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
လက္ေတြ႔ .. လက္ေတြ႔..<br />
အသက္ကိုေငြ႔ေငြ႔ကေလးရွဴ<br />
<br />
ေသခ်ာျခင္းမေသခ်ာျခင္း ေတြေ၀ဒိြဟျဖစ္ျခင္း<br />
အမွားလားအမွန္လားသိပ္မစဥ္းစားနဲ႔<br />
ဥာဏ္နည္းသူရဲ႔လမ္းအတိုင္း ေခါင္းကိုရမ္း<br />
<br />
ရွိတယ္ သိတယ္<br />
ျဖစ္မယ္ ပ်က္မယ္<br />
<br />
အရာရာဘာကိုမွမျငင္းနဲ႔ မေတာင္းနဲ႔<br />
ျပီးရင္လည္းျပီးသြားမွာပဲ<br />
ဒါဟာခဏတာ<br />
ဒီညေနေတြဟာမၾကာမၾကာဖ်ားေနတယ္ဘယ္သူေျပာလဲ<br />
<br />
ဘယ္ကိုလည္းမၾကည့္နဲ႔ ညာကိုလည္းမၾကည့္နဲ႔<br />
လက္ေတြ႔ လက္ေတြ႔ ...<br />
အသက္ကိုေငြ႔ေငြ႔ေလးရွဴျပီး ေရွ႔ကိုလွမ္း..။ ။<br />
<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
(27/03/2012)</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-65698349718895414992016-12-20T17:41:00.001-08:002016-12-20T17:41:26.324-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
အဖ်ား</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%96%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/391599837525762">29 March 2012 at 16:37</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_391599837525762" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%A1%E1%80%96%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8/391599837525762#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<br />
ေခါင္းကိုက္တယ္ စိတ္ရႈပ္တယ္<br />
ဒီမိန္းမက မင္းတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း အသည္းမာတယ္<br />
ခံစားခ်က္ေတြကိုညာတယ္<br />
မထင္ရင္မထင္သလို မထီတရီၾကည့္ပစ္လိုက္ဖို႔အမွတ္သညာပါတယ္<br />
အရာရာကို က်ိတ္ခံစားပစ္ဖို႔လြယ္သလို<br />
အထင္လြဲခံပစ္ဖို႔၀န္မေလးဘူး<br />
အစိုင္အခဲၾကီးလြန္းေတာ့ အန္ထုတ္ပစ္လို႔မရဘူး<br />
ေ၀းလည္းေ၀းပါတယ္<br />
နီးလည္းနီးပါတယ္<br />
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာအေၾကာင္းအရာေတြကလည္းမ်ားပါတယ္<br />
လြဲေခ်ာ္ျခင္းေတြမ်ားတဲ့အခါ<br />
တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟားပါတယ္။<br />
တံုဏွိဘာေ၀မ်က္နွာထားနဲ႔<br />
မသိသလိုသိသလိုအထာနဲ႔<br />
ကလိသလို ရိသလိုအျပံဳးတစ္ခုခ်မ္းသာတယ္။<br />
အခုအခ်ိန္မွာ<br />
ခံစားခ်က္အေၾကာင္းမေျပာဘူး<br />
မ်က္ရည္ခံမထိုးဘူး<br />
မၾကာခဏ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွာင္ရယ္ရယ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးကို<br />
အသက္ကယ္ေဆးအျဖစ္မွီ၀ဲပါတယ္<br />
အျဖစ္အပ်က္တိုင္းဟာ<br />
အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ဘူး<br />
အမွတ္လည္းမမွားဘူး။<br />
အမွန္တရားလည္းမဟုတ္ဘူး။<br />
လက္ေတြ႔လည္းမက်ဘူး<br />
အိပ္မက္လည္းမဆန္ဘူး။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
29/03/2012<br />
<blockquote>
<br />
</blockquote>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-731480094215853862.post-8741235344833861062016-12-20T17:40:00.007-08:002016-12-20T17:40:43.835-08:00<div>
<h2 class="_5clb">
ညွိဳ႔ခ်က္</h2>
</div>
<div class="mts _50f8">
<a class="_39g5" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%8A%E1%80%BD%E1%80%AD%E1%80%B3%E1%82%94%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%80%E1%80%B9/413134475372298">27 April 2012 at 11:43</a><span class="timelineUnitContainer"><div class="_6a _43_1 _21o_ _fol" id="u_0_e">
<div class="_6a uiPopover" id="u_0_f">
<a class="_42ft _4jy0 _55pi _5vto _55_p _2agf _p _1zg8 _3m8n _4jy3 _517h _51sy _59pe" data-hover="tooltip" data-testid="privacy_selector_413134475372298" data-tooltip-alignh="right" data-tooltip-content="Your friends and friends of anyone tagged" href="https://www.facebook.com/notes/seinn-mya-linn-thit/%E1%80%8A%E1%80%BD%E1%80%AD%E1%80%B3%E1%82%94%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%80%E1%80%B9/413134475372298#" id="u_0_g" rel="toggle" role="button" style="max-width: 26px;"><span class="_55pe" style="max-width: 12px;"></span></a></div>
</div>
</span></div>
<div class="_5k3v _5k3w clearfix">
<div>
<br />
တိမ္ေတြကအထပ္ထပ္နဲ႔<br />
တိမ္ညိဳညိဳ တိမ္ျဖဴျဖဴ ၊<br />
ေကာင္းကင္အျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကိုေအာက္ခံမွာထားလို႔<br />
တိမ္ေတြဟာသိပ္ကိုလွတယ္လို႔ ကိုယ္ကေတြးမိေတာ့ ရင္ဘတ္ကိုအသာဖိထားရေသးတယ္<br />
အမွတ္တမဲ့ၾကည့္မိတာပဲ။<br />
တိမ္ေတြကိုၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ရင္ဟာတဒိတ္ဒိတ္<br />
တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႔ သိမ့္ခနဲသိမ့္ခနဲ<br />
ခဏေနရင္တိမ္ညိဳညိဳေတြျပိဳက်လာမွာလို႔သိလည္း အၾကည့္ကိုေရႊ႔မရဘူး<br />
အမွတ္တမဲ့ေမာ့ၾကည့္ရင္း အၾကည့္ဟာ တိမ္ေတြထဲမွာနစ္လို႔<br />
အၾကည့္ကို တိမ္ေတြထဲက ထုတ္မရဘူး<br />
မနက္ခင္းေကာင္းကင္ဟာ တိမ္ညိဳညိဳေတြကိုသယ္ပိုးလို႔<br />
ဘယ္အခ်ိန္ရြာခ်မလဲ မေသခ်ာဘူး<br />
တိမ္ျဖဴျဖဴေတြဟာလည္း တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ေမ်ာလြင့္လို႔<br />
ေလျပည္ေလးတိုက္လိုက္တဲ့ခဏမွာေတာ့<br />
တိမ္ေတြအျပည့္နဲ႔ေကာင္းကင္ဟာကိုယ့္ကိုငံု႔ၾကည့္ေနလားလို႔ေတြးမိတယ္<br />
အမွတ္တမဲ့ၾကည့္မိတဲ့ကိုယ္က လွမ္းလက္စေျခလွမ္းကိုရပ္လို႔<br />
ေျခလွမ္းေတြကိုေရြ႔လို႔မရဘူး<br />
တိမ္ေတြကိုေျခစံုရပ္မၾကည့္ျဖစ္တာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲလို႔ေတြးရင္း<br />
အေတြးေတြက တိမ္ေတြထဲနစ္လို႔<br />
ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ဘဲနဲ႔ တစ္ခုခုထဲနစ္လို႔<br />
ကိုယ္မသိလိုက္ဘဲနဲ႔ မသိျခင္းေတြထဲနစ္လို႔<br />
ကိုယ္မသိလိုက္ပါဘဲနဲ႔ ကိုယ္က ေရြ႔လ်ားျခင္းေတြထဲတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နစ္လို႔<br />
နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို တိမ္ေတြထဲနစ္ေနတဲ့စိတ္ကတဆင့္သိလိုက္ရတယ္<br />
ဘယ္လိုမွရုန္းထြက္မရဘူး<br />
ဒီေန႔မွပဲ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ တိမ္ေတြကိုၾကည့္မိတယ္<br />
တိမ္ညိဳညိဳ တိမ္ျဖဴျဖဴေတြနဲ႔<br />
တိမ္ေတြကသိပ္ထူထပ္ေနလည္း တိမ္ေတြသိပ္လွေၾကာင္းသိလိုက္ရတယ္<br />
ရိုးရိုးေလးညွိဳ႔လိုက္တဲ့တိမ္ေတြထဲမွာ<br />
ကိုယ္က ဘယ္လုိမွရုန္းထြက္မရဘူး ။ ။<br />
<br />
<br />
စိမ္းျမလင္းသစ္<br />
(27/04/2012)<br />
<a href="http://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.seinnmyalinnthit.blogspot.com%2F&h=ATNY7K8Zl_RAGdJ0cH9bRe0QVCihjUkbxW_3mTCPMK_66OptYJmf0s6ggcQhh9U3xeRRGSp8B2E9xZ6kwlJhrVZpP8IYxNSPd6YkIRS77DrWu-mwqaGrC7w4ThFJvSsOIJGA&s=1" rel="nofollow" target="_blank">www.seinnmyalinnthit.blogspot.com</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0